All Chapters of บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: Chapter 221 - Chapter 230

โหลวฉางเยว่ขมวดคิ้ว เดินเข้าไป ก้มลง และช่วยเขาถอดออกด้วยมือเดียวผมของเธอร่วงลงมาถึงหน้าอก เหวินเหยียนโจวหันศีรษะไปด้านข้างโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้กลิ่นหอมจางๆ จากตัวของเธอเขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่ดั้งจมูกของเธอ เพราะอยู่ใกล้มาก จึงมองเห็นขนเล็กๆ ที่ปลายจมูกของเธอด้วยและต่ำไปอีกคือริมฝีปากของเธอดวงตาของเหวินเหยียนโจวเริ่มพร่ามัวตอนผมของเธอปาดไหล่เขาโดยไม่ได้ตั้งใจเขานึกถึงตอนที่พวกเขาอยู่ในห้องทำความสะอาดเมื่อไม่นานมานี้ตอนนั้นเขาโกรธมากเพราะพบว่าซางฉือสุนแอบสนใจเธอ ถึงขนาดไปพบเธอด้วย ถ้าเขาทำอย่างนั้นก็สั่งสอนบทเรียนสักหน่อย แต่เขาไม่ได้หมกมุ่นในราคะ ไม่ได้มีความต้องการอะไรแบบนั้นเลยจนตอนนี้รู้สึกเสียใจเล็กน้อยโหลวฉางเยว่รู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หลังจากอยู่ด้วยกันมาสามปีเธอก็เข้าใจทันที จึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างระมัดระวังแต่เหวินเหยียนโจวก็ระงับความปรารถนาในดวงตาชั่วขณะหนึ่ง แล้วเปลี่ยนเป็นเย็นชาเมื่อสังเกตเห็นว่าเธอกำลังมองอยู่ เขาก็เลิกคิ้วและเร่งเร้าเธอ “เร็วหน่อย จะทิ้งผมให้ตากลมอีกนานแค่ไหน? หรืออยากให้ผมเป็นหวัดตอนที่ได้รับบาดเจ็บ ยิ่งไปเพิ่มอาการป่วย

โหลวฉางเยว่หันกลับไปมองเขาเหวินเหยียนโจวยื่นผ้าเช็ดตัวให้เธอแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย “ผมไม่รีบ คุณไม่รีบก็ดี”โหลวฉางเยว่ไม่รีบได้อย่างไร แม่ของเธอยังไม่หายดี เธอก็กระวนกระวาย​ใจทั้งวันแต่เพราะทุกครั้งที่เธอโทรหาพี่สาวคนโต พี่ก็บอกว่าแม่อาการคงที่ เธอก็กังวลน้อยลง และยังมีเวลาคิดอีกครั้งเธอไม่ยอมเลือกเหวินเหยียนโจว ดังนั้นจึงหาทางอื่นเธอรับผ้าเช็ดตัวมาอย่างเงียบๆ ไปเข้าห้องน้ำ ทำแบบเดิมอีกรอบ แล้วยื่นให้เขาเหวินเหยียนโจวเปลี่ยนอริยาบถ “ช่วยผมเช็ดหลังเอวหน่อย เลือดแห้งเลยคันนิดนึง”โหลวฉางเยว่ “ฉันไม่...”“เทคโนโลยีหัวใจเทียม ได้รับการพัฒนาและมีผู้เชี่ยวชาญในต่างประเทศ แต่จากสภาพของแม่คุณตอนนี้ บินระยะไกลไม่ไหวหรอก ยิ่งคุณไปต่างประเทศ อยู่ในที่ต่างถิ่น คุณก็อ่อนแอมากขึ้น”โหลวฉางเยว่กำผ้าเช็ดตัวแน่น ใช่ เธอเคยคิดจะไปต่างประเทศ แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดไปเพราะเหตุผลที่เขาบอกเหวินเหยียนโจวส่งสัญญาณ​ให้เธอเช็ด เธอจึงเช็ด เขาช่วยเธอหาทางได้จังหวะที่เธอช่วยเขาติดกระดุมข้อมือ วิธีที่ปฏิบัติต่อกันก็กลายเป็น “การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน”โหลวฉางเยว่คิดอยู่สามวินาที ยอมรับ “การแลกเปลี่ยน

เสิ่นซู่ชินส่งข้อมูลที่พวกเขารวบรวมที่หมู่บ้านซิ่งฮวาในภูเขาซิ่งหลินไปให้ โหลวฉางเยว่โต้รุ่ง ให้น้ำเกลือไปด้วยจัดข้อมูลไปด้วยมือข้างที่เจ็บขยับได้แล้ว ประสิทธิภาพยังพอรับได้ เธอเป็นคนที่เมื่อทำงานจะลืมเรื่องอื่นไปรอเธอทำงานเสร็จก็เห็นว่าถุงน้ำเกลือว่างเปล่า พยาบาลก็เอาถุงน้ำเกลือไปโหลวฉางเยว่เห็นชื่อคนออกยาบนถุงน้ำเกลือ ต่างจากชื่อที่เธอได้รับเมื่อสองวันก่อน เมื่อคิดได้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชื่อบนถุงอย่างเงียบ ๆเสิ่นซู่ชินบอกว่าเขาไม่สามารถกลับมาส่งอาหารกลางวันให้เธอได้ เดิมเขาบอกจะสั่งดิลิเวอรี่​ให้ แต่โหลวจางเยว่ดูแลตัวเองได้ เธอลงไปหาอะไรกินเองได้ ไม่อยากเพิ่มภาระให้เขาเป็นเวลาเที่ยงแล้ว โหลวฉางเยว่บิดขี้เกียจ ลงจากเตียง สวมเสื้อคลุม และเตรียมหาอาหารเหวินเหยียนโจวเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊ก​ “ห่อกลับมาให้ผมด้วยหนึ่งชุด แจ้งให้ทราบ ผมพาคุณไปดูโชว์ตอนบ่ายได้นะ”“ฉันลืมแน่ๆ ประธานเหวินให้เลขาเหอซื้อให้ดีกว่าค่ะ” โหลวฉางเยว่แกล้งยิ้มโดยไม่สนใจ “ละคร” ที่เขาพูดถึง เหวินเหยียนโจวเอนหลังพิงหัวเตียง วันนี้อากาศดี แสงนอกหน้าต่างตกกระทบนัยน์ตาเขา เห็นเขาคิดคำนวณโหลวฉางเยว่ออกจากโรงพย

