บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 841 - บทที่ 850

ใบหน้าหล่อเหลาของจ้านหยินก้มต่ำลง “ไห่ถง ฉันไม่ได้โกหกคุณเลย บางสิ่งที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริง ฉันรักคุณ และนั่นก็จริงอย่างแน่นอน”“ใช่ คุณรักฉัน แต่ก็ชอบโกหกฉัน คุณจะขยับหรือเปล่า ถ้าไม่ขยับ ฉันจะกระแทกประตูให้ขาหัก!”ไห่ถงพูดอย่างเย็นชาและพยายามปิดประตูอย่างแข็งขันจ้านหยินไม่กล้าใช้กลอุบายเนื้อขมและถอยเท้าออกอย่างเชื่อฟัง มองดูไห่ถงปิดประตูและล็อคประตูอย่างช่วยไม่ได้หลังจากนั้นไม่นาน จ้านหยินก็กลับไปที่ห้องของเขา อาบน้ำ จากนั้นจึงย้ายโซฟาตัวเดียวออกมา เขาวางโซฟาไว้ที่ประตูห้องของไห่ถงและนำผ้าห่มมาด้วย เขานั่งบนโซฟา คลุมโซฟา และหลับโดยปิดประตูกลัวว่าหลังจากที่เขาหลับไป ไห่ถงจะแอบย่องออกไปและปีนข้ามกำแพงไปอย่างเงียบๆไห่ถงมีแผนเช่นนี้จริงๆในค่ำคืนที่เงียบสงบ เธอแตะประตูอย่างเงียบๆ แล้วเปิดออกเบาๆ ทันทีที่เธอเปิดประตูเธอก็เห็นจ้านหยินนั่งอยู่บนโซฟานอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม ด้วยความตกใจเธอก็ปิดประตูอีกครั้งทันที"คนขี้โกหกแซ่จ้าน! นักต้มตุ๋นกำลังขวางประตูอยู่จริงๆ"ไห่ถงสาปแช่งจ้านหยินนับครั้งไม่ถ้วน โดยไม่มีความหวังที่จะแอบหนีไป และต้องฝันถึงโจวกงอย่างเชื่อฟังบางทีเธออาจจะอารมณ

หลังจากนั้นไม่นาน ซางหวู่เหิงก็ถามว่า "ไห่ถงมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเธอรู้เกี่ยวกับตัวตนของนาย? ทำไมโทรศัพท์ของเธอถึงไม่เปิดและปิดเครื่องอยู่ตลอดเวลา"จ้านหยินพูดประชด: "ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่สนิทกันสักเท่าไหร่ โทรศัพท์มือถือของถงถงสามารถติดต่อได้เแล้วเมื่อคืนนี้ คุณบอกว่าโทรศัพท์ของเธอปิดไว้ตลอด ว่าแต่คุณโทรหาเธอกี่ครั้ง?"“ทำไมฉันต้องบอกปฏิกิริยาของเธอด้วยล่ะ นั่นเป็นเรื่องระหว่างเธอกับฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”แม้ว่าคุณนายซางจะเป็นป้าของไห่ถง แต่เธอก็เพิ่งได้รับการยอมรับและไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับเธอเลยสำหรับจ้านหยิน มีเพียงพี่สะใภ้คนโตเท่านั้นที่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์เขาได้ตระกูลซางไม่มีสิทธิซางหวู่เหิง: "..........."หลังจากเงียบไปนาน ซางหวู่เหิงพูด "จ้านหยิน ฉันขอโทษที่มาที่นี่ในวันนี้และสำหรับคำพูดของฉัน ฉันเห็นแก่ตัวเอง โดยพิจารณาแต่ความรู้สึกของเสี่ยวเฟยเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของไห่ถง""นายเข้าใจไห่ถงมากกว่าฉัน นายควรรู้ว่าเธอมีนิสัยแบบไหน หลังจากรู้ตัวตนของนายแล้ว หากเธอยอมรับมันอย่างมีความสุข มันจะเป็นเรื่องที่ดี แต่หากเธอโกรธก็อย่าตำหนิเธอและให้เวลาเธอคิดท

“แม้ภรรยานายจะะพูดถึงการหย่าร้างตอนนี้ก็ไม่น่ากลัวสักนิด เพราะนายยังไม่ได้ดำเนินการใดๆ การเขียนสัญญาหย่าก็ไม่มีความหมายอะไรๆ ตราบใดที่นายยังไม่ได้รับใบหย่า ยังมีที่ว่างสำหรับการปรองดอง มันแค่ขึ้นอยู่กับว่าอย่างไร”“ลองคิดให้ดี ฉันจะออกไปหาอะไรให้นายกินก่อน ดูสิ นี่มันก็ผ่านมาเป็นวันเป็นคืนแล้ว เสน่ห์ของนายก็หายไปไหนก็ไม่รู้ นายดูไร้ชีวิตชีวาและมันทำให้ฉันรู้สึกแย่”“เฮ้อ ทำไมนายถึงไม่หลงรักฉันล่ะ ถ้านายรักฉัน นายก็ไม่ต้องเจอปัญหาพวกนี้หรอก”จ้านหยินหยิบของบนโต๊ะขึ้นมาแล้วโยนไปที่ซูหนาน เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและสาปแช่ง "ฉันปกติดี หยุดพยายามโน้มน้าวฉันเลย ถ้าคุณเซินรู้ ความฝันที่จะแต่งงานกับเธอคงไม่มีวันเป็นจริง"เมื่อเห็นเขาหัวเราะ ซูหนานก็พูด: "ตราบใดที่นายยังหัวเราะได้ ฉันก็โล่งใจ"เขาออกไปซื้ออาหารให้เพื่อนหัวใจของจ้านหยินอบอุ่นขึ้นมามีซูหนานเป็นเพื่อนที่ดี เขาโชคดีที่ได้เกิดมาเจอกันเมื่อจ้านหยินอยู่คนเดียวในออฟฟิศ เขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและมองดูอาคารสูงในระยะไกลมีคนบอกว่าหากถอยไปหนึ่งก้าว ทะเลและท้องฟ้าจะเห็นขอบฟ้าอันกว้างใหญ่เขาก้าวร้าวเกินไปหรือเปล่า?การถอย

