บททั้งหมดของ ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: บทที่ 161 - บทที่ 170

"ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มาเสียที หากท่านมาช้ากว่านี้อีกหน่อย ท่านคงจะไม่ได้เห็นข้าน้อยอีกแล้ว" ซูเนี่ยนวิ่งเข้าไปหาและพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของฉู่อี้หานด้วยสีหน้าน้อยใจดูเหมือนนางจะน้อยใจเอามากๆ น้ำตาไหลออกมาจากหางตานางสองสามหยด นางเข้าไปหลบในอ้อมแขนของฉู่อี้หาน นางร้องไห้สะอึกสะอื้น ฮองเฮาเห็นแล้วก็ต้องอึ้งซูเนี่ยนร้องไห้อย่างจริงจัง นางเช็ดทั้งน้ำมูกน้ำตากับตัวฉู่อี้หาน ฉู่อี้หานได้กลิ่นแป้งทาหน้าจากตัวของซูเนี่ยน จากนั้นก็เห็นว่านางเอาหน้ามาถูกับเสื้อผ้าของเขา ก็อดเขากระตุกมุมปากไม่ได้ผู้หญิงคนนี้กำลังแกล้งเขาหรือเปล่า?"หลีอ๋องเข้าใจผิดแล้ว ข้าเห็นกับตาว่าพระชายาอ๋องหลีกำลังจะปลงพระชนม์ไทเฮา" เมื่อเห็นฉู่อี้หานจ้องนาง ฮองเฮาจึงอธิบาย"โอ้? ปลงพระชนม์ไทเฮางั้นหรือ? แล้วไทเฮาเป็นอะไรหรือเปล่า?" ฉู่อี้หานเอื้อมมือไปตบไหล่ซูเนี่ยนเบา ๆ แล้วซูเนี่ยนก็ร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม"เรื่องนี้ข้าไม่รู้" ฮองเฮาพูดด้วยความลังเล นางมัวยุ่งอยู่กับการลงโทษซูเนี่ยนจนลืมไปดูไทเฮา"ดูเหมือนว่าฮองเฮาก็ไม่สนใจไทเฮาจริงๆ ไม่เช่นนั้นทำไมถึงไม่ตามหมอหลวงมาตรวจดูอาการ กลับมามัวสนใจแต่จะตัดสินลงโทษพระชาย

มีดอกมากมายในสวนดอกไม้ในวัง จึงดึงดูดแมลงและนกเข้ามาได้ง่าย อีกฝากหนึ่งของบึงไม่รู้กบตัวเล็ก ๆ กระโดดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กบตัวนั้นกำลังพองแก้ม มันตัวไม่ใหญ่นัก เหมือนกบที่คนเลี้ยงไว้ แต่ใครจะเลี้ยงกบเป็นสัตว์เลี้ยงเล่า?กบตัวน้อยทำตาโตหันหน้ามองมาทางซูเนี่ยนราวกับกำลังสอดรู้สอดเห็น"ข้ากำลังถามเจ้าอยู่นะ แต่เจ้ากลับกล้าเมินเฉยใส่ข้าเยี่ยงนี้" เมื่อเห็นว่าซูเนี่ยนไม่เพียงแต่เพิกเฉยต่อนางเท่านั้น แต่ยังมีกะใจไปสนใจอย่างอื่นมากกว่า ฉู่หลิงหลงก็โมโหมาก นางพุ่งขึ้นมาด้านหน้าสายตาของฮองเฮามีแววไม่พอใจจางๆ ลูกสาวของนางดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวก็คือนิสัยที่ถูกตามใจจนเคยตัวเลยมักจะวู่วามซูเนี่ยนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองฉู่หลิงหลงอยู่เงียบๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในสายตาของฉู่หลิงหลงนางกำลังยิ้มเยาะซูเนี่ยนขยับมุมปากมุบมิบๆ ต่อเนื่อง และจู่ๆ กบน้อยตัวนั้นก็รีบวิ่งไปหาฉู่หลิงหลงราวกับเสียสติมันกระโดดไปพลางร้อง "อ๊บๆ" ไปด้วย"ว๊าย นี่มันตัวอะไร ขวางมันไว้!" เมื่อฉู่หลิงหลงเห็นกบหน้าตาน่าเกลียดกำลังพุ่งเข้ามามาหานาง นางก็ไม่มีแก่ใจจะสนใจซูเนี่ยนแล้ว นางจึงตะโกนสั่งนางกำนัลและขันทีที่อยู่รอ

