บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 231 - บทที่ 240

“……”　　สิ่งเดียวที่โหลวฉางเยว่ขาดคือ เธอด่าคนอื่นไม่เป็น ยิ่งเธอโกรธมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพูดไม่ออก เธอกัดฟันแน่น และหน้าอกของเธอพองโตด้วยความโกรธ　　เหวินเหยียนโจวรู้สึกว่าเธอในแบบนี้ดูดีกว่าหน้าตาเย็นชาสงบนิ่งเหมือนปกติที่เธอเป็น เขาจูบเธอและร้องเรียกเธอว่า “เด็กดี ให้ความร่วมมือหน่อยสิ”จูบของเขาได้กลิ่นยาสูบกลิ่นอบเชย ที่สามารถทำให้คนนึกถึงห้องที่มีเตาผิงในช่วงฤดูหนาว ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่เขายังตะโกนแบบนี้อีก　　โหลวฉางเยว่หายใจเข้าอย่างรวดเร็ว ปฏิเสธที่จะหมกมุ่นอยู่กับความอ่อนโยนจอมปลอมที่เขาแสร้งทำขึ้นเพียงเพื่อความพึงพอใจทางกาย และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง “......อย่าเรียกฉันแบบนั้นนะ! ไม่คิดว่ามันน่าขยะแขยงรึไง!”　　เหวินเหยียนโจวเองไม่ชอบพูดมากในช่วงเวลานี้　　แต่โทรศัพท์มือถือที่อยู่บนพื้นกลับดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เหวินเหยียนโจวคิดว่าเสิ่นซู่ชินเป็นบ้าแล้วรึไง?　　โหลวฉางเยว่รู้สึกว่าผิดปกติ ถ้าหากเป็นเสิ่นซู่ชินจริง เขารู้อยู่แล้วว่าเธออยู่กับเหวินเหยียนโจว ถ้าเขาโทรไปครั้งหนึ่ง แล้วไม่มีใครรับสาย เขาก็จะไม่โทรอีกเพราะเขาอาจจะเดาได้ว่าเธ

โหลวฉางเยว่อึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกเกรงใจที่จะรบกวนเธอ “ไม่เป็นไรก็ได้ บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากสำนักงานกฎหมาย ฉันเรียกรถกลับแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว”“ไม่ใช่ว่าช่วงนี้เธอเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศหรอกเหรอ? ซีซีก็กลับไปที่บ้านเกิดด้วย อพาร์ทเมนท์ไม่มีการระบายอากาศมาเป็นเวลานาน ไม่เหมาะที่จะพักอยู่ที่นั่น” หลี่ซิงรั่วพูดต่อ “คืนนี้กลับไปที่บ้านกับฉันเถอะ พรุ่งนี้เราไปโรงพยาบาลด้วยกันจะสะดวกกว่า”สิ่งที่โหลวฉางเยว่ลังเลก็คือ เธอกับเย่เหอหรานเป็นสามีภรรยากัน จะสะดวกรึเปล่าถ้าจะต้องไปค้างที่บ้านของเธอ?　　หลี่ซิงรั่วรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดอย่างตรงไปตรงมาเพื่อหยุดความคิดของเธอไว้ “เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันทะเลาะกับสามี ฉันไม่ได้กลับบ้าน ฉันอาศัยอยู่ในบ้านของตัวเองและฉันก็อยู่คนเดียว”ในกรณีนี้โหลวฉางเยว่ไม่ได้บอกปัดอะไรต่อ และพวกเขาก็ออกจากสำนักงานกฎหมายด้วยกัน ไปที่ชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งห่างจากสำนักงานกฎหมายของเธอประมาณสิบนาทีโหลวฉางเยว่อาบน้ำอุ่น สวมชุดนอนที่หลี่ซิงรั่วให้เธอยืม และในที่สุดก็นอนพักผ่อนได้สักที　　เพียงแต่ว่าเหตุการณ์ของคุณพ่อโหลวเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เหมือนมีอะไรบาง

หลี่ซิงรั่วรับสาย หลังจากได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เธอก็พูดว่า “รู้แล้ว พาไปที่ห้องรับแขกก่อน ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ”　　โหลวฉางเยว่เห็นว่าเธอยุ่งจึงไม่คิดที่จะรบกวนเธอ “ฉันกลับไปเองได้ แต่ว่ามือถือฉันแบตหมด ที่โรงพยาบาลน่าจะมีตู้ยืมพาวเวอร์แบงค์นะ ช่วยสแกนอันหนึ่งให้ฉันหน่อย”　หลี่ซิงรั่วก็ตอบตกลงทันที “ตู้พาวเวอร์แบงค์น่าจะอยู่ที่แผนกต้อนรับ ไปที่แผนกต้อนรับกันเถอะ”　　โหลวฉางเยว่กินซาลาเปานมถั่วเหลืองจนหมด แล้วเดินไปที่แผนกต้อนรับด้วยกัน ขณะที่เธอเดิน เธอพูดขึ้นว่า “ฉันยังต้องคิดหาเหตุผลที่ต้องโกหกแม่ว่าทำไมพ่อถึงต้องชะลอการปล่อยตัวออกจากคุกไปอีกหนึ่งสัปดาห์ เรื่องที่พ่อมีเรื่องทะเลาะวิวาท จะต้องไม่ให้แม่ของฉันรู้ เพราะแม่ยังรักษาในโรงพยาบาล”　　หลี่ซิงรั่วเห็นด้วย “เรื่องนั่นไม่ควรพูดความจริงออกไป”　　อากาศวันนี้ไม่ค่อยดีนัก มีเมฆมาก เมฆบนท้องฟ้าเป็นสีเทา ในอากาศยังมีความรู้สึกหนาวจัดอีกด้วยโหลวฉางเยว่มองดูท้องฟ้าจากระยะไกล ตัวสั่นไปทั่วทั้งตัว และพูดเบาๆว่า “ไม่เช่นนั้น เธออาจจะรับไม่ไหวแน่นอน”　……　ที่โรงพยาบาลใจกลางเมืองตอนเก้าโมงเช้า หมอยังไม่มาตรวจที่วอร์ด พยาบาลหยิบอ่างน้ำ

