บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 161 - บทที่ 170

เพียะ——เสียงดังฟังชัด!ภายในห้องอันว่างเปล่าและมืดสนิท เสียงนั้นช่างชัดเจนเหวินเหยียนโจวใช้ชีวิตมายี่สิบสองปี น่าจะเป็นครั้งแรกที่โดนตบ อ่อ ไม่สิ เมื่อไม่กี่เดือนก่อนเขาก็โดนเธอตบไปแล้วครั้งหนึ่งในครั้งนั้นเขาพูดว่า เขาก็แค่ “ใช้อุปกรณ์” เท่านั้นแต่ว่า การตบเขาครั้งนี้ โหลวฉางเยว่ตบแรงกว่านั้นมากโหลวฉางนอนลงบนโซฟา ความโกรธภายในใจเดือดปะทุไม่หยุด ทั้งสองคนมองตากันท่ามกลางความมืดความสามารถในการบังแสงของผ้าม่านดีจริง ๆ มันมืดมากเสียจนมองไม่เห็นอะไรเลย รวมถึงตอนนี้สีหน้าของเหวินเหยียนโจวเป็นยังไง โหลวฉางเยว่ก็มองไม่เห็นเช่นกันต่อให้พวกเขาห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุตก็เถอะลมหายใจของเหวินเหยียนโจวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ การหายใจแต่ละครั้งปล่อยลมเย็นออกมาเป็นระลอกพวกเขาเหมือนอสูรสองตัวในกรง ไม่มีใครยอมถอยให้กันแม้แต่ก้าวเดียว ราวกับจะสู้กันให้ตายไปข้างทันใดนั้น เสียงติ๊ดติ๊ดของกลไกประตูก็ดังขึ้น มีคนกำลังรูดบัตรเพื่อเปิดประตูโหลวฉางเยว่ผลักตัวเหวินเหยียนโจวออกไปโดยไม่ลังเลก่อนจะลุกขึ้นนั่งในทันที แล้วจัดระเบียบเสื้อผ้าบนตัวพร้อมความสงสัยในใจ ใครกัน?ห้องนี้มีเธอคนเดียวที่พักอยู่

ผู้จัดการลังเล “เรื่องนั้น...ผมเกรงว่าจะไม่สะดวกครับ ยังไงซะก็มีแขกคนอื่น ๆ บนชั้นนั้น สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของพวกเขา ผมไม่สามารถตัดสินใจได้ ผมอาจต้องขอคำสั่งจากเบื้องบนครับ”“คุณไปขอคำสั่งได้ แต่ต้องรู้ด้วยนะคะว่าฉันโทรหาตำรวจได้ทุกเมื่อ ยังไงซะคนที่โดนตามและรังควานก็คือฉัน ถ้าตำรวจมาก็มีอำนาจเอาคลิปได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะคะ?” โหลวฉางเยว่กล่าวอย่างใจเย็นผู้จัดการเองก็เป็นผู้มีประสบการณ์มาโชกโชนเหมือนกัน เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่ได้รับอันตรายนี่ การถูกตามเป็นเพียงการคาดเดาของคุณเองทั้งนั้น ตำรวจมาแล้วอาจจะไม่ลงบันทึกให้คุณด้วยซ้ำ หากไม่มีหมายสอบสวน เราก็มีสิทธิที่จะไม่ให้ดูกล้องวงจรปิดได้เหมือนกัน”โหลวฉางเยว่ “อ่อ งั้นสินะคะ แต่เมื่อวานประธานเหวินจากชั้น 19 ก็อยู่บนชั้น 17 ด้วยเหมือนกัน และเขาเกือบจะได้รับบาดเจ็บจากสตอล์กเกอร์โดยไม่ได้ตั้งใจด้วยนะคะ”เมื่อได้ยินชื่อของเหวินเหยียนโจวสีหน้าของผู้จัดการก็เปลี่ยนไป เขาก็หันไปหาพนักงานเสิร์ฟอีกครั้งเพื่อยืนยันพนักงานเสิร์ฟพูดอะไรบางอย่างข้างหูของเขา สีหน้าของผู้จัดการเริ่มจริงจังขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็ขอให้โหลวฉางเยว่รอส

