เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 194
บทที่เกี่ยวข้อง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 195
เจียงหวานหว่านเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองตรงไปข้างหน้า นางจะค่อยๆ ชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาให้ตัวนางเองตำหนักเฉิงเฉียนเซียวกุ้ยเฟยกำลังนอนหลับตาตะแคงตัวอยู่บนเตียงตั่งงามในใจนางกังวลมากกว่าผู้ใด ไม่มีทายาทนางก็ไม่มีที่ยืนที่มั่นคงในราชวังแห่งนี้“พระสนมกุ้ยเฟย คนถึงมาแล้ว”เซียวกุ้ยเฟยขยับริมฝีปากแดงเบาๆ “ให้นางเข้ามา”“เพคะ”หรงมามาให้นางกำนัลพาเจียงหวานหว่านเข้ามาเจียงหวานหว่านก้มหน้า เดินเข้าไปหาเซียวกุ้ยอย่างอย่างไม่รีบร้อน“หม่อมฉันเซียวหวานหว่าน คารวะพระสนมกุ้ยเฟย”น้ำเสียงไพรเราะกังวลดังเข้ามาในโสตของเซียวกุ้ยเฟยนางค่อยๆ ลืมตา ก้มหน้ามองเจียงหวานหว่าน“ลุกขึ้นพูดเถอะ”“ขอบพระทัยพระสนมกุ้ยเฟย”เจียงหวานหว่านลุกขึ้นยืนแต่ไม่เงยหน้าขึ้น“เงยหน้าขึ้นมา”เซียวกุ้ยเฟยเห็นหน้าเจียงหวานหว่านไม่ชัดเจียงหวานหว่านเมื่อได้ฟังก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเซียวกุ้ยเฟยเมื่อได้เห็นใบหน้าของเจียงหวานหว่านก็อุทานออกมาในใจใบหน้าของเจียงหวานหว่านงดงามอ่อนวัย แม้แต่ดวงจันทร์ยังต้องหลบหลังเมฆ ดอกไม้ยังอายต้องหุบหนีกล่าวว่าเป็นสาวงามร่มเมืองล้วนไม่เกินจริงความงามของนางเหมือนจะแพร่ซ่านออก
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 196
เซียวกุ้ยเฟยกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะทำถุงหอมของนางฟัง“เจ้าระวังหน่อย อย่าทำพังล่ะ นี่เป็นของที่ฝ่าบาทประทานทรงให้ข้า”เมื่อได้ฟังที่มาของถุงหอม เจียงหวานหว่านถอนหายใจ เซียวกุ้ยเฟยเป็นคนน่าสงสารเช่นกันเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของเจียงหวานหว่าน เซียวกุ้ยเฟยเกิดความสงสัยในใจ“ถุงหอมนี่มีสิ่งใดผิดปกติ?”เจียงหวานหว่านคืนถุงหอมให้กับเซียวกุ้ยเฟย“พระสนมกุ้ยเฟย หากท่านยังใช้ถุงหอมต่อเนื่องระยะยาว ทั้งชีวิตนี้เรื่องทายาทคงหมดวาสนาแล้ว”คำพูดของเจียงหวานหว่าน เหมือนกับแรงกระแทกรุนแร’ กระแทกสู่หัวใจของเซียวกุ้ยเฟย“บังอาจ เจ้ากล้าสาปแช่งข้า ข้าจะลงโทษเจ้าให้หนัก!”เซียวกุ้ยเฟยไม่ยอมรับคำพูดของเจียงหวานหว่าน “เดิมทีข้านึกว่าเจ้าเก่งกาจ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหมอกำมะลอที่ไม่เป็นวิชาแพทย์สักนิด หลอกลวงข้าได้ ใจกล้าไม่เบาไฟโทสะเซียวกุ้ยเฟยพุ่งพล่านเข้าสู่สมอง เซียวหวายส่งคนเช่นไรมาให้นางกัน“หมอหลวงของข้าบอกว่าต้องดูแลร่างกายให้ดี ช้าเร็วก็ต้องมีทายาท”สายตาเจียงหวานหว่านมองเซียวกุ้ยเฟยด้วยความหนักแน่น“พระสนมกุ้ยเฟย หากพระองค์เชื่อคำพูดของหมอหลวง คงไม่ให้หม่อมฉันมาที่นี่หรอกเพคะ”เซียวกุ้
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 197
