All Chapters of CEO's regret; wants to take her back!: Chapter 41 - Chapter 50

Pagkababa ko sa lobby ay naabutan ko si Raziel na pinaliligiran ng tatlong babae, masaya ang mga itong nakikipag-usap sa kaniya. Halata sa pamumula ng pisngi ng isa kung gaano siya kinikilig, lalo na pag nagkakaroon siya ng pagkakataon na mahawakan sa braso ni Raziel.“Ehem!” Hindi ko napigilan ang sarili ko na tumikhim ng malakas na maging ang mga nasa kabilang banda ng lobby ay napatingin na rin sa akin. Hindi ko iyon pinansin at naglakad palapit kay Raziel, “tapos na ang usapan namin ni Jamie pero mukhang ikaw naman ang may mahalagang pinag-uusapan, should I go first?”Hindi ko pinansin ang tatlong babae sa gilid, hinintay ko ang sagot ni Raziel. Halata naman ang gulat sa mata niya, pero unti-unting sumilay ang ngiti sa labi na parang tuwang-tuwa pa. “Well, it’s not really important. Tinatanong lang nila ang tungkol sakin, tara na?”Tumingin ako sa tatlong babae at ngumiti, “wala na ba kayong itatanong sa kaniya?” Pinilit ko na hindi magtunog mataray habang sinasabi ko iyon, mabili

Jake’s POV“Grandpa, did you do it?” Mahigpit na nakakuyom ang mga kamay ko sa ilalim ng lamesa habang nasa harapan ako ni lolo, unang rinig ko palang ng nangyari kay Lorain ay gustong-gusto ko ng puntahan sila at tanungin.But doing it might cause more harm to her, ayaw ko na magmalinis dahil kung tama man ang hinala ko ay ako ang pinaka dahilan bakit siya napahamak.Binaba ni lolo ang hawak niyang newspaper, ang mga mata niya at masamang tumingin sa akin. “Pinagbibintangan mo ba ako?” halata ang galit sa tono ng boses niya.“Hindi sa ganoon, kaya ko nga kayo tinatanong para malaman ko kung wala talaga kayong kinalaman sa nangyari—”Malakas na hampas sa ibabaw ng lamesa ang ginawa niya, “hindi mo pa ako pinagbibintangan sa lagay na iyan? Kung hindi mo talaga naisip na may kinalaman ako sa nangyari sa babaeng iyon ay una palang wala ka dito para tanungin ako ng nonsense na bagay!”Umalingawngaw ang boses niya sa dining area, agad nagiwasan ng tingin ang mga katulong sa paligid at umal

Jake’s POVPara akong nabingi sa pagkakasampal niya, pero halos bawat salitang binitawan niya pagkatapos ay rinig na rinig ko ng malinaw, sa mga oras na iyon ay para akong nabuhusan ng nagyeyelong tubig. How can I even say those words?Anong pinagkaiba ko kila lolo kung pareho ko rin na titignan ang mga tao base sa estado nila sa buhay, “I’m sorry, I—” Hindi ko matuloy ang sasabihin ko dahil alam ko sa sarili kong pag sinabi ko na hindi ko sadya na sabihin iyon ay magtutunog palusot lang.Kahit balik-baliktarin ang sitwasyon ay iyon talaga ang mga salitang pumasok sa isip ko at hindi na mababago iyon, and I hate myself for that.“No need to say sorry, nasabi mo na.” Inis na sagot niya sa akin, akmang hahawakan ko siya sa braso ng isang kamay ang pumigil sa akin.“Don’t touch her, ngayon ka nalang pupunta para tulungan siya sa pag-aayos ng kasal NINYO ay ganyan ka pa?” Sarkastiko niyang sabi, ito ang unang pagkakataon na ginawa niya ito sa harapan ng ibang tao.Nakatayo siya doon na pa

Lorain’s POV“All the models, please get ready. The show will begin after 10 minutes, all the possible investors and bidders are already outside.” Saad ng organizer ng event sa mga model na ngayon ay suot na ang mga gowns na irarampa nila mamaya.Seven o’clock na ng gabi, at medyo malamig na rin ang hangin. Ramdam ko ang bawat halik ng sariwang hangin sa aking balat habang naghihintay pa ng ibang attendees sa labas ng building, ito na ang pinakahihintay ko na event.Napatingin ako sa sarili kong reflection sa pintuan ng building, nagpapasalamat ako na wala akong natamong malalang injury noong naaksidente kami kung hindi ay wala ako ngayon dito at hindi ko makikita ang mga tela namin na hinahangan ng marami.Aware naman ako na pinakamakikita nila ay ang design ng wedding gown, pero gusto ko pa rin na makarinig kahit ilan lang na papuri sa telang ginamit ng company.“Lorain, bakit andito ka sa labas?” Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa magkabilang braso, “ang lamit ng balat mo, ba

Zavier’s POVSecretary…Ano nga ba ang pwede kong gawin kundi ang panuorin lang siya sa stage, habang nakangiti ng matamis sa harapan ng mga camera na sunod-sunod ang pagkislap para kuhanan siya ng litrato suot ang napakagandang wedding dress.Bagay na bagay sa kaniya, ang kagandahan niya ay mas lalong lumabas. Sa mga oras na iyon ay gusto ko siyang yakapin, sabihin kung gaano siya kaganda habang suot ang pinaghirapan niyang bridal gown para ipagmalaki sa lahat ng taong andito ngayon… But I can’t.Mariin kong naikuyom ang magkabila kong kamay at pilit na pinipigilan ang luhang nagbabadyang umagos palabas sa aking mata, sa mga ganitong oras ay muli akong nasasampal ng katotohanan na iba talaga ang mundo na ginagalawan namin.Mas mainam siguro kung umalis nalang muna ako dito at ‘wag silang panuorin, ayaw ko rin naman na makita niya akong parang kawawa dito sa gilid. Alam ko rin naman na may mga matang nakamasid sa akin, ayaw kong mas mukhang katawa-tawa sa pamilya niya.Lumakad ako pal