All Chapters of CEO's regret; wants to take her back!: Chapter 11 - Chapter 20

“Lorain, please. I need you to listen to me, just this one…”“Enough, Jake!” Binigay ko ang makakaya ko para pakawalan niya ang kamay ko, “tigilan mo na ako, may kanya-kanya na tayong buhay. Why don’t you focus on your business and fiancé?”“Jamie is---”“Anong nangyayari dito?” Bitbit ang paperbag na naglalaman ng dress ay nagtatakang lumapit samin si Raziel, “why are you here, Jake? Kasama mo ba si Jamie, namimili rin ba siya ng damit?”“I… No, hindi ko siya kasama pero bumibili ako ng panregalo na damit.” Sagot ni Jake at napahawak sa noo at saglit na hinilot ang kaniyang sintido.“Oh, is that so.” Hinila ako ni Raziel ng marahan palayo kay Jake, “it’s good to see you here, but can we go now? Katatapos lang mamili ni Lorain ng damit pero may mga kailangan pa kaming puntahan.”Tumingin sa akin si Jake na parang nagdadalawang isip pero walang magawa kundi tumango, “sure, you guys can go first.” Humakbang siya ng ilang beses paatras para bigyan ako ng space.“Thank you, sana ay makaha

“Raziel!” Isang babae ang sumalubong ng yakap sa kaniya pagpasok palang namin ng gate, kung titignan ay college student palang ito. “Akala ko ay hindi ka makakarating ngayon, you have no idea how much I pleaded mom and dad to call you.”Napatingin naman si Raziel sa dalawang nasa mid forty or fifty na mag-asawa, hindi pa niya sinasabi kung sino ang mga ito ay alam ko na agad na sila ang parents niya. Kamukhang-kamukha niya si ang papa niya, na parang nakikita ko ang future.“Fortunately, ay nagpunta ka, sumasakit na ang ulo ko araw-araw dahil sa pangungulit ng kapatid mo.” Ang mama naman niya ngayon ang nagsalita, ang hinahon niyang magsalita at halatang alagang-alaga niya ang sarili.“Yes, kahit ako ay nakukulitan na rin sa paulit-ulit ninyo na pagtawag. By the way, this is for you guys.” Inabot niya ang binili na wine kahapon, alam ko na imposible pero somehow ay parang nakikita ko ang mga mata niyang mag-asawa na nag ningning.Napakagat ako ng labi para pigilan ang aking ngiti, ang

Lorain’s POV“Thank you for coming with me, everything become smoothly because of you.” Sabi ni Raziel pagkababa ko ng kotse, walang nagbago sa pakikitungo niya pwera sa isang bagay.Mas lalo siyang naging caring sa bawat galaw ko, minsan ay ako na rin ang naiilang. Hindi naman dahil sa ayaw ko sa kaniya, but I’m not use to that kind of treatment. Isa pa ay aware ako sa pinapahiwatig ng bawat galaw niya, na mas lalong nakakapagpahirap sa akin paano ko iyon i-handle.“You are welcome, kasama naman sa usapan natin na maging maayos ang family gathering n’yo.” Ngumiti ako sa kaniya, “and about what you said, sigurado ka ba na maghihintay ka hanggang kaya ko ng sagutin ‘yun?”“Yes, I’m willing to wait. Alam ko naman na masyado na mabilis ang pangyayari lalo na ang confession na ginawa ko, meron pa akong time hanggang hindi natatapos ang project mo dito sa pilipinas.” Walang halong pressure o sama ng loob ang tono ng boses niya.Pero wala rin halong pilit at pagpapanggap iyon, he’s genuinel

Kusang umangat ang aking kamay, rinig sa buong cr ang tunog ng aking palad sa kaniyang pisngi. “Anong karapatan mo para sabihin ang mga linya na iyan? Wala ka na dapat ipaglaban, ang bagay na ‘yan ay dapat noon mo ginawa!”“Alam ko na mali akong hindi ko ginawa ‘yun that time, pero sana bigyan mo ako ng isa pa na chance. This time I won’t make mistake like in the past, Lorain.” Hindi niya ininda ang pamumula ng kaniyang pisngi, sa halip ay mas lumapit pa siya sa akin.Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at pinagdikit ang aming mga noo, gusto kong lumayo at kumawala pero masyado siyang malakas para magawa ko iyon.“Let go of me, Jake. Hindi ko alam kung ano ang dapat ko na sabihin sayo para tigilan mo na ako, at mag sink in sa utak mo na wala akong balak bumalik sayo. Once is enough, Jake. Sa buhay hindi laging may second chance.” Naging malungkot ang boses ko, somehow masakit na marinig iyon.Ang mga kamay niyang nakahawak sakin ay unti-unting nanginig, “I can’t let go, Lorain.

Lorain’s POVPaulit-ulit akong suminghot pagkaupo ko sa loob ng kotse ni Raziel, pakiramdam ko ay namamaga ang buo ko na mukha lalong-lalo na ang mata at ilong ko. Nahihiya ako kay Raziel, ilang beses ko na ba pinakita ang ganitong side ko…Hindi ba at sobra-sobra iyon para sa kaniya, lalo na at saglit palang akong nakikilala.“Do you want some tissue?” Tanong niya, “or should I give my sleeve to wipe your snot?” Dagdag niya habang tinatawanan ako.“Talaga ba na gusto mo akong i-comfort o pinagtatawanan mo ako?” Masama ko siyang tinignan, at kinuha ang tissue na inaabot niya.“Well, I’m not really good at comforting someone. So, instead of crying I rather choose to see you smile.” Pero pagkatapos niyang sabihin iyon ay huminga siya ng malalim at muling nagsalita, “But, it’s doesn’t mean you can’t cry in front of me.”Nagsimula na siyang mag drive, “crying is normal when you are sad, hurt, or happy. I hope the next time I see your tears is because of joy, Lorain.”Hindi siya nakatingin