“หลายปีนี้ แม่นางที่ชอบน้องชายข้ามีไม่น้อย เจ้าเป็นคนแรกที่บอกว่าจะเป็นเพื่อนกับเขา”เซียวกุ้ยเฟยนึกถึงเรื่องเล่าภายในเมืองหลวง ความสัมพันธ์ระหว่างเจียงหวานหว่านและหรงซีไม่ธรรมดาคิดถึงตรงนี้ เซียวกุ้ยเฟยคิดว่าเจียงหวานหว่านมีเจตนาอื่น นางคงทำเพื่อแผนการของท่านอ๋อง“เจ้าไม่ชอบเซียวหวาย เป็นเพราะเจ้าชอบท่านอ๋อง?”น้ำเสียงของเซียวกุ้ยเฟยเฉียบคมเจียงหวานหว่านหัวเราะเบาๆ “เพคะ หม่อมฉันมีความรู้สึกดีให้ท่านอ๋อง แต่ไม่ได้หมายความว่าเซียวหวายสู้ท่านอ๋องไม่ได้ ในทางกลับกัน เซียวหวายในใจหม่อมฉันเทียบกับท่านอ๋องได้ อีกทั้งเขายังหาเงินเก่งมาก พวกเราเป็นเพื่อนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน”เมื่อได้ฟังคำพูดของเจียงหวานหว่าน เซียวกุ้ยเฟยเชื่อแล้วว่าเจียงหวานหว่านไม่ชอบเซียวหวายจริงๆแล้วก็ไม่ได้สนใจทรัพย์สินของสกุลเซียว“แม่นางเจียง หากเจ้าไม่ใช่คนชอบใช้ความรู้สึกทำงาน เช่นนั้นก็เป็นคนเจ้าแผนการ”เจียงหวานหว่านกระพริบตาปริบๆ “หม่อมฉันคือผู้รู้แจ้งมีสติปัญญาเพคะ”เซียวกุ้ยเฟยกล่าวสิ่งใดต่อไม่ถูกแล้วเจียงหวานหว่านเห็นว่าเซียวกุ้ยเฟยอารมณ์ดีขึ้นแล้ว นางค่อยๆ เอ่ยถาม“พระสนมกุ้ยเฟย พระองค์ยศสูงศั
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 198
เซียวกุ้ยเฟยหยิบขวดกระเบื้องเคลือบใบหนึ่งของเจียงหวานหว่าน ไม่รู้ใช้เช่นไรเจียงหวานหว่านอธิบายอย่างใจเย็นเยอะเกินไป เซียวกุ้ยเฟยจำได้ไม่หมดจึงเรียกหรงมามาและซีหยวนเข้ามาฟังเจียงหวานหว่านอธิบายพร้อมกันเจียงหวานหว่านให้ซีหยวนมาทดลอง สาธิตให้เซียวกุ้ยเฟยดูด้วยความชำนาญของเจียงหวานหว่าน ใบหน้าใสสะอาดของซีหยวนกลายเป็นสาวงามที่ทำให้คนหวั่นไหว“เจียงหวานหว่าน เจ้ามีของสิ่งนี้เท่าไหร่ ข้าซื้อทั้งหมด”เซียวกุ้ยเฟยกล่าวอย่างอดใจไม่ไหวเจียงหวานหว่านคำนวณคร่าวๆ “ภายในบ้านมีประมาณสิบกว่าชุด”เซียวกุ้ยเฟยกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ข้าซื้อทั้งหมด”“พระสนมกุ้ยเฟย ข้าให้ท่านแม่ ฮูหยินโจว ท่านหญิงหลิงโหรวคนละหนึ่งชุด ที่เหลือล้วนให้พระสนมกุ้ยเฟย ดีหรือไม่?”เซียวกุ้ยเฟยยินดีเซียวกุ้ยเฟยสั่งหรงมามานำตั๋วเงินมอบให้เจียงหวานหว่าน“พระสนมกุ้ยเฟย เซียวหวายเป็นหุ่นส่วน เขาร่วมลงทุนด้วยเช่นกัน ทั้งหมดนี่หม่อมฉันมอบให้พระสนมกุ้ยเฟย ไม่ต้องการเงินทอง”เซียวกุ้ยเฟยเหมือนจะลืมเรื่องทายาทไปแล้ว“หรงมามา เจ้าไปเปิดห้องคลังของข้า ให้แม่นางเจียงเลือกตามใจ”เซียวกุ้ยเฟยกล่าวอย่างใจกว้าง“เพคะ”เจีย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 199