เสียงของเหวินเหยียนโจวเย็นชาเล็กน้อย “ที่ซิ่วอวี้สั่งมามีแต่อาหารจานเอกลักษณ์ประจำเมืองสุ่ยเฉิง มีแต่เผ็ดมัน คุณกินได้ไหม?”แน่นอนว่าเธอกินไม่ได้ ดังนั้นตอนนี้โหลวฉางเยว่จึงไม่ได้กินเยอะแต่มันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ?เหวินเหยียนโจวได้กำลังโทรออก “ส่งอาหารเบา ๆ มาที่ห้อง B88 ภายในสิบนาที”โหลวฉางเยว่จ้องมองเขา นี่เขา...ตั้งใจสั่งอาหารให้เธอใหม่เหรอ?“ประธานเหวินใจดีจนฉันประหลาดใจเลยนะคะ” อารมณ์ของเขาแปรป่วนเสียยิ่งกว่าที่เธอคิดเสียอีกเมื่อคืนพวกเขาทะเลาะกันขนาดนั้น ตอนนี้เขาดันมาเป็นห่วงว่าเธอกินได้หรือไม่ได้เนี่ยนะเหวินเหยียนโจวเหลือบมองเธอ: “ไม่ต้องประหลาดใจหรอก คุณต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตอบคำถามของผม”ที่แท้ก็มีจุดประสงค์ตอนนี้โหลวฉางเยว่อยากจะไปก็ไปไม่ไหว เธอจึงยอมแพ้จะดิ้นรน เธอกุมหน้าท้องและนั่งลงที่โต๊ะอาหารห้องร้านอาหารแบบวีไอพีในโรงแรมระดับไฮเอนด์มีกลิ่นหอมที่อธิบายไม่ถูก แต่มันก็เป็นกลิ่นที่หอมมากเหวินเหยียนโจวไม่เสียเวลา ไม่ว่าเธอจะพักจนหายดีหรือยัง คำถามก็ยังคงยิงตรงเข้ามา: “เด็กคนนั้นแท้งไปได้อย่างไร”คำถามนั้นอีกแล้ว โหลวฉางเยว่กระตุกริมฝีปากของเธอ: “ประธานเหวิน

“……”โหลวฉางเยว่อธิบายทันที “ศาสตราจารย์เสิ่น อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่...”“ผมไม่ฟัง”เสิ่นซู่ชินบ่ายเบี่ยง “ผมจะคิดแบบนี้ ถ้าเพื่อนร่วมชั้นโหลวมีความคิดเห็นอื่น ก็รอจนกว่าผมจะจัดการเรื่องในห้องแล็บเสร็จก่อนแล้วไปรับคุณที่เมืองสุ่ยเฉิง จากนั้นเราค่อยมาคุยกันดี ๆ นะครับ”เพื่อนร่วมชั้นโหลวอะไรกัน เธอไม่ใช่นักเรียนของเขานะ...โหลวฉางเยว่รู้สึกเถียงไม่ออกเสิ่นซู่ชินกล่าวว่า: “ดึกแล้วนะ ไปนอนเร็วครับ ผมจะวางสายก่อน”เขาวางไปจริง ๆ เธอไม่มีโอกาสได้เถียงเขาเลยเสิ่นซู่ชินเปิดประตูระเบียง หยิบสายยางรดน้ำใบสะระแหน่ เธอไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเขานึกถึงวันนั้นที่โรงเรียน ระหว่างช่วงปิดเทอม เขาได้ยินนักศึกษาชายเหล่านั้นพูดติดตลกว่า “โจวเจ๋อ เจ๋อเจ๋อ ภรรยาเพื่อนก็คือภรรยาของผม แฟนนายสวยมากขนาดนั้น ขอเราดูหน่อยจะเป็นอะไรไป...”ภรรยาเพื่อนก็คือภรรยาของผมเสิ่นซู่ชินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะจะแย่งของเพื่อนจริง ๆ สินะ ...แต่คน ๆ นั้นยังไม่ปรากฏตัวเลยจะโทษเขาไม่ได้หรอก……เช้าวันรุ่งขึ้น โหลวฉางเยว่โทรหาเสิ่นซู่ชินอีกครั้งเสิ่นซู่ชินรับสาย และรอยยิ้มของเขาทำให้เสียงของเขาดูอ่อนโยนขึ้น:

โหลวฉางเยว่ตรงไปที่อัลบั้มรูปและกดปุ่มกรอกลับไปเรื่อย ๆ เธอกดไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังไม่หมด ในนั้นล้วนแต่เป็นรูปถ่ายของเธอ รูปของเธอในโอกาสต่าง ๆ ...เธอกดอีกสองสามครั้ง และบังเอิญเห็นรูปถ่ายของโรงงานเรือมังกรสองสามภาพในที่สุด โหลวฉางเยว่ก็จำได้ว่าเธอเห็นกล้องนี้ที่ไหน เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองดูชายสวมหน้ากาก: “ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ที่โรงงานเรือมังกรนั่น คุณคือคนที่ให้ฉันยืมกล้องและเป็นพยานให้ฉันคนนั้นสินะคะ“มันเป็นช่วงเวลาที่ ไป๋โหยวกล่าวหาเธออย่างไม่ยุติธรรมและตั้งใจดึงเชือกจนทำให้เกิดอุบัติเหตุหลังจากเหตุการณ์นั้น เธอได้มอบกล้องให้กับเจ้าของโรงงานเก่า และขอให้เขาคืนให้ “คนใจดี” คนนั้น พร้อมทั้งโทรไปถามเจ้าของโรงงานเก่า เจ้าของโรงงานเก่าบอกว่าบล็อกเกอร์คนนั้นได้เอากล้องกลับไปแล้ว และเธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกคิดไม่ถึงว่าเขาจะตามถ่ายเธอมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วโหลวฉางเยว่ยกกล้องขึ้น “คุณเป็นใครกันแน่?”ชายคนนั้นยกหน้ากากขึ้น แต่เขาไม่ตอบโหลวฉางเยว่มองดูเขา “วันนี้ที่ไซส์งาน คุณคือคนที่กระโดดเข้ามาช่วยฉันใช่ไหม ฉันจำตาของคุณได้ แต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักคุณ คุณถูกคนอื่นส