บททั้งหมดของ ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: บทที่ 141 - บทที่ 150

"เหอะ ดูความโง่งมของเจ้าสิ แค่กินขนมยังสำลักได้" ฉู่อี้หานมองซูเนี่ยนอย่างนึกรังเกียจ แต่มือกลับส่งน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง"ไม่ใช่เพราะองค์รักษ์ของท่านขับรถม้าไม่ดีหรืออย่างไร ข้าว่าคราวหน้าที่ท่านออกไปข้างนอก ก็เปลี่ยนองครักษ์คนใหม่เถอะ" ซูเนี่ยนดื่มชาแล้วมองค้อนไปที่มั่วอีที่อยู่ด้านนอก ครั้นนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั่งรถม้าครั้งที่แล้ว ใบหน้าซูเนี่ยนก็พลันมืดครึ้ม ก่อนจะแอบกระเถิบตัวห่างจากฉู่อี้หานเล็กน้อย"พระชายา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับกระหม่อมนะพะยะค่ะ" น้ำเสียงเหมือนคนถูกโบ้ยความผิดของมั่วอีดังเข้ามาจากด้านนอกซูเนี่ยนนึกอยากแขวะกลับไปอีกสักสองสามประโยค แต่เสียงร้องไห้ของผู้หญิงกลับดังแทรกเข้ามา"ตื่นเร็วเข้า อย่าทำให้ยายใจหายใจคว่ำสิหลานรัก"ซูเนี่ยนขมวดคิ้วพลางเลิกผ้าม่านออก ก่อนจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังกอดเด็กนั่งอยู่บนพื้น สีหน้าท่าทางนางดูร้อนรน โดยมีน้ำตาไหลออกมาเป็นสายส่วนเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดนางนั้นในมือถือถังหูลู่อยู่ไม้หนึ่ง ตาเหลือกโพลง ส่วนมืออีกข้างก็จับคอตัวเองไว้แน่น"เจ้ายังมั่วนั่งนิ่งอะไรอยู่อีก รีบพาเด็กไปโรงหมอเร็วเข้า"ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ ทนด

"เอาล่ะ ข้าจะไม่พูดแล้ว คุณหนูกู้รีบช่วยชีวิตเด็กเถอะ ถ้ายังชักช้าอีกเด็กคงได้ไปพบยมบาลแน่"ซูเนี่ยนยักไหล่ และไม่สนใจความไม่เคารพต่อนางของหญิงสาวคนนั้นเลย มีบางเรื่องที่ต้องให้เห็นเองกับตา"ไม่จำเป็นต้องให้พระชายามากังวลหรอก"กู้อี๋ซิวเหลือบมองซูเนี่ยนเย็นชาผาดหนึ่ง จากนั้นนางจึงย่อตัวลงส่งสัญญาณให้สาวใช้พลิกเด็กชายคนนั้นเข้ามาซู่เนี่ยนหัวเราะพรืด นางคิดอยากจะพูดอีกครั้ง แต่หญิงสาวคนนั้นกลับถลึงตามองนางอย่างชิงชังและเห็นกู้อี้ซิวตบลงที่หลังของเด็กคนนั้น จากนั้นจึงเพิ่มแรงมากขึ้น เด็กคนนั้นถูกตบจนส่งเสียงอึกอักฟื้นคืนกลับมาได้ส่วนหนึ่ง กู้อี้ซิวพอเห็นก็สีหน้ายินดี เหล่าประชาชนดวงตาก็เผยความชื่นชมแต่ว่า เพียงครู่หนึ่ง หน้าของเด็กคนนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนจากสีแดงเป็นม่วง ไม่ส่งเสียงใดออกมาเลยผู้คนพอเห็นก็สงสัย ว่าถังหูลู่ลูกนั้นทำไมจึงยังไม่สำรอกออกมา?กู้อี๋ซิวเคลื่อนไหวไม่หยุด ในใจกลับค่อยๆ ลนลานขึ้นมาวิธีนี้นางแค่เคยเห็นในตำราแพทย์ ไม่เคยได้ทดลองจริงๆ นางก่อนหน้ามองจากนอกกลุ่มคนเข้ามา รู้สึกว่าเด็กคนนี้อาการยังไม่หนัก เหล่าประชาชนที่ไม่มาช่วยก็เพราะแค่พวกเขาไม่กล้าเท่านั้น

