All Chapters of ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Chapter 151 - Chapter 160

องค์รัชทายาทก็ตกตะลึงเช่นกัน เมื่อได้ยินคําพูดของเกาเหลียน สีหน้าของเขาก็คล้ำลงทันทีเขาจ้องมองร่างเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเกาเหลียน คนคนนี้ไม่ใช่คนจากทั้งสองค่ายทหาร แต่เป็นคนที่อ๋องหลีพามา เขาพูดอะไรให้เกาเหลียนยอมรับเรื่องที่ตัวเองปฏิเสธเมื่อกี้?รอบข้างเงียบกริบ ไม่นานเกาเหลียนก็ฟื้นคืนสติ เขาประหลาดใจมากที่เมื่อกี้ตัวเองพูดคําพูดนั้นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เจ้าเตี้ยตรงหน้าคนนี้ต้องใช้มนต์สะกดอะไรบางอย่างกับเขาแน่ ๆ"องค์รัชทายาท เป็นเขา เป็นเขา เป็นคนคนนี้ที่ยั่วยุให้ข้าพูด มันไม่จริงนะพ่ะย่ะค่ะ" เกาเหลียนชี้ไปที่ซูเนี่ยนอย่างตื่นเต้น ท่าทางของเขาดูบ้าคลั่งเล็กน้อย องค์รัชทายาทเห็นแล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายภายใต้สายตาของทุกคน เรื่องนี้หลักฐานแน่นหนาขนาดนี้แล้ว เขายังจะมาเล่นลิ้นอีก"ข้าเนี่ยนะ? ข้าก็แค่ถามเจ้าเฉย ๆ ว่าพูดอะไรกับเฉินหนานกันแน่ ทําไมถึงกลายเป็นยั่วยุเจ้าไปได้ล่ะ?" ซูเนี่ยนเปลี่ยนเป็นชุดของเด็กรับใช้อีกครั้ง บวกกับร่างกายที่ค่อนข้างผอม พออยู่ในหมู่ทหารจึงไม่สะดุดตาเลยสักนิดเธอยิ้มตาหยีพลางแบมือออกพูดอย่างหน่ายใจว่า "หรือเป็นเพราะข้าถูกพามาโดยท่านอ๋อง เจ้าเลยจะใส่ร้าย

เมื่อยาเย็น ๆ ถูกทาลงไปบนมือ สีหน้าที่เจ็บปวดของเกาเหลียนก็บรรเทาลงเล็กน้อย มั่วอีรีบร้อนเข้ามาและในมือของเขาก็ถือเข็มกับด้าย แล้วก็มีสิ่งแปลก ๆ ที่คล้ายกับไม้กระดานอีกด้วย"เอ่อ...นายน้อยหวัง สิ่งที่ท่านต้องการใกล้ ๆ นี้หาได้เพียงเท่านี้ขอรับ" มั่วอีมองไปที่ซูเนี่ยนเเล้วพูด"อืม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว" ซูเนี่ยนหยิบเข็มกับด้ายจากมือของมั่วอีแล้วนำด้ายร้อยเข็ม จากนั้นลุกแล้วเดินไปที่คบเพลิงหน้ากระโจมและเอาเข็มเผาไฟ จากนั้นกลับมานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ เกาเหลียนอีกครั้ง "อดทนต่อความเจ็บหน่อย"หลังจากซูเนี่ยนพูดจบ ก็แทงเข็มลงไปทันทีท่ามกลางความตื่นตระหนกของเกาหลียน"โอ๊ย"ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกเข็มแทงเข้าผิวหนังส่งผ่านมาเรื่อย ๆ เกาเหลียนร้องตะโกนเสียงดัง ไม่ทันรอให้ซูเนี่ยนออกคำสั่ง มั่วอีก็ก้าวไปข้างหน้าและเอามือปิดปากของเกาเหลียนไว้เข็มเย็บลงไปทีละเข็ม ๆ ทุกครั้งที่ซูเนี่ยนแทงเข็มเข้าไป เส้นเลือดบนหน้าผากของเกาเหลียนก็ปูดขึ้นมาแวบหนึ่ง ซูเนี่ยนไม่ได้ให้ยาชากับเขา ยาที่ดีแบบนี้เกาเหลียนไม่คู่ควรที่จะใช้หรอกสีหน้าซูเนี่ยนนิ่งสงบ แม้แต่เหงื่อสักหยดก็ไม่มี ราวกับว่าที่เธอกำลังเย็บอยู่ไม่ใช

