เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 131
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-02-06 17:07:54บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 132
"ถ้าอย่างนั้นเวลาปกติเจ้ามีอาการอย่างไรบ้าง? อย่างเช่นปวดหัว?"ครั้นซูเนี่ยนพูดจบ ชิงจู๋ก็ตาเป็นประกายทันที"วิชาแพทย์ของพระชายาสูงล้ำอย่างแท้จริง ข้ามีอาการปวดหัวจริง ๆ" หรงฉียิ้มบางซูเนี่ยนขมวดคิ้ว ปวดหัวงั้นรึ คงไม่ใช่ว่ากระทบเส้นประสาทหรอกนะ หากเส้นประสาทได้รับบาดเจ็บจริง ๆ คงจะเป็นเรื่องยากแล้ว"ข้าขอตรวจเจ้าหน่อยได้หรือไม่?""ย่อมได้" หรงฉีพยักหน้าซูเนี่ยนชะงักเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าหรงฉี่จะตอบรับง่าย ๆ โดยไม่คิดอะไรเช่นนี้ นี่เขาไม่กลัวว่าเธอจะทำอะไรไม่ดีกับเขาเลยรึไง"ข้าต้องตรวจตากับหัวของเจ้าหน่อย อาจจะดูเสียมารยาทไปบ้าง" ซูเนี่ยนเอ่ยอย่างระมัดระวัง"ไม่เป็นไร ข้าเชื่อเจ้า" ดวงตาว่างเปล่าของหรงฉีจับจ้องมาที่ซูเนี่ยนโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อยมุมปากซูเนี่ยนถึงกับกระตุก เชื่อเธองั้นรึ? เชื่อว่าเธอจะไม่เอาเปรียบเขาหรือไง?"งั้นข้าเริ่มแล้ว"ซูเนี่ยนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปข้าง ๆ หรงฉี กลิ่นยาหอม ๆ บนตัวของหรงฉีทำให้ความรู้สึกแปลก ๆ ของซูเนี่ยนพรั่งพรูขึ้นมาอีกครั้งเธอส่ายหน้า สงสัยตัวเองคงจะเหนื่อยเกินไป แม้แต่กลิ่นหอมนี้ก็ยังรู้สึกคุ้นเคยซูเนี่ยนสะกดความรู้ส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-06ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 133
"เอ๋? ฉู่อี้หาน? ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?" ซูเนี่ยนมองฉู่อี้หานอย่างรู้สึกแปลก ๆ พอไม่เจอกันสองวันแล้วมาเจอกันอีกทีอย่างกะทันหันก็ทำให้เธอรู้สึกไม่ชินอย่างบอกไม่ถูกเพียงแต่สองวันก่อนเขาเพิ่งย้ำกับเธอว่าอย่าไปทำตัวใกล้ชิดกับคนอื่นมากจนเกินไป แต่เธอกลับมาตรวจตาให้หรงฉีจนเขาตามมาแบบนี้ ราวกับโดนจับชู้อย่างไรอย่างนั้น?"ท่านอ๋อง"สีหน้าว้าวุ่นของหรงฉีหายไปทันควัน ก่อนจะตามมาด้วยท่าทางอบอุ่นและนิ่งสงบดั่งเช่นยามปกติ เขาผงกหัวให้ฉู่อี้หานเบา ๆ แต่กลับไม่ปล่อยมือที่จับข้อมือของซูเนี่ยนอยู่ ฉู่อี้หานที่เห็นแบบนี้แล้วก็ส่งแววตาคมกริบใส่หรงฉีทันทีทว่าหรงฉีกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อยซูเนี่ยนที่ได้สติกลับมาจึงยื่นมือไปปลดมือของอีกฝ่ายออก หรงฉีเผยสีหน้าเศร้าสร้อยเพียงชั่วพริบตา แต่กลับถูกฉู่อี้หานสังเกตเห็นได้ทัน เขาหรี่ตามองทั้งสองคนสลับไปมา มือที่วางอยู่ข้าง ๆ เก้าอี้ล้อทั้งสองข้างกำแน่น"เอ่อ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ข้ากำลังดูตาให้หรงซื่อจื่ออยู่เลย" ซูเนี่ยนอธิบายแห้ง ๆ เธอไม่อยากเห็นสภาพบ้าคลั่งของฉู่อี้หานเหมือนเมื่อสองวันก่อนหรอกนะ"พระชายา ท่านอ๋องได้ยินว่าท่านมาที่ร้านยา จึงเกรงว่าท่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-06ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 134
