All Chapters of ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Chapter 181 - Chapter 190

มือเล็กๆ ของลู่ม่อคอยลูบไล้กระต่ายน้อยที่อยู่ในอ้อมอก กระต่ายตัวไม่ใหญ่มาก มีขนนิ่มลื่นเป็นประกาย มันเป็นเด็กดีมากเมื่อยู่ในอ้อมอกของลู่ม่อ ทำให้ลู่ม่อยิ่งชอบมันมากขึ้น"เอ่อ" ลู่ม่อลูบกระต่าย แต่ดวงตากลมโตมองไปที่ซูเนี่ยน เขารู้ว่ากระต่ายตัวนี้มีเจ้าของ สายตาของเขาวิงวอนราวกับกำลังขออนุญาตจากซูเนี่ยน"ข้าว่าเจ้ากับกระต่ายตัวนี้ดูจะถูกชะตากันมาก เช่นนั้นก็ให้มันอยู่เป็นเพื่อนเจ้าดีไหม" ซูเนี่ยนมองไปที่ลู่ม่ออย่างอ่อนโยนเด็กคนนี้ป่วยอยู่ แต่ยังมีมารยาทขนาดนี้ พอจะเดาได้เลยว่าก่อนที่เขาป่วยเคยเป็เด็กที่มีความสามารถมากขนาดไหน และคนของตระกูลลู่ได้ฝากฝังความหวังอะไรไว้ที่ตัวเขาบ้างสายตาของซูเนี่ยนตกไปอยู่ที่ตัวกระต่าย เสี่ยวเป่าเป็นคนเลี้ยงกระต่ายตัวนี้ แต่คงเป็นเพราะคังอ๋องพูดว่าชอบกินเนื้อกระต่ายตุ๋นน้ำแดง ทำให้เสี่ยวเป่ากังวลว่าคังอ๋องจะทำอะไรกับเจ้ากระต่าย ก็เลยเอามันมาซ่อนไว้ในกล่องยาของนาง"กระต่ายน้อยขี้กลัว เจ้าจะลุกขึ้นมาก่อนไหม มันยังเล็ก ถ้าหนาวอาจจะป่วยได้" ซูเนี่ยนนั่งยองๆ ลงข้างๆ ลู่ม่อ และพูดเสียงเบาตอนนี้นางยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าลู่ม่อป่วยเป็นความผิดปกติด้านพัฒนาการขอ

"นี่คือถุงหอมที่ข้าทำขึ้นเอง มันมีฤทธิ์ทำให้จิตใจผ่อนคลาย ข้าให้คุณชายน้อยก็แล้วกัน" ซูเนี่ยนดึงถุงหอมออกมาจากเอว แล้วให้หงเย่มอบมันให้ลู่คัน"เช่นนั้นข้าต้องขอบพระทัยพระชายาแล้ว" ลู่คันเป็นคนช่างสังเกต เมื่อครู่นี้เขาก็เห็นว่าลู่ม่อเอาแต่จ้องถุงหอมนั้นอย่างไม่ละสายตาในเมื่อถุงหอมมันมีคุณสมบัติเช่นนี้ ก็ไม่ผิดที่จะลองมันสักคราลู่คันรับถุงหอมมาถือไว้ กลิ่นสมุนไพรหอมอ่อน ๆ โชยมาพร้อมกับกลิ่นมินท์จาง ๆ ชวนให้รู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย นับว่าเป็นของดีอย่างแท้จริงเพียงแต่รอยปักบนถุงหอมนี้คือกระต่ายอย่างนั้นรึ? เขาเพิ่งจะเคยเห็นกระต่ายที่หน้าตาเหมือนหนูขนาดนี้เป็นครั้งแรก ถ้าไม่ใช่เพราะตาสีแดง ๆ ของมัน เกรงว่าคงจะดูไม่ออกลู่คันเผยรอยยิ้มในดวงตา ครั้นเห็นลู่หลินส่งสัญญาณผ่านสายตามาให้ตน ก็เอ่ยปากอย่างระมัดระวัง "พระชายาหลี มิทราบว่าท่านดูออกหรือไม่ว่าม่อเอ๋อร์ป่วยเป็นโรคอะไร""เท่าที่ดูเบื้องต้น น่าจะเป็นโรคออทิสติก" ซูเนี่ยนนึกย้อนถึงกิริยาท่าทางของลู่ม่อ ก่อนจะพูดขึ้น"โรคออทิสติกคืออะไรกัน?" ฮูหยินลู่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา สีหน้าของนางดูตึงเครียดเป็นอย่างมาก บัดนี้นางอายุยี่สิบห้าปีแล

