All Chapters of ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Chapter 171 - Chapter 180

ใช่แล้ว ลูกของเสด็จพี่! เขาเป็นลูกของเสด็จพี่นี่นา เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน เสียวเป่าเองก็มีสายเลือดของซินเจียงตอนใต้เหมือนกัน!"เสด็จพี่ นี่ก็คือราชาแห่งวิญญาณ เมื่อหนึ่งปีก่อนข้าไปเที่ยวที่ซินเจียงตอนใต้ บังเอิญได้พบกับองค์หญิงแห่งหนานเจียง ตอนนั้นนางกําลังจะตายแล้วก็มีราชาหมื่นพิษตัวก่อนติดตัวไปด้วย ต่อมาข้าช่วยนางไว้ คนสุดท้ายที่ราชาหมื่นพิษเห็นเมื่อให้กําเนิดรุ่นหลัง พอหลังจากราชาหมื่นพิษตัวใหม่กําเนิดขึ้น คนคนนั้นก็จะกลายเป็นคนเลี้ยงมัน ดังนั้นข้าก็เลยถูกมันตื๊ออยู่แบบนี้" สีหน้าของอ๋องคังดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เจ้าแมลงปอตื๊อเขายังพอว่าได้ แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือเจ้าหญิงคนนั้นต่างหาก"เรื่องนี้เจ้าเคยพูดมาก่อน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าราชาหมื่นพิษจะเป็นคางคกที่ไม่สะดุดตาแบบนี้" ฉู่อี้หานพยักหน้า อ๋องคังเคยบอกเขาในจดหมาย"เจ้าหญิงองค์นั้นมักจะตามตื๊อข้า... แค่ก แค่ก แน่นอนว่าเพื่อราชาวิญญาตัวนี้ นางบอกข้าว่าราชาวิญญาณมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งมาก แต่ถ้าอยากเติบโตก็ต้องใช้เลือดของชาวซินเจียงตอนใต้เลี้ยงมัน แต่ที่แปลกคือเลือดขององค์หญิงนั่นกลับใช้ไม่ได้" อ๋องคังขมวดคิ้วอีกครั้งรา

คิดแค่อยากจะมีความสำเร็จบ้างทีหลังจะได้คอยเลี้ยงดูท่านแม่"ดี หลังจากนี้เจ้าก็รับผิดชอบบัญชีของร้านยาไป แล้วก็ยังมีการซื้อเข้ากับส่งออกของวัตถุดิบยาในทุกวันด้วย" ซูเนี่ยนส่งคนออกไปหาข่าวแล้ว ความจำของสือโถวนั้นดีมาก คนเองก็ฉลาด"ทุกเดือนก็เหมือนกับหัวหน้าร้านนะ ได้เงินสิบตำลึง""พระชายา เรื่องนี้ไม่ต้องหรอก สือโถวไปอยู่ที่ร้านยาได้ก็ถือเป็นบุญคุณยิ่งใหญ่ของท่านแล้ว จะยังรับเงินอีกได้อย่างไร"ยิ่งไปกว่านั้นยังตั้งสิบตำลึง นี่มันเท่ากับเงินห้าเดือนของนางเลยนะ ป้าจางส่ายหัวปฏิเสธ"งานที่ข้ามอบให้ไม่ใช่งานสบาย สิบตำลึงเองก็เป็นราคาตลาด ไม่ได้เยอะมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นขอแค่สือโถวทำให้ดีในทุกเดือนก็จะมีรางวัลให้อีกด้วย ไหนจะร่างกายเขายังต้องการวัตถุดิบยามาบำรุงอีก"ซูเนี่ยนพอพูดจบ ป้าจางก็ไม่ปฏิเสธอีกแล้ว พวกนางเองก็ไม่มีเงินที่จะซื้อยาต่อเหมือนกัน จะให้พระยาชาคอยออกตลอดก็ไม่ได้ สือโถวถ้าหาเงินได้ก็ดี มีเงินเดือนที่มีเกียรติเช่นนี้หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องหาคู่ครองแล้วป้าจางคิดเช่นนี้ ก็รู้สึกซาบซึ้งต่อซูเนี่ยนมากขึ้น"ป้าจาง ข้าโยกท่านจากห้องครัวมาที่เรือนลั่วสุ่ยเป็นอย่างไร ทุ

"นี่...ก็ได้" ซูเนี่ยนเห็นความเด็ดเดี่ยวบนหน้าหลี่เหลย ก็พยักหน้าอย่างจำใจ นางเข้าใจว่าการค้าของตระกูลหลี่นั้นยิ่งใหญ่มาก แต่กลับยึดถือความเชื่อใจ แล้วก็หลี่เหลยพูดไว้ไม่ผิด ถ้าหากเสื้อผ้านั้นเข้าสู่ตลาดจริง สิ่งที่จะนำมาให้ตระกูลหลี่ไม่ใช่แค่สิ่งที่หุ้นสามสวนจะเทียบได้เลยถ้านางยังปฏิเสธต่อ เกรงว่าตระกูลหลี่คงไม่เอารูปของนางแล้ว"เช่นนี้ถูกต้องแล้ว โอ้ ช่วงนี้มีวัตถุดิบยาชุดหนึ่งที่ส่งเข้ามาไม่ได้ ได้ยินว่าเจียงหนานทางนั้นเกิดน้ำท่วม คนตายไปมากมาย ขบวนพ่อค้าถูกน้ำท่วมขังเอาไว้ในเจียงหนาน ยังเข้ามาไม่ได้ชั่วคราว" หลี่เหลยถอนหายใจ ช่างวุ่นวายจริงๆ"น้ำท่วมหรือ" ซูเนี่ยนรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ทำไมถึงไม่เคยได้ยินฉู่อี้หานพูดถึงเลย? แต่กลับมารู้จากทางหลี่เหลยก่อนแบบนี้ หรือว่าเหล่าขุนนางข้าราชการปิดบังไว้? มิน่าคนถึงได้พูดกันว่าพวกพ่อค้าข่าวสารฉับไว ดูท่าจะเป็นเช่นนี้จริงๆแต่พอเกิดน้ำท่วมก็เกรงว่าจะมีโรคระบาดบางส่วนตามมา เช่นนั้นก็เป็นภัยพิบัติแล้วจริงๆ"ทำไมหรือ หลีอ๋องไม่ได้พูดไว้หรือ? เช่นนี้ก็แปลกจริงๆ ดูท่าพวกขุนนางชั้นล่างจะปิดบังไว้ แต่เกรงว่าคงปิดได้อีกไม่นานแล้ว" หลี่เหลยถอนห

