All Chapters of ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Chapter 91 - Chapter 100

“ขอคำนับท่านอ๋อง ท่านอ๋องมาเสียดึกดื่น กระหม่อมเสียใจนักที่ไม่ได้ทำการต้อนรับ หวังว่าท่านอ๋องอภัย”ซูกั๋วกงสะดุ้งกับเสียงของฉู่อี้หาน แต่เขาก็ได้สติอย่างรวดเร็วและทักทายฉู่อี้หานอย่างนอบน้อมฉู่อี้หานไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรต่อ จ้องมองตรงไปที่ซูกั๋วกง เหมือนมีพายุมาสุมกันอยู่ในดวงตาของเขา ราวกับว่าถ้าซูกั๋วกงพูดอีกแม้แต่ประโยคเดียว เขาก็จะจัดการทันทีซูกั๋วกงโดนฉู่อี้หานจ้องจนรู้สึกอึดอัด นอกจากนี้ยังมีเหงื่อเม็ดใหญ่บนหน้าผากของเขา แม้แต่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันก็ยังเกรงกลัวหลีอ๋อง เช่นนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าขุนนางในราชสำนักจะรู้สึกอย่างไรเจียงซือโหรวแอบส่งสายตาให้ซูเยียนหรันจากด้านหลังซูกั๋วกงซูเยียนหรันเม้มริมฝีปากของเธอแล้วมองฉู่อี้หานด้วยสายตาน่าเอ็นดูแต่นึกไม่ถึงเลยว่าฉู่อี้หานไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ แถมยังคงจ้องมองแต่ซูเนี่ยนซูเนี่ยนเลิกคิ้ว ท่าทางแบบนี้ ดูท่าฉู่อี้หานจะหายดีแล้ว?มั่วอีที่อยู่ด้านหลังถือดาบไว้ในอ้อมแขนของเขา และแอบขยิบตาให้ซูเนี่ยน ท่านอ๋องของพวกเขายังไม่หายดี หลังจากที่หลิวฝูเฟิงทำการฝังเข็ม เขาก็เริ่มส่งเสียงร้องหาพระชายาทันทีที่เขาตื่นขึ้นมา เมื่อเขารู้ว

“ชิงเหยียน นายน้อยกินอะไรไปบ้างเมื่อตอนกลางคืน?”ซูเนี่ยนมองชิงเหยียน“ทูลพระชายา เมื่อคืนนายน้อยกินโจ๊กเมล็ดบัวใส่ลำไยไปเยอะมาก โจ๊กนี้ปรุงเป็นพิเศษสำหรับนายน้อยตามคำสั่งของท่านป้า” ชิงเหยียนกล่าวด้วยความเคารพ“หามิได้เพคะ ฉีเอ๋อร์ชอบโจ๊กเมล็ดบัวใส่ลำไยมาก ดังนั้นหม่อมฉันจึงสั่งให้คนปรุงเป็นพิเศษ หม่อมฉันทำเพื่อฉีเอ๋อร์ ท่านก็รู้ดี” สีหน้าของเจียงซือโหรวดูตื่นตระหนกเล็กน้อยเป็นไปไม่ได้ ซูเนี่ยนไม่มีทางรู้หรอก วิธีนี้มาจากตำราแพทย์ที่นังลู่เจียวนั่นเหลือเอาไว้ ตำราแพทย์นั่นก็ถูกซ่อนไว้ตั้งนานแล้วเป็นไปไม่ได้ที่ซูเนี่ยนจะรู้ว่าเธอใช้ตำราที่ลู่เจียวหลงเหลือไว้เพื่อทำร้ายซูฉี ยิ่งไม่ต้องพูดเลยว่าตอนนี้เธอรู้สึกลำพองใจมากขนาดไหนแต่ตำราแพทย์ถูกเธอซ่อนไว้อย่างดี ใครจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร“ท่านป้า คงกำลังคิดว่าซ่อนตำราไว้อย่างดีแล้วสินะ” ซูเนี่ยนปล่อยมือของฉู่อี้หาน เดินไปยังเจียงซือโหรวช้าๆ และกระซิบข้างหูของเจียงซือโหรวด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนเจียงซือโหรวตกใจมากเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ ในดวงตาของซูเนี่ยนฉายแววพึงพอใจ ราวกับว่าเธอเข้าใจทุกอย่างหมดแล้วซูเนี่ยนสูดลมหายใจอย่างเย็