ซูเนี่ยนกล่าวทักหลี่เหลย ก่อนจะพาสือโถวกลับไปยังจวนอ๋องหลีตอนที่พวกเธอกลับไป ฉู่อี้หานก็กำลังดูเสียวเป่าที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านบนโต๊ะหยกอย่างขะมักเขม้นเสียวเป่าตั้งใจมาก ใบหน้าเล็ก ๆ แดงก่ำราวกับตุ๊กตา มองแล้วน่าเอ็นดูเป็นอย่างยิ่ง"ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว" เสียวเป่าที่เห็นซูเนี่ยนก็เผยสีหน้ายินดี ท่าทางดูอยากพุ่งเข้าไปกอดซูเนี่ยน ทว่ากลับชะงักค้างไปราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ ทำได้เพียงยืนกะพริบตาปริบ ๆ อยู่ตรงหน้าเธอ จนซูเนี่ยนทนไม่ไหวเป็นอันต้องอุ้มขึ้นมาหอมสักฟอดสองฟอดแต่ที่ฉู่อี้หานพูดมาก็ไม่ผิดนัก เธอจะให้เสียวเป่าติดเธอเกินไปไม่ได้"อื้ม เจ้าตั้งใจทำการบ้านดีหรือเปล่า?" ซูเนี่ยนลูบผมนุ่ม ๆ ของเสียวเป่าด้วยใบหน้าอ่อนโยน"แน่นอน เสียวเป่าเป็นเด็กดี" เสียวเป่ากอดอกพลางพยักหน้าหงึกหงักด้วยท่าทางน่ารัก"จุ๊บ" ซูเนี่ยนทนไม่ไหวจริง ๆ เธอหอมแก้มเสียวเป่าไปอีกรอบ ลูกชายของเธอน่ารักเกินไป เป็นเด็กดีที่ว่านอนสอนง่าย ทำเอาความรักของคนเป็นแม่ของเธอท่วมท้นไปหมด"แค่ก ๆ" มั่วอีกระแอมไอเบา ๆ เขากับท่านอ๋องยังยืนอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะ เหตุใดพระชายาจึงทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นพวกเขาเสียอย่าง

"สวะ พวกเจ้านี่มันสวะจริง ๆ หากไทฮองไทเฮาเป็นอะไรไป พวกเจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตอยู่เลย" จักรพรรดิเต๋อคังสะบัดแขนเสื้อด้วยสีหน้ามืดครึ้มเดิมทีไทฮองไทเฮายังดี ๆ อยู่เลย เหตุใดจู่ ๆ จะอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้กัน? หรือว่าจะมีใครที่อาศัยจังหวะนี้ทำร้ายไทฮองไทเฮากันแน่?"เจ้าบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าไทเฮาประชวรอย่างกะทันหันได้อย่างไร? หากไม่พูดความจริงข้าจะบั่นคอเจ้าซะ" จักรพรรดิเต๋อคังจ้องหมัวมัวที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ ด้วยแววตาคมกริบหมัวมัวคนนี้สกุลไป๋ ปีนี้ก็อายุไม่น้อยแล้ว นางเป็นหมัวมัวประจำกายของไทฮองไทเฮา และคอยดูแลเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตประจำวันของไทฮองไทเฮาหมัวมัวไป๋มีสีหน้าทุกข์ใจ ครั้นเห็นจักรพรรดิเต๋อคังทรงบันดาลโทสะเช่นนี้ นอกจากจะรู้สึกร้อนใจแล้ว นางยังรู้สึกสงสารไทฮองไทเฮาเป็นอย่างมาก "วันนี้ไทฮองไทเฮาทรงไม่อยากอาหารเพคะ ร้องอยากจะเสวยแต่ขนมเปี๊ยะ ไทฮองไทเฮาเองก็ไม่ได้เสวยของหวานมาหลายเดือนแล้ว บ่าวไม่สามารถโน้มน้าวพระองค์ได้เลย จึง..."หมัวมัวไป๋มีสีหน้าเคร่งเครียด หากรู้แต่แรกว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางคงจะพยายามห้ามทุกวิถีทาง แม้จะต้องทำให้ไทฮองไทเฮาไม่พอพระทัยก็ตาม"ข

แต่นางกลับทำไม่ได้ รอนางจัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว ระเบิดจวนพวกใต้เท้าสักไม่กี่หลังน่าจะไม่เป็นปัญหามั้งสายตาของซูเนี่ยนค่อยๆ กวาดผ่านราชครูกู้ยังไงเสียราชครูกู้ก็เป็นขุนนางในราชสำนักมาหลายปี ปล่อยให้ซูเนี่ยนมองเขา เขาเองก็ไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงอะไรเพียงแต่สีหน้าเขาไม่แสดงออกแต่ในใจกลับตื่นตระหนกอยู่บ้าง การที่ซูเนี่ยนมีมาดเช่นนี้เป็นเรื่องที่เขาคาดยังไงก็คาดไม่ถึงแต่ถ้าวิชาแพทย์ของซูเนี่ยนล้ำเลิศจริง ถ้างั้นนางก็ไม่สามารถรั้งอยู่ข้างกายฉู่อี้หาน คอยเป็นกำลังเสริมให้ฉู่อี้หานได้อีกจิตสังหารแวบผ่านแววตาของราชครูกู้ ซูเนี่ยนมองเห็นก็แทบจะอ้วกออกมา"เสด็จพ่อ ลูกเองก็ได้ยินเรื่องนี้ ไม่สู้ให้พระชายาหลีตรวจให้เสด็จย่าทวด" จิ้งอ๋องสวมชุดสีขาว พูดขึ้นอย่างถูกเวลาบางคนเหมาะจะสวมชุดขาวตั้งแต่เกิด ตัวอย่างเช่นหรงฉี ขณะที่บางคนสวมชุดขาวเพียงเพื่อจะปกปิดความทะเยอทะยานของตัวเอง คนที่ไม่รู้ก็จะถูกเขาหลอก คนที่รู้เห็นแล้วมีแต่รู้สึกสะอิดสะเอียนสีหน้าของซูเนี่ยนราบเรียบเหมือนที่คนพวกนี้พูดถึงไม่ใช่นางจักรพรรดิเต๋อคังเหลือบมองซูเนี่ยน ในเมื่อราชครูกู้กับจิ้งอ๋องพูดแบบนี้ทั้งคู่ ถ้างั้นก็