เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 145
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-02-15 11:28:23บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 146
"ยัยเฒ่า รีบออกมาพบท่านอ๋องเร็ว" ลุงฝูตัดบทฉู่อี้หานแล้วตะโกนใส่ด้านในไม่นานก็มีหญิงชราผมหงอกคนหนึ่งเดินออกมา ใบหน้าหญิงชราก็มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเช่นกัน นางเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนแต่นางเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวก็ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีก แล้วลุงฝูก็เดินไปประคองนางเข้ามานางมองไม่เห็น"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" สีหน้าของฉู่อี้หานเปลี่ยนไป เขามองไปที่ป้าฝูด้วยความตกใจ ส่วนซูเนี่ยนที่กำลังกินบะหมี่อยู่ก็หยุดชะงักลง"ตาของนางมองไม่เห็นตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว หมอบอกว่านางร้องไห้มากเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรมาก หมอบอกว่ายังมีความหวังที่จะหายได้" ลุงฝูรู้สึกเศร้าเล็กน้อย แต่ก็ยังมองโลกในแง่ดี"ท่านอ๋อง ข้าน้อยคารวะเจ้าค่ะ ไม่ได้พบกันหลายปีแล้ว ท่านเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ" ป้าฝูสีหน้าอ่อนโยน ที่เอวนางยังผูกผ้ากันเปื้อนอยู่"ข้าสบายดี ป้าฝู ข้าขอโทษ" ความรู้สึกผิดในใจของฉู่อี้หานในตอนนี้เอ่อล้นขึ้นมาจนเต็มหัวใจ"ท่านอ๋อง ท่านพูดขอโทษมาหลายครั้งแล้ว ไม่ต้องพูดอีกแล้วเจ้าค่ะ ตอนที่อาคังยังมีชีวิตอยู่คนที่ชื่นชมมากที่สุดก็คือท่าน ผู้ชายที่ดีต้องมีความทะเยอทะยาน ตายในสนามรบก็ถือว่าตายอย่างมีเกียร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 147
"พระชายา บังเอิญจังเลย พบกันอีกแล้วนะ"ซูเนี่ยนกําลังกินบะหมี่อยู่ ชิงจู๋ที่อยู่ข้างหลังก็เอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ ด้านข้างของเขามีหรงฉียืนอยู่ด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน"เอ๊ะ? นายน้อยหรง ท่านมาแล้ว เชิญนั่งก่อน" ลุงฝูเห็นหรงฉีก็ทําหน้าดีใจ ดูท่าทางก็รู้จักหรงฉีด้วยซูเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะได้พบกับหรงฉีบ่อยจังนะ"ลุงฝู ช่วงนี้ท่านเป็นยังไงบ้าง?" หรงฉีพูดเสียงดังฟังชัด"ก็ดีนะ รบกวนนายน้อยเป็นห่วงแล้ว" หลังจากเรียกหรงฉีนั่งที่โต๊ะข้าง ๆ ซูเนี่ยนแล้วเขาก็ถามรสชาติความชอบของหรงฉี จากนั้นลุงฝูก็เข้าไปทำบะหมี่"นายน้อยมากินบะหมี่บ่อยหรือ?" ฉู่อี้หานทําหน้าบึ้งตึง น้ําเสียงค่อนข้างเย็นชาวันหนึ่งเขาได้พบกับนายน้อยคนนี้ถึงสองครั้งติดต่อกัน ฉู่อี้หานไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ในเมื่อไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ต้องเป็นจงใจทํา เพื่อใครกันล่ะยังไงก็ไม่ใช่เขาแน่นอน!