Semua Bab ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Bab 121 - Bab 130

"ข้าบอกให้เจ้าหยุดรถ ไม่ได้ยินหรือ" ซูเนี่ยนเห็นมั่วอีไม่หยุดรถ ก็ทุบกำแพงรถม้าอย่างโมโห นางไม่อยากนั่งอยู่ในรถคันเดียวกับท่านอ๋องหน้าตึงอย่างฉู่อี้หาน นางกลัวว่าตัวเองจะถูกแช่แข็งเป็นก้อนน้ำแข็งเสียก่อน"ทำไมเจ้าถึงไม่อยากอยู่กับข้าถึงขนาดนั้น?"ฉู่อี้หานจ้องซูเนี่ยนที่มีสีหน้าวิตกอยู่บ้าง ในใจพลังเกิดโทสะ ตอนนี้นางยังไม่ชอบหน้าตนถึงขนาดนี้? ทุกครั้งพอเจอเขานอกจากระแวงก็คือเย้ยหยัน ไหนเลยจะเคยทำสีหน้าดีให้เขา"ใช่ ไม่อยาก" ซูเนี่ยนตอบกลับโดยไม่ปฏิเสธฉู่อี้หานคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ใครๆ ก็ต้องประจบเอาใจเขากันหมด? นางไม่ชอบเขาอีกทั้งเขาก็ไม่ใช่คนที่นางแยแส ทำไมนางต้องคอยยอมอ่อนข้อให้ นางเป็นคนสมัยใหม่ ในสมัยมีราชวงศ์กษัตริย์แบบนี้แม้ว่าบางครั้งจะเจอเรื่องที่เหนือความควบคุมแต่ไม่ได้หมายความว่านางจะสูญเสียจุดยืนของตนไม่ว่าใครก็ไม่สามารถบังคับนางทำเรื่องใดๆ ได้!"ดี ดี ซูเนี่ยน ในเมื่อเจ้าอยากอยู่ห่างจากข้าขนาดนี้ ข้าก็จะไม่ให้เจ้าได้สมหวัง" ฉู่อี้หานโกรธจนขำออกมา มองดูสีหน้าที่มีความแคลงใจของซูเนี่ยน"ท่านคิดจะทำอะไร?" ซูเนี่ยนบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี พลันคิดอยากจะเลิกม่านรถม้าไปดึงส

เวลาผ่านไปไวมาก พริบตาก็ผ่านมาสองวันแล้ว วันนั้นหลังผ่านเหตุจุมพิตที่รถม้า ซูเนี่ยนก็มีเจตนาหลบฉู่อี้หานองค์หญิงใหญ่อยู่ที่จวนอ๋องหลีมาครึ่งเดือนแล้ว ภายใต้การดูแลของซูเนี่ยน ครึ่งเดือนนี้บาดแผลบนท้องของนางก็ฟื้นตัวเร็วมาก คุณชายน้อยเองก็โตเร็วมาก ใบหน้าอ้วนกลมขาวไปหมดวันนี้นางจะกลับจวนองค์หญิงแล้ว ก่อนไปยังถึงขั้นเรียกซูเนี่ยนไปชี้แนะยกหนึ่งซูเนี่ยนช่วยนาง นางซาบซึ้งใจ แต่ซูเนี่ยนเป็นคนของไทเฮา องค์หญิงใหญ่ไม่มีทางสนิทใจกับนางซูเนี่ยนฟังคำชี้แนะขององค์หญิงใหญ่อย่างเบื่อหน่าย กรอกตามองบน องค์หญิงใหญ่พูดจนคอแห้ง นางกำชับอย่างละเอียดอีกหนก่อนจะจากไปมาครั้งนี้เดิมนางคิดจะทิ้งหมัวมัวไว้ที่จวนอ๋องเพื่อรับใช้ฉู่อี้หาน แต่ฉู่อี้หานปฏิเสธราชบุตรเคยมาที่ประตูจวนอ๋องหลีแต่เช้า ไม่ได้พบหน้าบุตรชายแท้ๆ ของตนกว่าครึ่งเดือน เขาคิดถึงเป็นอย่างมากซูเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูจวน มององค์หญิงใหญ่ลากซูเยียนหรันไปพูดคุยอย่างสนิทสนม แต่ในสมองกลับนึกถึงเรื่องของตนเองจากข่าวที่หงเย่บอกมา ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเจียงเจิ้นมีใจออกห่างจากเจียงซือโหรวกับจวนซูกั๋วกงแล้ว นับตั้งแต่เจียงต้าไห่ถูกถอดยศ ทั่วทั้

