บททั้งหมดของ ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง: บทที่ 81 - บทที่ 90

ซูเนี่ยนตกตะลึง ลุกขึ้นมาจากตัวฉู่อี้หาน แต่กลับถูกฉู่อี้หานดึงเอาไว้วิชาสะกดจิตคนที่ถูกสะกดจิตไปแล้วจะไม่พูดคำลวง คนจากซินเจียงตอนใต้ คือคนที่อ๋องเฉินส่งเข้ามาเพื่อสังหารฉู่อี้หานกับนางซูเนี่ยนขมวดคิ้ว ในหัวสมองเริ่มค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอ๋องเฉินอ๋องเก่าแก่จากซินเจียงตอนใต้หลังจากสละบัลลังก์ก็จะส่งตำแหน่งอ๋องต่อให้กับไท่จื่อ และอ๋องของซินเจี้ยงตอนใต้เวลานี้ คือท่านลุงของฉู่อี้หานอ๋องแห่งซินเจียงตอนใต้มีลูกชายสามคน คนแรกคือไท่จื่อ คนถัดมาคืออ๋องลี่ และยังมีอีกคนหนึ่งคืออ๋องเฉินที่ตายไปนานแล้ว อ๋องเฉินตายไปด้วยโรคระบาดโรคระบาดตอนแรกสุดไม่ได้ระบาดมาจากประชาชน แต่เริ่มระบาดมาจากราชวงศ์ซินเจียงตอนใต้ และหลังจากนั้นก็กระพือไปทั้งแคว้นทั่วทั้งแคว้นซินเจียงตอนใต้ตกอยู่ท่ามกลางโรคระบาด อ๋องซินเจียงตอนใต้ออกคำสั่งปิดแคว้น ประชาชนในแคว้นเป็นโรคระบาดตายกันมหาศาล อ๋องซินเจียงตอนใต้จำใจต้องใช้วิชาลับของซินเจียงตอนใต้ หลังจากนั้นโรคระบาดก็ถูกกำจัดไป แต่อ๋องซินเจียงตอนใต้ที่ใช้วิชาลับก็บาดเจ็บจนต้องค่อยๆ ส่งต่องานในราชวงศ์ให้กับไท่จื่อสามปีก่อนราชวงศ์ซินเจียงตอนใต้มีการเปลี่ยนแปลง ผู้สำเร

พวกซูเนี่ยนออกจากคุก รู้สึกได้ถึงแสงแดดจ้าเหนือศีรษะ ความหนาวที่ตัวลดลงไปบ้างซูเนี่ยนกลับไปที่เรือนลั่วสุ่ย ฉู่อี้หานถูกมั่วอีผลักกลับไปที่เรือนหลับของตัวเอง หลิวฝูเฟิงฝังเข็มให้ฉู่อี้หานทุกวันเพื่อให้ฉู่อี้หานหายเร็วขึ้นฉู่อี้หานเห็นซูเนี่ยนเหนื่อยล้าก็ไม่ได้โวยวายจะกลับเรือนลั่วสุ่ย เพียงพูดว่าบ่ายจะไปใหม่ซูเนี่ยนพาหงเย่กลับเรือนลั่วสุ่ย เที่ยงซูเนี่ยนไม่ได้ทำอาหารแต่กำชับเฟิ่งเอ๋อร์ไปห้องครัวยกอาหารมาซูเนี่ยนไม่ลืมเรื่องจางสือโถว ฝากเฟิ่งเอ๋อร์ให้ถือโอกาสถามถึงสุขภาพของจางสือโถวด้วยเฟิ่งเอ๋อร์เอาอาหารกลับมา หลายวันมานี้สุขภาพของจางสือโถวฟื้นตัวค่อนข้างเร็ว พอจะสามารถลงมีดได้แล้วซูเนี่ยนพยักหน้า มีความคิดอยู่ในใจจางสือโถวมีไหวพริบดี นิสัยก็ไม่มีปัญหา เมื่อรักษาเขาหาย หากเขายินดีมารับใช้ข้างกายตน เช่นนั้นก็จะรับจางสือโถวมาใช้งานซูเนี่ยนกินอาหารกลางวันเสร็จแล้วก็งีบบนเตียงไปตื่นหนึ่ง เสียวเป่ากำลังเรียนหนังสืออย่างว่าง่ายพอตื่นนอน ร่างกายของซูเนี่ยนก็ฟื้นแรงขึ้นมาบ้าง หงเย่ผลักประตูเข้าไป บิดผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้ซูเนี่ยนเช็ดหน้า"คุณหนู เรื่องเมื่อวานข้าได้ให้คนของศ

