ฮูหยินใหญ่เจียงชอบมากเฉาซื่อและเจียงอวิ้นสีหน้าหงุดหงิด พวกนางได้ข่าวแค่ว่าเจียงหวานหว่านได้รับเสื้อของหอหนีซางที่สั่งตัดตามขนาดตัวของนางแต่ไม่รู้ว่าเจียงหวานหว่านยังสั่งทำให้ฮูหยินใหญ่เจียงด้วยเช่นกัน“หว่านเจี่ยเออร์ เจ้ามีน้ำใจนัก”ฮูหยินใหญ่เจียงลูบเสื้อผ้าอย่างรักใคร ไม่ยอมปล่อยมือเจียงอวิ้นชื่นชม “ท่านย่าสวมใส่เสื้อของหอหนีซาง ยิ่งสวยขึ้นไปอีก คุณหนูหกช่างมีความสามารถจริงๆ”“จริงด้วย คุณหนูหกกตัญญูเสียจริง”เฉาซื่อเอ่ยปากชมด้วยเจียงอวิ้นกล่าวต่อ “สตรีเมื่อสวมใส่เสื้อผ้าของหอหนีซางยิ่งมีสีสันสดใส บุรุษได้ใส่ยิ่งมีสง่าราศี เสียดายที่ท่านพ่อไม่มี ไม่ทราบคุณหนูหกจะสั่งทำเสื้อให้ท่านพ่อเมื่อใด?”ฮูหยินใหญ่เจียงสนใจคำพูดของเจียงอวิ้น จริงด้วย ลูกชายนางเป็นขุนนางคนหนึ่งเช่นกันหากสวมเสื้อผ้าของหอหนีซาง ยิ่งเพิ่มความมีสง่าราศี สายตานางมองไปยังเจียงหวานหว่านแม่ลูกสกุลเฉากำลังมองเจียงหวานหว่านอย่างมีความสุขบนความทุกข์ผู้อื่นพวกนางคิดว่าเจียงหวานหว่านและเจียงป๋อเหนียนพบหน้าก็ไม่ถูกกันแล้วไม่มีทางทำเสื้อผ้าเพื่อเจียงป๋อเหนียนแน่นอนเจียงหวานหว่านมองเจียงอวิ้นด้วยสายตาคมก

เจียงหวานหว่านย่อตัวลงเล็กน้อย “ผู้เยาว์คือเจียงหวานหว่าน มีธุระกับข้าหรือ?”เมื่อได้ฟังเจียงหวานหว่านเรียกตัวเองว่าผู้เยาว์ หรงมามายิ้มออกมาน้อยๆ อย่างมีเมตตา“ข้าน้อยคือหรงมามาที่คอยรับใช้เซียวกุ้ยเฟย ข้าได้รับบัญชามาจากกุ้ยเฟยให้มาขอบคุณเรื่องที่แม่นางเจียงส่งขี้ผึ้งเหมันต์นวลกระจ่างมาให้ นี่คือของรางวัลที่เซียวกุ้ยเฟยพระราชทานให้แม่นางเจียง”นางกำนัลสองคนที่อยู่ข้างหลังหรงมามายกถาดเดินมาข้างหน้าหรงมามาเปิดผ้าคลุมแดงออกเผยให้เห็นของข้างในแท่งทองคำทองอร่ามวางอยู่เต็มถาด อีกถาดก็เต็มไปด้วยเครื่องดับอัญมณีต่างๆเฉาซื่อและเจียงอวิ้นมองด้วยความอิจฉาริษยาทว่าอยู่กันไกลเกินไปจึงไม่ได้ยินว่าเจียงหวานหว่านกำลังสนทนาสิ่งใดเห็นเพียงเจียงหวานหว่านได้รับรางวัล“ขอบพระทัยเซียวกุ้ยเฟย ข้าน้อยไม่กล้ารับ”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความถ่อมตน ดวงตาเป็นประกายกระจ่างใสแต่นางไม่ได้ตื่นตาตื่นใจกับเงินทองที่อยู่ตรงหน้าหรงมามากล่าวด้วยความชื่นชม“เหล่านี้เป็นสิ่งของที่แม่นางควรได้รับ หากแม่นางมีเวลา ตามข้าน้อยไปขอบพระทัยในวังได้หรือไม่”เจียงหวานหว่านได้คำพูดของฟังหรงมามาก็รู้ว่าเซียวกุ้ยเ