"พี่สาม บัดนี้มีผู้คนจากเมืองอื่นมากมายเข้ามาในเมืองหลวง และเท่าที่ข้ารู้มา ทุกวันนี้ร้านเสื้อผ้าในเมืองหลวงกำลังแข่งขันกันเพื่อหวังที่จะออกสินค้าใหม่ ลูกปัดหยกของท่านพี่มาจากฝั่งตะวันตก งดงามและสีหยกงามเสมอกัน ซึ่งไม่ได้กล่าวเกินจริงเลยแม้แต่น้อย ท่านพี่ไม่คิดจะลองนำลูกปัดหยกพวกนี้ปักลงบนเสื้อผ้าเหรอ จากนั้นก็ค่อยปักตกแต่งลวดลายที่เข้ากันและขายให้กับสาว ๆ ในเมืองหลวง"ซูเนี่ยนพูดอย่างช้า ๆ เธอจำได้ว่ามีช่วงหนึ่งที่เสื้อผ้าประเภทนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในยุคปัจจุบัน ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเธอเองก็อยากเย็บเสื้อผ้าแบบนี้บ้างเพื่อสนองความต้องการในแบบยุคปัจจุบันของตัวเองบ้าง แต่ก็ยังไม่ได้ทำสักทีดวงตาทั้งสองของหลี่เหลยเป็นประกายอย่างมาก เขานึกไม่ถึงว่าน้องสาวของเขายังมีพรสวรรค์ด้านการค้า ต่างจากที่พี่ใหญ่และพี่สองได้กล่าวไว้ว่าสิ่งของพวกนี้งามเเต่ไร้ประโยชน์ ซึ่งเขากลับไม่คิดอย่างนั้น ได้ฟังสิ่งที่ซูเนี่ยนพูดมานั้น เขายิ่งรู้สึกว่าซูเนี่ยนเป็นเพื่อนที่รู้ใจของเขา"และข้ายังสามารถร่างภาพเสื้อผ้าแบบใหม่ ๆ ที่ประดับด้วยลูกปัดหยกเหล่านี้ได้อีกด้วย คาดว่าผลลัพธ์น่าจะดีไม่น้อย" ซูเนี่ยนกล่าวเส

"แล้วก็เจ้า กกลางวันแสกๆ ยังรวมตัวกันมาสร้างความวุ่นวาย ที่นี่คือร้านยาของข้า พวกเจ้ามาอาละวาดเช่นนี้แล้วยัง แล้วเรื่องที่คนป่วยมารับยาถูกตกใจพวกเจ้าจนเตลิดเปิดเปิงไปหมดพวกเจ้ารับผิดชอบไหวไหม?""ปากก็บอกว่าเป็นคนของแม่ข้า ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าตอบแทนแม่ข้าเช่นนี้หรือ? พวกเจ้าทำเรื่องเลวๆ ขนาดนี้ แล้วทำไมข้าจะไล่พวกเจ้าออกไม่ได้ ทำไม ข้าไม่ขอให้พวกเจ้าชใช้ความเสียหายของร้านยาพวกเจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ?""ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เถ้าแก่หลี่ คำนวณมาว่าพวกเขาต้องชดใช้เงินเท่าไร? ถ้าชดใช้ไม่หมดวันนี้ก็ไม่ต้องไปไหนกันแล้ว"คำพูดของซูเนี่ยนฟาดออกมาทีละประโยค ทำเอาเถ้าแก่กับคนงานหน้าแดงหูแดงกันหมด พวกเขาทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยว่าซูเนี่ยนจะพูดเช่นนี้ออกมาเจียงซือโหรวบอกอยู่ชัดๆ ว่าพวกของซูเนี่ยนควบคุมได้ง่ายๆ แล้วตอนนี้มาให้พวกเขาชดใช้เงิน แล้วพวกเขาจะไปหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้นจากไหนกันคนงานกับเถ้าแก่มองซูเนี่ยนด้วยใบหน้าแฝงความหวาดหวั่น"ฮ่าๆ เถ้าแก่หลี่ เจ้ารีบคำนวณความเสียหายของร้านยาเร็ว ใครก็ได้ จัดการควบคุมที่นี่เอาไว้ รอให้ความเสียหายคำนวณออกมาแล้วถ้าไม่ชดใช้ก็ห้ามพวกเขาออกไป ข้าจะไปแจ้งกับทาง

"น้องหญิง ข้าว่าทางการคงไม่ต้องไปรายงานแล้วกระมัง"หลี่เหลยมองประชาชนที่หลั่งไหลกันเข้ามาซื้อยามากขึ้นเรื่อยๆ ทอดถอนขึ้นในใจ ใบหน้าก็อดเย้าแหย่ซูเนี่ยนขึ้นมาไม่ได้"พี่สามฉลาดเสียจริง" ซูเนี่ยนตอบหลี่เหลยด้วยรอยยิ้ม เรื่องในวันนี้ต้องยกให้หลี่เหลยเลย"แต่ว่าน้องหญิง เมื่อครู่ที่ข้าพูดคือเรื่องจริง หลังจากนี้ตระกูลหลี่จะเป็นที่พึ่งให้เจ้าเอง ถ้าเจ้ายังรู้สึกอดสูกับจวนอ๋องหลี ก็กลับบ้านมารดาเถิด"หลี่เหลยสีหน้าจริงจัง เขาชื่นชมและชอบซูเนี่ยนน้องหญิงคนนี้"ได้ ถ้าถึงตอนนั้นพี่สามก็ห้ามกลับคำล่ะ" ซูเนี่ยนกระพริบตาใส่อย่างซุกซน"ฮ่าๆๆ ไม่แน่นอน" หลี่เหลยหัวเราะร่า ตบอกเอ่ยรับประกันขึ้นมาและคำพูดของพวกเขาก็ถูกเหล่าประชาชนที่มารอซื้อยาที่ประตูได้ยินเข้า ดูท่าซูเนี่ยนจะอยู่ที่จวนซูกั๋วกงไม่ค่อยดีจริงๆ ตระกูลหลี่ถึงจะเป็นบ้านของมารดานางสินะถุด ซูกั๋วกงนี่หน้าไม่อายจริงๆ เขาตอนนั้นต่างหากที่เป็นคนรับประโยชน์ส่วนใหญ่ แม้หลายปีนี้จะไม่ได้แต่งรับภรรยา แต่พวกสนมอะไรนั่นก็คงจะพร้อมสรรพไปหมดแล้ว พวกเขาถูกเขาหลอกไปเสียแล้ว พอเห็นนางสนมคนนั้น หลายปีนี้มีชื่อเสียงในเมืองหลวงเหลือเกิน นี่มันลุ่ม