“องค์ชายรอง ชายหญิงแตกต่างกัน ย่อมต้องมีระยะห่างต่อกัน ข้าน้อยต้องหลบเลี่ยง เหตุใดองค์ชายรองคิดว่าเป็นการเสียมารยาท?”หรงมู่หานนึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะกล้าโต้เถียงเขา“คิดว่าแม่นางเจียงคงหลงทาง ข้ากำลังจะออกจากวังพอดี เช่นนั้นก็ไปส่งแม่นางเจียงสักครั้ง”เจียงหวานหว่านรู้สึกรังเกียจ ใครอยากให้เขาส่งกัน ยิ่งไสหัวไปไกลๆ ได้ยิ่งดีเมื่อเห็นเขา นางรู้สึกเหมือนถูกคางคกตัวหนึ่งจ้องมอง ขยะแขยงไปทั้งร่าง“ขอบคุณความหวังดีขององค์ชายรอง พวกเราไปกันคนละทาง ต่อให้ไปทางเดียวกัน ข้าก็ไม่คิดจะเดินร่วมทางกับองค์ชายรอง ต่างคนต่างเดิน ไม่รบกวนแล้ว องค์ชายรอง เชิญ!”เจียงหวานหว่านเดินถอยหลังสองก้าว เป็นการบ่งบอกให้หรงมู่หานไปก่อนหรงมู่หานจงใจส่งคนไปล่อเจียงหวานหว่านมาที่นี่ เขาจะไปง่ายๆ ได้เช่นไร“แม่นางเจียงเหมือนจะมีอคติกับข้า?”หรงมู่หานเดินเข้าใกล้เจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านก้าวถอยหลังอย่างจนปัญญา นางยืนอยู่ตรงขอบสระแล้วด้านหลังนางคือสระน้ำ ไม่อาจถอยหลังได้อีก“องค์ชายรองคิดมากไปแล้ว”หรงมู่หานเดินไปข้างหน้าอีกก้าวเจียงหวานหว่านกัดฟัน ต่อให้ตกลงไปในน้ำ นางก็ไม่คิดจะสัมผัสถูกตัวห
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 200
หรงมู่หานสั่งคนเฝ้าหน้าทางเข้าสวนดอกไม้หลวงเอาไว้แม้เขาอยากได้เจียงหวานหว่าน แต่เขาต้องการรักษาชื่อเสียงด้วยเช่นกันขณะที่หรงมู่หานและเจียงหวานหว่านฉุดกระชากกัน เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าตัวเองถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้และดึงไปข้างหลังส่วนหรงมู่หานถูกคนถีบตกสระน้ำจากทางด้านหลัง“ตูม”หรงมู่หานตัวลอยตกลงไปในสระน้ำเจียงหวานหว่านเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย“ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”หรงซีสำรวจเจียงหวานหว่านด้วยความเป็นห่วง ดูว่านางได้รับบาดเจ็บหรือไม่เมื่อเห็นข้อมือเจียงหวานหว่านถูกหรงมู่หานกำจนช้ำหรงซีมองหรงมู่หานด้วยสายตาเยือกเย็น ดวงตาย้อมไปด้วยไฟโทสะเวลานี้หรงมู่หานว่ายหน้ามาที่ขอบสระ ตั้งใจจะปีนขึ้นฝั่งหรงซีขวางทางเขาไว้“เสด็จอา เหตุใดท่าน...”หรงมู่หานยังกล่าวไม่จบประโยคก็ถูกหรงซีจับศีรษะกดน้ำทุกครั้งที่รู้สึกว่าหรงมู่หานกำลังจะขาดอากาศหายใจ เขาดึงศีรษะหรงมู่หานขึ้นมาจากน้ำ ปล่อยให้เขาได้หายใจทำเช่นนี้วนไปเป็นสิบรอบ หรงมู่หานคิดว่าตัวเองต้องตายแล้วในตอนที่หรงมู่หานทนต่อไปไม่ไหว หรงซีดึงเขาขึ้นมา ทิ้งเอาไว้ข้างขอบสระหรงซีมองหรงมู่หานจากมุมที่สูงกว่า“องค์ชายรอง หากเจ้
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 201
ให้ตายเขาก็ไม่ยอมรับ ใครจะทำเขาได้เช่นไรหากถอยให้หนึ่งก้าว เสด็จพ่อรู้ว่าเขากับเจียงหวานหว่านมีความสัมพันธ์กัน ไม่แน่เขาอาจได้เจียงหวานหว่านมาโดยไม่ต้องเปลืองแรงมากนัก เป็นเช่นนั้นยิ่งดีหรงซีก็ต้องคิดถึงชื่อเสียงของเจียงหวานหว่านเช่นกันหลังพิจารณาแล้ว เขาคิดไว้แล้วจะอธิบายเรื่องนี้เช่นไร“ฝ่าบาท หลานชายเขา...”