เขาตกใจ ไม่คิดเลยว่าตนจะสัมผัสความรู้สึกนี้ได้จากผู้หญิงคนนี้มั่วอีเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ซูเนี่ยนในตอนนี้นั้นดูเยือกเย็นจนเหนือความคาดหมายของเขา นับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าซูเนี่ยนช่างเหมือนท่านอ๋องในร่างผู้หญิงอย่างแท้จริง"ข้าเชื่อมั่นว่า มีเพียงผู้ที่มีเจตนารมณ์อันแข็งกล้าเท่านั้นจึงจะประสบความสำเร็จ ตราบใดที่มีความพยายาม ยืนหยัดไม่ยอมแพ้ และตัดสินใจอย่างเด็ดขาด สักวันจะต้องพิชิตทุกสรรพสิ่งบนโลกหล้าได้อย่างแน่นอน!"น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของซูเนี่ยนนิ่งสงบดุจผิวน้ำ เธอไม่ได้มองใคร ทว่าสายตากลับมองออกไปยังนอกหน้าต่างบรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด หากเข็มสักเล่มตกลงบนพื้นก็คงได้ยินอย่างแจ่มชัด หลิวฝูเฟิงที่ยืนพิงขอบประตูไปโบกพัดในมือไปก็สงบท่าทีในทันควัน คำพูดของซูเนี่ยนราวกับส่งเขาให้จมดิ่งไปกับความทรงจำบางอย่างยืนหยัดไม่ยอมแพ้ และตัดสินใจอย่างเด็ดขาด สักวันจะต้องพิชิตทุกสรรพสิ่งบนโลกหล้าได้อย่างนั้นรึ?นี่น่ะหรือโฉมหน้าที่แท้จริงของซูเนี่ยน"เหอะ ๆ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นภายในห้อง ฉู่อี้หานส่งเสียงหัวเราะออกมา หากซูเนี่ยนเป็นทหารของเขา เขาจะต้องเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นแม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-06ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 135
"ดูเสร็จแล้วก็รีบกลับจวนอ๋องไปเถิด เป็นพระชายาแต่ออกมาข้างนอกบ่อย ๆ มันใช่เสียที่ไหนกัน" ฉู่อี้หานมองซูเนี่ยนที่ยังพูดคุยกับหรงฉีอยู่อย่างชักช้า น้ำเสียงของเขาเจือโทสะอย่างเห็นได้ชัด"ทั้งหมดก็ประมาณนี้ เจ้าจำได้แล้วใช่หรือไม่?" ซูเนี่ยนที่ได้ยินเสียงของฉู่อี้หานก็กลอกตามองบน แต่ก็ยังกำชับหรงฉีกับชิงจู๋อย่างละเอียดเช่นเดิม"จำได้แล้ว""ดี อีกเจ็ดวันข้าจะตรวจให้เจ้าอีกรอบ" ซูเนี่ยนเอ่ย"พระชายา รีบกลับเถอะพะยะค่ะ ตอนนี้ฟ้าเองก็มืดแล้ว วันนี้ท่านอ๋องมีธุระอยากจะคุยกับท่านด้วย" มั่วอีคำรามในใจ ขืนพระชายายังรั้งไม่ยอมไปอีก หน้าท่านอ๋องคงจะดำมืดเป็นก้อนถ่านเป็นแน่"มีธุระรึ? ได้ งั้นไปกันเถอะ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ที่แท้ก็มีธุระนี่เอง ว่าอยู่ทำไมฉู่อี้หานถึงจะใจดีได้ขนาดนั้นหลังจากกล่าวลาหรงฉีเรียบร้อย ซูเนี่ยนก็เดินตามฉู่อี้หานออกไปจากห้อง ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นหลิวฝูเฟิงที่ยืนพิงประตูอยู่ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?