บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 211 - บทที่ 220

โหลวฉางเยว่มองไปที่แผลบนท้องเขาแต่เลือดที่แผลทำให้เห็นอะไรไม่ค่อยชัดสีหน้าของเขาดูซีดลงเพราะเสียเลือด และผิวที่ขาว ทำให้คิ้วเขาดูเด่นชัดขึ้นมาโหลวฉางเยว่กล่าวว่า "คุณหนูเสิ่นได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ศาสตราจารย์เสิ่นไปดูแลเธอก่อนเลย"　　สายตาของเหวินเหยียนโจวมองไปที่ใบหน้าของเธอ พูดอย่างเย็นชา "คุณกลับปกป้องเขา"　　เมื่อคุณหมอเตรียมพร้อมแล้ว จากนั้นก็ถือเข็มยาชาเดินไปที่เตียงโหลวฉางเยว่ "คนไข้อย่าเพิ่งพูด ตอนนี้จะเริ่มเย็บแผลแล้ว"　　โหลวฉางเยว่ เม้มริมฝีปากและพยักหน้า พร้อมกลั้นหายใจ　　ส่วนคุณหมอฝั่งเหวินเหยียนโจวก็พูดว่า "ไม่ได้ เลือดยังไม่หยุดไหล ไม่รู้ว่าบาดเจ็บลึกถึงอวัยวะภายในหรือเปล่า แจ้งห้องผ่าตัดให้เตรียมตัว"　　เมื่อมีคนได้เข้ามาหาเหวินเหยียนโจว ทำให้คุณหมอรู้ถึงตัวตนและสถานะของเขาจนไม่กล้าล่วงเกิน "คุณเหวิน คุณต้องได้รับการผ่าตัดเดี๋ยวนี้"　　เหอชิงเดินตามไปข้าง ๆ เหวินเหยียนโจว และพูดด้วยความร้อนใจเป็นกังวลว่า "คุณหมอ ท่านต้องรักษาประธานเหวินของเราให้ได้นะ"　　เหวินเหยียนโจวยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้พวกเขาว่าอย่าเพิ่งพูด พยาบาลที่กำลังจะนำตัวเขาส่งเข้าห้องผ่าตัด แต่เขาบอกว่ารอสักครู่　

สีหน้าของเหวินเหยียนโจวที่ดูไม่ค่อยดี โหลวฉางเยว่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แขนของเธอเจ็บมาก เลยกดกริ่งเรียกพยาบาล　　　　เมื่อพยาบาลมาถึง เธอบอกว่าเธอเจ็บมือมาก พยาบาลดูแผลแล้วพูดว่า "แผลที่เย็บต้องเจ็บอยู่แล้ว ถ้าคุณทนไม่ไหวฉันจะไปเอายาแก้ปวดให้คุณหนึ่งเม็ด"　　　　โหลวฉางเยว่พยักหน้า "รบกวนหน่อยนะคะ"　　ถ้าเป็นความเจ็บปวดทางจิตใจ ไม่ว่าจะกดดันแค่ไหนหรือยากลำบากแค่ไหน เธอก็สามารถทนได้　　　　แต่ในทางตรงกันข้าม ความเจ็บปวดทางร่างกาย เธอกลับทนไม่ไหว　　　อาจเป็นเพราะว่าความเจ็บปวดทางจิตใจมักจะเป็นสิ่งที่ต้องแบกรับให้ได้ แต่ความเจ็บปวดทางร่างกายสามารถพึ่งพาการกินยาได้ เพราะฉะนั้นเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทน　　　หากไม่สามารถประคับประคองได้ ก็คงแบกรับไม่ไหวในไม่ช้า　　　พยาบาลนำยาแก้ปวดมาให้ โหลวฉางเยว่หลังกินยาแล้วก็อยากนอนพัก　　　พยาบาลสังเกตเห็นเหวินเหยียนโจวที่นอนอยู่เตียงข้าง ๆ และถามว่า "คนไข้เจ็บแผลไหมคะ ต้องการกินยาแก้ปวดไหมคะ?"　　　　เหวินเหยียนโจวตอบอย่างเย็นชา "ไม่ต้อง"　　　　พยาบาลกลัวน้ำเสียงของเขาเลยไม่กล้าพูดมาก จากนั้นก็ออกจากห้องไป　　สีหน้าของเหวินเหยียนโจวสุขุมดุจน้ำลึก นั่งนิ่งๆคนคนเดียวสักพัก จา