“ฝ่าบาท องค์ชายรองติดหนี้ชาวบ้านเมืองชิงเหออยู่หนึ่งแสนตำลึง วันนี้หม่อมฉันบังเอิญพบเขา จึงได้ทวงหนี้กับองค์ชายรองแทนชาวบ้าน นึกไม่ถึงองค์ชายรองจะลืมแล้ว หม่อมฉันไม่ยอม จึงบอกว่าจะให้พระองค์เป็นผู้ตัดสิน”เจียงหวานหว่านขัดจังหวะหรงซีฝ่าบาทขมวดคิ้ว “หนึ่งแสนตำลึง? หานเออร์ นี่มันเกิดเรื่องใดกัน?”หรงมู่หานสับสนกับคำถาม เขาจะติดหนี้เจียงหวานหว่านได้เช่นไร“ทูลฝ่าบาท หลายวันก่อนองค์ชายรองเสด็จไปเมืองชิงเหอ พบว่าชาวบ้านที่นั่นน่าสงสาร จึงได้กล่าวว่าจะนำเงินทรัพย์สินส่วนตัวหนึ่งแสนตำลึงมาช่วยชาวบ้านเมืองชิงเหอ”เจียงหวานหว่านกล่าวเหลวไหวในเมื่อหรงมู่หานกล่าวเหลวไหน นางก็จะกล่าวเหลวไหลเช่นกันหากหรงมู่หานไม่ยอมรับ นางก็มีวิธีทำให้เขายอมรับอยู่ดีฝ่าบาทเมื่อได้ฟังเจียง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 202
วิชาการแพทย์ของเจียงหวานหวานล้ำเลิศ พิษในร่างกายของน้องชายจะกำจัดไปได้เมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เขาต้องวางแผนเอาไว้“น้องชาย ช่วงนี้สุขภาพเจ้าดีหรือไม่ เจ้าไม่ได้ไปให้หมอหลวงตรวจนานแล้ว”หรงซีหุบสายตาลง จากนั้นก็ประสานมือ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ช่วงนี้น้องชายสุขภาพไม่ดี วันนี้จะไปให้หมอหลวงตรวจอาการ”ฝ่าบาทเมื่อได้รับฟังก็เบาพระทัยลงมากพิษในตัวน้องชายถูกถอนไปแล้วหรือไม่ ถามหมอหลวงก็รู้แล้วฝ่าบาทหรี่พระเนตร มีแผนการในพระทัยแค่หมอหลวงจับชีพจรก็จะรู้ว่าหรงซีถอนพิษไปแล้วหรือไม่“แม่นางเจียง โรคของหรงซี เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”ฝ่าบาททอดพระเนตรเจียงหวานหว่าน“ฝ่าบาท แม่นางเจียงก็รักษาโรคของข้าไม่หายเช่นกัน”หรงซีกล่าวประโยคหนึ่งเจียงหวานหว่านรู้สึกว่าหรงซีประหลาดมาก เหตุใดกล่าวเช่นนั้นทว่าเมื่อเห็นสายพระเนตรฝ่าบาท นางเข้าใจทันทีฝ่าบาทต้องการให้หรงซีประคองความมั่นคงของแคว้น เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้หรงซีได้ครองบัลลังก์ในสมองเจียงหวานหว่านผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาพิษหนอนกู่ในร่างกายหรงซีเป็นของฝ่าบาทจังหวะหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น หากเป็นเช่นนี้ หรงซีก็จะถูกฝ่าบาทควบคุม
บทล่าสุด
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 210
เจียงหวานหว่านตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชาติก่อน หรงมู่หานขังนางเอาไว้ในห้องลับ ยังมีสตรีอีกนางหนึ่งอยู่ด้วยตอนที่นางถูกจับเข้าไป สตรีนางนั้นก็ถูกนำตัวออกไปสตรีนางนั้นหายใจโรยรินตอนที่หิ้วสตรีนางนั้นออกไป นางได้เห็นใบหน้าสตรีนางนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นคิดว่าสตรีนางนั้นหน้าตาคุ้นตามากเมื่อรวมกับใบหน้าของหรงซี สตรีนางนั้นและหรงซีมีความคล้ายกันอยู่แปดส่วนคงเป็นเสด็จแม่ของหรงซีซ่างกวนเสวี่ยเจียงหวานหว่านมองหรงซีด้วยสายตาสับสนนางรู้แล้ว เป็นความลับที่ชาติก่อนนางกับหรงซีไม่ล่วงรู้นางคิดว่าจะบอกเรื่องนี้กับหรงซีเช่นไรหรงซีเห็นสีหน้าเจียงหวานหว่านก็คิดว่านางต้องรู้เรื่องบางอย่าง“เจ้ารู้จักเสด็จแม่ข้า?”