พอมองดูซูเนี่ยนที่กําลังกินบะหมี่อย่างใจจดใจจ่อ แววตาของฉู่อี้หานก็ปรากฏแววครุ่นคิดอะไรบางอย่าง"นายน้อยหรงมากินบะหมี่ทุกเดือน เป็นลูกค้าประจําของแผงขายบะหมี่แล้ว" ลุงฝูวางหน้าลงบนโต๊ะตรงหน้าหรงฉี ตอบคํ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 148
"ท่านอ๋องจิ้ง องค์หญิง" ใบหน้าของหรงฉีเผยรอยยิ้มอันห่างเหิน รอยยิ้มในดวงตาลดลงซูเนี่ยนหัวเราะคิกคัก สองคนนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นคนที่หรงฉีอยากต้อนรับสักเท่าไหร่นัก"พระชายา เสด็จอา พวกท่านก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ" อ๋องจิ้งตกใจ เขาเพียงสั่งให้คนไปสืบหาร่องรอยของหรงฉี บ่าวรับใช้บอกว่าหรงฉีอยู่แถวนี้ เขาจึงรีบพาฉู่ชิงชิงมา ไม่คิดว่าฉู่อี้หานและซูเนี่ยนก็อยู่ที่นี่ด้วยทั้งสองจึงทําความเคารพ ฉู่ชิงชิงมองหรงฉีด้วยสีหน้าแดงก่ำพลางเอ่ยว่า "นายน้อย ข้ากับท่านพี่อ๋องสามารถนั่งที่โต๊ะเดียวกับท่านได้หรือเปล่า ที่นี่ไม่มีที่นั่งแล้ว"ซูเนี่ยนยิ้ม ทําไมไม่มีที่นั่งล่ะ โต๊ะเธอกับฉู่อี้หานยังมีอีกสองที่นั่งไม่ใช่เหรอ"พ่ะย่ะค่ะ"หรงฉีไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแต่สีหน้าไม่อ่อนโยนและเยือกเย็นมาก ซึ่งตรงกับภาพลักษณ์ของเขาที่เลื่องลือกัน"เถ้าแก่ ขอบะหมี่เพิ่มอีกสองชาม" อ๋องจิ้งทักทายลุงฝู ลุงฝูรับคําแล้วก็ไปช่วยป้าฝูทําบะหมี่ผู้คนที่มากินบะหมี่ที่แผงขายบะหมี่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่สังเกตดูพวกเขาอย่างเงียบ ๆ"นายน้อย ชิงชิงมีคําถามสองสามข้ออยากจะขอคําชี้แนะ ไม่ทราบว่าท่านจะช่วยคลายข้อส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 149
ตอนนั้นจักรพรรดิเต๋อคังเรียกคืนอำนาจทางการทหารหารครึ่งหนึ่งคืนมาจากฉู่อี้หาน องค์รักษ์รองเกราะทองก็แยกมาจากองค์รักษ์หลวงเกราะทองอีกที องค์รักษ์รองเกราะทองถูกควบคุมโดยจวนแม่ทัพ รองขุนพลน้อยใหญ่ที่อยู่ภายในต่างก็แปรเปลี่ยนเป็นคนขององค์รัชทายาทและหลิวเหยียน และถ้าหากรองขุนพลคนไหนไม่ยอมถูกบัญชาการโดยองค์รัชทายาทและหลิวเหยียน หากไม่ย้ายไปอยู่ค่ายอื่นก็กลับบ้านไปทำมาหาเลี้ยงชีพ องค์รักษ์หลวงเกราะทองที่เดิมเคยครบสมบูรณ์ก็แตกแยกออกจากกันฉู่อี้หานและซูเนี่ยนนั่งรถม้าไปจนถึงค่ายทหารเสียงแตรของพลทหารที่กำลังฝึกฝนดังขึ้นมา ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้ซูเนี่ยนรู้สึกไม่พอใจ แต่กลับทำให้เธอเปิดม่านของรถม้าออกก่อนจะยื่นหน้าไปดูด้วยความรู้สึกชอบใจใบหน้าของเธอยังมีความรู้สึกตื่นเต้นและตั้งตารออย่างกระตือรือร้น ฉู่อี้หานมองไปก็ต้องกระตุกมุมปาก ผู้หญิงคนนี้ทำไมไม่เหมือนกับคุณหนูที่มาจากตระกูลมีฐานะคนอื่น ๆ เลย? ถึงได้ชอบรบราฆ่าฟัน"ทหาร จับมันไว้แล้วตัดนิ้วมันหนึ่งนิ้ว ข้าจะดูว่าภายภาคหน้าจะมีใครกล้าจับกลุ่มทำเรื่องวุ่นวายอีก" เสียงอันน่าเกรงขามขององค์รัชทายาทดังขึ้น ซูเนี่ยนมองไปยังฉากวุ่นวายด้านหน้าก่อนจะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 150
ถ้าไม่ใช่เพราะท่านอ๋องมาคนขององค์รักษ์รองเกราะทองพวกนั้นก็คงจะจับเขากินไปแล้ว"ข้า ข้าน้อยได้ยินทหารเกณฑ์เกาพูดว่าขาทั้งสองข้างของท่านอ๋องใช้การไม่ได้และไม่สามารถเดินเหินได้อีก องค์รักษ์หลวงเกราะทองในตอนนี้ยังไงก็ไม่สามารถเทียบกับเมื่อก่อนได้ ทหารในค่ายไม่นานก็ต้องตกเป็นของแม่ทัพหลิว" ทหารคนหนึ่งที่สวมใส่เกราะสีทองไปทั่วทั้งตัวเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความเกรงกลัวพอทหารคนนั้นเอ่ยจบ เกาเหลียนก็หันไปมองอย่างเดือดดาน "เจ้าโกหก ข้าไม่เคยพูดคำพวกนี้มาก่อน พวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน แน่นอนว่าก็ต้องพูดเข้าข้างคนของตัวเอง"คำพูดที่เขาพูดกับเฉินหนานไม่มีทางถูกบุคคลที่สามได้ยินเด็ดขาด เขาหาจังหวะเวลาที่เหมาะสมถึงได้ไปพูดยั่วยุเฉินหนาน ซึ่งเขาก็มันใจว่าด้วยนิสัยของเฉินหนานเมื่อถึงเวลาจะไม่มีทางอธิบายแน่นอนเป็นเฉินหนานที่เริ่มลงมือก่อน เขาเพียงแค่อยากจะให้เฉินหนานถูกทำโทษ ทางที่ดีคือถูกไล่ออกไป แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะทำให้นิ้วมือของตนเองบาดเจ็บไปด้วย"องค์รัชทายาท ขอโปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าน้อยด้วยพ่ะย่ะค่ะ" ใบหน้าเจ็บปวดของเกาเหลียนมองไปยังองค์รัชทายาทอย่างขอความช่วยเหลือ เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองฉ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 151
องค์รัชทายาทก็ตกตะลึงเช่นกัน เมื่อได้ยินคําพูดของเกาเหลียน สีหน้าของเขาก็คล้ำลงทันทีเขาจ้องมองร่างเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเกาเหลียน คนคนนี้ไม่ใช่คนจากทั้งสองค่ายทหาร แต่เป็นคนที่อ๋องหลีพามา เขาพูดอะไรให้เกาเหลียนยอมรับเรื่องที่ตัวเองปฏิเสธเมื่อกี้?