All Chapters of บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: Chapter 141 - Chapter 150

เสิ่นซู่ชินเกิดความไม่มั่นคงขึ้น ท้ายที่สุดพี่ชายของเขาก็ได้วิเคราะห์ข้อดีและข้อเสียในระดับนั้นเอาไว้หมดแล้ว เขาไม่ได้อยู่ในเสิ่นกรุ๊ป แต่เขาเป็นสมาชิกของตระกูลเสิ่น เป็นหนึ่งเดียวกับตระกูลเสิ่นเสิ่นซู่ชินพาเธอไปลูบหัวม้า เมื่อคุ้นเคยกันแล้วก็จะได้ไม่กลัว“ผมอยากให้คุณมาที่เสิ่นกรุ๊ปตั้งนานแล้ว เพียงแต่เมื่อสองเดือนก่อนสุขภาพของคุณไม่ค่อยดีนัก ถ้าตอนนั้นคุณมาร่วมงานกับเสิ่นกรุ๊ป คุณจำเป็นต้องใช้เวลาทำความคุ้นเคยกับงานใหม่ ไหนยังจะต้องยุ่งอยู่กับเรื่องของพ่อแม่อีก ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็จะทำให้คุณไม่มีเวลาดูแลตัวเอง ผมจึงให้คุณมาอยู่ข้างกายผม”การได้อยู่เคียงข้างเขาไม่เพียงแต่ทำให้เธอมีงานทำเพื่อหาเงินเท่านั้น แต่ยังทำให้เธอไม่ยุ่งจนเกินไปและให้เวลาเธอได้หายใจหายคออีกด้วย　　ต่างก็มีผลดีกับทั้งสองฝ่ายเขาคิดเพื่อเธอมากขนาดนี้ แน่นอนว่าโหลวฉางเยว่จึงต้องตอบแทนความมีน้ำใจนี้ของเขาและช่วยเขาทำโปรเจกต์นี้ให้สำเร็จยิ่งไปกว่านั้น คุณยังสามารถทำงานที่เสิ่นกรุ๊ปได้อีกด้วย　　หากคุณไปที่เสิ่นกรุ๊ป งานของคุณจะมั่นคงและรายได้ของคุณก็จะยิ่งมั่นคงยิ่งขึ้น　　เธอเคยตรวจดูว่าหัวใจเทียม ค่าเครื่องมื

“พ่อของลูกกับแม่ เราเปิดซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆด้วยกัน ลูกกับอาเสี่ย อาซิน เด็กสามคนที่อยู่ในวัยกำลังโต หลังเลิกเรียนก็พากันวิ่งไปยังร้านขายขนม พ่อของลูกโกรธมากจนเขาเรียกพวกลูกว่าลูกเศรษฐี พวกเราเปิดร้านขายของแท้ๆยังไม่พอให้พวกลูกกิน พ่อถือไม้มาจะตีพวกลูก แล้วพวกลูกก็วิ่งมาหลบที่หลังแม่ แม่ก็ช่วยป้องพวกลูกไว้ แล้วพวกลูกก็ พากันหัวเราะคิกคักวิ่งออกประตูไปเล่นกัน”“พ่อไม่ได้อยากจะตีพวกลูกจริงๆหรอก แม่ ห้ามเขาได้สองครั้งเขาก็ไม่เอาความแล้ว บอกพวกลูกว่าอย่ากินเยอะ คืนนี้เขาจะทำกุ้งตุ๋น......วันนั้นมันเป็นวันที่ดีมากจริงๆ......”　　นั่นสิ วันนั้นมันดีจริงๆ　　ก่อนหน้าที่กับดักชีวิตนั่นจะพังลงมา ชีวิตของพวกเขาเรียบง่ายและได้ถูกเติมเต็ม มันเป็นกับดักที่ทำให้ครอบครัวของพวกเขาไม่เหลือชิ้นดี　โหลวฉางเยว่ยังนึกไม่ออกว่าสิ่งต่างๆ มันเปลี่ยนแปลงไปจนถึงจุดนั้นได้อย่างไร　　พอหลังจากที่เธอมีลู่ทางในการเชื่อมต่อแล้ว เธอก็พยายามที่จะลองตรวจสอบดู แต่คนเหล่านั้นก็หายไปราวกับอากาศ ไม่พบร่องรอยใด ๆ　　บางครั้งเธอก็สงสัยว่า ถ้าไม่ใช่เพราะกับดักนั้น ชีวิตของเธอในตอนนี้ จะแตกต่างไปจากเดิมมากแค่ไหนกันนะ?　　“อ