"ท่านกั๋วกั๋วเป็นอะไรไปเจ้าคะ? ถึงได้โกรธจัดขนาดนี้"ซูเนี่ยนหยุดเดิน ดวงตาสีดําสดใสจ้องมองซูกั๋วกงด้วยสีหน้าสงบเพียงแค่มองอย่างละเอียดก็จะพบว่าดวงตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความไม่ตั้งใจและเยาะเย้ยอยู่สามส่วน เมื่อถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมอง ซูกั๋วกงก็นึกถึงลู่เจียวมารดาของซูเนี่ยนขึ้นมาซูเนี่ยนคล้ายกับลู่เจียวถึงเจ็ดส่วน โดยเฉพาะดวงตานั้นคล้ายกันมาก เมื่อก่อนซูเนี่ยนอารมณ์ร้อน อะไรนิดอะไรหน่อยก็เอะอะโวยวาย ทําอะไรก็ไม่ใจเย็น แต่ซูเนี่ยนในวันนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ท่าทางที่สงบเยือกเย็นเช่นนี้ดูเหมือนลู่เจียวไม่มีผิดแต่ก็เพราะลักษณะท่าทางนี้ ซูกั๋วกงเห็นแล้วก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่เจียงซือโหรวจ้องมองซูเนี่ยนตั้งแต่ซูเนี่ยนเข้ามา ตอนแรกยังเกิดความกลัวขึ้นบ้างในใจ แต่ซูกั๋วกงพอเห็นซูเนี่ยนก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้ ดวงตาของนางก็กลับไปเต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง"คุณหนูใหญ่ ต่อให้ท่านไม่พอใจนายท่านมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังเป็นพ่อของท่านอยู่ดีนะ" เจียงซือโหรวตบไหล่ซูเยียนหรันเบาๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าเดินไปหาซูกั๋วกงเพื่อระบายอารมณ์ให้ซูกั๋วกง แต่คําพูดของนางกลับทําให้ซูกั๋วกงโกรธมากยิ่งขึ้น"นังสาร

ซูเนี่ยนใช้แรงอย่างมากในการขว้างถ้วยชา จนเศษแก้วแตกกระตายไปหาซูเยียนหรันที่นั่งอยู่ข้างอย่างอวดดีซูเยียนหรันส่งเสียงร้องออกมา เพราะเศษแก้วได้ปักทิ่มลงไปบนขาของนางซูกั๋วกงถึงกับตะลึง จากนั้นใบหน้าของเขาก็อึมครึมและหันไปมองซูเนี่ยน ซูเนี่ยนกล้าที่จะโอหังเช่นนี้ เพราะมีใครเป็นคนหนุนหลังอย่างงั้นกันหรอ ? ไทเฮา ? หรือว่าฉู่อี้หานเมื่อคิดถึงว่าลือที่แพร่สะพัดช่วงนี้ในเมืองหลวง ซูกั๋วกงก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นไปอีกพร้อมกับมองซูเนี่ยนเขาไม่ชอบซูเนี่ยน แต่ถ้าหากซูเนี่ยนสามารถได้รับความโปรดปราณของหลีอ๋อง งั้นเขาก็ต้องประเมินคุณค่าของนางใหม่แล้วเจียงซือโหรวใจหายไปชั่วขณะและแอบส่งสัญญาณสายตาไปให้ซูเยียนหรัน ส่วนซูเยียนหรันทางด้านนั้นกำลังตื่นตระหนก เลยไม่เห็นสายตาของเจียงซือโหรวที่ส่งมา เจียงซือโหรวได้แต่กัดฟันและเดินไปหาซูเนี่ยนและกล่าวออกมา"เป็นข้าเองที่ไม่ดี คุณหนูใหญ่อย่าโกรธท่านกั๋วกงเลย""แล้วที่ข้าพูดไม่ถูกหรือไง? ท่านป้าอนุภรรยาอย่าลืมสถานะของตัวเอง ข้าเป็นลูกสาวของฮูหยินใหญ่ เจ้ามอบชาเทน้ำ ข้ายังพอรับได้ แต่การเดินนำทางคงจะทำให้ท่านน้อยใจใช่ไหมล่ะ?" ซูเนี่ยนมองไปที่เจียงซือโหรวอ

"คุณหนูใหญ่มาแล้ว"เจียงซือโหรวมองดูสีหน้าของซูเนี่ยน พร้อมกับยืนขึ้นต้อนรับนางซูเนี่ยนพยักหน้า นั่งลงที่ข้าง ๆ ซูฉี เมื่อเดินเข้าใกล้ ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ยิ่งเห็นชัดเจนมากขึ้นซูฉีกับซูเนี่ยนหน้าตาคล้ายกันมาก ไปทางลู่เจียวทั้งคู่ แต่เทียบกับความงดงามของซูเนี่ยนแล้ว ซูฉียังมีความเป็นเด็กมากกว่า ทำให้ดูเป็นหนุ่มน้อยหน้าใสที่น่าเอ็นดูซูฉีเป็นคนตัวสูง แต่ผอมมาก ขอบแขนเสื้อค่อนข้างซีดขาว ซูเนี่ยนเม้มปาก เจียงซือโหรวจะดีต่อซูฉีได้อย่างไร แค่ไม่อยากถูกมองว่าข่มเหงรังแกน้องชายเท่านั้น ลับหลังมีหรือจะปรานีหลายปีนี้นางให้คนแอบช่วยเหลือซูฉี แต่ซูฉีก็เป็นคนระวังตัวสูง ซูเนี่ยนรู้สึกผิดหวังก็จริง แต่ขณะเดียวก็มีความอุ่นใจ"กินข้าวเถอะ" ซูกั๋วกงกวาดสายตาไปยังทุกคน พลางกล่าวเสียงต่ำ"กินข้าว" เจียงซือโหรวพยักหน้าให้หมัวมัวและสาวใช้ บ่าวไพร่เริ่มลำเลียงอาหารมาซูฉีก้มหน้ากินข้าว ในชามจู่ ๆ มีกุ้งใหญ่เพิ่มมาหนึ่งตัว ซ้ำยังแกะเปลือกอย่างเรียบร้อย เนื้อขาวใสของกุ้งถูกวางเด่นอยู่ในชามข้าวซูฉีผินหน้า สบสายตายิ้ม ๆ ของซูเนี่ยน สีหน้าแววตาของนางดูอ่อนโยน มีความคล้ายกับลู่เจียวลู่เจียวเสียไปตอ