All Chapters of ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: Chapter 61 - Chapter 70

ณ ห้องตำราในวังหลวงกลิ่นชาลอยและหมุนวนในอากาศ แล้วจึงหายไปอย่างไร้ร่องรอยในห้องตำราอันวิจิตรงดงามมีกลิ่นไม้กฤษณาเย็น ๆ ลอยมาในอากาศ กลิ่นของชาและกลิ่นหอมนี้ผสมผสานกันทำให้ผู้คนง่วงนอนหลิวสี่ซุ่นก้มลงและรอด้านข้างอย่างระมัดระวัง แอบมองจักรพรรดิเต๋อคังซึ่งกำลังพิงโต๊ะหยกสีขาวด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองอย่างระมัดระวังและอดไม่ได้ที่จะให้กำลังใจหลิวสี่ซุ่นเข้าใจดีว่าสิ่งที่ทำให้จักรพรรดิโกรธมากไม่ใช่การตายอย่างลึกลับของข้าหลวงจิงจ้าว แต่เป็นความจริงที่ว่าทหารยามขององค์จักรพรรดิไม่ได้เป็นคนแรกที่พบศพแขวนอยู่ตรงประตูตะวันตกตั้งแต่อำนาจทางทหารของหลีอ๋องถูกยึดไป ผู้ดูแลป้อมปราการของพระราชวังและเมืองหลวงจึงได้รับการคัดเลือกจากองค์จักรพรรดิเองการที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ทหารยามขององค์จักรพรรดิมีความรับผิดชอบที่ไม่อาจเลี่ยงได้ แต่เรื่องนี้มันก็ตบหน้าองค์จักรพรรดิด้วยด้วยเช่นกันเมื่อมองไปยังหลิวเหยียนที่คุกเข่าอยู่ด้านล่าง หลิวสี่ซุ่นก็แอบถอนหายใจอย่าง ตอนนี้ เกรงว่าจวนแม่ทัพจะต้องทนรองรับความโกรธเกรี้ยวขององค์จักรพรรดิ"สวะ! ไอ้พวกสวะ หลิวเหยียน ข้ามอบความไว้วางใจให้ในจัดการคุ้มกันเมืองหลวงให้เจ้

หากมีบุคคลเช่นนี้ในเมืองหลวงที่สามารถฆ่าใครสักคนได้ อู๋จั้วก็ไม่สามารถทราบสาเหตุการตายได้ และทำได้เพียงคาดเดาเวลาเสียชีวิตเท่านั้นบนร่างปราศจากรอยแผล หรือบางทีเขาอาจจะถูกฆ่าตายในขณะที่เขาหลับอยู่กล่าวอีกนัยหนึ่งคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณจะตายเมื่อใด คุณกลัวไหม? แน่นอนว่าต้องกลัว หากขุนนางทุกคนในศาลเป็นเหมือน ข้าหลวงจิงจ้าว กิจการพลเรือนและการทหารทั้งหมดของศาลก็จะประสบปัญหา"ขยะจริงๆ อู๋จั้วจะตรวจหาสาเหตุการตายไม่เจอได้อย่างไร?" จักรพรรดิเต๋อคังมีสีหน้าเคร่งขรึม เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ กลับหาตัวฆาตกรไม่เจอ ตัวเขาที่เป็นองค์จักรพรรดิก็คงจะไม่ปลอดภัยแล้ว"เสด็จพ่อโปรดอย่าทรงกริ้ว อู๋จั้วของกรมยุติธรรมเป็นอู๋จั้วที่มีประสบการณ์มากที่สุดในเมืองหลวง หากแม้แต่กรมยุติธรรมก็ยังตรวจสอบไม่ได้ เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถตรวจสอบได้เช่นกัน" จู่ๆ จิ้งอ๋องก็กล่าวขึ้น "กระหม่อมเคยอ่านหนังสือแปลกๆ เล่มหนึ่ง กล่าวว่าตามตำนานมีแมลงมีพิษชนิดหนึ่งในซินเจียงตอนใต้ที่สามารถฆ่าคนได้โดยที่มองไม่เห็น ผู้ตายเองก็จะตายอย่างสงบ กระหม่อมคิดว่า ข้าหลวงจิงจ้าวอาจไม่ได้ถูกฆ่า แต่ถูกพิษแมลงเข้า"เมื่อจิ้งอ๋องพูดจบ ทุก

ชายชุดดำหลายสิบคนซุ่มซ่อนอยู่บนชายคา ศรธนูถูกยิงออกไปอย่างต่อเนื่อง ทั้งหมดล้วนมุ่งเป้าไปที่ฉู่อี้หานฉู่อี้หานหมุนเก้าอี้ล้อในมือ หมุนเพียงครั้งเดียว ก็สามารถหลบศรธนูได้ทั้งหมดชาวบ้านต่างกรีดร้องและวิ่งวุ่น ถนนที่มีชีวิตชีวาก็เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย"ระวัง"ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉู่อี้หานแล้ว ซูเนี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่แล้วก็เห็นศรธนูพุ่งไปทางเด็กหญิงคนหนึ่งในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ ฉู่อี้หานหมุนเก้าอี้ล้อแล้วอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา แววตาของซูเนี่ยนดูซับซ้อน เธอไม่เคยคิดว่าฉู่อี้หานจะสามารถช่วยเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ได้ฉู่อี้หานดูบ้าอำนาจและเยือกเย็น แถมเขาก็ยังเป็นเทพสงคราม ผู้คนนับไม่ถ้วนเสียชีวิตด้วยน้ำมือของเขา เมื่อมองดูท่าทางของเขาเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนเป็นเรื่องเผชิญเป็นประจำสำหรับเขาคนแบบนี้จะใส่ใจชีวิตและความตายของคนได้อย่างไร? แต่ซูเนี่ยนได้ค้นพบในตอนนี้แล้วว่ามันไม่ใช่แบบนั้นแม้ว่าฉู่อี้หานจะจัดการกับลูกธนูที่เข้ามาอย่างง่ายดาย แต่เขาก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เพราะเขายังคงใส่ใจกับความปลอดภัยของผู้คนรอบตัวเขานี่ก็คือเทพสงครามแห่งต้าสุย เทพสงคร