โหลวฉางเยว่ไม่รู้ว่าพวกเขากําลังพูดถึงอะไร และจู่ๆทั้งคู่ก็หยุดสนทนาพร้อมกัน　　เธอมองไปที่เหวินเหยียนโจว และก็มองไปที่เสิ่นซู่ชินที่นั่งเก้าอี้อยู่ข้างเตียง เธอต้องการที่จะลุกขึ้นนั่ง　　เนื่องจากเธอได้รับบาดเจ็บที่แขนซ้าย ไม่สามารถใช้มือเท้าที่นอนได้ เสิ่นซู่ชินเห็นก็ลุกขึ้นมาประคองไหล่ของเธอและหนุนหมอนไว้หลังเอวของเธอเพื่อให้เธอนอนสบายขึ้น　　สีหน้าอ่อนโยนของเขาถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เป็นอย่างไรบ้าง? เจ็บไหม?"　　โหลวฉางเยว่ส่ายหัว "กินยาแก้ปวดแล้ว ไม่เจ็บค่ะ คุณมาได้ยังไงคะ? คุณหนูเสิ่นได้รับบาดเจ็บสาหัสไหม?"　　เสิ่นซู่ชินตอบว่า "การผ่าตัดราบรื่นดี ตอนนี้ฤทธิ์ยาชายังไม่หมด เธอยังไม่ฟื้นเลย ผมให้พยาบาลเฝ้าอยู่ในวอร์ด ถ้าเธอตื่นแล้วเขาจะแจ้งผมทันที"　　โหลวฉางเยว่ขมวดคิ้ว　　เสิ่นซู่ชินเดาว่าเธออยากจะให้เขากลับไปเฝ้าเสิ่นเมี่ยวเมี่ยว และไม่ต้องสนใจเธอ　　ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากพูด เขาได้พูดว่า "วอร์ดที่เมี่ยวเมี่ยวอยู่ก็อยู่ชั้นนี้เหมือนกัน ผมเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว ผมไม่มาหาคุณ ผมก็ไม่วางใจเหมือนกัน"　　พูดแบบนี้แล้ว โหลวฉางเยว่ได้เพียงแต่กลืนน้ำลายและเปลี่ยนเป็น "ฉันดูเหมือนยังไม่ได้ถามคุณเล

ในที่สุดเหวินเหยียนโจวก็ถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดและเย็บแผลใหม่　　ซิ่วอวี้รีบมาหา ถามเหอชิงว่าเกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่บาดแผลภายนอกเหรอ? ทำไมถึงมีการผ่าตัดรอบสอง?　　เหอชิงรู้สึกแย่มาก "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ประธานเหวินมักจะบอกฉันว่าไม่ต้องเข้าไปเฝ้าอยู่ในห้องผู้ป่วย ตอนนั้นฉันเฝ้าอยู่ข้างนอก"　　"หมายความว่า อาการของเขาคือนอนอยู่บนเตียงดี ๆ ปากแผลก็ดันฉีกออกงั้นหรอ?" ซิ่วอวี้ถามอีกว่า "เขาอยู่ห้องผู้ป่วยคนเดียวไม่ใช่เหรอ? ในห้องผู้ป่วยมีอะไร?"　　เหอชิง "มีประธานเหวินกับเลขาโหลว ซึ่งเป็นห้องเตียงคู่......"　　ซิ่วอวี้คิดว่าก็ไม่น่าจะใช่เหตุผลนี้　　เท่าที่เขารู้โหลวฉางเยว่มักถูกเหวินเหยียนโจวขืนใจมาตลอด ก็เหมือนกับเสือที่ออกจากป่าเพื่อไล่ล่าสุนัขจิ้งจอกที่กำลังหนีแต่หนีไม่พ้นยังไงอย่างงั้น จะเป็นไปได้ยังไง อะไรที่สามารถทําให้ปากแผลฉีกออกได้?　　ซิ่วอวี้ครุ่นคิด จากนั้นก็ไปที่ห้องผู้ป่วย เมื่อมองจากหน้าต่างของประตูเข้าไป 　เห็นโหลวฉางเยว่กําลังนั่งผิงหัวเตียงดูโทรศัพท์อยู่ คิ้วขมวดเล็กน้อยและดูเป็นเป็นกังวลอยู่บ้าง　　กังวลเรื่องโจวเอ๋อร์? ซิ่วอวี้รู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย เกือบคิดว่าโหลวฉางเยว่นั้นไร้คว

ลู่ไจ่เย่ออกจากบ้านของโจววั่ง แล้วก็ไปโรงพยาบาล　　ระหว่างทางเดินบังเอิญเจอเหวินเหยียนโจวที่เพิ่งเย็บแผลใหม่เสร็จ และถูกพยาบาลเข็นไปที่ห้องผู้ป่วย　　ซิ่วอวี้เดินประกบอยู่ข้างเตียงและกำลังพูดคุยกับเหวินเหยียนโจว ลู่ไจ่เย่ก็รีบทักทาย "พี่โจว พี่อวี้"　　เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ๆ เห็นสีหน้าของเหวินเหยียนโจวถึงกับขมวดคิ้วและถอนหายใจ "แผลของพี่โจวสาหัสขนาดนี้เลยหรอ? งั้นแสดงว่าผมลงมือเบาไปอย่างงั้นเหรอ?"　　"ลงมืออะไร?" ซิ่วอวี้ถามเสร็จก็เดาออกว่า "นายไปหาโจววั่งแล้วเหรอ?"　　"ใช่แล้ว เรื่องที่หมู่บ้านซิงฮวาผมจัดการให้แล้ว" ลู่ไจ่เย่ยื่นสัญญาในมือให้เหอชิงและคว่ำมุมปากเบา ๆ "พวกเขาจะย้ายออกไปคืนนี้"　　แต่ซิ่วอวี้กลับอยากรู้อยากเห็น "นายทําได้ยังไง?"　　"ไม่ได้ทําอะไร ก็แค่ให้เขายอมคุกเข่าให้ผม"　　พอพวกเขามาถึงหน้าประตูวอร์ดแล้ว เสียงพูดของพวกเขาก็ดังไปถึงโหลวฉางเยว่จนเธอได้ยิน　　ลู่ไจ่เย่ "ผมถือว่าผมมาช้าไปหนึ่งก้าว ขาข้างหนึ่งของโจววั่งเพิ่งถูกคนอื่นหักไป แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร"　　นายกำลังจะบอกว่า ในขณะที่โจววั่งขาหักอยู่ นายให้เขาคุกเข่าให้นาย　　ลู่ไจ่เย่โหดเหี่ยมขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่โจววั่