LOGINShare
บทที่ 160
Related chapters
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 161
"ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มาเสียที หากท่านมาช้ากว่านี้อีกหน่อย ท่านคงจะไม่ได้เห็นข้าน้อยอีกแล้ว" ซูเนี่ยนวิ่งเข้าไปหาและพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของฉู่อี้หานด้วยสีหน้าน้อยใจดูเหมือนนางจะน้อยใจเอามากๆ น้ำตาไหลออกมาจากหางตานางสองสามหยด นางเข้าไปหลบในอ้อมแขนของฉู่อี้หาน นางร้องไห้สะอึกสะอื้น ฮองเฮาเห็นแล้วก็ต้องอึ้งซูเนี่ยนร้องไห้อย่างจริงจัง นางเช็ดทั้งน้ำมูกน้ำตากับตัวฉู่อี้หาน ฉู่อี้หานได้กลิ่นแป้งทาหน้าจากตัวของซูเนี่ยน จากนั้นก็เห็นว่านางเอาหน้ามาถูกับเสื้อผ้าของเขา ก็อดเขากระตุกมุมปากไม่ได้ผู้หญิงคนนี้กำลังแกล้งเขาหรือเปล่า?"หลีอ๋องเข้าใจผิดแล้ว ข้าเห็นกับตาว่าพระชายาอ๋องหลีกำลังจะปลงพระชนม์ไทเฮา" เมื่อเห็นฉู่อี้หานจ้องนาง ฮองเฮาจึงอธิบาย"โอ้? ปลงพระชนม์ไทเฮางั้นหรือ? แล้วไทเฮาเป็นอะไรหรือเปล่า?" ฉู่อี้หานเอื้อมมือไปตบไหล่ซูเนี่ยนเบา ๆ แล้วซูเนี่ยนก็ร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม"เรื่องนี้ข้าไม่รู้" ฮองเฮาพูดด้วยความลังเล นางมัวยุ่งอยู่กับการลงโทษซูเนี่ยนจนลืมไปดูไทเฮา"ดูเหมือนว่าฮองเฮาก็ไม่สนใจไทเฮาจริงๆ ไม่เช่นนั้นทำไมถึงไม่ตามหมอหลวงมาตรวจดูอาการ กลับมามัวสนใจแต่จะตัดสินลงโทษพระชาย
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 162
พอซูเนี่ยนพูดจบ ฮองเฮาก็ปวดขมับขึ้นมาทันที หอพันชั่ง โม่อู่ซวน ปี้เสียงจวง แต่ละชิ้นราคาหลายพันตำลึงเงินทั้งนั้น จะให้นางชดใช้ซูเนี่ยนเป็นเงินมากขนาดนี้ นางทำใจไม่ได้"ฮองเฮา" เห็นว่าฮองเฮาไม่พูดอะไร ไทเฮาจึงเอ่ยปากเรียกเบาๆ"เพคะ ข้าน้อยจะสั่งให้คนเอาเงินไปให้พระชายาอ๋องหลี" ฮองเฮาโดนเอาเปรียบขนาดนี้ นางไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อตั้งนานแล้ว จึงพูดกับไทเฮาว่า "เช่นนั้นสะใภ้ขอตัวไปกลับไปทบทวนตัวเองที่ตำหนักก่อนนะเพคะ""เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวพระชายาอ๋องหลีล้างหน้าเสร็จแล้วก็พอนางไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ในวังที ข้ามีอะไรจะพูดกับหลีอ๋อง" ไทเฮากล่าว"เพคะ" ฮองเฮาพูดด้วยความเคารพซูเนี่ยนลุกออกจากอ้อมแขนของฉู่อี้หาน นางยิ้มมุมปาก แม้ว่าหน้าจะเลอะเทอะ แต่นางไม่ได้เสียเปรียบเลย นอกจะได้จากจัดการไทเฮาแล้วยังทำให้ฮองเฮาต้องตกที่นั่งลำบากได้อีก ตอนนี้นางเหมือนสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยมากกว่าหลังจากล้างหน้าเสร็จซูเนี่ยนก็ติดตามฮองเฮาไปที่สวนดอกไม้ในวัง วันนี้นางอารมณ์ดีมาก เมื่อเทียบกับฮองเฮาและจิ่นเฟยที่มีสีหน้าย่ำแย่แล้ว นางที่ชื่นชมดอกไม้ในสวนไปตลอดทาง ใบหน้าขาวนวลของนางยิ้มแย้ม ฮองเฮาเห็นแล้วก็อึดอัดใจแทบ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 163