"แหะๆ นั่นน่ะ ขอโทษที ฝุ่นเข้าปากข้าน่ะ"ซูเนี่ยนรีบผละลงจากร่างฉู่อี้หานและมองดูใบหน้าดำคล้ำของฉู่อี้หานที่อยู่ใต้ร่างเธอ ทันใดนั้น ซูเนี่ยนก็รู้สึกตลก“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรหรือไม่?” ในที่สุด มั่วหลิงก็ได้สติและรีบช่วยประคองฉู่อี้หานขึ้น เขาไม่ลืมว่พิษกู่ความมืดในร่างของท่านอ๋องออกฤทธิ์แล้ว“ไม่เป็นไร” ฉู่อี้หานถูกประคองขึ้นโดยมั่วหลิงพลางส่ายหน้าตอบมั่วอีและองครักษ์ของเขายืนอยู่รอบๆ ฉู่อี้หานมองดูชายชุดดำบนพื้น เนื้อและผิวหนังของพวกเขาถูกระเบิดเป็นชิ้นๆ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ซูเนี่ยนใช้นั้นทรงพลังเพียงใดฉู่อี้หานและมั่วหลิงต่างก็มองไปที่ซูเนี่ยน ซูเนี่ยนกลืนน้ำลาย เธอรู้ว่าไม่ควรประมาทพลังของระเบิดนี้ และเธอก็รู้ด้วยว่าหากผู้ที่มีเจตนาไม่ดีรู้จักวัตถุระเบิด มันจะนำมาซึ่งภัยพิบัติแต่สถานการณ์ตอนนั้นวิกฤติมาก ฉู่อี้หานก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ หากไม่มีการใช้วัตถุระเบิด เกรงว่าพวกเขาจะสิ้นชีพไปแน่"มั่วหลิง ทำความสะอาดที่นี่ อย่าให้เหลือร่องรอย"ฉู่อี้หานนั่งบนเก้าอี้ล้อและให้กำชับด้วยเสียงทุ่ม เขาถูเก้าอี้ล้อด้วยมือจนฝุ่นเต็มมือ"ท่านอ๋อง เช็ดหน่อยเถิด" ซูเนี่ยนหยิบผ้าเช็ดหน้

จัดการคนชุดดำที่เหลือ คนที่องค์จักรพรรดิส่งมาก็รีบร้อนมาถึงเช่นกันเจิ้นหนานอ๋องพาทหารกลุ่มหนึ่งรีบร้อนมาถึง ใต้เท้าจ้าวด้านหลังมีสีหน้าย่ำแย่ วิ่งจากกรมยุติธรรมมาถึงนี่ถึงกับมีคนไม่สนชีวิตหมายลอบสังหารหลีอ๋อง หาเรื่องตายจริงๆ! ใต้เท้าจ้าวด่าทอในใจ พอมาถึงที่และเห็นว่าฉู่อี้หานปลอดภัยดี ภายในใจก็พอจะสงบลงมาบ้างมีบางคำเขาไม่กล้าพูดแต่มันเป็นความจริง ต่อให้องค์จักรพรรดิไม่อยากยอมรับยังไงแต่ก็ต้องบอกว่าจวนแม่ทัพกับจวนเจิ้นหนานอ๋องไม่สามารถเทียบกับหลีอ๋องได้เลย หากไม่ใช่มีหลีอ๋องคุมอยู่ ทหารชายแดนเกรงว่าคงบุกมาตอนนี้แล้วตอนนี้แต่ละแคว้นล้วนมีสภาพไม่ดี ผลเกษตรไม่ดี เสบียงอาหารมีน้อย ชาวบ้านลำบากยากแค้น เมื่อใดถึงจะสิ้นสุดกัน ใต้เท้าจ้าวถอนหายใจ ตอนนี้เมืองหลวงยังคงว้าวุ่นอยู่เลย"หลีอ๋อง คนชุดดำพวกนี้ตายหมดแล้วหรือ?" เจิ้นหนานอ๋องมองศพที่กองเกลื่อน พูดเสียงเข้มออกไป"เป็นดั่งที่พระมาตุลาเห็น คนพวกนี้ตายหมดแล้ว เพียงแต่ เรื่องบางเรื่อง พระมาตุลาต้องดูด้วยตนเอง" ฉู่อี้หานกุมแขน ส่งสายตาไปให้ซูเนี่ยนกับมั่วอี"หลีอ๋องบาดเจ็บเหรอ?" เจิ้นหนานอ๋องขมวดคิ้วเจิ้นหนานอ๋องเป็นพี่น้องกับจัก