บททั้งหมดของ ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: บทที่ 71 - บทที่ 80

มั่วอีกับหงเย่ตัวแข็งเป็นหินกันแล้วจริง ๆองครักษ์ที่ถูกโยนจนตัวลอยต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก พลางอุทานในใจว่าท่านอ๋องของพวกเขานั้นช่างดุดันเสียจริง เพียงแต่นี่มันดูจะเอิกเกริกเกินไปหรือเปล่า?ซูเนี่ยนหอบหายใจอยู่บนเตียง เธอไม่ใช่มั่วอีที่เอาแต่หดหัวหดหางไม่กล้าทำอะไรฉู่อี้หาน เธอใช้ทักษะจากค่ายทหารในชาติก่อนตรึงฉู่อี้หานไว้อย่างคล่องแคล่วริมฝีปากเผยอขึ้นเตรียมที่จะเรียกให้คนมาช่วย แต่ฉู่อี้หานกลับพลิกร่างกดซูเนี่ยนไว้ใต้ลำตัวซูเนี่ยนขยับไม่ได้อีกต่อไป ขณะที่ฉู่อี้หานเองก็หมดความอดทนแล้วเช่นกัน"ฉู่อี้หาน คิดจะทำอะไรกันห๊ะ ถ้าเจ้ากล้าลวนลามข้าล่ะก็ แม่จะจับตอนมันเสียเดี๋ยวนี้แหละ" ซูเนี่ยนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟฉู่อี้หานทำที่เป็นไม่ได้ยินของบนเตียงหล่นลงไปหมดแล้ว และก็ไม่มีอะไรบดบังพวกเขาอีกต่อไป มั่วอีและคนอื่น ๆ ต่างได้เห็นกันอย่างจะจะตาฉู่อี้หานมองริมฝีปากของซูเนี่ยนอย่างไร้ความอดทน เขาก้มหน้าลงแล้วอุดปากของซูเนี่ยนไว้ด้วยปากของตนเอง"โครม"ซูเนี่ยนรู้สึกตัวเองใจเต้นรัวจนแทบกระเด็นออกจากอก หูทั้งสองข้างอื้ออึงไปหมด มีเพียงสัมผัสบนริมฝีปากเท่านั้นที่ถูกขยายให้รับรู้ได้อย่างไร้ข

หญ้าเซียนเมามายที่ท่านอาจารย์ทิ้งไว้ต้นนั้น ถูกนำมาทำเป็นโอสถสะกดพิษกู่ความมืดให้ฉู่อี้หานทั้งหมด หญ้าเซียนเมามายคือหนึ่งในสิบสมุนไพรที่ดีที่สุดในใต้หล้า สามารถรักษาพิษได้นับร้อยชนิด ทั้งยังยับยั้งพิษกู่ความมืดได้อีกด้วย ร้อยปีจึงจะได้มันมาสักต้นหนึ่งมีเพียงต้นหนึ่งที่อยู่กับไป๋หลี่เฟิง ทั้งยังถูกเขาใช้ไปแล้ว ซูเนี่ยนคงไม่มีทางครอบครองมันสามปีแล้วที่เขาพยายามค้นหาวิธีถอนพิษกู่ความมืดไปพร้อมกับการเฟ้นหาสมุนไพรที่สามารถยับยั้งพิษนี้ได้ ซึ่งมันไม่ง่ายเลยกว่าจะค้นพบสมุนไพรที่ใช้ทดแทนหญ้าเซียนเมามาย หากแต่พิษของฉู่อี้หานมันจะถูกสะกดได้ง่ายเพียงนี้เชียวหรือ?เลือดของซูเนี่ยนรึ?ว่ากันว่ามีเทพโอสถอยู่ประเภทหนึ่ง ซึ่งถูกป้อนยาวิเศษต่าง ๆ เพื่อปรับสภาพร่างกายตั้งแต่ยังเด็กในหมื่นคนจึงจะมีเทพโอสถสักคน คนประเภทนี้มีร่างกายที่พิเศษกว่าใครอื่น ทนทานยิ่งกว่าคนธรรมดาทั่วไป และนอกจากจะมีชีวิตอยู่แม้จะดื่มแปลก ๆ ไปมากขนาดนั้น เลือดของเขาก็ยังเป็นโอสถเซียนที่ใช้ช่วยชีวิตคนได้อีกด้วยแต่หลิวฝูเฟิงยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง เขาเคยสังเกตสีหน้าของซูเนี่ยนเมื่อสามปีก่อน เห็นได้ชัดว่านางถูกพิษ หากซูเนี่ย

หากซูเนี่ยนเป็นเทพโอสถจริง เช่นนั้นเลือดของนางจะต้องได้ผลรุนแรงอย่างแน่นอน แม้จะสะกดพิษของฉู่อี้หานได้ ทว่าร่างกายของฉู่อี้หานจะต้องรับไม่ไหวเป็นแน่ กอปรกับลมปราณของฉู่อี้หานที่แปรปรวนเมื่อก่อนจนชีพจรได้รับความเสียหาย เกรงว่าฟื้นขึ้นมาอาจจะมีบางอย่างผิดปกติไปแต่กลับคาดไม่ถึงว่าฉู่อี้หานจะสูญเสียความทรงจำ ซึ่งจิตใจของเขาในตอนนี้เป็นเพียงแค่เด็กเจ็ดขวบเท่านั้นและฉู่อี้หานไม่เพียงสูญเสียความทรงจำเท่านั้น ตอนนี้แม้แต่ตนเป็นใครเขาก็ยังไม่รู้ ลืมแม้กระทั่งองค์หญิงใหญ่และไทเฮา จำได้เพียงซูเนี่ยนเพียงคนเดียวเท่านั้น ใครใช้ให้เขาดื่มเลือดของซูเนี่ยนเข้าไปกันล่ะตอนนี้เขาเห็นซูเนี่ยนเป็นที่พึ่งพิง หลังจากฟื้นขึ้นมาจึงรีบตามหาเธอทันทีมั่วอีสีหน้าไม่สู้ดี ท่านอ๋องเป็นเช่นนี้ หากมีบุคคลภายนอกมาเห็นเข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องเป็นแน่?หากท่านอ๋องคืนสติกลับมาได้เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าจะฆ่าปิดปากพวกเขาทั้งหมดหรือไม่?มั่วอีตัวสั่นขึ้นมาทันที เขามองซูเนี่ยนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนและดูไร้หนทาง ทำท่าคล้ายจะเอ่ยบางอย่างทว่าอึกอักไม่ยอมเอ่ยออกมาซูเนี่ยนพอจะคิดตามได้บ้างแล้ว เธอเดาว่าฉู่อี้หานคงมีผลข้างเคียง