มีดอกมากมายในสวนดอกไม้ในวัง จึงดึงดูดแมลงและนกเข้ามาได้ง่าย อีกฝากหนึ่งของบึงไม่รู้กบตัวเล็ก ๆ กระโดดออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กบตัวนั้นกำลังพองแก้ม มันตัวไม่ใหญ่นัก เหมือนกบที่คนเลี้ยงไว้ แต่ใครจะเลี้ยงกบเป็นสัตว์เลี้ยงเล่า?กบตัวน้อยทำตาโตหันหน้ามองมาทางซูเนี่ยนราวกับกำลังสอดรู้สอดเห็น"ข้ากำลังถามเจ้าอยู่นะ แต่เจ้ากลับกล้าเมินเฉยใส่ข้าเยี่ยงนี้" เมื่อเห็นว่าซูเนี่ยนไม่เพียงแต่เพิกเฉยต่อนางเท่านั้น แต่ยังมีกะใจไปสนใจอย่างอื่นมากกว่า ฉู่หลิงหลงก็โมโหมาก นางพุ่งขึ้นมาด้านหน้าสายตาของฮองเฮามีแววไม่พอใจจางๆ ลูกสาวของนางดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียวก็คือนิสัยที่ถูกตามใจจนเคยตัวเลยมักจะวู่วามซูเนี่ยนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองฉู่หลิงหลงอยู่เงียบๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในสายตาของฉู่หลิงหลงนางกำลังยิ้มเยาะซูเนี่ยนขยับมุมปากมุบมิบๆ ต่อเนื่อง และจู่ๆ กบน้อยตัวนั้นก็รีบวิ่งไปหาฉู่หลิงหลงราวกับเสียสติมันกระโดดไปพลางร้อง "อ๊บๆ" ไปด้วย"ว๊าย นี่มันตัวอะไร ขวางมันไว้!" เมื่อฉู่หลิงหลงเห็นกบหน้าตาน่าเกลียดกำลังพุ่งเข้ามามาหานาง นางก็ไม่มีแก่ใจจะสนใจซูเนี่ยนแล้ว นางจึงตะโกนสั่งนางกำนัลและขันทีที่อยู่รอ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 164
นกที่บินอยู่บนฟ้าก็หงุดหงิดขึ้นมา พวกมันบินวนไปมาอยู่เหนือศรีษะของคนจำนวนมาก ทั้งยังส่งเรียกร้องจิ๊บๆ บางทีก็โฉบลงมาจิกหัวนางกำนัลและขันที นางกำนัลบางคนร้องไห้กระซิกกระซี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงวิ่งไปทั่วสวน แต่เจ้านกตัวนั้นกลับไม่ยอมปล่อยนางไป มันตามไปบินวนรอบศรีษะนางอยู่เรื่อยๆ"ว๊าย ใครก็ได้มานี่ที มาจับปลาพวกนี้ที!" ฮองเฮาตกใจกระโดดตัวลอย สีหน้าตกใจสุดขีด ปลาตัวหนึ่งพยายามจะมุดเข้าไปในกระโปรงของนางราวกับผีเข้าหมัวมัวก้มร่างอ้วนท้วมลงไปจับปลา แต่ปลาตัวนั้นลื่นเกินไป นางจับได้แล้วแต่ปลาก็หลุดมือไปได้อีก หนำซ้ำหางปลายังสบัดโดนหน้านางอย่างแรงอีกด้วย"โอ๊ย เจ็บ" หมัวมัวเอามือปิดหน้าไม่มีแก่ใจจะจับปลาต่อแล้ว"มานี่ที