หลิวฝูเฟิงที่เห็นซูเนี่ยนมองเขาก็พุ่งเข้ามาหาด้วยท่าทางระริกระรี้ พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆยามนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงแล้ว ซูเนี่ยนที่ยุ่งมาตลอดช่วงเช้าก็รู้สึกหิวอยู่ไม่น้อย หลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-07ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 136
"นี่เจ้ากำลังคุยโวอยู่งั้นหรือ?" ฉู่อี้หานรู้สึกไม่อยากเชื่อ"ท่านแม่ไม่ได้คุยโว ถ้าท่านไม่เชื่อก็ลองทดสอบข้าดูได้" แม้เสียงของเสียวเป่าจะฟังดูน่ารักน่าชัง ทว่าใบหน้ากลับไม่มีความกริ่งกลัวเลยแม้แต่น้อย ท่าทางดูมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมากฉู่อี้หานไม่เพียงเป็นเทพสงครามเท่านั้น แต่ความรู้ของเขาก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน หากตอนนั้นเขาไม่ได้ไปอยู่บนสนามรบ ป่านนี้ชื่อเสียงในต้าสุยของเขาก็ไม่มีทางยิ่งหย่อนไปกว่าหรงฉีอย่างแน่นอน"ได้ เช่นนั้นเปิ่นหวางจะทดสอบเจ้าดู" ฉู่อี้หานเลิกคิ้ว เขากำลังอยากรู้อยู่พอดีว่าเจ้าก้อนกลมนี้จะฉลาดมากสักเพียงใดสิ่งที่ฉู่อี้หานถามไม่ได้ง่ายเลยแม้แต่คำถามเดียว ทว่าเสียวเป่ากลับครุ่นคิดเพียงเล็กน้อยก็ตอบได้แล้วฉู่อี้หานหัวเราะ เขาไล่ถามอีกหลายคำถามโดยเพิ่มระดับความยากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ใครจะไปรู้กันว่าเสียวเป่ากลับมีแต่จะตอบเร็วขึ้น หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่จ้องมองกันด้วยแววตาที่รู้สึกชื่นชมซึ่งกันและกัน"คำถามสุดท้าย เปิ่นหวางถามเจ้าว่า ควรประพฤติตัวอย่างไรต่อผู้อาวุโสกว่า?"เสียวเป่านิ่งอึ้ง ซูเนี่ยนเองก็นิ่งอึ้ง นี่มันคำถามอะไรกัน?ฉู่อี้หานยกมุมปาก ทุกครั้งที่เจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-08ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 137
"ไม่ชอบมาพากลรึ?" ซูเนี่ยนนึกสงสัย คนตายนั้นน่าคบกว่าคนเป็นจริง ๆมีเพียงคนตายเท่านั้นที่จะพูดความจริงล้อรถบดลงบนพื้นถนนจนฝุ่นฟุ้งกระจาย มั่วอีขับรถม้าไปอีกประมาณครึ่งถ้วยชาก็หยุดลงตรงหน้าประตูจวนข้าหลวงจิงจ้าวศพของข้าหลวงจิงจ้าวถูกนำกลับมาที่จวนแล้ว ฮูหยินข้าหลวงจิงจ้าวเองก็หาคนมาจัดเตรียมโถงไว้ทุกข์ไว้เสร็จสรรพ รออีกเจ็ดวันก็ดำเนินพิธีฌาปนกิจได้แล้วซูเนี่ยนลงจากรถม้า