"เจ้า่าพระชายาจะทรมานท่านอ๋องไหม?"พวกเขามีกำลังภายใน การเคลื่อนไหวในห้องได้ยินอย่างชัดเจน รวมถึงเสียงอึกอักของฉู่อี้หานด้วย"ท่านอ๋องเต็มใจยอมนั่นล่ะ ไม่แน่อาจจะสุขสำราญอยู่ก็ได้ เจ้าอย่าจุ้นเลย"มั่วหลิงเหล่มองมั่วอี สีหน้าเย็นชา สภาพของท่านอ๋องตอนนี้ เรื่องการตรวจสอบคดีจะทำอย่างไรกันหางตามองไปทางตะเกียงที่จุดอยู่ในห้อง พอคิดถึงภาพซูเนี่ยนบนถนนวันนี้ มั่วหลิงในใจก็เกิดความคิดขึ้นมา"ท่าน รีบๆ จัดการสวมกางเกงของตัวเองเสีย" ซูเนี่ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้หอบหายใจ ท่อนบนยังสวมให้เขาได้ แต่กางเกงนี่ไม่เด็ดขาด"ได้เลย" ฉู่อี้หานมองใบหน้าเย็นชาของซูเนี่ยน ตนเองก็สวมกางเกงเข้าไปอย่างว่าง่ายพระจันทร์กลางฟ้า จันทร์กระจ่างดาวเบาบาง ด้านนอกเงียบกริบ ซูเนี่ยนหาวหวอด เป่าตะเกียงเทียนให้ดับบนเตียง ฉู่อี้หานดวงตาราวกับเป็นดาวเจิดจ้า ตาทั้งสองสว่างเป็นพิเศษในความมืด ซูเนี่ยนขึ้นเตียง เขาก็ค่อยๆ เบียดเข้าหาซูเนี่ยนทีละนิด"ถ้ายังเขยิบเข้ามาอีกข้าจะถีบท่านลงไปเสีย" ซูเนี่ยนจ้องมองฉู่อี้หานเหี้ยมเกรียมทั้งสองคนคั่นด้วยผ้าห่มผืนหนึ่ง เตียงเดิมทีก็ไม่ได้ใหญ่นัก พอบวกกับร่างกายสูงใหญ่ของฉู่อี้หาน

"เฮอะ" เสียวเป่าร้องเชอะขึ้น ใบหน้าไข่จมอยู่กับการดื่มโจ๊ฏ ใบหูเล้กกลับแดงไปทั้งผืน ฉู่อี้หานนั่งอยู่ข้างๆ เสียวเป่า มองดูเสียวเป่าดื่มโจ๊กเพราะเสียวเป่าหน้าตาคล้ายกับซูเนี่ยนห้าส่วน ฉู่อี้หานประเดี๋ยวก็มองซูเนี่ยน เดี๋ยวก็มองเสียวเป่า ซูเนี่ยนเอาแต่คุยอยู่กับมั่วหลิงทั้งสองคน ฉู่อี้หานจึงย้ายสายตามาที่เสียวเป่าจ้องมองเสียวเป่าอยู่พักหนึ่ง ฉู่อี้หานจู่ๆ ก็ยื่นมือมาลูบใบหูเล็กแดงของเสียวเป่า"ท่านทำอะไรน่ะ"เสียวเป่าเงยหน้าเล็กขึ้น น้ำเสียงน่ารัก ถลึงตาจ้องฉู่อี้หานเคืองๆกำๆ มือเล็ก ใบหน้าไข่ของเสียวเป่าแดงขึ้นมาแล้ว รีบคุยกับซูเนี่ยนคำหนึ่งว่าจะเขาจะไปทำการบ้าน ร่างเล็กก็เผ่น "ฟิ้ว" ออกไปจากห้องเฟิ่งเอ๋อร์รีบตามออกไป ซูเนี่ยนมองฉู่อี้หานอย่างไม่เข้าใจเหตุผล ในใจก็ถอนหายใจออกมา นางเข้าใจเสียวเป่าที่สุด สำหรับคนที่เสียวเป่าไม่ชอบแค่สายตาก็ยังไม่ส่งให้ ไม่ต้องพูดเรื่องโกรธเคืองเลยพอกินข้าวเสร็จ มั่วอีก็พาซูเนี่ยนมาที่คุกใต้ดินของจวนอ๋อง มั่วหลิงคอยเข็นฉู่อี้หานอยู่ด้านหลังซูเนี่ยนตอนนี้ไปที่ไหนฉู่อี้หานก็จะตามไปด้วย ไม่ยอมห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว มั่วหลิงจึงทำได้เพียงเข็นตามเข