ไล่นกพวกนี้ออกไปให้ข้าที" จิ่นเฟยหลบนกปากแหลมตัวหนึ่งด้วยความรวดเร็ว นกตัวนี้ตัวดำปิ๊ดปี๋ปากของมากมันทั้งแหลมทั้งคม มันไล่ตามจิ่นเฟยไม่หยุดนางกำนัลและขันทีผู้ติดตามจิ่นเฟยก็วิ่งตามนางไปตลอดชั่วพริบตาบริเวณสวนดอกไม้ในวังก็วุ่นวายยุ่งเหยิงกันไปหมด ทางด้านฉู่หลิงหลงนางจับกบเองแล้วก็โยนมันลงไป นางรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่กลับถูกปลาที่ใต้ฝ่าเท้าไถลจนลื่นล้ม คางของนางฟาดเข้ากับก้
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 165
"ฮองเฮา ฝ่าบาทมาทำอะไรที่นี่? แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น" คังอ๋องเบิกตาเล็กน้อย เมื่อเห็นฮองเฮาสภาพดูไม่ได้แล้วก็ตกใจมากเมื่อเห็นความเละเทะยุ่งเหยิงในสวนดอกไม้วัง คังอ๋องก็ยิ้มปากกว้างทันที น่าสนใจๆ เขาเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวง มาถึงก็ได้เห็นภาพแบบนี้เลย"ฮ่า ๆ เกิดอะไรขึ้นกับพวกท่าน? ทำไมสภาพดูไม่ได้แบบนี้" คังอ๋องอยากจะเข้าไปช่วยประคองฮองเฮา แต่กลับเห็นขี้นกบนเสื้อผ้าของฮองเฮาเสียก่อน จึงชะงักไป"คังอ๋อง วันนี้เจ้ากบตัวนี้สร้างความวุ่นวายในสวนดอกไม้อย่างใหญ่หลวง และยังทำร้ายหลิงหลงอีกด้วย ท่านจะว่าอย่างไร?" เมื่อเห็นว่าคังอ๋องรังเกียจนางฮองเฮาก็อดหน้าเครียดไม่ได้ นางจ้องกบบนไหล่ของเขาด้วยสายตาดุเดือดคังอ๋องเป็นบุตรชายของเสียนเฟยผู้ล่วงลับ องค์ชายที่มารดาเสียชีวิตไปแล้วตามหลักไม่น่าจะสง่าผ่าเผยจะหยิ่งยโสได้ขนาดนี้ แต่ใครใช้ให้เสียนเฟยมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงเล่า ต้นตระกูลของนางคือจวนเจิ้นเป่ยโหว เจิ้นเป่ยโหวได้ปกป้องเป่ยเจียง ป้องกันสงคราม เสียสละเพื่อแผ่นดินต้าสุยอย่างมากมายมาหลายชั่วอายุคนตอนนี้ขาของฉู่อี้หานพิการทั้งสองข้าง ประเทศเล็กๆ แถบชายแดนก็เพราะมีจวนเจิ้นเป่ยโหวคอยคุ้มกัน ดั
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 166
"พระชายา คังอ๋อง" มั่วหลิงเข็นฉู่อี้หานเข้าไปในสวน ดอกไม้วัง มั่วหลิงได้แจ้งข่าวให้เขาทราบก่อนแล้ว ดังนั้นฉู่อี้หานจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจตอนที่เห็นความยุ่งเหยิงในสวนดอกไม้วัง"เสด็จพี่" คังอ๋องตาเป็นประกายยิ่งกว่าเก่า เมื่อเห็นฉู่อี้หานเขาก็พุ่งเข้าหาทันที แต่โดนฉู่อี้หานปรามไว้ด้วยสายตาเย็นชาจึงต้องหยุดฝีเท้า"ห้ามเรียกข้าว่าเสด็จพี่ ต้องเรียงเสด็จลุง" ฉู่อี้หานเหลือบมองคังอ๋องถึงแม้ว่าองค์จักรพรรดิกับอดีตองค์จักรพรรดิจะเป็นพี่น้องกัน ตามลำดับศักดิ์แล้วคังอ๋องควรเรียกฉู่อี้หานว่าเสด็จพี่ถูกแล้ว