รอบข้างเงียบกริบ ไม่นานเกาเหลียนก็ฟื้นคืนสติ เขาประหลาดใจมากที่เมื่อกี้ตัวเองพูดคําพูดนั้นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เจ้าเตี้ยตรงหน้าคนนี้ต้องใช้มนต์สะกดอะไรบางอย่างกับเขาแน่ ๆ"องค์รัชทายาท เป็นเขา เป็นเขา เป็นคนคนนี้ที่ยั่วยุให้ข้าพูด มันไม่จริงนะพ่ะย่ะค่ะ" เกาเหลียนชี้ไปที่ซูเนี่ยนอย่างตื่นเต้น ท่าทางของเขาดูบ้าคลั่งเล็กน้อย องค์รัชทายาทเห็นแล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายภายใต้สายตาของทุกคน เรื่องนี้หลักฐานแน่นหนาขนาดนี้แล้ว เขายังจะมาเล่นลิ้นอีก"ข้าเนี่ยนะ? ข้าก็แค่ถามเจ้าเฉย ๆ ว่าพูดอะไรกับเฉินหนานกันแน่ ทําไมถึงกลายเป็นยั่วยุเจ้าไปได้ล่ะ?" ซูเนี่ยนเปลี่ยนเป็นชุดของเด็กรับใช้อีกครั้ง บวกกับร่างกายที่ค่อนข้างผอม พออยู่ในหมู่ทหารจึงไม่สะดุดตาเลยสักนิดเธอยิ้มตาหยีพลางแบมือออกพูดอย่างหน่ายใจว่า "หรือเป็นเพราะข้าถูกพามาโดยท่านอ๋อง เจ้าเลยจะใส่ร้าย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 152
"ท่านอ๋อง ข้าน้อยยินดีที่จะถูกลงโทษขอรับ ขอเพียงเกาเหลียนสามารถถูกลงโทษตามที่ควรจะได้รับ" เฉินหนานมีสีหน้าไม่เกรงกลัว ราวกับว่าการโดนหักนิ้วสักนิ้วก็ไม่มีผลอะไรซูเนี่ยนมองเฉินหนานอย่างชื่นชม คนแบบนี้สิถึงเรียกว่าลูกผู้ชาย อย่าว่าแต่หักนิ้วสักนิ้วเลย แม้แต่หักแขนข้างหนึ่งเขาก็คงจะไม่กระพริบตาด้วยซ้ำเทียบกับเขาแล้ว เกาเหลียนเป็นเหมือนแมลงเน่าตัวหนึ่งจริง ๆ"เอ่อ ท่านอ๋อง..." มั่วอีมองฉู่อี้หานอย่างร้อนใจแม้ว่าเกาเหลียนจะดูถูกท่านอ๋องก่อน แต่คนที่ลงมือคือเฉินหนานจริง ๆ ตามกฎแล้วเฉินหนานก็ต้องตัดนิ้วตัวเองนิ้วหนึ่งด้วย แต่ถ้าเป็นแบบนี้เขาจะก็ต้องออกจากกองทัพด้วยไม่ใช่เหรอ?ตั้งแต่ฝูคังเสียชีวิตไป เฉินหนานก็ดูแลเรื่องเล็กเรื่องน้อยในค่ายมาโดยตลอด ถ้าเขาไปแล้ว จะย้ายใครกลับมาในเวลาอันสั้นได้กันล่ะยิ่งไปกว่านั้น คนอื่นไม่รู้ แต่เขารู้ดีว่า ตอนนั้นท่านอ๋องไม่สามารถปกป้องฝูคังได้ ตอนนี้ไม่ว่ายังไงเขาจะไม่มีวันยอมให้เฉินหนานหักนิ้วต่อหน้าตัวเองเป็นแน่หากจําเป็นต้องปกป้องเฉินหนาน ก็ต้องเป็นคนที่เป็นผู้นําของเฉินหนานมารับแทนเขาเท่านั้นเกาเหลียนยิ้มที่มุมปาก แม้ว่าเขาจะน่าสังเวชสักแค่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 153
เมื่อยาเย็น ๆ ถูกทาลงไปบนมือ สีหน้าที่เจ็บปวดของเกาเหลียนก็บรรเทาลงเล็กน้อย มั่วอีรีบร้อนเข้ามาและในมือของเขาก็ถือเข็มกับด้าย แล้วก็มีสิ่งแปลก ๆ ที่คล้ายกับไม้กระดานอีกด้วย"เอ่อ...