อือ? ซูเนี่ยนเลิกคิ้ว ดูท่าฉู่อี้หานจะรู้จักกับคุณลุงแผงบะหมี่คนนี้?"ท่านอ๋อง ท่านจริงๆ หรือ? ในที่สุดท่านก็ออกมาอีกครั้งแล้ว ข้าน้อย..." ลุงฝู่มองฉู่อี้หานด้วยสีหน้าดีใจจนบางคำพูดไม่ออกจากนั้นจึงกวาดสายตาไปยังขาของฉู่อี้หาน ในดวงตาเขาก็เจ็บปวดขึ้นมา"ท่านนี้คือ..." พอเห็นซูเนี่ยนที่อยู่ข้างๆ ลุงฝูจึงถามขึ้นได้ยินว่าท่านอ๋องรับพระชายามา และยังรับพระชายารองมาด้วย ชายาเอกไม่ได้รับความเอ็นดู เช่นนั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็คือพระชายารองในจวนหรือ?"นางคือพระชายาของข้า" ฉู่อี้หานเอ่ยอธิบาย จากนั้นก็ห้ามลุงฝู่ที่คิดจะคารวะซูเนี่ยน เอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องมากพิธี ให้ท่านป้าฝูต้มบะหมี่มาสักสองชามเถิด""อา ได้ ได้ ท่านอ๋องยังคงเป็นรสชาติแบบก่อนหน้าใช่ไหม?" ลุงฝูถาม"อืม" ฉู่อี้หานพยักหน้าลุงฝูรับคำ พาซูเนี่ยนกับฉู่อี้หานมานั่งซูเนี่ยนนั่งบนม้านั่งยาวเสร็จจึงพิจารณาดูแผงบะหมี่นี้แผงบะหมี่รอบด้านล้วนเปิดโล่ง ด้านบนใช้เพียงผ้าขาวผืนหนึ่งขึงเป็นเพดาน รอบด้านวางโต๊ะไว้ไม่กี่ตัว บนโต๊ะมีตะกร้าไม้ไผ่ ในตะกร้าใส่ตะเกียบเอาไว้สิ่งอำนวยดูเรียบง่ายมาก แต่ก็ยังสะอาดอนามัย คนที่มากินก็มากพอควร ไม่ต้

"พระชายา บังเอิญจังเลย พบกันอีกแล้วนะ"ซูเนี่ยนกําลังกินบะหมี่อยู่ ชิงจู๋ที่อยู่ข้างหลังก็เอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ ด้านข้างของเขามีหรงฉียืนอยู่ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน"เอ๊ะ? นายน้อยหรง ท่านมาแล้ว เชิญนั่งก่อน" ลุงฝูเห็นหรงฉีก็ทําหน้าดีใจ ดูท่าทางก็รู้จักหรงฉีด้วยซูเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะได้พบกับหรงฉีบ่อยจังนะ"ลุงฝู ช่วงนี้ท่านเป็นยังไงบ้าง?" หรงฉีพูดเสียงดังฟังชัด"ก็ดีนะ รบกวนนายน้อยเป็นห่วงแล้ว" หลังจากเรียกหรงฉีนั่งที่โต๊ะข้าง ๆ ซูเนี่ยนแล้วเขาก็ถามรสชาติความชอบของหรงฉี จากนั้นลุงฝูก็เข้าไปทำบะหมี่"นายน้อยมากินบะหมี่บ่อยหรือ?" ฉู่อี้หานทําหน้าบึ้งตึง น้ําเสียงค่อนข้างเย็นชาวันหนึ่งเขาได้พบกับนายน้อยคนนี้ถึงสองครั้งติดต่อกัน ฉู่อี้หานไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ในเมื่อไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ต้องเป็นจงใจทํา เพื่อใครกันล่ะยังไงก็ไม่ใช่เขาแน่นอน!พอมองดูซูเนี่ยนที่กําลังกินบะหมี่อย่างใจจดใจจ่อ แววตาของฉู่อี้หานก็ปรากฏแววครุ่นคิดอะไรบางอย่าง"นายน้อยหรงมากินบะหมี่ทุกเดือน เป็นลูกค้าประจําของแผงขายบะหมี่แล้ว" ลุงฝูวางหน้าลงบนโต๊ะตรงหน้าหรงฉี ตอบคํ

ตอนนั้นจักรพรรดิเต๋อคังเรียกคืนอำนาจทางการทหารหารครึ่งหนึ่งคืนมาจากฉู่อี้หาน องค์รักษ์รองเกราะทองก็แยกมาจากองค์รักษ์หลวงเกราะทองอีกที องค์รักษ์รองเกราะทองถูกควบคุมโดยจวนแม่ทัพ รองขุนพลน้อยใหญ่ที่อยู่ภายในต่างก็แปรเปลี่ยนเป็นคนขององค์รัชทายาทและหลิวเหยียน และถ้าหากรองขุนพลคนไหนไม่ยอมถูกบัญชาการโดยองค์รัชทายาทและหลิวเหยียน หากไม่ย้ายไปอยู่ค่ายอื่นก็กลับบ้านไปทำมาหาเลี้ยงชีพ องค์รักษ์หลวงเกราะทองที่เดิมเคยครบสมบูรณ์ก็แตกแยกออกจากกันฉู่อี้หานและซูเนี่ยนนั่งรถม้าไปจนถึงค่ายทหารเสียงแตรของพลทหารที่กำลังฝึกฝนดังขึ้นมา ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้ซูเนี่ยนรู้สึกไม่พอใจ แต่กลับทำให้เธอเปิดม่านของรถม้าออกก่อนจะยื่นหน้าไปดูด้วยความรู้สึกชอบใจใบหน้าของเธอยังมีความรู้สึกตื่นเต้นและตั้งตารออย่างกระตือรือร้น ฉู่อี้หานมองไปก็ต้องกระตุกมุมปาก ผู้หญิงคนนี้ทำไมไม่เหมือนกับคุณหนูที่มาจากตระกูลมีฐานะคนอื่น ๆ เลย? ถึงได้ชอบรบราฆ่าฟัน"ทหาร จับมันไว้แล้วตัดนิ้วมันหนึ่งนิ้ว ข้าจะดูว่าภายภาคหน้าจะมีใครกล้าจับกลุ่มทำเรื่องวุ่นวายอีก" เสียงอันน่าเกรงขามขององค์รัชทายาทดังขึ้น ซูเนี่ยนมองไปยังฉากวุ่นวายด้านหน้าก่อนจะ