แต่อดีตองค์จักรพรรดิได้สวรรคตไปแล้วและฉู่อี้หานก็เป็นสายเลือดตรง ดังนั้นท่านอ๋องคนอื่นและองค์หญิงจึงต้องเรียกฉู่อี้หานว่าเสด็จลุง"ไม่เอาหรอก" คังอ๋องส่ายหน้า ฉู่อี้หานอายุมากกว่าเขาแค่ไม่เท่าไหร่ เขาไม่ยอมเรียกเสด็จลุงหรอก"เสด็จพี่ เราไปจวนอ๋องหลีกันเถอะ ข้าอยากกินเนื้อกระต่ายตุ๋นน้ำแดง" คังอ๋องถูฝ่ามือไปมา แม่ครัวของจวนอ๋องหลีทำเนื้อกระต่ายตุ๋นน้ำแดงอร่อยมาก"ห้ามกิน" ไม่รู้ว่าฉู่อี้หานนึกอะไรขึ้นมาได้จู่ๆ เขาก็ทำหน้าเครียด"มานี่" ฉู่อี้หานมองซูเนี่ยนอีกทีแล้วก็ยื่นมือออกมาคังอ๋องท
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 167
"เอาไป นี่ไทเฮาให้ข้ามา บอกให้ข้าต้มยาตามตำหรับยานี้ให้ท่านกิน" ซูเนี่ยนนั่งอยู่บนเบาะหนาๆ นางหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อส่งให้ฉู่อี้หานฉู่อี้หานมองตำหรับยาในมือสีหน้าเรียบเฉย"ไทเฮาจะต้องเกลียดท่านขนาดไหนกันนะ ยาแต่ละตัวในตำหรับนี้ล้วนไม่มีปัญหา แต่พอเอามารวมกันแบบนี้คงอยากให้ท่านตายเร็วๆ เป็นแน่" ซูเนี่ยนจิบชาอย่างเชื่องช้าพลางพูดจาเยาะเย้ยฉู่อี้หานบางครั้งคนที่มีความสามารถมากเกินไปก็ไม่ดี เพราะคนอื่นจะอิจฉา หวาดกลัว และไม่สบายใจ ทั้งหมดจะนี้จะรวมกันกลายเป็นอาวุธคมๆ ที่จะมาคร่าชีวิตแต่ที่ซูเนี่ยนอยากรู้มากก็คือ ทั้งที่ไทเฮากับองค์จักรพรรดิปฏิบัติต่อฉู่อี้หานแบบนี้ และยังปลิดชีพอดีตองค์จักรพรรดิอีก ฉู่อี้หานไม่คิดจะแก้แค้นแย่งชิงของของตัวเองกลับมาเลยหรือไร?ถ้าอดีตองค์จักรพรรดิยังอยู่ อีกไม่กี่ปีฉู่อี้หานก็จะได้สืบทอดราชบัลลังก์กลายเป็นจักรพรรดิแห่งต้าสุยฉู่อี้หานได้ยินซูเนี่ยนพูดอย่างนั้นแล้วแต่สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก เหมือนเขาจะคาดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้เขาเพียงเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้นมาเบาๆ แล้วมองประชาชนที่ผ่านไปผ่านมากันคึกคักภายนอกอย่างเหม่อลอยซูเนี่ยน
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 168
ซูเนี่ยนกลับมาได้สติในทันที เมื่อนางเห็นว่าฉู่อี้หานมองนางโดยไม่กระพริบตา หัวใจของนางก็สั่นไหวอย่างแรง แย่แล้ว ทำไมนางถึงรู้สึกคุ้นเคยกับฉู่อี้หานขนาดนี้?นางต้องหาทางค้นหาสาเหตุของอาการปวดหัวของนางให้ได้นางได้ยินมาว่าไต้ซือจี้หยวนแห่งวัดจี้ฟางมีทักษะวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยมและสามารถรู้อดีตอนาคตได้ ตอนแรกนางก็ไม่อยากไปเจอพวกคนมีวิชาอะไรอย่างนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางต้องหาโอกาสไปที่นั่นสักครั้งแล้วไทฮองไทเฮาจะไปวัดจี้ฟางในอีกสิบวันข้างหน้า บางทีนางอาจจะไปด้วยได้"ไม่เป็นไร ข้าแค่ปวดหัว แล้วไทเฮาคุยอะไรกับท่านตามลำพังหรือ?" ซูเนี่ยนยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัยไทเฮาจะมีเรื่องอะไรให้คุยกับฉู่อี้หาน?"