นายน้อยหวัง สิ่งที่ท่านต้องการใกล้ ๆ นี้หาได้เพียงเท่านี้ขอรับ" มั่วอีมองไปที่ซูเนี่ยนเเล้วพูด"อืม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว" ซูเนี่ยนหยิบเข็มกับด้ายจากมือของมั่วอีแล้วนำด้ายร้อยเข็ม จากนั้นลุกแล้วเดินไปที่คบเพลิงหน้ากระโจมและเอาเข็มเผาไฟ จากนั้นกลับมานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ เกาเหลียนอีกครั้ง "อดทนต่อความเจ็บหน่อย"หลังจากซูเนี่ยนพูดจบ ก็แทงเข็มลงไปทันทีท่ามกลางความตื่นตระหนกของเกาหลียน"โอ๊ย"ความรู้สึกเจ็บปวดที่ถูกเข็มแทงเข้าผิวหนังส่งผ่านมาเรื่อย ๆ เกาเหลียนร้องตะโกนเสียงดัง ไม่ทันรอให้ซูเนี่ยนออกคำสั่ง มั่วอีก็ก้าวไปข้างหน้าและเอามือปิดปากของเกาเหลียนไว้เข็มเย็บลงไปทีละเข็ม ๆ ทุกครั้งที่ซูเนี่ยนแทงเข็มเข้าไป เส้นเลือดบนหน้าผากของเกาเหลียนก็ปูดขึ้นมาแวบหนึ่ง ซูเนี่ยนไม่ได้ให้ยาชากับเขา ยาที่ดีแบบนี้เกาเหลียนไม่คู่ควรที่จะใช้หรอกสีหน้าซูเนี่ยนนิ่งสงบ แม้แต่เหงื่อสักหยดก็ไม่มี ราวกับว่าที่เธอกำลังเย็บอยู่ไม่ใช
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-15
บทล่าสุด
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
"หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
คลื่นน้ำนั้นพุ่งกระแทกมาทางซูเนี่ยนอย่างแรงซูเนี่ยนตกใจมาก รีบยื่นมือออกไปคว้าเสื้อเอาไว้ทันทีแต่แรงกระแทกจากคลื่นน้ำนั้นรุนแรง ทำให้ซูเนี่ยนคว้าไว้ได้เพียงแค่เสื้อชั้นในเท่านั้นหมุนตัวหลบการโจมตีจากคลื่นน้ำ ซูเนี่ยนอาศัยจังหวะระหว่างนั้นใช้เสื้อชั้นในห่อร่างกายของตัวเองไว้ แต่เนื่องจากรีบร้อนทำให้เสื้อชั้นในสามารถปกปิดไว้ได้เพียงส่วนสำคัญเท่านั้น ร่างกายส่วนอื่นยังเปิดเผยอยู่อย่างเห็นได้ชัดฉู่อี้หานหรี่ดวงตาทั้งสองข้างมองไปยังเรือนร่างเล็กที่ๆ ที่กำลังหันหลังว่ายหนีตัวเองอย่างรวดเร็วอยู่คิดหนี? ต้องดูด้วยว่าเขายินยอมหรือไม่!เดิมทีเขาก็ไม่วางใจทางด้านไทฮองไทเฮาอยู่แล้ว ดังนั้นเลยส่งสิบแปดองค์รักษ์มาคอยแอบคุ้มกันอีกที คิดไม่ถึงว่าจะมีแอบเข้ามาถึงบ่อน้ำร้อนนี้ได้ แถมยังถูกเขาจับได้พอดี เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!ฉู่อี้หานรีบคว้าเอาเสื้อที่อยู่ริมสระน้ำมาสวม จากนั้นก็ยื่นมือคว้าไปทางซูเนี่ยนซูเนี่ยนรับรู้ได้ถึงพลังรุนแรงของฝ่ามือจากด้านหลัง ก็ตกใจรีบหลบทันทีไอน้ำขุ่นมัวล้อมรอบทั้งสองคนเอาไว้ เนื่องจากควันจากไอน้ำหนาเกินไป อีกทั้งซูเนี่ยนก็หัวเหอยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นหน้าไม
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
