บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 861 - บทที่ 870

ไห่ถงเดินไปเปิดประตู และทันทีที่เปิดออก หน้าของเธอโดนตบหนึ่งฉาบเธอรวดเร็วกว่า และจับมือนั้นไว้กลับกลายเป็นเย่เจียนี่เย่เจียนีคิดว่าคนที่มาเปิดประตูคือไห่หลิง ทันทีที่ประตูเปิด เธอก็ตบอีกฝ่าย แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเป็นไห่ถง ไห่ถงมีทักษะด้านศิลปะการต่อสู้และมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว ดังนั้นเธอจึงไม่โดนตบ"เป็นเธองั้นเหรอ?""เธอมาทำอะไรที่นี่?"เย่เจียนีเห็นอย่างชัดเจนคือไห่ถงไห่ถงเหวี่ยงมือของเธอออกไปอย่างแรงและผลักเธอกลับไปสองสามก้าวเพื่อป้องกันไม่ให้เธอก้าวร้าวเกินไป“ไห่หลิงอยู่ไหน? บอกเธอออกมาสิ เธอกำลังล่อลวงสามีฉัน!”หลังเลิกงาน โจวหงหลินก็ออกจากบริษัทอย่างเร่งรีบโดยทิ้งเธอเอาไว้เย่เจียนีโกรธแล้วเพราะตระกูลไห่ มาที่บริษัทเพื่อตามหาโจวหงหลินและคนเหล่านั้นถึงกับเรียกโจวหงหลินว่าลูกเขยและน้องเขยแม้ว่าโจวหงหลินและไห่หลิงจะหย่ากันไปแล้ว แต่คนเหล่านั้นยังคงกล้าที่จะเรียกตัวเองว่าพี่เขยของโจวหงหลินได้ยังไง พวกเขาต้องการให้โจวหงหลินและไห่หลิงแต่งงานใหม่เหรอ?ครอบครัวแม่สามีมีความคิดเช่นนั้น และครอบครัวไห่ก็กล้าคิดแบบเดียวกันโดยปฏิบัติต่อเย่เจียนี ราวกับว่าเธอตายไปแล้ว?

“คุณเย่ ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ก็กลับไปถามสามีของคุณได้ แล้วมาถามน้องสาวฉันทำไม? สามีคุณเป็นเสนอหน้ามาหาพี่ฉันเอง ไม่ใช่พี่ฉันที่ไปหาเขา เธอควรจะคิดได้”ไห่ถงอดไม่ได้ที่จะพูดกับเย่เจียนี "ถ้าเธอกังวลเรื่องนั้น เมื่อเธอกลับไป เธอก็กลับไปหักขาสามีของตัวเองออก และทำให้แน่ใจว่าเขาจะอยู่เคียงข้างคุณในอนาคตเท่านั้น"“ไห่หลิง แกควรย้ายออกไปจากที่นี่ ย้ายไปให้ไกลๆ เพื่อที่แม่สามีของฉันไม่สามารถหาเธอเจอ และหงหลินจะไม่มาหาเธอ” เย่เจียนีเพิกเฉยต่อคำถากถางของไห่ถง ตอนนี้คนที่เธออิจฉามากที่สุดคือไห่ตงเธอไม่ได้สวยหรือสดใสเท่าตัวเอง แต่เธอก็สามารถแต่งงานกับนายน้อยคนโตของตระกูล จ้านได้โชคของเธอดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดเธอไม่เข้าใจสิ่งที่นายน้อยจ้านเห็นในตัวไห่ถงเย่เจียนีไม่ใช่คนเดียวที่คิดเช่นนั้น หลายคนไม่เข้าใจว่าทำไมไห่ถงเอาชนะใจนายน้อยจ้านและกลายเป็นคนที่เขารักได้อย่างไรก่อนที่ไห่หลิงจะพูดได้ ไห่ถงก็พูดด้วยความโกรธ: "ทำไมเธอถึงอยากให้พี่ฉันย้ายออกไป? ถ้าเธออยากอยู่ให้ไกล เธอก็ย้ายออกไปเอง เธอไม่กลัวเหรอว่าโจวหงหลินจะมาหาพี่ฉัน เธอควรย้ายออกไปให้ไกลๆ ดีกว่า ออกไปจากเมืองกวนเฉิง เขาจะได้ไม่กลับ

