บทที่ 232

เหอชิงนำเสื้อผ้ามาให้ โหลวฉางเยว่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เธอไม่มีเวลาหลีกเลี่ยงเหวินเหยียนโจวด้วยซ้ำ เปิดประตูแล้วรีบลงไปชั้นล่างแล้วออกจากโรงแรมไป

ข้างนอกฟ้าก็มืดแล้ว

ขณะที่เธอกำลังเดินทาง เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อจองเที่ยวบิน

เที่ยวบินแรกสุดจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่จากที่นี่จะใช้เวลาไปสนามบินหนึ่งชั่วโมง

โหลวฉางเยว่สูดหายใจลึก สงบสติอารมณ์ จองตั๋วและเรียกรถผ่านอินเทอร์เน็ต

เนื่องจากว่ามันเป็นชั่วโมงเร่งด่วน จึงมีคนเข้าคิวต่อหน้าเธอมากกว่าสามสิบคน และไม่มีแท็กซี่วิ่งบนถนนเลย

โหลวฉางเยว่ยืนอยู่คนเดียวริมถนนในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยความมืดมิดและหนักหน่วง แสงนีออนของร้านค้าริมถนนส่องใบหน้าที่งุนงงของเธอ

รถคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

“ขึ้นรถ”

เป็นเหวินเหยียนโจว

ในเวลานี้เธอไม่สนใจแล้วว่าจะเป็นเหวินเหยียนโจว เธอรีบเปิดประตูรถแล้วขึ้นไป

รถก็เร่งความเร็วมุ่งหน้าไปทางสนามบินทันที

เหวินเหยียนโจวมองกรามที่ตึงเครียดของเธอแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของคุณ?”

โหลวฉางเยว่ตะโกนโดยไม่ต้องคิด “อย่าพูดกับฉัน!”

เหอชิงซึ่งกำลังขับรถอ