"ทำยังไงดีพระชายายังอยู่ข้างในเลย" นางกำนัลที่เฝ้าอยู่ด้านนอกมีสีหน้ากระวนกระวายทำไมอ๋องหลีถึงมาตอนนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้อ๋องหลีก็มาแช่น้ำร้อนของไทฮองไทเฮาเช่นกัน ไม่มีใครเคยขวาง แต่ละคนต่างก็เคยชินแล้ว ก็เลยไม่มีใครรายงานก่อนแต่ว่าวันนี้มันต่างกัน ที่ในบ่อน้ำร้อนยังมีคนอื่นอยู่ด้วย"ไม่ต้องกลัว ด้านในก็ไม่ใช่ใครอื่นสักหน่อย เป็นพระชายาอ๋องหลีนะ ท่านอ๋องกับพระชายาจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องดีหรือยังไง" นางกำนัลอีกคนหนึ่งไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาเรื่องนี้จะโทษพวกนางไม่ได้ เป็นท่านอ๋องหลีที่น่ากลัวเกินไป พวกนางเจอทีไรเป็นต้องพูดติดๆ ขัดๆ ตลอด รอตอนที่พวกนางจะพูดจริง ก็สายไปซะแล้ว อ๋องหลีเข้าไปแล้วมั่วอีที่ได้ยินบทสนทนาของนางกำนัลทั้งสองคนก็ตกใจ แต่ตอนนี้ใครก็ไม่สะดวกเข้าไปแล้ว จะขวางท่านอ๋องได้อย่างไร?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่อยากขวาง ก็เหมือนกับที่นางกำนัลสองคนนี้พูด ให้ท่านอ๋องกับพระชายาใช้เวลาอยู่ร่วมกันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอมั่วอีเปลี่ยนทิศทางการเดิน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลสนัย เดินออกไปทางนอกตำหนักฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อไปทางสระน้ำ ที่ปากของหงส์ท
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
เยือกเย็นมาก สงบมาก ลักษณะเช่นนี้ขนาดลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปยังทำไม่ได้เลยอีกทั้งการปฏิบัติตัวกับคนอื่นก็โอบอ้อมอารี มีมารยาท ใส่ใจแต่เรื่องพวกนี้ นางคิดว่าซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถเป็นฐานะพระชายาอ๋องหลีได้ แถมยังคู่ควรกับอ๋องหลีอีกด้วยอีกอย่างดูจากท่าทางของอ๋องหลีเมื่อคืนนี้ เกรงว่าเขาก็คงมีใจให้กับซูเนี่ยนเหมือนกันสิ่งที่แม่นมไป๋คิดอยู่ในใจ ซูเนี่ยนไม่ได้รู้เลยสักนิด นางคิดเพียงอยากจะรีบอาบน้ำ ตอนนี้นางเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้วแม่นมไป๋เดินนำซูเนี่ยนมาจนถึงบ่อน้ำร้อนนี่คือบ่อน้ำร้อนที่จักรพรรดิเต๋อคังสร้างให้ไทฮองไทเฮาโดยเฉพาะ ภายในยังใส่สมุนไพรจีนไว้มากมาย มีประโยชน์ต่อร่างกายอย่างมากซูเนี่ยนเป็นหมอย่อมต้องดมรู้อยู่แล้วภายในบ่อน้ำร้อนมีควันพวยพุ่ง ขมุกขมัว บ่อน้ำร้อนใหญ่มาก มีปุ่มกดรูปหงส์สยายปีกสร้างไว้โดยรอบ แม่นมไป๋กดปุ่มรูปหงส์อันหนึ่ง ก็เห็นว่าน้ำในบ่อถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วไม่ใช่บ่อสมุนไพรอีกต่อไป แต่กลายเป็นบ่อน้ำนมสีขาวที่มีกลีบดอกท้อลอยอยู่ด้านบนแทนอุณหภูมิน้ำที่อุ่นทำให้กลิ่นหอมจากกลีบดอกท้อลอยโชยขึ้นมาในอากาศ ซูเนี่ยนสูดหายใจเข้าไปลึกๆ รู้สึกว่าหอมมากสมแ
