บทที่ 316

โหลวฉางเยว่ให้น้ำเกลือเสร็จเพิ่งจะแปดโมงกว่าๆ เธอนอนแน่นิ่งคนเดียวอยู่ในโรงพยาบาลไม่เป็นอันทำอะไร เลยอยากออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่โรงแรม เพื่อเตรียมตัวออกไปบริษัทบ่ายนี้

พอยกผ้าห่มออกมาก็ได้ยินหางเสียงแว่วมาจากประตูเป็นเสียงที่ดูจีบปากจีบคอและโหยหามาก "ที่รัก..."

เปลือกตาโหลวฉางเยว่กระตุกและรู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อย ชะโงกหน้ามองจากหลังม่าน พบว่าเป็นหลิวเยี่ยน!

หลิวเยี่ยนมองเธอในทันทีและยิ้ม "เลขาโหลวคุณตื่นแล้วเหรอ? พอดีผมเอาอาหารเช้ามาให้ กินในขณะที่ยังร้อนอยู่สิ"

หลิวเยี่ยนถือถุงเล็ก ๆ ที่อยู่ในมือวางไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ "ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร เลยซื้อมาเยอะ คุณเลือกเอานะ"

โหลวฉางเยว่จ้องมองเขา ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ "ประธานหลิวจะรู้ได้ยังไงว่าฉันเข้าโรงพยาบาล?"

เสิ่นไหชินบอกเขาเหรอ? เธอก็ไม่ได้บอกเสิ่นไหชินว่าเธออยู่โรงพยาบาลไหนห้องไหน เขาจะหาแม่นยขนาดนี้ได้อย่างไร?

หลิวเยี่ยนที่มาแต่เช้า แต่กลับใส่ชุดสูทและรองเท้าหนัง เสื้อผ้าเรียบร้อย และดวงตาเปล่งประกายสีพีชคู่นั้นมันง่ายที่จะเปลี่ยนมาเป็นความรักที่ลึกซึ้งต่อเธออย่างง่ายดาย

"ร่างกายคุณป่วย แต่หัวใจผมเจ็บ ผมรู้สึกถึงมัน