All Chapters of ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Chapter 131 - Chapter 140

"ถ้าอย่างนั้นเวลาปกติเจ้ามีอาการอย่างไรบ้าง? อย่างเช่นปวดหัว?"ครั้นซูเนี่ยนพูดจบ ชิงจู๋ก็ตาเป็นประกายทันที"วิชาแพทย์ของพระชายาสูงล้ำอย่างแท้จริง ข้ามีอาการปวดหัวจริง ๆ" หรงฉียิ้มบางซูเนี่ยนขมวดคิ้ว ปวดหัวงั้นรึ คงไม่ใช่ว่ากระทบเส้นประสาทหรอกนะ หากเส้นประสาทได้รับบาดเจ็บจริง ๆ คงจะเป็นเรื่องยากแล้ว"ข้าขอตรวจเจ้าหน่อยได้หรือไม่?""ย่อมได้" หรงฉีพยักหน้าซูเนี่ยนชะงักเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าหรงฉี่จะตอบรับง่าย ๆ โดยไม่คิดอะไรเช่นนี้ นี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะทำอะไรไม่ดีกับเขาเลยรึไง"ข้าต้องตรวจตากับหัวของเจ้าหน่อย อาจจะดูเสียมารยาทไปบ้าง" ซูเนี่ยนเอ่ยอย่างระมัดระวัง"ไม่เป็นไร ข้าเชื่อเจ้า" ดวงตาว่างเปล่าของหรงฉีจับจ้องมาที่ซูเนี่ยนโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อยมุมปากซูเนี่ยนถึงกับกระตุก เชื่อเธองั้นรึ? เชื่อว่าเธอจะไม่เอาเปรียบเขาหรือไง?"งั้นข้าเริ่มแล้ว"ซูเนี่ยนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปข้าง ๆ หรงฉี กลิ่นยาหอม ๆ บนตัวของหรงฉีทำให้ความรู้สึกแปลก ๆ ของซูเนี่ยนพรั่งพรูขึ้นมาอีกครั้งเธอส่ายหน้า สงสัยตัวเองคงจะเหนื่อยเกินไป แม้แต่กลิ่นหอมนี้ก็ยังรู้สึกคุ้นเคยซูเนี่ยนสะกดความรู้ส

เขาตกใจ ไม่คิดเลยว่าตนจะสัมผัสความรู้สึกนี้ได้จากผู้หญิงคนนี้มั่วอีเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ซูเนี่ยนในตอนนี้นั้นดูเยือกเย็นจนเหนือความคาดหมายของเขา นับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าซูเนี่ยนช่างเหมือนท่านอ๋องในร่างผู้หญิงอย่างแท้จริง"ข้าเชื่อมั่นว่า มีเพียงผู้ที่มีเจตนารมณ์อันแข็งกล้าเท่านั้นจึงจะประสบความสำเร็จ ตราบใดที่มีความพยายาม ยืนหยัดไม่ยอมแพ้ และตัดสินใจอย่างเด็ดขาด สักวันจะต้องพิชิตทุกสรรพสิ่งบนโลกหล้าได้อย่างแน่นอน!"น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของซูเนี่ยนนิ่งสงบดุจผิวน้ำ เธอไม่ได้มองใคร ทว่าสายตากลับมองออกไปยังนอกหน้าต่างบรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด หากเข็มสักเล่มตกลงบนพื้นก็คงได้ยินอย่างแจ่มชัด หลิวฝูเฟิงที่ยืนพิงขอบประตูไปโบกพัดในมือไปก็สงบท่าทีในทันควัน คำพูดของซูเนี่ยนราวกับส่งเขาให้จมดิ่งไปกับความทรงจำบางอย่างยืนหยัดไม่ยอมแพ้ และตัดสินใจอย่างเด็ดขาด สักวันจะต้องพิชิตทุกสรรพสิ่งบนโลกหล้าได้อย่างนั้นรึ?นี่น่ะหรือโฉมหน้าที่แท้จริงของซูเนี่ยน"เหอะ ๆ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นภายในห้อง ฉู่อี้หานส่งเสียงหัวเราะออกมา หากซูเนี่ยนเป็นทหารของเขา เขาจะต้องเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นแม

"นี่เจ้ากำลังคุยโวอยู่งั้นหรือ?" ฉู่อี้หานรู้สึกไม่อยากเชื่อ"ท่านแม่ไม่ได้คุยโว ถ้าท่านไม่เชื่อก็ลองทดสอบข้าดูได้" แม้เสียงของเสียวเป่าจะฟังดูน่ารักน่าชัง ทว่าใบหน้ากลับไม่มีความกริ่งกลัวเลยแม้แต่น้อย ท่าทางดูมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมากฉู่อี้หานไม่เพียงเป็นเทพสงครามเท่านั้น แต่ความรู้ของเขาก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน หากตอนนั้นเขาไม่ได้ไปอยู่บนสนามรบ ป่านนี้ชื่อเสียงในต้าสุยของเขาก็ไม่มีทางยิ่งหย่อนไปกว่าหรงฉีอย่างแน่นอน"ได้ เช่นนั้นเปิ่นหวางจะทดสอบเจ้าดู" ฉู่อี้หานเลิกคิ้ว เขากำลังอยากรู้อยู่พอดีว่าเจ้าก้อนกลมนี้จะฉลาดมากสักเพียงใดสิ่งที่ฉู่อี้หานถามไม่ได้ง่ายเลยแม้แต่คำถามเดียว ทว่าเสียวเป่ากลับครุ่นคิดเพียงเล็กน้อยก็ตอบได้แล้วฉู่อี้หานหัวเราะ เขาไล่ถามอีกหลายคำถามโดยเพิ่มระดับความยากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ใครจะไปรู้กันว่าเสียวเป่ากลับมีแต่จะตอบเร็วขึ้น หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่จ้องมองกันด้วยแววตาที่รู้สึกชื่นชมซึ่งกันและกัน"คำถามสุดท้าย เปิ่นหวางถามเจ้าว่า ควรประพฤติตัวอย่างไรต่อผู้อาวุโสกว่า?"เสียวเป่านิ่งอึ้ง ซูเนี่ยนเองก็นิ่งอึ้ง นี่มันคำถามอะไรกัน?ฉู่อี้หานยกมุมปาก ทุกครั้งที่เจ