เจียงหวานหว่านเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองตรงไปข้างหน้า นางจะค่อยๆ ชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาให้ตัวนางเองตำหนักเฉิงเฉียนเซียวกุ้ยเฟยกำลังนอนหลับตาตะแคงตัวอยู่บนเตียงตั่งงามในใจนางกังวลมากกว่าผู้ใด ไม่มีทายาทนางก็ไม่มีที่ยืนที่มั่นคงในราชวังแห่งนี้“พระสนมกุ้ยเฟย คนถึงมาแล้ว”เซียวกุ้ยเฟยขยับริมฝีปากแดงเบาๆ “ให้นางเข้ามา”“เพคะ”หรงมามาให้นางกำนัลพาเจียงหวานหว่านเข้ามาเจียงหวานหว่านก้มหน้า เดินเข้าไปหาเซียวกุ้ยอย่างอย่างไม่รีบร้อน“หม่อมฉันเซียวหวานหว่าน คารวะพระสนมกุ้ยเฟย”น้ำเสียงไพรเราะกังวลดังเข้ามาในโสตของเซียวกุ้ยเฟยนางค่อยๆ ลืมตา ก้มหน้ามองเจียงหวานหว่าน“ลุกขึ้นพูดเถอะ”“ขอบพระทัยพระสนมกุ้ยเฟย”เจียงหวานหว่านลุกขึ้นยืนแต่ไม่เงยหน้าขึ้น“เงยหน้าขึ้นมา”เซียวกุ้ยเฟยเห็นหน้าเจียงหวานหว่านไม่ชัดเจียงหวานหว่านเมื่อได้ฟังก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเซียวกุ้ยเฟยเมื่อได้เห็นใบหน้าของเจียงหวานหว่านก็อุทานออกมาในใจใบหน้าของเจียงหวานหว่านงดงามอ่อนวัย แม้แต่ดวงจันทร์ยังต้องหลบหลังเมฆ ดอกไม้ยังอายต้องหุบหนีกล่าวว่าเป็นสาวงามร่มเมืองล้วนไม่เกินจริงความงามของนางเหมือนจะแพร่ซ่านออก

“หลายปีนี้ แม่นางที่ชอบน้องชายข้ามีไม่น้อย เจ้าเป็นคนแรกที่บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับเขา”เซียวกุ้ยเฟยนึกถึงเรื่องเล่าภายในเมืองหลวง ความสัมพันธ์ระหว่างเจียงหวานหว่านและหรงซีไม่ธรรมดาคิดถึงตรงนี้ เซียวกุ้ยเฟยคิดว่าเจียงหวานหว่านมีเจตนาอื่น นางคงทำเพื่อแผนการของท่านอ๋อง“เจ้าไม่ชอบเซียวหวาย เป็นเพราะเจ้าชอบท่านอ๋อง?”น้ำเสียงของเซียวกุ้ยเฟยเฉียบคมเจียงหวานหว่านหัวเราะเบาๆ “เพคะ หม่อมฉันมีความรู้สึกดีให้ท่านอ๋อง แต่ไม่ได้หมายความว่าเซียวหวายสู้ท่านอ๋องไม่ได้ ในทางกลับกัน เซียวหวายในใจหม่อมฉันเทียบกับท่านอ๋องได้ อีกทั้งเขายังหาเงินเก่งมาก พวกเราเป็นเพื่อนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน”เมื่อได้ฟังคำพูดของเจียงหวานหว่าน เซียวกุ้ยเฟยเชื่อแล้วว่าเจียงหวานหว่านไม่ชอบเซียวหวายจริงๆแล้วก็ไม่ได้สนใจทรัพย์สินของสกุลเซียว“แม่นางเจียง หากเจ้าไม่ใช่คนชอบใช้ความรู้สึกทำงาน เช่นนั้นก็เป็นคนเจ้าแผนการ”เจียงหวานหว่านกระพริบตาปริบๆ “หม่อมฉันคือผู้รู้แจ้งมีสติปัญญาเพคะ”เซียวกุ้ยเฟยกล่าวสิ่งใดต่อไม่ถูกแล้วเจียงหวานหว่านเห็นว่าเซียวกุ้ยเฟยอารมณ์ดีขึ้นแล้ว นางค่อยๆ เอ่ยถาม“พระสนมกุ้ยเฟย พระองค์ยศสูงศั

“องค์ชายรอง ชายหญิงแตกต่างกัน ย่อมต้องมีระยะห่างต่อกัน ข้าน้อยต้องหลบเลี่ยง เหตุใดองค์ชายรองคิดว่าเป็นการเสียมารยาท?”หรงมู่หานนึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะกล้าโต้เถียงเขา“คิดว่าแม่นางเจียงคงหลงทาง ข้ากำลังจะออกจากวังพอดี เช่นนั้นก็ไปส่งแม่นางเจียงสักครั้ง”เจียงหวานหว่านรู้สึกรังเกียจ ใครอยากให้เขาส่งกัน ยิ่งไสหัวไปไกลๆ ได้ยิ่งดีเมื่อเห็นเขา นางรู้สึกเหมือนถูกคางคกตัวหนึ่งจ้องมอง ขยะแขยงไปทั้งร่าง“ขอบคุณความหวังดีขององค์ชายรอง พวกเราไปกันคนละทาง ต่อให้ไปทางเดียวกัน ข้าก็ไม่คิดจะเดินร่วมทางกับองค์ชายรอง ต่างคนต่างเดิน ไม่รบกวนแล้ว องค์ชายรอง เชิญ!”เจียงหวานหว่านเดินถอยหลังสองก้าว เป็นการบ่งบอกให้หรงมู่หานไปก่อนหรงมู่หานจงใจส่งคนไปล่อเจียงหวานหว่านมาที่นี่ เขาจะไปง่ายๆ ได้เช่นไร“แม่นางเจียงเหมือนจะมีอคติกับข้า?”หรงมู่หานเดินเข้าใกล้เจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านก้าวถอยหลังอย่างจนปัญญา นางยืนอยู่ตรงขอบสระแล้วด้านหลังนางคือสระน้ำ ไม่อาจถอยหลังได้อีก“องค์ชายรองคิดมากไปแล้ว”หรงมู่หานเดินไปข้างหน้าอีกก้าวเจียงหวานหว่านกัดฟัน ต่อให้ตกลงไปในน้ำ นางก็ไม่คิดจะสัมผัสถูกตัวห