ไห่ถงขี่ไปรอบๆ ละแวกบ้านกับหยางหยางสักสองรอบ จากนั้นพาเขาไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ในบริเวณใกล้เคียง ซึ่งพวกเขาซื้อขนมมากมายและนมหนึ่งกล่อง พวกเขากลับบ้านพร้อมของเต็มมือเธอจอดรถบริเวณทางเข้าอาคารที่ไห่หลิงเช่าอยู่ไห่ถงมองไปรอบๆ โดยสัญชาตญาณและไม่เห็นจ้านหยินอยู่ที่นั่น เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่อารมณ์ของเธอผสมปนเป"หยางหยาง ลงจากรถก่อน คุณน้าเข็นรถเข้าไปในโรงรถแล้วล็อคไว้"มีที่จอดรถสาธารณะที่ชั้น 1 ให้ผู้เช่าจอดรถได้ก่อนอื่น ไห่ถงลงจากรถโดยมีหลานชายอยู่ในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นจึงวางขนมที่เธอซื้อและกล่องนมที่ยัดไว้ใต้เก้าอี้ในรถของเด็กลงบนพื้นข้างๆ หยางหยางเด็กน้อยรู้สึกว่าป้าของเขาซื้อของเหล่านี้ให้เขากิน เขาจึงนั่งยองๆ ข้างถุงขนมทันที มือข้างหนึ่งคว้าถุง ส่วนอีกมือหนึ่งอยู่บนกล่องนม แสดงเจตนาปกป้องอาหารอย่างชัดเจน"หยางหยาง"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นโจวหยางหันหน้าไปและเห็นจ้านหยินยืนอยู่ข้างหลังเขา เขาดีใจจึงลุกขึ้นยืนตะโกนอย่างมีความสุขทันทีว่า “น้า”จากนั้นเขาก็อ้าแขนให้จ้านหยินมารับเขาขึ้นมาขณะที่ไห่ถงผลักจักรยานเข้าไปในโรงรถ เธอก็ได้ยินเสียงของ จ้านหยินและหันไปม

เมื่อคิดว่าไห่ถงนำถ้วยน้ำร้อนนี้ออกมาจากห้องครัวซึ่งร้อนมาก โดยไม่ทำให้ถ้วยแตกเลย สาเหตุหลักมาจากเธอต้องการให้เขาดื่มน้ำร้อนเพื่ออบอุ่นร่างกายเธอโกรธและมีสงครามเย็นกับเขา ตะโกนว่าเธอปฏิเสธที่จะให้อภัยเขา แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเธอกำลังบอกเขาว่าเธอไม่ได้โหดเหี้ยมเท่าที่เธออ้างความคิดนี้ทำให้จ้านหยินรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหยางหยางโน้มตัวมาข้างหน้า และจ้านหยินกลัวว่าน้ำร้อนจะหกใส่จึงรีบขยับมันไปข้าง ๆหยางหยางต้องการเปิดถุงขนมจ้านหยินช่วยเขาด้วยการดึงถุงขนมใบใหญ่ขึ้นมาแล้วเปิดออก"ขอบคุณครับคุณน้า"หยางหยางหยิบถุงมันฝรั่งทอดออกจากถุงแล้วมอบให้จ้านหยินแล้วพูด "น้าครับ นี่ให้น้ากิน คุณน้าบอกว่ามันอร่อย"แต่คุณน้าไม่ค่อยให้กินมันฝรั่งทอด โดยบอกว่า เด็กๆ กินมากเกินไปก็ไม่ดีทำไมคุณน้าถึงกินบ่อยได้?จ้านหยินหยิบถุงมันฝรั่งทอด และ หยางหยางก็หยิบขนมสองสามชิ้นออกจากถุงแล้วมอบให้จ้านหยินทั้งหมด หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นจากต้นขาของจ้านหยิน พยายามคว้าถุง ถือมันออกไป และพูดในปากของเขาว่า "นี่คือของหยางหยาง"ไห่หลิงยิ้มและช่วยลูกชายของเธอหยิบถุงขึ้นและพูดว่า "ลูกไม่หนักกว่าถุงใบนี้ด้วยซ้

ไห่ถงหัวเราะแล้วพูด: "ฉันจะไม่เปิดร้านได้ยังไง"“เมื่อเรารู้ว่าเธอเป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลจ้าน พวกเขาทั้งหมดบอกว่าเธอขายร้านหนังสืออย่างแน่นอนและโฟกัสไปที่การเป็นนายหญิง พวกเขายังบอกด้วยว่าถ้าเธอขายร้านหนังสือ พวกเขาจะซื้อที่ร้านหนังสือนี้ในราคาสูง คิดว่าร้านมีฮวงจุ้ยดี”ลุงเจิ้งหัวเราะเบาๆ: “มันไม่เกี่ยวกับฮวงจุ้ยของร้าน แต่เป็นโชคชะตาของเธอต่างหาก”คนเหล่านั้นคิดว่าการเข้าซื้อร้านของไห่ถงจะสามารถบินไปหาคนรวยอย่างไห่ถงได้หรือ?อย่างไรก็ตาม พวกเขาอาจต้องการเพียงแค่ขี่กระแสความนิยม เนื่องจากครั้งหนึ่งร้านนี้เคยเป็นร้านที่เปิดโดยนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน“ลุงเจิ้ง ฉันยังเป็นฉันคนเดิม ร้านหนังสือแห่งนี้เป็นผลมาจากการทำงานหนักหลายปีของเสี่ยวจวินกับฉัน เราเปิดร้านมาหลายปีแล้ว ฉันไม่สามารถยอมแพ้ได้”“ฉันได้ยินมาว่านายหญิงของตระกูลที่ร่ำรวยไม่ควรทำงาน นายน้อยจ้านอนุญาตให้เธอทำงานต่อไปเหรอ?”ลุงเจิ้งกำลังนินทาล้วนๆไห่ถงหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า "ลุงเจิ้ง ฉันเป็นอิสระ"จ้านหยินหลอกลวงเธอมานานกว่าสี่เดือนแล้ว แต่ทั้งครอบครัวยังคงรวมตัวกันเพื่อหลอกลวงเธอหากเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงาน ญาติส