“องค์ชาย เป็นอย่างไรบ้าง ท่านเห็นว่าข้าสวยหรือไม่” ซูเนี่ยนส่งสายตาให้ฉู่อี้หาน เห็นแววตารังเกียจของเขาอย่างชัดเจน จึงอดหัวเราะไม่ได้วันนี้เจอไทเฮาแล้วเธอจะไม่แต่งตัวดี ๆ ได้อย่างไร เธอจะต้องทําให้ไทเฮาเชื่อว่าฉู่อี้หานอยากจะหลอกใช้เธอ แบบนี้ไทเฮาก็สามารถสั่งเธอได้อย่างวางใจคุณต้องเปลี่ยนตัวเองให้เป็นแบบนี้เหรอ ฉู่อี้หานกุมหน้าผาก เขาไม่ชอบซูเนี่ยนที่ทําหน้าแบบนี้จริงๆแต่ในเมื่อนางทําเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผล มาดูกันดีกว่าว่านางอยากทําอะไรรถม้าโคลงเคลง วันนี้คนที่ขับรถม้าคือโม่หลิง โม่อีถูกฉู่อี้หานส่งไปสืบข่าวแล้วไม่นานก็ถึงพระราชวัง ซูเนี่ยนลงจากรถก่อน เธอจะไปวังหลัง ส่วนฉู่อี้หานต้องไปประชุมเช้าก่อน ทั้งสองคนอยู่คนละทิศคนละทางหงเย่เอื้อมมือไปประคองซูเนี่ยนให้ลงจากรถ ที่ประตูรถม้ามีหมัวมัวคนหนึ่งนํานางกํานัลหลายคนเฝ้าอยู่ตรงนั้น ดวงตาของซูเนี่ยนเปล่งประกาย ภายใต้การจ้องมองของหมัวมัวและเหล่านางกํานัล เขาเอ่ยปากอย่างออดอ้อนว่า “ท่านอ๋อง อีกสักครู่ท่านออกจากราชสํานักแล้วรีบไปรับเขาสิ เขาแยกจากท่านนานเกินไปจะคิดถึงท่านนะ”น้ําเสียงอ่อนโยนทําให้คนฟังขนลุกซู่ ใบหน้าผีดิบของโม่ห

ตำหรับยาแต่ละชนิดในใบสั่งยานี้เมื่อแยกออกมาแล้วล้วนเป็นยาบำรุงชั้นดีทั้งนั้น แต่เมื่อนำมารวมกันก็จะกลายเป็นยาพิษที่ใช้ฆ่าคนได้ยิ่งไปกว่านั้นหากคนเราได้รับยาพิษชนิดนี้ติดต่อกันเป็นเวลาหลายปี ก็จะค่อยๆ กลายเป็นคนสติ ไม่สมประกอบ จากนั้นก็จะเป็นอัมพาต และตายไปในที่สุดทางที่นางเลือกเป็นทางที่ถูกต้องจริงๆ ด้วย แม้ว่านางจะช่วยไทเฮากำจัดฉู่อี้หานได้สำเร็จ ไทเฮาก็ไม่ปล่อยนางไปอยู่ดี ไม่เพียงแต่จะไม่ปล่อยนางไปเท่านั้น แต่ไทเฮาก็จะทำให้นางกลายเป็นแพะรับบาปเป็นฆาตกรที่ฆ่าฉู่อี้หานแทนด้วย เพื่อเป็นคำอธิบายให้กับราษฎร!นางช่างจิตใจอำมหิตยิ่งนัก!ซูเนี่ยนไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เพียงแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรแล้วมองไทเฮาด้วยท่าทางทราบซึ้งในน้ำพระทัย สีพระพักตร์ของไทเฮาแลดูเมตตา ราวกับผู้ใหญ่ที่มองลูกหลานด้วยความเมตตาอารี แต่ซูเนี่ยนรู้ดีว่าภายใต้หน้ากากที่ดูเมตตาอารีนี้ถูกซ่อนไว้ซึ่งจิตใจที่อำมหิตโหดเหี้ยมไทเฮาเป็นมารดาขององค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน มารดาผู้ให้กำเนิดของอดีตองค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ตั้งแต่พระองค์ยังเยาว์วัย หลังจากสืบทอดราชบัลลังก์จึงยกย่องไทเฮาให้เป็นเป็นพระราชมารดาและย้ายไปอยู่

"ซูเนี่ยนเจ้าอยากตายหรือไง บังอาจมากดหัวข้า ใครก็ได้มาลากตัวนางออกไป" ไทเฮาใช้สองมือค้ำขอบอ่างไว้ หน้าตาของนางโกรธมาก นางตะคอกใส่ซูเนี่ยนงึมงำไม่เป็นภาษาแต่ซูเนี่ยนกลับทำหูทวนลม นางออกแรงกดหัวของไทเฮาลงไป คราวนี้นางกดแรงกว่าครั้งแรก กดลงไปจนไทเฮาเริ่มตาลาย"พระชายาอ๋องหลีท่านทำอะไร รีบปล่อยไทเฮาโดยเร็ว" หมัวมัวตกใจมาก นางรีบขึ้นหน้ามาแต่กลับโดนหงเย่ห้ามไว้"เจ้าอย่าเข้าไปวุ่นวายเลย ถ้าไทเฮาออกมาตอนนี้ที่ทำมาทั้งหมดก็สูญเปล่า ถ้าเดี๋ยวฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมาพวกเจ้ารับผิดชอบไหวหรือ?" ซูเนี่ยนมองหมัวมัวด้วยสีหน้าเชือดเฉือน หมัวมัวและนางกำนัลต่างตกใจกลัวไม่กล้าก้าวเข้าไปหากว่าสิ่งที่ซูเนี่ยนพูดเป็นความจริง ถ้าพวกนางเข้าไปตอนนี้ก็เท่ากับขัดขวางไทเฮาเมื่อเห็นว่าหมัวมัวลังเล นางกำนัลที่อยู่ด้านหลังก็ไม่กล้าขยับซูเนี่ยนเยาะเย้ยและกดหนังศีรษะของไทเฮาอย่างแรง นางดึงผมไทเฮาอย่างแรงจนไทเฮารู้สึกว่าหนังศีรษะของนางจะหลุดออกมาอยู่แล้วนางจะไม่ปล่อยนังสารเลวคนนี้ไปแน่ ซูเนี่ยนต้องจงใจแกล้งนางแน่ๆ!เมื่อซูเนี่ยนสังเกตเห็นว่าไทเฮาทรงกริ้วก็ออกแรงมากขึ้น ไทเฮาถูกกดลงไปจนสำลักน้ำอีกหลายอึก พระหัต