"ฮองเฮา ฝ่าบาทมาทำอะไรที่นี่? แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น" คังอ๋องเบิกตาเล็กน้อย เมื่อเห็นฮองเฮาสภาพดูไม่ได้แล้วก็ตกใจมากเมื่อเห็นความเละเทะยุ่งเหยิงในสวนดอกไม้วัง คังอ๋องก็ยิ้มปากกว้างทันที น่าสนใจๆ เขาเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวง มาถึงก็ได้เห็นภาพแบบนี้เลย"ฮ่า ๆ เกิดอะไรขึ้นกับพวกท่าน? ทำไมสภาพดูไม่ได้แบบนี้" คังอ๋องอยากจะเข้าไปช่วยประคองฮองเฮา แต่กลับเห็นขี้นกบนเสื้อผ้าของฮองเฮาเสียก่อน จึงชะงักไป"คังอ๋อง วันนี้เจ้ากบตัวนี้สร้างความวุ่นวายในสวนดอกไม้อย่างใหญ่หลวง และยังทำร้ายหลิงหลงอีกด้วย ท่านจะว่าอย่างไร?" เมื่อเห็นว่าคังอ๋องรังเกียจนางฮองเฮาก็อดหน้าเครียดไม่ได้ นางจ้องกบบนไหล่ของเขาด้วยสายตาดุเดือดคังอ๋องเป็นบุตรชายของเสียนเฟยผู้ล่วงลับ องค์ชายที่มารดาเสียชีวิตไปแล้วตามหลักไม่น่าจะสง่าผ่าเผยจะหยิ่งยโสได้ขนาดนี้ แต่ใครใช้ให้เสียนเฟยมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงเล่า ต้นตระกูลของนางคือจวนเจิ้นเป่ยโหว เจิ้นเป่ยโหวได้ปกป้องเป่ยเจียง ป้องกันสงคราม เสียสละเพื่อแผ่นดินต้าสุยอย่างมากมายมาหลายชั่วอายุคนตอนนี้ขาของฉู่อี้หานพิการทั้งสองข้าง ประเทศเล็กๆ แถบชายแดนก็เพราะมีจวนเจิ้นเป่ยโหวคอยคุ้มกัน ดั

"เอาไป นี่ไทเฮาให้ข้ามา บอกให้ข้าต้มยาตามตำหรับยานี้ให้ท่านกิน" ซูเนี่ยนนั่งอยู่บนเบาะหนาๆ นางหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อส่งให้ฉู่อี้หานฉู่อี้หานมองตำหรับยาในมือสีหน้าเรียบเฉย"ไทเฮาจะต้องเกลียดท่านขนาดไหนกันนะ ยาแต่ละตัวในตำหรับนี้ล้วนไม่มีปัญหา แต่พอเอามารวมกันแบบนี้คงอยากให้ท่านตายเร็วๆ เป็นแน่" ซูเนี่ยนจิบชาอย่างเชื่องช้าพลางพูดจาเยาะเย้ยฉู่อี้หานบางครั้งคนที่มีความสามารถมากเกินไปก็ไม่ดี เพราะคนอื่นจะอิจฉา หวาดกลัว และไม่สบายใจ ทั้งหมดจะนี้จะรวมกันกลายเป็นอาวุธคมๆ ที่จะมาคร่าชีวิตแต่ที่ซูเนี่ยนอยากรู้มากก็คือ ทั้งที่ไทเฮากับองค์จักรพรรดิปฏิบัติต่อฉู่อี้หานแบบนี้ และยังปลิดชีพอดีตองค์จักรพรรดิอีก ฉู่อี้หานไม่คิดจะแก้แค้นแย่งชิงของของตัวเองกลับมาเลยหรือไร?ถ้าอดีตองค์จักรพรรดิยังอยู่ อีกไม่กี่ปีฉู่อี้หานก็จะได้สืบทอดราชบัลลังก์กลายเป็นจักรพรรดิแห่งต้าสุยฉู่อี้หานได้ยินซูเนี่ยนพูดอย่างนั้นแล้วแต่สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก เหมือนเขาจะคาดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้เขาเพียงเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้นมาเบาๆ แล้วมองประชาชนที่ผ่านไปผ่านมากันคึกคักภายนอกอย่างเหม่อลอยซูเนี่ยน

"เด็ก... เด็กคนนี้… ซูเนี่ยน…" คังอ๋องประหลาดใจมาก แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่่าเด็กคนนี้หน้าเหมือนใคร ในใจของเขารู้ว่าไม่จำเป็นต้องถามแล้ว แต่เขาก็ยังอดไม่ได้อยากฟังคำตอบที่แน่ชัดจากปากมั่วอีซูเนี่ยนมีลูกเองคนเดียวไม่ได้อยู่แล้ว เด็กคนนี้เป็นลูกของเสด็จพี่เขาหรือ?"ขอรับ นี่คือลูกของพระชายา" มั่วอีเม้มริมฝีปากมองดคังอ๋องแล้วพยักหน้าให้ เขารู้ว่าคังอ๋องต้องคิดว่าเสียวเป่าเป็นลูกของท่านอ๋อง แม้ว่าจะยังไม่มีหลักฐาน แต่ในใจของเขาเสียวเป่าก็คือคุณชายน้อยของจวนนี้แล้ว"เช่นนั้นเสด็จพี่เป็นคนให้ข้าเป็นอาจารย์ให้เจ้าตัวเล็กนี่อย่างนั้นสิ?" คังอ๋องเอามือลูบคางพลางมองดูเสียวเป่าอย่างพิจารณาแม้ว่าเสียวเป่าจะยังเด็กและรูปร่างอ้วน แต่เขาต้องเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มากอย่างแน่นอน หากเด็กเช่นนี้ได้ร่ำเรียนอย่างจริงจัง เขาคงจะเก่งไม่แพ้ฉู่อี้หานทั้งด้านยุทธวิธีและกังฟูเสียวเป่ารู้ว่าคังอ๋องกำลังมองเขาอย่างพิจารณา แต่เขาก็ไม่กังวลเลย และเขายังยิ้มตอบคังอ๋องอีกด้วย ดูเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กคนหนึ่งคังอ๋องเลิกคิ้ว เด็กคนนี้แตกต่างจากเด็กทั่วไปจริงๆ เขาไม่กลัวคนแปลกหน้า มีมารยาทไม่ตื่นคน สมกับเป็นลูกของ