All Chapters of CEO's regret; wants to take her back!: Chapter 21 - Chapter 30

Ilang segundo na nanatiling magkadikit ang aming mga labi, walang gumagalaw na parang pareho kaming nakikiramdam sa isa’t-isa. Nanatili ang tingin sa akin ni Raziel, na parang hinihintay kung ano ang susunod ko na gagawin.Unti-unti ko na pinikit ang aking mata, kung patuloy akong nakikipagtitigan ay baka kayanin ng puso ko. Sa pagkakataon na iyon ay gumalaw ang labi niya, dahan-dahan na parang ninanamnam ang bawat sandali.Ang labi ko ay unti-unting sinabayan ang paggalaw ng sa kaniya, walang halong pagmamadali.Muli ko na minulat ang aking mata ng dahan-dahan niyang pinakawalan ang labi ko, “Lorain.” Tawag niya sa akin habang habol ang hininga na nakatingin pa rin sa akin ng mariin. “Can I kiss you once more?”Tumango ako at inayos ang pwesto ng mukha ko palapit sa kaniya, I want to feel the warmth of his lips once more too.Muli siyang yumuko at pinaglapit ang aming mga mukha, magkadikit ang aming mga noo ng huminto siya. “This time, can I make it deeper than earlier?” Para sa isan

“What do you mean?” Muling tanong ni Raziel.Isang malakas at disappointed na buntong hininga ang pinakawalan ni Jamie bago sumagot, “ayaw niyang lumapit ako o ang mga nurse sa kaniya, gusto niyang si Lorain ang mag-alaga sa kaniya habang andito siya sa hospital.”“No, hindi kami pupunta d’yan. Ikaw na ang nagsabi na lumayo si Lorain sa fiance mo, there is no reason para alagaan niya ‘yan.” Inis na sagot ni Raziel.“But I also said that kung may mangyari masama kay Jake ay mag take responsibility siya, isa pa… Isa pa kung hindi siya tutulong na alagaan si Jake ay sisirain ko ang pangalan niya.” Halata ang pagiging desperada sa boses ni Jamie habang sinasabi ‘yun.Muli ko na namang naramdaman ang pagkirot ng sintido ko, tumayo ako at sumenyas kay Raziel na ibigay sa akin ang cellphone.“It’s me, nasaan kayo na hospital.” Tanong ko ng walang paligoy-ligoy.Hinawakan naman ako ng mahigpit ni Raziel at tinignan ako na parang hindi makapaniwala, umiling siya. “You don’t need to do it, Lora

Jake’s POVIt’s hurt, so hurt to the point I don’t want to move at all. But if this is the only way to make her stay beside me, I would rather cut my hand or foot.“Please, please stay.” I don’t care anymore, kung mag mukha man akong kawawa na asong takot maiwan. Wala na akong pakialam sa mga matang nakatingin ngayon sa akin, judge me all they want but this is all I can now.“Jake, what do you think you are doing now!” Umalingawngaw ang boses ni lolo sa paligid, pero hindi ako tumingin sa kaniya. Nanatili ang mata ko na nakatitig kay Lorain, umaasa na pakikinggan niya ako.“Lorain, please.” Pag-uulit ko, “h’wag ka umalis, kung kailangan ko pa na lumuhod para pumayag ka…” Tumingin ako sa sarili ko, ah. Doon ko lang naalala na pati isang paa ko ay may benda.“Pumasok ka na sa kwarto mo, Jake. Babalik din ako bukas, sa ngayon ay kailangan ko rin matulog.” Mahinahon ang boses niyang sabi sa akin, ang mga mata niya ay nakasalubong sa aking tingin.Gusto ko na tumanggi ay ipagpilitan na pig

3 weeks laterTulad ng sabi ko ay iyon na nga ang huling punta ko sa hospital, kahit anong contact sa akin ni Jake o kahit si Lorain ay hindi ko pinapansin. Tanging nakakausap lang nga kami ni Jamie ay tuwing may pag-uusapan tungkol sa project.Akala ko ay sa pagkakataon na ‘yun ay nalinaw ko na ang lahat kay Jake, “anong ginagawa mo na naman dito?” Asar na tanong ko pagbukas ko ng pintuan.Wala na ang mga benda sa katawan niya, maging ang cast sa mga pilay ay wala na rin. “I just want to give you this.” Ngumiti siya sakin at inabot ang isang box.“Ano naman ‘to?” Nakakunot ang noon a kinuha ko ‘yun sa kaniya at tinignan ang laman, maiinit-init pa na barbeque, isaw, chicken skin, at isang bento na puro chicken curry ang laman. “Para saan ito?”Kahit ayaw ko ay hindi ko mapigilan na matakam, sino ba ang hindi kung puro favorite ang andoon. “Hmm, thank you and sorry gift?” Kibit-balikat niyang sabi, “Umakto na naman ako ng hindi iniisip ang mararamdaman mo, so yeah.”Napahimas pa siya

Mas pinalalim niya ang halikan naming dalawa, kasabay ng paghakbang ng mga paa niya dahilan para mapaatras ako. Ramdam ko sa aking likuran ang pintuan na bumukas, “w-wait…”Sinubukan ko na magsalita ng magkaroon ng pagkakataong maghiwalay ang aming mga labi, pero muli niya ‘yun sinakop gamit ang mainit niyang labi. Para akong nalalasing lalo na sa tuwing gagalaw ang dila niya sa loob ng aking bibig.Nang marinig ko ang pagtunog ng pintuan tanda na nasa loob na kami at nag-locked na ‘yun ay kusa na rin na pumikit ang mga mata ko para damahin ang mapupusok at maiinit niyang halik sa akin.“Raziel,” habol ang hininga, pinatong ko ang aking mga palad sa kaniyang dibdib at tumingala, “I’m sorry.” Tuluyan ng tumulo ang luha sa mata ko, ramdam ko ang pag-agos nito sa aking pisngi.“No, I should be the one who said sorry.” Pinunasan niya ang luha ko gamit ang daliri niya, “I’m sorry, hindi ko gusto na paiyakin ka but I won’t lie, Lorain.” Pinagdikit niya ang aming noo, “nasaktan ko ng marinig