บททั้งหมดของ ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: บทที่ 101 - บทที่ 110

"หงเย่ ให้ติดต่อศาลาโม่เรื่องนี้ในนามของพระชายาหลี หากศาลาโม่ตกลงที่จะทำ ข้าก็ยินดีที่จะมอบสมุนไพรที่ศาลาโม่ต้องการให้พวกเขาเช่นกัน" ซูเนี่ยนครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขึ้นศาลาหงอู่ไปสืบสมุนไพรที่ศาลาโม่ต้องการก่อนหน้านี้มาแล้ว สมุนไพรนี้แปลกเป็นอย่างมาก แม้แต่ศาลาหงอู๋ในตอนนั้นก็ยังไม่มีมัน แต่หากได้เสี่ยวฮุยช่วยด้วย เรื่องสมุนไพรก็ไม่ใช่เรื่องยากอันใด"เจ้าค่ะ คุณหนู" หงเย่เอ่ยอย่างเคารพยามนี้พระอาทิตย์คล้อยสูงแล้ว แสงแดดชวนให้รู้สึกแสบตาเล็กน้อย ซูเนี่ยนหันหลังก่อนจะสั่งการทั้งสองคน "หงเย่ เจ้ากลับจวนอ๋องไปก่อน เฟิ่งเอ๋อร์ เจ้าตามข้าไปดูซูฉี""เจ้าค่ะ" ทั้งสองตอบรับซูเนี่ยนเอามือไพล่หลัง เดินนำเฟิ่งเอ๋อร์ไปที่เรือนของซูฉีด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแสงแดดตกกระทบลงบนใบหน้างามจนแลดูคล้ายกับกระเบื้องขาว ซูเนี่ยนตัวสูงกว่าสตรีทั่วไปเล็กน้อย เมื่อกอปรกับใบหน้าเคร่งขรึมของเธอแล้ว บรรยากาศรอบตัวก็ดูทรงอำนาจขึ้นทันตา คนรับใช้ของจวนกั๋วกงที่เห็นเธอต่างก็คำนับอย่างเคารพกันทั้งสิ้นหลังจากเรื่องเมื่อวาน พวกนางต่างรู้ว่าซูเนี่ยนได้รับความโปรดปรานจากหลีอ๋องเพียงใด อีกทั้งตอนที่หลีอ๋องยังไม่มาที่นี่ ซูก

"เกิดอะไรขึ้นกับร้านยา?" เจียงซือโหรวลุกยืนอย่างแรง เมื่อวานนางเพิ่งให้สูตรยาใหม่กับจ้าวเกา หรือว่าสูตรยามีปัญหา?แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ หลายปีมานี้สูตรยาบนตำรานั้นก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร"ฮูหยิน เมื่อเช้านี้ข้าจัดยาให้ตามสูตรยาที่ท่านให้ไว้ แต่พอใต้เท้าหลี่ทานเข้าไปอยู่ๆ ก็หมดสติทันที ตอนนี้คนของจวนหลี่มาที่ร้าน บอกว่าจะแจ้งความ" จ้าวเกามีสีหน้ากังววลครึ่งเดือนก่อน พ่อบ้านของจวนหลี่มาที่ร้านยาถามหายาตัวหนึ่งซึ่งใช้แก้ปวดหัว แม้ว่าจวนหลี่จะไม่ใช่ขุนนางชั้นสูงอะไร แต่พวกเขาทำธุรกิจ และใกล้ชิดกับตระกูลลู่ซึ่งเป็นเครือข่ายทุนเจ้า จึงเรียกได้ว่าร่ำรวยมั่งคั่ง ลำพังเพียงสินทรัพย์ของจวนหลี่ก็รู้ได้ว่ายาที่พวกเขาต้องการนั้นมีค่ามหาศาลยาตัวนี้ลู่เจียวเป็นคนทำขึ้น จ้าวเกาจำได้ว่าตอนนั้นยาตัวนี้ได้สร้างความฮือฮาให้กับเมืองหลวงอยู่ระยะหยึ่ง แต่หลังจากที่ลู่เจียวเสียชีวิตก็ไม่มีใครปรุงขึ้นมาได้อีกตั้งแต่นั้นมาจวนหลี่สืบอยู่นานถึงรู้ว่าเจียงซูโหรวเปิดร้านยาที่เมืองหลวงร้านหนึ่ง และบอกว่าหากที่ร้านสามารถปรุงยาตัวนี้ขึ้นมาได้ พวกเขายินดีจะจ่ายในราคาหนึ่งร้อยตำลึงเงินต่อยาหนึ่งเม็ด และยินดีรับสัมปท

