บทที่ 144

ซูเนี่ยนเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เอ่ยขึ้นกับมั่วอี

มั่วอีคลายจุดของหญิงสาวคนนั้นออก ซูเนี่ยนส่งเด็กผู้ชายคืนให้หญิงสาว หญิงสาวมองซูเนี่ยนอย่างซาบซึ้ง สีหน้ายังมีความละอายและรู้สึกผิด

กู้อี๋ซิวมองฉู่อี้หานเดินลงมาจากรถม้าอย่างสลดหดหู่ จากนั้นก็มองมั่วอีขับรถม้าพาเด็กกลับไป

เหล่าประชาชนชี้ๆ มองๆ ไปทางกู้อี๋ซิว ไม่มีแววชื่นชมแบบก่อนหน้านี้อีกแล้ว

กู้อี๋ซิวรับสายตาเช่นนี้ไม่ได้ พาสาวใช้หนีออกไปอย่างลนลาน นางกระทั่งไม่มีความกล้าที่จะมองฉู่อี้หาน

"ท่านอ๋อง มองไม่ออกเลยว่าท่านก็มีน้ำใจ"

กลุ่มคนสลายออก หลีกทางให้ซูเนี่ยนกับฉู่อี้หาน ซูเนี่ยนเข็นฉู่อี้หานออกมา และอดเย้าแหย่เขาขึ้นมาไม่ได้

"เฮอะ" ฉู่อี้หานร้องเชอะขึ้นเสียงหนึ่ง นี่ไม่ใช่ว่าหญิงสาวคนนี้ทำให้รถม้าของเขาขับรถออกไปโดยพลการหรือ

"ท่านอ๋อง ท่านไม่ได้มาเดินที่ถนนเส้นนี้นานแล้วกระมง สู้ถือโอกาสนี้ออกไปชมความคึกคักของตลาดเลยดีไหม?"

ซูเนี่ยนเข็นฉู่อี้หานเดินไปบนถนน ประชาชนส่วนมากในเมืองหลวงล้วนรู้จักฉู่อี้หาน ตอนนี้พอเห็นฉู่อี้หาน ขณะที่พวกเขาตกตะลึงก็เผยความดีใจออกมา

นับตั้งแต่ฉู่อี้หานบาดเจ็บที่ขาทั้งสองก็ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมใด แล