"เรื่องนี้..." ครานี้คนสกุลเฉินไม่มีข้ออ้างที่จะขัดขวางได้แล้ว การที่ท่านอ๋องอุตส่าห์มาแสดงความเสียใจต่อขุนนางนั้น ถือเป็นเกียรติอย่างใหญ่หลวง ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้จริง ๆ"ได้ เช่นนั้นเชิญท่านอ๋องตามข้ามาเถิดเพคะ" ฮูหยินเฉินเช็ดน้ำตา ดูวางตัวดีกว่าเดิมมากนักฉู่อี้หานไม่รู้ว่าซูเนี่ยนจะเล่นไม้ไหน ครั้นเห็นเธอกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขา เขาก็พยักหน้ารับมั่วอีเข็นฉู่อี้หานเข้าไปในจวน โดยมีซูเนี่ยนเดินตามอยู่ด้านหลังซูเนี่ยนเดินไปพลางแอบสังเกตเครื่องเรือนในจวนแห่งนี้ไปพลาง ไม่รู้ว่าเหตุใดจวนของข้าหลวงจิงจ้าวจึงแตกต่างจากจวนอื่น ๆ เพราะมันให้บรรยากาศที่ดูขนลุกอย่างน่าประหลาดฮูหยินเฉินนำฉู่อี้หานไปที่โถงไว้ทุกข์ โดยมีฉู่อี้หานอยู่ตรงกลาง มั่วอีหยิบธูปสองดอกขึ้นมาไหว้ แล้วปักลงบนกระถางธูปที่ตั้งอยู่หน้าป้ายวิญญาณคนสกุลเฉินจับตาดูฉู่อี้หานทุกฝีก้าว ราวกับกลัวว่าเขาจะมองเห็นอะไร"หวา ข้าปวดท้องจัง ท่านพ่อบ้าน รบกวนท่านช่วยพาข้าไปห้องน้ำได้หรือไม่?"เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของซูเนี่ยนดังขึ้นจากด้านหลัง พ่อบ้านหันไปมองคนสกุลเฉินซึ่งกำลังขมวดคิ้วกวาดตามองซูเนี่ยนครานี้ซูเนี่ยนแต่งกายสำรว

เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้มากนัก เพียงแค่เคยติดตามหน่วยสำรวจในฐานะแพทย์สนามไปเจอคดีแปลก ๆ มามากมาย ฆาตกรบางคนอย่ามองแค่ว่าเขาเป็นคนที่ชั่วร้ายราวกับปีศาจเท่านั้น แต่คนพวกนี้มักจะเป็นพวกงมงาย ไม่ว่าจะเป็นเวลาหรือสถานที่ที่ใช้ฆาตกรรม ก็ล้วนผ่านกระบวนการคิดวิเคราะห์มาเป็นอย่างดีบางคนกลัวว่าคนตายจะกลายเป็นสิ่งอัปมงคลบางอย่างมาตามล้างแค้นตัวเอง จึงทำวงอาคมไว้ในที่พักของตน"อ้อ? เจ้ายังรู้ศาสตร์ฮวงจุ้ยอีกรึ?" ฉู่อี้หานหมุนแหวนรองนิ้วในมือด้วยแววตาลุ่มลึก"ถ้าจวนข้าหลวงจิงจ้าวมีวงอาคมอยู่จริง ๆ ก็มิใช่เรื่องแปลกอันใด ด้วยตำแหน่งของเขาที่ต้องทำคดีและเจอโทษประหารมามากมาย ย่อมไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกเกรงกลัว" ฉู่อี้หานพูดแต่หลังจากพูดประโยคนี้ออกไป ตัวเขาก็รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ในเมื่อจะทำวงอาคมทั้งที เหตุใดจึงไม่ทำอันที่เป็นประโยชน์มากกว่ากันล่ะ? แต่กลับทำอะไรที่มันดูแปลก ๆ เช่นนี้ เพียงแต่เขายังอยากรอดูว่าซูเนี่ยนยังตรวจเจอเบาะแสอะไรที่มันแม่นยำกว่านี้หรือไม่"ข้าว่าแล้วว่าท่านอ๋องต้องพูดเช่นนี้" ซูเนี่ยนมองฉู่อี้หานด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอคาดการณ์ไว้แล้ว ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยสีหน้า