สิ่งที่ลอดผ่านครรลองสายตาเข้ามาคือผืนผ้าสีขาวที่โบกสะบัดไปมาบนอากาศเด็กรับใช้ที่เฝ้าประตูจวนข้าหลวงจิงจ้าวเองก็ผูกผ้าสีขาวไว้ทั้งบนเอวและหน้าผาก แต่ละคนล้วนมีสีหน้าโศกเศร้าเสียใจคนที่มาร่วมแสดงความเสียใจไม่ได้มีมากนัก คนจากไปชาก็เย็นลง คนตายไปแล้วใครจะอยากมาสานสัมพันธ์ต่อกัน โดยเฉพาะข้าหลวงจิงจ้าวที่ตายประหลาดถึงเพียงนั้น เหล่าขุนนางต่างก็กลัวว่าตนจะเจอสิ่งอัปมงคลติดตัวไปด้วยกันทั้งนั้น"ถวายบังคมท่านอ๋อง รีบให้คนไปแจ้งฮูหยินเร็ว" เด็กรับใช้ที่เฝ้าประตูสบตากัน แววตานั้นแฝงความร้อนรนไว้อย่างยากที่จะสังเกตเห็น ซูเนี่ยนหรี่ตาฉู่อี้หานบอกเธอว่าฮูหยินข้าหลวงจิงจ้าวดูเหมือนไม่ต้องการให้คดีถูกสืบต่อไป แต่อยากฝังข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-09ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 138
"เรื่องนี้..." ครานี้คนสกุลเฉินไม่มีข้ออ้างที่จะขัดขวางได้แล้ว การที่ท่านอ๋องอุตส่าห์มาแสดงความเสียใจต่อขุนนางนั้น ถือเป็นเกียรติอย่างใหญ่หลวง ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้จริง ๆ"ได้ เช่นนั้นเชิญท่านอ๋องตามข้ามาเถิดเพคะ" ฮูหยินเฉินเช็ดน้ำตา ดูวางตัวดีกว่าเดิมมากนักฉู่อี้หานไม่รู้ว่าซูเนี่ยนจะเล่นไม้ไหน ครั้นเห็นเธอกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขา เขาก็พยักหน้ารับมั่วอีเข็นฉู่อี้หานเข้าไปในจวน โดยมีซูเนี่ยนเดินตามอยู่ด้านหลังซูเนี่ยนเดินไปพลางแอบสังเกตเครื่องเรือนในจวนแห่งนี้ไปพลาง ไม่รู้ว่าเหตุใดจวนของข้าหลวงจิงจ้าวจึงแตกต่างจากจวนอื่น ๆ เพราะมันให้บรรยากาศที่ดูขนลุกอย่างน่าประหลาดฮูหยินเฉินนำฉู่อี้หานไปที่โถงไว้ทุกข์ โดยมีฉู่อี้หานอยู่ตรงกลาง มั่วอีหยิบธูปสองดอกขึ้นมาไหว้ แล้วปักลงบนกระถางธูปที่ตั้งอยู่หน้าป้ายวิญญาณคนสกุลเฉินจับตาดูฉู่อี้หานทุกฝีก้าว ราวกับกลัวว่าเขาจะมองเห็นอะไร"หวา ข้าปวดท้องจัง ท่านพ่อบ้าน รบกวนท่านช่วยพาข้าไปห้องน้ำได้หรือไม่?"เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของซูเนี่ยนดังขึ้นจากด้านหลัง พ่อบ้านหันไปมองคนสกุลเฉินซึ่งกำลังขมวดคิ้วกวาดตามองซูเนี่ยนครานี้ซูเนี่ยนแต่งกายสำรว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-10ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 139