พอดีที่พี่สาวมาเยี่ยมแม่ โหลวจางเยว่จึงได้ฝากแม่ไว้กับพี่ แล้วออกจากโรงพยาบาลไป　　เฉียวซีซีบอกว่าเธอจับคนที่แพร่ข่าวลือได้แล้ว “เธอยังจำจางซือซือได้มั้ย”　เป็นชื่อที่คุ้นมากๆ　　โหลวฉางเยว่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นเด็กผู้หญิงที่พักอยู่หอพักเดียวกันกับพวกเราเมื่อตอนมหาวิทยาลัยหรือเปล่า?”　　“ใช่! เป็นเธอนั่นแหละ! ก็คือคนที่ชอบโยนถุงเท้าเหม็นๆทิ้งไปทั่วห้อง พอถึงตอนที่ต้องเข้าเวร ยัยนั่นก็จะแอบอยู่ข้างนอก ไม่กลับหอพัก แล้วก็ยังเป็นคนที่ชอบทิ้งผ้าอนามัยไว้ในโถส้วมนั่นอีกด้วย!”　　 โหลวฉางเยว่ประหลาดใจ “คนที่โพสต์ข้อความนี้คือเธอคนนั้นอย่างนั้นเหรอ”　　“เป็นเป็นยัยนั่นร้อยเปอร์เซ็น! ในทวิตเตอร์ล่าสุดของยัยนั่น บอกว่ามีนัดกับเพื่อนๆเพื่อใช้เวลาช่วงบ่ายด้วยกัน โลเคชั่นอยู่ที่ร้านกาแฟ ตอนนี้ยัยนั่นคงยังอยู่ที่ร้านแน่ๆ เราไปที่นั่นกันตอนนี้เลย”　โหลวฉางเยว่เรียกรถมารับ บนรถเธอโทรศัพท์หาหลี่ซิงรั่ว อธิบายเรื่องราวทั้งหมดสั้นๆให้ฟัง และถามเธอว่าตอนนี้เธอว่างรึเปล่า ช่วยไปกับพวกเขาได้มั้ย　　เรื่องแบบนี้น่าจะอยู่ในขอบเขตของกฎหมาย กลัวว่าเมื่อถึงเวลานั้นแล้วเกิดมีอะไรที่ไม่ชัดเจนขึ้นมา ก็ควรมีทนาย

โหลวฉางเยว่ไม่ได้ตอบอะไรมาก　　เธอกำลังช่วยแม่ของเธอเลือกพยาบาลผู้ดูแล　　ช่วงสุดสัปดาห์เธอต้องเดินทางไปทำธุรกิจกับเสิ่นซู่ชิน เธอไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะได้กลับมา อาจจะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์หรือครึ่งเดือน อีกทั้งพี่สาวเองก็จะต้องดูแลลูกสองเดือนกว่าของเธอด้วย ไม่มีเวลาที่จะแวะไปที่โรงพยาบาลมากนักเฉียวซีซีเลื่อนดูเว่ยป๋อ “ยัยจางซือซือคนขี้ขลาดคนนั้น ออกมาแถลงการณ์เรื่องที่เธอถูกตำหนิละ เขียนไว้ว่าเรื่องของเธอมันเป็นเพียงแค่ข่าวลือ เธอแค่บ่นไปเรื่อยเปื่อยในเว่ยป๋อของตัวเอง ไม่คิดว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ขนาดนี้ ทุกคนได้โปรดอย่าเอาคำพูดของเธอมาคิดเป็นจริงเป็นจัง ในคอมเม้นมีแต่คนด่ายัยนั่นอยู่ด้วย”　　หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซีซีก็พูดขึ้นว่า จางซือซือได้ปิดพื้นที่แสดงความคิดเห็นไปแล้ว　　สองชั่วโมงต่อมา เฉียวซีซีพูดขึ้นอีกว่า จางซือซือออกจากระบบทวิตเตอร์ไปแล้ว　　“งั้นก็ช่างมันเถอะ พอแค่นี้แหละ” โหลวฉางเยว่ก็ไม่ได้มีอารมณ์ที่อยากจะไปตอแยแล้วเหมือนกัน เธอยังคงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ตลอด　　เฉียวซีซีพึมพำขึ้นมาในตอนสุดท้าย “มัน พลิกผันไปเร็วมาก ถ้าฉันไม่ได้สัมผัสมันด้วยตัวเอง ฉันคงคิดว่า

โหลวฉางเยว่พาเธอไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความอย่างไรก็ตาม บัญชีที่เกี่ยวข้องกับการโพสต์รูปภาพลงในกลุ่มบริษัทของเฉียวซีซี ได้ออกจากกลุ่มทันทีหลังเกิดเหตุการณ์ดังกล่าว หลังจากการสอบสวนเพิ่มเติม พบว่าเป็นIPในต่างประเทศ　　ส่งผลให้การติดตามกลายเป็นเรื่องยากมาก　　โหลวฉางเยว่และเฉียวซีซีไปที่สำนักงานกฎหมายเพื่อตามหาหลี่ซิงรั่วอีกครั้ง หลี่ซิงรั่วพูดอย่างตรงไปตรงมามาก “ตำรวจน่าจะไม่สนใจดูแลเรื่องต่อแล้ว เว้นแต่ว่าคุณจะสามารถให้ข้อมูลที่ตรงประเด็นและมีประสิทธิภาพมากกว่านี้ได้”　　ประการแรก เรื่องนี้เป็นกรณีที่ไม่ได้สำคัญมากนัก ประการที่สอง เรื่องนี้ไม่ค่อยมีผลกระทบกับสังคมมากขนาดนั้น ประการที่สาม ไม่มีใครได้รับอันตรายจริงๆ ประการที่สี่ อีกฝ่ายจะต้องมีค่าใช้จ่ายในการสอบสวนในต่างประเทศ　　สรุปว่าเป็นเรื่องปกติที่ตำรวจจะไม่สนใจ　　โหลวฉางเยว่ยังคงคิดว่าจะทำอย่างไร แต่เฉียวซีซีดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรง เธอก้มศีรษะอย่างหดหู่ใจและพูดว่า “......ลืมมันไปซะเถอะ”　　“ช่างมันอย่างงั้นเหรอ? จะไม่สืบต่อแล้วจริงๆใช่มั้ย?” นี่ไม่ใช่สไตล์ปกติของเฉียวซีซี　　เฉียวซีซีดูหดหู่ใจ ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “......ฝ่ายท