หรงซีกล่าวประโยคนี้ออกมาสัญชาตญาณเขาบอกเขาว่าเจียงหวานหว่านเคยพบเสด็จแม่ของเขาเจียงหวานหว่านสับสนในใจห้องลับอยู่ในห้องอักษรของฝ่าบาทหากสตรีนางนั้นเป็นเสด็จแม่ของหรงซีจริงเช่นนั้นใครเป็นผู้บงการเรื่องการหายตัวของเสด็จแม่หรงซี ก็ไม่ต้องคาดเดาแล้วเป็นฝ่าบาทองค์ปัจจุบันฝ่าบาทมีประสงค์ใดจึงได้กักขังเสด็จแม่ของหรงซีเอาไว้ในห้องลับหรือเพื่อควบคุมอำนาจทหารในมือหรง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 209
“เจียงหวานหว่าน เจ้าเคยทำอาหารให้เซียวหวายกินหรือไม่?”เจียงหวานหว่านยิ้ม “นอกจากท่านแม่และสือหลิ่วแล้ว ข้าเคยทำอาหารให้ท่านอ๋องแค่คนเดียว”หรงซีพอใจกับคำตอบของเจียงหวานหว่านมาก“ต่อไปทำอาหารให้ข้ากินได้คนเดียวเท่านั้น”เจียงหวานหว่านคิดสักพัก “ได้”หรงซีพอใจมากเมื่อเห็นคราบโจ๊กที่มุมปากนางหรงซีใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้ ทำเอาเจียงหวานหว่านเขินจนหน้าแดง“ท่านอ๋อง มือท่านไม่มีแรงไม่ใช่หรือ?”เจียงหวานหว่านถามอย่างรู้ทัน“อืม”หรงซีหน้าไม่แดง ใจไม่เต้นเร็วเจียงหวานหว่านเบะปาก หรงซีกำลังโกหกชัดๆแต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่หรงซีถูกพิษเพราะขนมของนาง นางก็ยอมให้ความร่วมมือกับเขา“ท่านอ๋องต้องกินให้มากหน่อย ไม่แน่พรุ่งนี้ก็อาจลุกจากเตียงได้แล้ว”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยความหงุดหงิด“ยาพิษกลืนวิญญาณ จะหายเร็วเพียงนั้นได้เช่นไร”“ตุบ”ชามในมือเจียงหวานหว่านร่วงลงพื้น“ท่านถูกยาพิษกลืนวิญญาณ?”ผู้ถูกยาพิษกลืนวิญญาณจะต้องตายภายในสามวันนางจับมือของหรงซีแล้ววางนิ้วมือตัวเองทาบลงไปหรงซีเห็นท่าทางร้อนใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นในใจ“ชีพจรท่านอ๋องได้รับความเสียหาย ยังดีที่ยายใบ้อยู่ด้วย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 208
เจียงหวานหว่านส่ายหน้า นางไม่ได้วางยาหรงซี“ปล่อยนาง”หรงซีได้ยินเสียงจึงเอ่ยปาก“ท่านอ๋อง พิษถอนหมดแล้ว พักผ่อนมากๆ”หญิงชรานั่งอยู่ข้างเตียงหรงซีกล่าวเสียงทุ้มต่ำ“ขอบคุณมากยายเฒ่า”หรงซีกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรงหญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปตอนที่เจียงหวานหว่านได้เห็นใบหน้าหญิงชราก็ใจกระตุกหญิงชราก็คือยายใบ้ อาจารย์ของซิ่วกู่“เทียนซู เจ้าก็ออกไปด้วย”“ท่านอ๋อง แต่ว่า...”เทียนซูไม่ไว้ใจกลัวว่าเจียงหวานหว่านจะคิดร้ายต่อท่านอ๋อง“ออกไป...”แม้เสียงของหรงซีจะอ่อนแรง แต่น้ำเสียงนั้นก็เกินพอแล้วเทียนซูมองเจียงหวานหว่านด้วยสายตาเตือน จากนั้นก็ออกจากห้องไปเจียงหวานหว่านเห็นหรงซีใบหน้าซีดขาว นางไม่กล้าเข้าไปหานางนึกถึงฉากที่หรงซีตายเพื่อนางในชาติที่แล้วขึ้นมา“เข้ามา”หรงซีขมวดคิ้วเจียงหวานหว่านน้ำตาตก เดินเข้าไปหาหรงซี“เจียงหวานหว่าน เป็นโชคดีของเจ้าที่ข้ายังไม่ตาย”หรงซีมองเจียงหวานหว่านที่กำลังตื่นตระหนกทำสิ่งใดไม่ถูกเขาถูกพิษหลังจากที่กินขนมของเจียงหวานหว่านแต่เขาไม่สงสัยในตัวเจียงหวานหว่านสักนิด“ท่านอ๋อง ข้าไม่รู้เหตุใด...”“เจ้าไม่ใช่คนวางยา ข้ารู้”