ฝ่าบาทบอกให้ข้าพยายามให้มากขึ้น รีบมีลูกเร็วๆ จะได้มีผู้สืบจวนอ๋อง" ฉู่อี้หานเหลือบมองซูเนี่ยนหน้านิ่งแล้วพูดช้า ๆ"พรวด" ซูเนี่ยนพ่นน้ำออกมา มุมปากของนางกระตุก ไทเฮาแม่มดเฒ่าผู้นั้นยังไม่ยอมตัดใจอีกหรือ นางอยากได้อำนาจเข้าคุมจวนอ๋องหลังจากฉู่อี้หานตายงั้นหรือ?แต่ถ้าฉู่อี้หานตายไปแล้วจริงๆ ก็แค่ยุบจวนอ๋องหลีไปเลยก็จบแล้ว จะอยากให้มีทายาทไปทำไม?ซูเนี่ยนขมวดคิ้ว
Latest chapter
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
"หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
คลื่นน้ำนั้นพุ่งกระแทกมาทางซูเนี่ยนอย่างแรงซูเนี่ยนตกใจมาก รีบยื่นมือออกไปคว้าเสื้อเอาไว้ทันทีแต่แรงกระแทกจากคลื่นน้ำนั้นรุนแรง ทำให้ซูเนี่ยนคว้าไว้ได้เพียงแค่เสื้อชั้นในเท่านั้นหมุนตัวหลบการโจมตีจากคลื่นน้ำ ซูเนี่ยนอาศัยจังหวะระหว่างนั้นใช้เสื้อชั้นในห่อร่างกายของตัวเองไว้ แต่เนื่องจากรีบร้อนทำให้เสื้อชั้นในสามารถปกปิดไว้ได้เพียงส่วนสำคัญเท่านั้น ร่างกายส่วนอื่นยังเปิดเผยอยู่อย่างเห็นได้ชัดฉู่อี้หานหรี่ดวงตาทั้งสองข้างมองไปยังเรือนร่างเล็กที่ๆ ที่กำลังหันหลังว่ายหนีตัวเองอย่างรวดเร็วอยู่คิดหนี? ต้องดูด้วยว่าเขายินยอมหรือไม่!เดิมทีเขาก็ไม่วางใจทางด้านไทฮองไทเฮาอยู่แล้ว ดังนั้นเลยส่งสิบแปดองค์รักษ์มาคอยแอบคุ้มกันอีกที คิดไม่ถึงว่าจะมีแอบเข้ามาถึงบ่อน้ำร้อนนี้ได้ แถมยังถูกเขาจับได้พอดี เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!ฉู่อี้หานรีบคว้าเอาเสื้อที่อยู่ริมสระน้ำมาสวม จากนั้นก็ยื่นมือคว้าไปทางซูเนี่ยนซูเนี่ยนรับรู้ได้ถึงพลังรุนแรงของฝ่ามือจากด้านหลัง ก็ตกใจรีบหลบทันทีไอน้ำขุ่นมัวล้อมรอบทั้งสองคนเอาไว้ เนื่องจากควันจากไอน้ำหนาเกินไป อีกทั้งซูเนี่ยนก็หัวเหอยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นหน้าไม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