แววตาของจ้านหยินฉายแววด้วยความเจ็บปวด แต่ท่าทางของเขาไม่รุนแรงเท่าเมื่อวานเขาพูดเบาๆ: "ถงถง คุณอยากเลี้ยงสัตว์ตัวเล็กๆ พวกนั้นจริงๆ เหรอ? ถ้าอยากจริงๆ ฉันจะขอให้ลุงจงนำทางแล้วคุณกับคุณเซินก็สามารถไปดูสวนผลไม้ของพวกเราด้วยกันได้ ถ้าคุณคิดว่ามันเหมาะสมสำหรับการเลี้ยงไก่ คุณสามารถเลี้ยงลูกเจี๊ยบไว้ที่นั่นได้ จะเลี้ยงเองหรือให้คนงานดูแลก็ได้"ไห่ถงขมวดคิ้วและพูดว่า "ในช่วงตรุษจีน ฉันไปฉลองที่บ้านเกิดของคุณ แต่ฉันไม่เห็นสวนผลไม้ที่บ้านของคุณเลย"“ภูเขาที่อยู่ถัดจากคฤหาสน์โหย่วโหย่วนั้น ได้ปลูกไม้ผลมากมายซึ่งเป็นสวนผลไม้ของพวกเรา และนั่นคือคฤหาสน์ของคตระกูลจ้าน ในช่วงตรุษจีน ได้ไปที่คฤหาสน์หลังเก่า”เมื่อนึกถึงคฤหาสน์ขนาดใหญ่อีกแห่ง ที่เป็นของแม่สามี ไห่ถงก็ไม่แปลกใจอีกต่อไปพวกเขาเป็นตระกูลหมาเศรษฐีนิและยังมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมอื่นๆ ซึ่งสามารถสร้างรายได้ได้“คุณยินดีที่จะให้ฉันออกจากวิลล่านี้เหรอ?”ไห่ถงพูดตรงประเด็นสำคัญของสิ่งที่จ้านหยินจ้านหยินมองดูเธอ และเธอก็หันกลับมาจ้องมองเขาอีกครั้ง เมื่อสองสามีภรรยาสบตากัน ห่ถงก็สังเกตเห็นความเหนื่อยล้าของจ้านหยินในช่วงสองวันที่ผ่านมา

หลังจากได้ยินคำพูดของจ้านหยิน ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกยังคิดว่าจ้านหยินอาจรู้สึกเสียใจยังดี ที่ไม่ใช่แบบนั้นไห่หลิงรีบพูดว่า "จ้านหยินไม่ต้องกังวลไป ฉันจะดูแลถงถงเองช่วงนี้เอง ไม่ให้เธอขับรถหรือดื่มจนเมามาย!"เธอยังพูดส่งท้าย “ถ้าเธออยากดื่มจริงๆ ฉันจะให้เธอดื่มเบียร์สองขวดที่บ้านและจะไม่ให้เธอไปที่บาร์""พี่ ช่วงนี้ต้องรบกวนพี่หน่อยแล้ว"จ้านหยินพูดกับไห่ถงอีกครั้งว่า "ถงถง ช่วงนี้ไปอยู่บ้านพี่คุณสักสองสามวันก่อนนะ เมื่อคุณพร้อมที่อยากกลับบ้านแล้ว ก็บอกฉันแล้วฉันจะไปรับคุณเอง ถ้าคุณไม่อยากอยู่กับฉัน คุณสามารถไปอยู่บ้านที่หมิงหยวนฮวา การ์เด้นได้ แล้วฉันจะอยู่ที่นี่เอง"ไห่ถงจ้องเขาสักพักใหญ่ จากนั้นพูดว่า “ดูแลตัวเองด้วย"และขึ้นรถ"จ้านหยิน ดูแลตัวเองให้ดีนะ ถงถงมีฉันดูแล ฉันรับรองว่าเมื่อคุณมารับเธอกลับบ้าน เธอจะต้องอ้วนเป็นหมูแน่นอน"ไห่ถง "..."พี่เธอกำลังพยายามเลี้ยงเธอให้กลายเป็นหมู?ไห่หลิงบอกกับน้องเขยของเธอ จากนั้นก็ขึ้นรถ รัดเข็มขัดนิรภัยและโบกมือให้จ้านหยิน และขับรถออกไปภายใต้สายตาที่เฝ้าระวังของจ้านหยิน"คุณเซิน"ขณะที่เซินเสี่ยวจวินกำลังเตรียมที่จะขับ