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 207
“ไอ้หยา”เจียงจิ่นเซวียนแกล้งทำเงินตกพื้นอย่างไม่ตั้งใจสือหลิ่วเห็นดังนั้นก็วางกล่องอาหารลงและวิ่งไปเก็บเศษเงินที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นเจียงจิ่นเซวียนค่อยๆ ขยับและเปิดกล่องอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โรยผงบางอย่างลงไปสือหลิ่วเก็บเศษเงินกลับมาหมดแล้ว เจียงจิ่นเซวียนกล่าวขอโทษ “แม่นางสือหลิ่วลำบากแล้ว”“ไม่เป็นไร คุณชายสี่ ข้าไปก่อนเจ้าค่ะ”สือหลิ่วหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วบอกลาเจียงจิ่นเซวียนเจียงจิ่งเซวียนกล่าวอย่างนุ่มนวล “แม่นางสือหลิ่วเดินทางระวังด้วย”“เจ้าค่ะ”สือหลิ่วรู้สึกเขินอายหลังจากพยักหน้าให้เจียงจิ่นเซวียนแล้ว นางก็เดินทางไปจวนอ๋องในมุมที่สือหลิ่วมองไม่เห็น เจียงจิ่นเซวียนยิ้มเยาะเย็นชานี่คือบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาให้เจียงหวานหว่านสือหลิ่วไม่สงสัยสักนิด นางเดินถือกล่องอาหารมาถึงจวนอ๋องหลังส่งกล่องอาหารเรียบร้อย นางไปร้านหนังสือเพื่อซื้อกระดาษให้เจียงจิ่นเซวียนซื้อกระดาษเสร็จแล้ว สือหลิ่วกลับถึงจวนและนำกระดาษไปส่งให้เจียงจิ่นเซวียน“แม่นางสือหลิ่ว เรื่องซื้อกระดาษในวันนี้ ไม่ต้องบอกน้องหก นางไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้คนเรือนเหมย หากนางรู้ว่าข้าเรียกใช้คนข
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 206
เจียงหวานหว่านมองดูรถม้าจวนอ๋องจากไปรถม้าจวนอ๋องไปไกลแล้ว เจียงหวานหว่านเก็บสายตากลับมาและเดินเข้าจวนไป“น้องหก รอก่อน”เจียงจิ่นเซวียนเรียกเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหยุดเดินแล้วถามเสียงเย็น “มีเรื่องใด?”“น้องหก ได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง เป็นวาสนาของเจ้านัก ต้องรักษาไว้ให้ดี อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธจนลากคนในจวนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”เจียงจิ่นเซวียนเดินมาข้างกายเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านหงุดหงิด เจียงจิ่นเซวียนไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปจริงด้วย คอยแต่จะหาโอกาสถากถางนางน้ำเสียงดูแคลนหาว่านางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง ช่างเป็นพี่ชายแท้ๆ ของนางจริงๆ“พี่สี่คอยปรนนิบัติรัชทายาทมาตั้งหลายปี การประจบสอพลอคงเป็นสิ่งที่พี่สี่ถนัดนัก หน้าไหว้หลังหลอกเป็นความสามารถโดดเด่นของพี่สี่ พี่สี่ใช้ชีวิตได้อย่างหน้าซื่อใจคดจริงๆ”รอยยิ้มจอมปลอมของเจียงจิ่นเซวียนเลือนหายไปเขานึกไม่ถึงว่าเจียงหวานหว่านจะด่าเขาไม่ไว้หน้าสักนิดเจียงหวานหว่านไม่มองเจียงจิ่นเซวียนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปในประตูจวนหากอยู่นานกว่านี้หน่อยนางยิ่งรู้สึกขยะแขยง เจียงจิ่นเซวียนน่ารังเกียจกว่าเจียงจิ่นหนิงเสียอีกเจียงจิ่น