คุณผู้หญิงเหวินอธิบายว่า “เรื่องข้อพิพาทของพ่อหนู ตั้งแต่ต้นไม่ใช่ว่าเหล่าเหวินช่วยเหลือแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ? มีคนบอกว่าเขาใส่ใจเรื่องนี้มาก เพราะงั้นไม่ว่ามีเรื่องอะไร เขาก็จะมาบอกพวกเราตลอด ถือเป็นการสร้างมิตรภาพที่ดีเธอพูดและมองไปรอบๆ อีกครั้ง “ถ้าเรายืนคุยกันตรงนี้ เราอาจขวางทางคนอื่นได้ ไปที่ร้านกาแฟตรงข้ามโรงพยาบาลแล้วคุยกันเถอะ”　　โหลวฉางเยว่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้า “ค่ะ”　　หลังจากเดินออกจากโรงพยาบาล โหลวฉางเยว่ก็เพิ่งเห็นว่าข้างนอกฝนกำลังตก　　คนขับรถของคุณผู้หญิงเหวินชูร่มไว้เพื่อปกป้องพวกเขาจากฝน โหลวฉางเยว่ยื่นมือไปรับร่มขึ้นด้วย แล้วพูดว่า “ให้ฉันถือเถอะค่ะ”เธอกลางร่ม กางให้คุณผู้หญิงเหวินและตัวเธอเอง แล้วเดินไปที่ร้านกาแฟด้วยกัน　　ฉากนี้ถูกเหวินเหยียนโจวที่เพิ่งมาถึงประตูโรงพยาบาลบังเอิญเห็นเข้าดวงตาของเขามืดมนและเย็นชา　　……　　ตอนเช้าไม่มีใครอยู่ในร้านกาแฟ พวกเขานั่งริมหน้าต่าง พนักงานเสิร์ฟก็นำเมนูมา “สวัสดีครับ รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ?”　　คุณผู้หญิงเหวินยิ้ม “ฉางเยว่จ๊ะ สั่งเลย”　โหลวฉางเยว่ “กาแฟขาวหนึ่งแก้วกับมอคค่าหนึ่งแก้วค่ะ"　　“ครับ” พนักงานเสิร์ฟถอน

เมื่อโหลวฉางเยว่เห็นเขาครั้งแรก ใบหน้าของเขายังคงไม่ได้ปรับอารมณ์ที่ซับซ้อนนั่นเสียงของเหวินเหยียนโจวเย็นชา “คุณก็รู้ว่าการพบเธอลับหลังผมทำให้คุณรู้สึกผิด”　　โหลวฉางเยว่หยุดชะงักชั่วคราว ปรับสีหน้าของเธอใหม่ และถามอย่างใจเย็น “ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วย?”　　เหวินเหยียนโจวปัดกาแฟที่คุณผู้หญิงเหวินดื่มทิ้งไป “คุณกำลังคุยอะไรกับเธออยู่"　　“ฉันต้องรายงานประธานเหวินด้วยเหรอคะ?” โหลวฉางเยว่เบื่อหน่ายที่จะมองเขา เธอก้มหน้าลงและกดโทรศัพท์ค้างไว้เพื่อเปิดเครื่อง เธอคิดที่จะลองอีกสองสามครั้ง หากยังเปิดไม่ติด ก็จะส่งไปให้ร้านซ่อมมือถือ　　เหวินเหยียนโจวเดาได้ว่าทำไมเธอถึงได้พบกับคุณผู้หญิงเหวินในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้　　“เรื่องทะเลาะวิวาทของพ่อเธอ ต้องมีการเพิ่มโทษ คุณกำลังขอให้เธอช่วยพ่อคุณออกจากคุกเหรอ?”　　เธอยังคงไม่สามารถเปิดโทรศัพท์ได้ แม้ว่าจะเสียบพาวเวอร์แบงก์และชาร์จอย่างต่อเนื่องก็ตาม แต่ก็ยังเปิดไม่ติด　　ฝนข้างนอกเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ โหลวฉางเยว่ก็รู้สึกว่าโลกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และเธอก็รู้สึกเหมือนพลาดอะไรบางอย่างในความสับสนวุ่นวายนี้ และจู่ๆ อารมณ์ของเธอก็เกิดอาการหดหู่