"เจ้าเดินมาถึงที่นี่ได้อย่างไร?"พ่อบ้านจ้องซูเนี่ยนตาไม่กะพริบ แววตาของเขาราวกับกำลังพิจารณาเธออยู่จนซูเนี่ยนใจเต้นระรัว"อ๊ะ คือข้าทำธุระเสร็จแล้วว่าจะกลับไปหาท่านอ๋อง แต่ไม่รู้เหตุใดจึงหลงทางเสียได้ ข้าวนอยู่ตั้งหลายรอบก็ยังหาทางไปไม่เจอ ในเมื่อท่านพ่อบ้านมาพอดี เช่นนั้นต้องรบกวนท่านช่วยพาข้ากลับไปหาท่านอ๋องแล้ว"ซูเนี่ยนกลบซ่อนความร้อนรนบนใบหน้าได้อย่างมิดชิด เธอมองพ่อบ้านด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนจากว้าวุ่นใจเป็นสีหน้ายินดีได้อย่างรวดเร็วพ่อบ้านที่เห็นซูเนี่ยนไม่ได้มีอะไรผิดปกติ จึงเอ่ยปากขึ้น "ที่แท้ก็หลงทางนี่เอง เช่นนั้นข้าจะพาเจ้ากลับไปหาท่านอ๋อง""ดีเลย ๆ รบกวนท่านพ่อบ้านแล้ว" ในใจซูเนี่ยนถอนหายใจอย่างโล่งอก พ่อบ้านเดินนำอยู่ข้างหน้าโดยมีซูเนี่ยนเดิมตามไปอย่างติด ๆก่อนจะแอบหันไปมองภูเขาจำลองในสวนนั้นอีกครา ซูเนี่ยนหรี่ตาลง กลิ่นเมื่อกี้เป็นกลิ่นของเน่าเปื่อยใช่หรือเปล่านะ?แม้จะถูกกลิ่นดอกไม้ใบหญ้ากลบบังไปแล้ว แต่ก็ยังกลบไม่มิดอยู่ดีดูท่าจวนของข้าหลวงจิงจ้าวจะมีความลับซ่อนอยู่จริง ๆ"ท่านอ๋อง" ซูเนี่ยนถูกพ่อบ้านนำทางมาจนถึงห้องโถงใหญ่ ครานี้ฉู่อี้หานกำลังนั่งดื่มชาอยู่ก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-11
บทล่าสุด
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
"หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
คลื่นน้ำนั้นพุ่งกระแทกมาทางซูเนี่ยนอย่างแรงซูเนี่ยนตกใจมาก รีบยื่นมือออกไปคว้าเสื้อเอาไว้ทันทีแต่แรงกระแทกจากคลื่นน้ำนั้นรุนแรง ทำให้ซูเนี่ยนคว้าไว้ได้เพียงแค่เสื้อชั้นในเท่านั้นหมุนตัวหลบการโจมตีจากคลื่นน้ำ ซูเนี่ยนอาศัยจังหวะระหว่างนั้นใช้เสื้อชั้นในห่อร่างกายของตัวเองไว้ แต่เนื่องจากรีบร้อนทำให้เสื้อชั้นในสามารถปกปิดไว้ได้เพียงส่วนสำคัญเท่านั้น ร่างกายส่วนอื่นยังเปิดเผยอยู่อย่างเห็นได้ชัดฉู่อี้หานหรี่ดวงตาทั้งสองข้างมองไปยังเรือนร่างเล็กที่ๆ ที่กำลังหันหลังว่ายหนีตัวเองอย่างรวดเร็วอยู่คิดหนี? ต้องดูด้วยว่าเขายินยอมหรือไม่!เดิมทีเขาก็ไม่วางใจทางด้านไทฮองไทเฮาอยู่แล้ว ดังนั้นเลยส่งสิบแปดองค์รักษ์มาคอยแอบคุ้มกันอีกที คิดไม่ถึงว่าจะมีแอบเข้ามาถึงบ่อน้ำร้อนนี้ได้ แถมยังถูกเขาจับได้พอดี เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!ฉู่อี้หานรีบคว้าเอาเสื้อที่อยู่ริมสระน้ำมาสวม จากนั้นก็ยื่นมือคว้าไปทางซูเนี่ยนซูเนี่ยนรับรู้ได้ถึงพลังรุนแรงของฝ่ามือจากด้านหลัง ก็ตกใจรีบหลบทันทีไอน้ำขุ่นมัวล้อมรอบทั้งสองคนเอาไว้ เนื่องจากควันจากไอน้ำหนาเกินไป อีกทั้งซูเนี่ยนก็หัวเหอยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นหน้าไม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