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 205
นางเปิดผ้าม่านเตรียมตัวลงรถม้าทันใดก็ถูกแรงกระชากนางกลับเข้ามาในรถม้าเจียงหวานหว่านจมเข้าสู่อ้อมกอดหรงซีกลิ่นหอมอำพันทะเลลอยเข้าจมูกนางหรงซีกุ้มหน้ามองเจียงหวานหว่านไม่พูดไม่จาเจียงหวานหว่านคิดจะลุกขึ้นกลับถูกหรงซีกอดเอาไว้แน่นคนสองคนจ้องตากันและกัน ไม่มีใครพูดจา“เหตุใดรถม้าจวนอ๋องถึงจอดอยู่ตรงนี้?”เจียงจิ่นเซวียนกลับมาถึงจวนพอดีและเห็นรถม้าจวนอ๋องจอดอยู่หน้าบ้านของตนเจียงหวานหว่านได้ยินเสียงเจียงจิ่นเซวียน ดวงตาก็กลับมาแจ่งชัดอีกครั้ง“ท่านอ๋อง พี่สี่ข้าอยู่ข้างนอก รีบปล่อยข้า”หรงซียิ้มเย็น “ข้าต้องกลัวเขาด้วย?”เจียงหวานหว่านกัดฟัน “ท่านอ๋องไม่กลัว แต่ชื่อเสียงข้าไม่เหลือแล้ว วันหน้าหากแต่งงานก็จะถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์เอาได้”“เจ้าคิดจะแต่งกับใคร? กู้ฉางชิง? หรือเซียวหวาย?”เจียงหวานหว่านประหลาดใจ นางแต่งงานเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขาฝีเท้าของเจียงจิ่นเซวียนเดินเข้ามาใกล้เจียงหวานหว่านกดร่างต่ำลงแล้วกล่าวอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านล่ะ”หรงซีได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเจียงหวานหว่าน ความโมโหในใจลดไปไม่น้อย“เจียงหวานหว่าน เจ้าติดค้างข้า ครั้งหน้าข้าไม่ปล่อ
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 204
เจียงหวานหว่านได้ฟังคำพูดของหรงซีก็หันไปยิ้มให้เซียวหวายอย่างจนปัญญา“เซียวหวาย ขอโทษด้วย พรุ่งนี้ข้าจะไปพบเจ้า”เซียวหวายยิ้มแย้ม “แม่นางเจียง พรุ่งนี้ข้ามารับเจ้า”“ก็ดี...”ยังไม่ทันได้กล่าวจบประโยค เจียงหวานหว่านรู้สึกว่าตัวเองถูกจับข้อมือเอาไว้ไม่รู้ว่าหรงซีลงมาจากรถม้าตั้งแต่เมื่อใดเขาสีหน้าบึ้งตึง ดึงข้อมือเจียงหวานหว่าน ลากนางขึ้นรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง โปรดปล่อยแม่นางเจียงด้วย”เซียวหวายเห็นเจียงหวานหว่านถูกหรงซีผลักขึ้นรถม้า เขาจึงตามไปขวางแต่ถูกเทียนซูขวางเอาไว้ เซียวหวายผลักเทียนซู ทว่าเทียนซูไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยหรงซีทำเหมือนไม่ได้ยินเซียวหวายโกรธเจียงหวานหว่านหันหน้ามากล่าวกลับเซียวหวายที่อยู่ด้านหลัง“คุณชายเซียว ข้าไปก่อนนะ”มือของหรงซีดึงศีรษะเจียงหวานหว่านเข้าไปในรถม้าเซียวหวายนั่งอยู่บนรถม้าสกุลเซียว กำลังตามท้ายรถม้าจวนอ๋อง“ท่านอ๋อง รถม้าของคุณชายเซียวตามอยู่ด้านหลัง”เทียนซูที่อยู่ด้านนอกกล่าวรายงานหรงซี“สะกดรอยตามราชวงศ์ มีเจตนาไม่ดี เทียนซู ส่งคุณชายเซียวไปยังสถานที่ที่เขาควรไป”เทียนซูลังเล“ท่านอ๋อง คุณชายเซียวเป็นน้องชายเซียวกุ้ย