"พระชายา ลายลักษณ์อักษรนี้ ท่านป้าเป็นคนเขียนเองกับมือ ให้ท่านคอยดูร้านยาทางนั้น" จ้าวเกาเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง คำพูดเขาไม่กล้าจะประมาทเลย กลัวว่าซูเนี่ยนจะเปลี่ยนใจซูเนี่ยนมองหลักฐานโฉนดโอนบนมือ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย ร้านของมารดานางในที่สุดก็เอากลับมาได้แล้ว เจียงซือโหรวตอนนี้ในใจคงเลือดซิบๆ ไม่เสียแรงที่นางวางแผนเสียหลายวันเจียงซือโหรวเป็นคนที่เห็นแก่ตัวและระมัดระวัง ตำราแพทย์นั่นหลังจากถูกนางเอามาก็ไม่เคยยืมมือใครมาจัดการ แต่เจียงซือโหรวก็ไม่ได้รู้เรื่องหลักการยาเลย นางจึงใช้รูปร่างตำราแพทย์ในความทรงจำสร้างเลียนแบบตำราแพทย์ปลอมมาเล่มหนึ่ง เดิมทีตำราแพทย์ปลอมไม่มีหน้าที่ขาดหาย แต่หงเย่ก็ฉลาดเฉลียว ฉีกทำลายไปเสียหลายหน้า จนทำให้ของปลอมดูเหมือนของจริงแล้วหลอกเจียงซือโหรวมาได้ต่อให้เจียงซือโหรวคิดจะเปิดร้านยา ถ้าหากทำตามตำรับยาในตำราแพทย์เล่มนั้น เกรงว่าสถานการณ์ก็คงไม่ขาดตอนและนางก็หยิบยืมมือของเจียงซือโหรวไปทำความรู้จักกับคนของตระกูลหลี่ ยิงธนูนัดเดียวได้นกสามตัวเลยซูเนี่ยนมุมปากยกขึ้นยิ้ม ในดวงตาเหมือนมีม่านหมอกคลุมเครืออยู่ จนจ้าวเกาที่มองอยู่บ่นอุบในใจ"ไปเถอะ ไปร้า

รถม้าแล่นเขย่าไปมาอยู่ครึ่งชั่วยามก็มาหยุดที่ข้างเรือนใหญ่หลังหนึ่ง ซูเนี่ยนลงจากรถม้าสายตาที่มองจวนหลี่มีความชื่นชมเพิ่มเข้ามาบ้านตระกูลหลี่ร่ำรวยเหลือล้น ทว่าเรือนที่สร้างกลับไม่โอ่อ่า แต่เผยความงามเพียบพร้อมแบบไม่อวดอ้างออกมาบรรพบุรุษของตระกูลหลี่มาจากเจียงหนานทางนั้น ต่อมาพอทำธุรกิจจนใหญ่โตก็ย้ายมาที่เมืองหลวง คนของตระกูลหลี่กลัวว่าท่านผู้เฒ่าหลี่จะคิดถึงบ้าน จึงสร้างเรือนออกมาให้ดูคล้ายสมัยที่ยังอยู่เจียงหนาน"พระชายาหลี เข้าไปเถิด" หลี่เหลยพลิกตัวลงจากม้า เอ่ยกับซูเนี่ยนซูเนี่ยนพยักหน้าเดินตามไปด้านหลังหลี่เหลย เฟิ่งเอ๋อร์กอดกล่องยาเดินตามด้านหลัง จ้าวเกากลับอยู่ที่ประตูคอยดูแลลดม้า สายตาเขาหมุนไปยังเฟิ่งเอ๋อร์ มองกล่องยาที่เฟิ่งเอ๋อร์กอดอยู่ในใจก็รู้สึกประหลาด เขาจำได้ว่าซูเนี่ยนตอนเพิ่งมาถึงเรือนกั๋วกงยังไม่ได้หยิบกล่องยานี้มาหรือว่าต่อมาส่งคนกลับไปที่จวนอ๋องหยิบมาหรือ? ในเมื่อมาดูอาการป่วยแสดงว่าที่ใส่อยู่ในกล่องนั้นจะต้องเป็นวัตถุดิบยาเข็มเงินพวกนี้แน่ นั่นก็หมายถึงว่าซูเนี่ยนคิดไว้แล้วว่านางจะได้มาดูอาการป่วยหรือ?จ้าวเกาเหงื่อแตกไปทั้งตัว สายลมแผ่วพัดมาจนเขารู้สึก

"รอให้ท่านผู้เฒ่าฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว กินยาตามเวลา ผ่านไประยะข้าค่อยมาตรวจชีพจรให้เขาอีกที" ซูเนี่ยนหันหน้าไปมองทุกคนที่อยู่ภายในห้อง"คือ...พระชายา บอกตามตรง ท่านผู้เฒ่าชอบกินเนื้อหมูมาก หากไม่ให้เขากินเขาก็จะอาละวาด ดังนั้นก่อนหน้านี้ถึงแม้พวกข้าจะรู้ว่าหากให้เขากินเนื้อหมูแล้วจะไม่สบาย แต่ก็ยังปล่อยให้เขาได้กินบ้างเล็กๆ น้อยๆ" หลี่อวิ๋นมองไปที่ซูเนี่ยนแล้วพูดออกมาอย่างจนใจคนแก่มักอยากกินนู่นนี่จุกจิก ไม่ว่าจะของหวานเอย เนื้อสัตว์เอย ห้ามปากไม่ได้เลยไหนบอกว่าถ้าโมโหอาละวาดแล้วจะปวดหัวไง ถ้าหากว่าไม่ให้ท่านผู้เฒ่ากินเนื้อหมู ถ้าเขาโมโหจนอาละวาดขึ้นมาก็จะไม่ทำให้ปวดหัวเหรอ?"เรื่องนี้ ข้ารู้วิธีที่จะเปลี่ยนให้เต้าหู้ธรรมดาๆ มีรสชาติเลียนแบบเนื้อได้ อีกทั้งยังอร่อยมากด้วย อีกเดี๋ยวข้าจะเขียนวิธีทำเอาไว้ พวกเจ้าก็ลองเอาไปทำดู หากว่ามีตรงไหนไม่เข้าใจ ก็ส่งคนไปหาข้าที่จวนอ๋องหลี" ซูเนี่ยนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกออกไปเพื่อนร่วมงานในยุคปัจจุบันของนาง ผู้สูงอายุในบ้านเองก็ป่วยเป็นโรคความดันสูง ก็ใช้วิธีนี้ทำกินแทนเนื้อสัตว์ทั้งนั้น ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ไม่เลวเลย"เช่นนั้นก็เย