มั่วอีเป็นคนเย็นชา แต่เขาสูงและหล่อ เฟิ่งเอ๋อร์หน้าแดงและค่อยๆ ก้มหน้าลง"ถ้างั้นฉีเอ๋อร์…" ซูเนี่ยนเหลือบมองห้อง"ข้าจะส่งคนมาเฝ้าสถานที่แห่งนี้ ท่านวางใจแล้วพาท่านอ๋องไปเถิด" ซูกั๋วกงโบกมือและกระซิบกับหญิงรับใช้เพื่อกำชับ แล้วพูดกับหญิงรับใช้ที่กำลังคุกเข่าอยู่ว่า "ยังไม่รีบไสหัวไปดูแลนายน้อยอีก หากยังไม่ดูแลให้ดีล่ะก็ ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย""เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ" เหล่าหญิงรับใช้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ถือน้ำ ต้มน้ำ แล้วทุกคนก็ยุ่งกัน"ถ้าเช่นนั้นข้าก็สบายใจ" ซูเนี่ยนพยักหน้าและพูดกับฉู่อี้หาน "ท่านอ๋อง พวกเราไปพักผ่อนกันเถอะ""อืม" ดวงตาของฉู่อี้หานเป็นประกาย และซูเนี่ยนกลัวว่าเขาจะพูดอะไรที่น่าตกใจ เธอจึงรีบรุนเก้าอี้ล้อพาเขาไปซูกั๋วกงก็ติดตามไปด้วย ป้าเว่ยและหญิงรับใช้ของเธอก็จากไปเช่นกัน และองครักษ์ที่สิบแปดก็ล่าถอยไปด้วย ความอึมครึมจากผู้คนมืดมนได้สลายไป และห้องก็กว้างขวางขึ้นทันทีเจียงซือโหรวทรุดตัวลงบนพื้น และซูเยียนหรันก็ช่วยประคองเธออย่างรวดเร็ว"หรันเอ๋อร์ ทำไมหลีอ๋องถึงปกป้องนังนั่นขนาดนี้ ท่านอ๋องไม่ได้ถูกเจ้าจัดการจนยอมเจ้าทุกอย่างหรอกหรือ?" เจียงซือโหรวดึงมือของซูเยียนหรันแ

"ฝ่าบาท~" ซูเยียนหรันเผยอริมฝีปากแดงพลางยื่นมือไปลูบใบหน้าของชายหนุ่ม เขาก้มหน้าลงมองใบหน้าสีแดงของซูเหยียนหรัน ก่อนจะยกยิ้มบางชวนให้ซูเหยียนหรันใจเต้นระรัวบุรุษที่ทั้งหล่อเหลา หนุ่มแน่น และมีฐานันดรสูงศักดิ์ผู้นี้ต่างหากคือผู้ที่เหมาะสมกับซูเหยียนหรันที่สุด เพียงแต่ดั่งที่ท่านแม่ของนางกล่าวได้กล่าวว่า หากนางต้องการครอบครององค์ไท่จื่อ เช่นนั้นนางก็ต้องห้ามลืมว่านอกจากตัวนางแล้ว ไท่จื่อยังมีสตรีนางอื่นอยู่อีก"ฝ่าบาท หรันเอ๋อร์คิดถึงท่านเพคะ" ร่างอรชรของซูเหยียนหรันแนบชิดกับร่างอุ่นร้อนของไท่จื่อ ครั้นสัมผัสได้ถึงร่างกายที่แข็งเกร็งของเขา ซูเหยียนหรันก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างได้ใจ"เปิ่นกงก็คิดถึงหรันเอ๋อร์เช่นกัน" ริมฝีปากบางของไท่จื่อเผยอขึ้น ดวงตาเผยประกายวาววับ ขณะที่มือของเขาก็ไม่ได้อยู่นิ่ง มันเลื้อยไปมาบนเรือนร่างของซูเหยียนหรันจนนางถึงกับหัวเราะออกมาอย่างไร้สติ"เรื่องนั้นดำเนินไปถึงขั้นไหนแล้ว?" ไท่จื่อถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ"ข้า... ข้าให้หมัวมัวไปสืบในจวนอ๋องแล้ววาดแผนที่ภูมิศาสตร์ของจวนอ๋องไว้เรียบร้อยแล้วเพคะ เดี๋ยวสักพักจะนำมามอบให้ฝ่าบาทนะเพคะ" ซูเหยียนหรันฟุบลงบนอกของไท่จ

หลังรับประทานอาหารเช้าเสร็จสิ้น ซูกั๋วกงจึงส่งคนไปแจ้งก่อนจะไปเข้าประชุมราชสำนักยามเช้า เรื่องที่หลีอ๋องถูกลอบสังหารนั้น ขุนนางในเมืองหลวงทั้งหมดล้วนทราบดี องค์จักรพรรดิจึงทรงโปรดให้เขาพักรักษาตัวไม่ต้องมาร่วมการประชุมยามนี้เมืองหลวงกำลังวุ่นวาย ทุกเช้าที่มาร่วมประชุมราชสำนัก ซูกั๋วกงจึงต้องระมัดระวังมากขึ้น เรื่องของเจียงต้าไห่นั้นใจเขาไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ทนเสียงอ้อนวอนจากเจียงซือโหรวไม่ไหว ดังนั้นเขาจึงเบนเป้าไปที่ซูเนี่ยนแทนแต่ซูเนี่ยนมีฉู่อี้หานคอยคุ้มครองอยู่ ดังนั้นวิธีนี้เห็นทีจะเป็นไปไม่ได้ ซูกั๋วกงจึงไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปยุ่งอีก แม้สองปีมานี้ตระกูลเจียงจะสร้างผลงานในราชสำนักได้ไม่น้อย แต่นั่นก็ล้วนเป็นเขาที่ช่วยค้ำชูขึ้นมาต่างหากเรื่องของตระกูลเจียงนั้นต่อให้ไม่ช่วย พวกเขาก็ไม่กล้าโอดครวญหรอก ไม่มีความจำเป็นอันใดเลยที่จะต้องลากจวนกั๋วกงเข้าไปเอี่ยวด้วยเพียงเพื่อช่วยเหลือตระกูลเจียง ยิ่งเรื่องนี้ยังมีจิ่นเฟยกับฉู่อ๋องแทรกมือเข้ามาอีกต่างหากฝั่งฉู่อี้หานล่วงหน้ากลับจวนอ๋องไปก่อนแล้ว เรื่องของซูฉียังจัดการไม่แล้วเสร็จ ซูเนี่ยนจึงตัดสินใจที่จะพักอยู่ที่ต