"ทำยังไงดีพระชายายังอยู่ข้างในเลย" นางกำนัลที่เฝ้าอยู่ด้านนอกมีสีหน้ากระวนกระวายทำไมอ๋องหลีถึงมาตอนนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้อ๋องหลีก็มาแช่น้ำร้อนของไทฮองไทเฮาเช่นกัน ไม่มีใครเคยขวาง แต่ละคนต่างก็เคยชินแล้ว ก็เลยไม่มีใครรายงานก่อนแต่ว่าวันนี้มันต่างกัน ที่ในบ่อน้ำร้อนยังมีคนอื่นอยู่ด้วย"ไม่ต้องกลัว ด้านในก็ไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย เป็นพระชายาอ๋องหลีนะ ท่านอ๋องกับพระชายาจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องดีหรือยังไง" นางกำนัลอีกคนหนึ่งไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาเรื่องนี้จะโทษพวกนางไม่ได้ เป็นท่านอ๋องหลีที่น่ากลัวเกินไป พวกนางเจอทีไรเป็นต้องพูดติดๆ ขัดๆ ตลอด รอตอนที่พวกนางจะพูดจริง ก็สายไปซะแล้ว อ๋องหลีเข้าไปแล้วมั่วอีที่ได้ยินบทสนทนาของนางกำนัลทั้งสองคนก็ตกใจ แต่ตอนนี้ใครก็ไม่สะดวกเข้าไปแล้ว จะขวางท่านอ๋องได้อย่างไร?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่อยากขวาง ก็เหมือนกับที่นางกำนัลสองคนนี้พูด ให้ท่านอ๋องกับพระชายาใช้เวลาอยู่ร่วมกันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอมั่วอีเปลี่ยนทิศทางการเดิน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลสนัย เดินออกไปทางนอกตำหนักฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อไปทางสระน้ำ ที่ปากของหงส์ท
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
เยือกเย็นมาก สงบมาก ลักษณะเช่นนี้ขนาดลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปยังทำไม่ได้เลยอีกทั้งการปฏิบัติตัวกับคนอื่นก็โอบอ้อมอารี มีมารยาท ใส่ใจแต่เรื่องพวกนี้ นางคิดว่าซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถเป็นฐานะพระชายาอ๋องหลีได้ แถมยังคู่ควรกับอ๋องหลีอีกด้วยอีกอย่างดูจากท่าทางของอ๋องหลีเมื่อคืนนี้ เกรงว่าเขาก็คงมีใจให้กับซูเนี่ยนเหมือนกันสิ่งที่แม่นมไป๋คิดอยู่ในใจ ซูเนี่ยนไม่ได้รู้เลยสักนิด นางคิดเพียงอยากจะรีบอาบน้ำ ตอนนี้นางเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้วแม่นมไป๋เดินนำซูเนี่ยนมาจนถึงบ่อน้ำร้อนนี่คือบ่อน้ำร้อนที่จักรพรรดิเต๋อคังสร้างให้ไทฮองไทเฮาโดยเฉพาะ ภายในยังใส่สมุนไพรจีนไว้มากมาย มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมากซูเนี่ยนเป็นหมอย่อมต้องดมรู้อยู่แล้วภายในบ่อน้ำร้อนมีควันพวยพุ่ง ขมุกขมัว บ่อน้ำร้อนใหญ่มาก มีปุ่มกดรูปหงส์สยายปีกสร้างไว้โดยรอบ แม่นมไป๋กดปุ่มรูปหงส์อันหนึ่ง ก็เห็นว่าน้ำในบ่อถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วไม่ใช่บ่อสมุนไพรอีกต่อไป แต่กลายเป็นบ่อน้ำนมสีขาวที่มีกลีบดอกท้อลอยอยู่ด้านบนแทนอุณหภูมิน้ำที่อุ่นทำให้กลิ่นหอมจากกลีบดอกท้อลอยโชยขึ้นมาในอากาศ ซูเนี่ยนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ รู้สึกว่าหอมมากสมแ