ผิวน้ำใสสะอาด สะท้อนแสงแดดเป็นประกาย ลมพัดเบาๆ ไอเย็นจากผิวน้ำก็พัดเข้ามา ทำให้คนที่เดินอยู่ริมน้ำในหน้าร้อนรู้สึกสดชื่นเมื่อเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาเป็นอย่างแรกก็คือโต๊ะแกะสลักจากไม้หวางหนานตัวใหญ่ อีกทั้งเก้าอี้แกะสลักแบบเดียวกันที่ถูกวางอยู่ข้างๆ ถัดไปมีฉากกั้นลมที่สลักลวดลายดอกสาลี่ ทั้งห้องให้บรรยากาศงดงามตามแบบฉบับโบราณ ขนาดชุดน้ำชาก็ยังมีการแกะสลักเป็นลายดอกไม้เรื่องที่ตระกูลลู่ร่ำรวยทุกคนรู้ดี และพวกเขาก็ไม่ได้ปกปิด ถึงแม้ตระกูลลู่จะเป็นเพียงพ่อค้า แต่ราชวงศ์ก็ไม่ได้ดูถูกตระกูลลู่เลยสักนิด อีกทั้งทุกปียังอาศัยเงินจากตระกูลลู่ไปช่วยเรื่องภัยพิบัติอีกด้วยถ้าจะบอกว่าตระกูลลู่เป็นภูเขาทองคำก็คงจะไม่เกินไป"พระชายา คุณชายสาม ดื่มน้ำชา บ่าวจะไปแจ้งกับคุณชายรองเดี๋ยวนี้" พ่อบ้านกล่าวทักทาย ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันทีซูเนี่ยนยกยิ้มมุมปาก พ่อบ้านตระกูลลู่กับพ่อบ้านตระกูลหลี่ต่างก็เป็นคนกระฉับกระเฉงเช่นเดียวกันเพียงแต่พ่อบ้านเพิ่งออกไปไม่นาน ที่ด้านหลังของเขาก็มีหญิงสาวนางหนึ่งเดินตามเข้ามาด้วย ผู้หญิงคนนั้นมีสีหน้าสงบเยือกเย็นราวหญิงสูงศักดิ์ เพียงแต่แววตาที่แฝงค

สองสามีภรรยามีสีหน้าตึงเครียด อีกทั้งรู้สึกหมดหนทางและสิ้นหวังลู่ม่อกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของลู่คัน มือเล็ก ๆ ของเขากําเสื้อผ้าของลู่คันไว้แน่น บนเสื้อผ้าของลู่คันไมีรอยมือเล็ก ๆ ไว้สองรอยเพิ่มขึ้นอีกแล้ว"ม่อเอ๋อร์ เป็นเด็กดีนะ" ลู่คันลูบหัวลู่ม่อและปลอบเขาอย่างอ่อนโยนลู่ม่อไม่ได้โวยวายเหมือนเมื่อกี้อีกแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อได้เห็นลู่คัน"เด็กดี กินยาซะจะได้ไหมเอ่ย?" ลู่คันปลอบด้วยเสียงต่ําขอแค่ไม่พูดถึงเรื่องการกินยาททุกอย่างก็ยังดีอยู่ พอพูดถึงเรื่องกินยาเท่านั้นแหละ ลู่ม่อก็เริ่มโวยวายอีกแล้ว"คุณชายรอง นี่คือยาวิเศษที่ท่านอาจารย์ให้มา รีบให้คุณชายน้อยกินเถอะ" กู้อี๋ซิวส่งเสียงออกมาในเวลาที่เหมาะสมเมื่อลู่หลินและลู่ฮูหยินได้ยินว่าเป็นยาวิเศษของท่านจ้าวแห่งหอหลิงเวย สีหน้าก็ยินดี พวกเขาได้ยินว่าฝีมือการรักษาของเจ้าตําหนักนั้นยอดเยี่ยมมาก ยาของเขายิ่งล้ำค่าเป็นไหน ๆ ไม่แน่ว่ากินยาแล้วอาการป่วยของม่อเอ๋อร์อาจจะดีขึ้นก็ได้"ขอบคุณคุณหนูกู้มาก เด็ก ๆ เอายาให้คุณชายน้อยกินซะ" ลู่หลินขอบคุณกู้อี๋ซิว แล้วสั่งให้หญิงรับใช้รับยานั้นมาทันที"ข้าทําเองเถอะ" ล