"ทำยังไงดีพระชายายังอยู่ข้างในเลย" นางกำนัลที่เฝ้าอยู่ด้านนอกมีสีหน้ากระวนกระวายทำไมอ๋องหลีถึงมาตอนนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้อ๋องหลีก็มาแช่น้ำร้อนของไทฮองไทเฮาเช่นกัน ไม่มีใครเคยขวาง แต่ละคนต่างก็เคยชินแล้ว ก็เลยไม่มีใครรายงานก่อนแต่ว่าวันนี้มันต่างกัน ที่ในบ่อน้ำร้อนยังมีคนอื่นอยู่ด้วย"ไม่ต้องกลัว ด้านในก็ไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย เป็นพระชายาอ๋องหลีนะ ท่านอ๋องกับพระชายาจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องดีหรือยังไง" นางกำนัลอีกคนหนึ่งไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาเรื่องนี้จะโทษพวกนางไม่ได้ เป็นท่านอ๋องหลีที่น่ากลัวเกินไป พวกนางเจอทีไรเป็นต้องพูดติดๆ ขัดๆ ตลอด รอตอนที่พวกนางจะพูดจริง ก็สายไปซะแล้ว อ๋องหลีเข้าไปแล้วมั่วอีที่ได้ยินบทสนทนาของนางกำนัลทั้งสองคนก็ตกใจ แต่ตอนนี้ใครก็ไม่สะดวกเข้าไปแล้ว จะขวางท่านอ๋องได้อย่างไร?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่อยากขวาง ก็เหมือนกับที่นางกำนัลสองคนนี้พูด ให้ท่านอ๋องกับพระชายาใช้เวลาอยู่ร่วมกันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอมั่วอีเปลี่ยนทิศทางการเดิน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลสนัย เดินออกไปทางนอกตำหนักฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อไปทางสระน้ำ ที่ปากของหงส์ท
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
เยือกเย็นมาก สงบมาก ลักษณะเช่นนี้ขนาดลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปยังทำไม่ได้เลยอีกทั้งการปฏิบัติตัวกับคนอื่นก็โอบอ้อมอารี มีมารยาท ใส่ใจแต่เรื่องพวกนี้ นางคิดว่าซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถเป็นฐานะพระชายาอ๋องหลีได้ แถมยังคู่ควรกับอ๋องหลีอีกด้วยอีกอย่างดูจากท่าทางของอ๋องหลีเมื่อคืนนี้ เกรงว่าเขาก็คงมีใจให้กับซูเนี่ยนเหมือนกันสิ่งที่แม่นมไป๋คิดอยู่ในใจ ซูเนี่ยนไม่ได้รู้เลยสักนิด นางคิดเพียงอยากจะรีบอาบน้ำ ตอนนี้นางเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้วแม่นมไป๋เดินนำซูเนี่ยนมาจนถึงบ่อน้ำร้อนนี่คือบ่อน้ำร้อนที่จักรพรรดิเต๋อคังสร้างให้ไทฮองไทเฮาโดยเฉพาะ ภายในยังใส่สมุนไพรจีนไว้มากมาย มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมากซูเนี่ยนเป็นหมอย่อมต้องดมรู้อยู่แล้วภายในบ่อน้ำร้อนมีควันพวยพุ่ง ขมุกขมัว บ่อน้ำร้อนใหญ่มาก มีปุ่มกดรูปหงส์สยายปีกสร้างไว้โดยรอบ แม่นมไป๋กดปุ่มรูปหงส์อันหนึ่ง ก็เห็นว่าน้ำในบ่อถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วไม่ใช่บ่อสมุนไพรอีกต่อไป แต่กลายเป็นบ่อน้ำนมสีขาวที่มีกลีบดอกท้อลอยอยู่ด้านบนแทนอุณหภูมิน้ำที่อุ่นทำให้กลิ่นหอมจากกลีบดอกท้อลอยโชยขึ้นมาในอากาศ ซูเนี่ยนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ รู้สึกว่าหอมมากสมแ