เหอชิงยกฉากกั้นตรงกลางระหว่างหน้าและหลังรถทันทีพื้นที่ด้านหลังจึงกลายเป็นพื้นที่ปิดและแคบโหลวฉางเยว่ถูกเขาดึง คุกเข่าที่ด้านล่างของรถ ตัวเธออยู่ระหว่างขาของเขา มีฉากกั้นด้านหลังเธอ ด้านหน้าก็คือเขาพื้นที่เล็กๆ ทำให้เธอไม่มีทางหนีรอดไปได้โหลวฉางเยว่ผลักหน้าอกของเหยียนโจวด้วยความโกรธ: "...คุณจะทำอะไร! ปล่อย!"เหวินเหยียนโจวใช้มือข้างหนึ่งจับร่างของเธอ มืออีกข้างจับคาง จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ“คุณสามารถหาข้อต่างแปดร้อยข้อให้เสิ่นซู่ชินได้ทั้งๆที่เขาหลอกลวงคุณ และหาข้อแก้ตัวแปดร้อยข้อเพื่อปักหมุดข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลกับผม เลขาโหลวคุณค่อนข้าง 'เลือกที่รักมักที่ชัง' นะ”เห็นได้ชัดว่าบาดแผลของเขายังไม่หายดี ใครจะรู้ว่าเขาเอาแรงที่ไหนมาคุมขังเธอแบบนี้!ลมหายใจราวกับหิมะของเหวินเหยียนโจวปะทะจมูกของเธออย่างแผ่ซ่าน รอบถึงตัวเธอ ทำให้เธอไม่สามารถหนีได้ "ซูซูทิ้งคุณในป่ารกร้างเพราะผม แต่ผมกับซูซู ความสัมพันธ์นั้นไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ"เขาอธิบายเหรอ?แปลกประหลาดมาก“ฉันไม่เคยคิดว่าพวกคุณมีความสัมพันธ์กันยังไง ความสัมพันธ์ของพวกคุณเกี่ยวอะไรกับฉัน?” โหลวฉางเยว่หันกลับมา พยายามจะแกะมือเขาออก เ

แสงสุดท้ายลาลับขอบฟ้าหายไปด้านหลังม่าน ห้องตกอยู่ในความมืดสลัวฤดูหนาวนั้นสั้น เพิ่งห้าโมงครึ่ง แทบไม่มีแสงสว่างเลยโหลวฉางเยว่ทรุดตัวลงบนผ้าห่ม เหนื่อยล้าจนขีดสุด ลมหายใจเธอหนักหน่วงเล็กน้อยมุมตาเธอยังแดงกล่ำ ขนตาเปียกชุ่ม คือน้ำตาที่ยังแห้งอยู่เหวินเหยียนโจวยกมือขึ้นคลายคิ้วที่ขมวดของเธอ โหลวฉางเยว่เหนื่อยมาก แม้เธอรู้สึกว่าเขาสัมผัสเธอ ก็ไม่อยากขยับเหวินเหยียนโจวปล่อยให้เธอนอนหลับ หยิบซองบุหรี่และไฟแช็ค เดินไปสูบที่หน้าต่างเขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาเวลานานแล้ว ยังทำให้เขาหลงใหลยิ่งกว่าความสำเร็จที่เขาได้รับจากการเซ็นสัญญามูลค่าหลายหมื่นล้านอาจเป็นเพราะโหลวฉางเยว่ หลังลาออกก็เปลี่ยนเป็นคนที่มีความเฉียบคมมากขึ้น หลบหลีกเขาเหมือนงูและแมงป่อง ไม่กอดจูบเขาเลย จึงทำให้เขาอยากเอาชนะเธอให้ได้อยากเห็นเธอพ่ายแพ้ เห็นเธอยอมจำนน เห็นเธอร้องไห้อย่างไร้ทางช่วยในอ้อมแขนของเขาหลังสูบบุหรี่เสร็จ เหวินเหยียนโจวกลับเข้ามาในห้อง บังเอิญเห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือบนพรมสว่างขึ้นก่อนริงโทนจะดัง เขาก็กดปิดเสียงก่อน ไม่ให้รบกวนโหลวฉางเยว่นี่ก็เป็นโทรศัพท์ของโหลวฉางเยว่ หน้าจอแสดง "ศาสตราจารย์เสิ่น"เหวิน