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 203
เซียวกุ้ยเฟยยิ้มอย่างอบอุ่น“ฝีมือของอ้ายเฟย ข้าชอบยิ่งนัก”ฝ่าบาทตรัสด้วยถ้อยคำสองแง่สองง่ามเซียวกุ้ยเฟยหุบตาลงด้วยความเขินอาย จากนั้นก็พยุงฝ่าบาทเดินไปด้วยกันรอจนกระทั่งไม่เห็นเงาฝ่าบาทแล้วหรงซีสีหน้าเย็นชา ดวงตาเย็นชายิ่งกว่า จับจ้องมองหรงมู่หานหรงมู่หานรับรู้ถึงความโกรธท่วมท้นของหรงซี“เสด็จอา หลานขอตัวก่อน”ระหว่างที่กล่าว สายตาเขาเหล่มองเจียงหวานหว่านเจียงหวานหว่านกรอกตาบนใส่หรงมู่หานนัยน์ตาหรงซีใกล้ระเบิดแล้วเขาขยับข้อมือก้อนเงินถูกดีดออกไปดีดโดนบริเวณกระดูกขาของหรงมู่หาน“เอื้อ...”หรงมู่หานรู้สึกถึงกระแทกที่ขาความเจ็บปวดจู่โจมกะทันหัน ทำให้เขาทรุดเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจียงหวานหว่าน”“องค์ชายรอง รู้ว่าผิดรู้จักแก้ไข เป็นสิ่งที่ดียิ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตองเช่นนี้”เจียงหวานหว่านกล่าวด้วยท่าทางใจกว้าง“เจ้า พวกเจ้า...”หรงซีและเจียงหวานหว่านเดินเคียงข้างกันจากไปโดยไม่สนใจหรงมู่หานหรงมู่หานรู้ว่าเป็นฝีมือหรงซีความรู้สึกอัปยศอดสูพุ่งเข้าสู่หน้าอกใบหน้าของเขาถูกหรงซีกับเจียงหวานหว่านทำลายจนป่นปี้หรงมู่หานมองแผ่นหลังทั้งสองคนแล้วสาบานกับตัวเอง
บุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ บทที่ 202
วิชาการแพทย์ของเจียงหวานหวานล้ำเลิศ พิษในร่างกายของน้องชายจะกำจัดไปได้เมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เขาต้องวางแผนเอาไว้“น้องชาย ช่วงนี้สุขภาพเจ้าดีหรือไม่ เจ้าไม่ได้ไปให้หมอหลวงตรวจนานแล้ว”หรงซีหุบสายตาลง จากนั้นก็ประสานมือ “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงนึกถึง ช่วงนี้น้องชายสุขภาพไม่ดี วันนี้จะไปให้หมอหลวงตรวจอาการ”ฝ่าบาทเมื่อได้รับฟังก็เบาพระทัยลงมากพิษในตัวน้องชายถูกถอนไปแล้วหรือไม่ ถามหมอหลวงก็รู้แล้วฝ่าบาทหรี่พระเนตร มีแผนการในพระทัยแค่หมอหลวงจับชีพจรก็จะรู้ว่าหรงซีถอนพิษไปแล้วหรือไม่“แม่นางเจียง โรคของหรงซี เจ้ามีวิธีรักษาหรือไม่?”ฝ่าบาททอดพระเนตรเจียงหวานหว่าน“ฝ่าบาท แม่นางเจียงก็รักษาโรคของข้าไม่หายเช่นกัน”หรงซีกล่าวประโยคหนึ่งเจียงหวานหว่านรู้สึกว่าหรงซีประหลาดมาก เหตุใดกล่าวเช่นนั้นทว่าเมื่อเห็นสายพระเนตรฝ่าบาท นางเข้าใจทันทีฝ่าบาทต้องการให้หรงซีประคองความมั่นคงของแคว้น เขาไม่มีทางเปิดโอกาสให้หรงซีได้ครองบัลลังก์ในสมองเจียงหวานหว่านผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาพิษหนอนกู่ในร่างกายหรงซีเป็นของฝ่าบาทจังหวะหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น หากเป็นเช่นนี้ หรงซีก็จะถูกฝ่าบาทควบคุม
