บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 821 - บทที่ 830

"เขาไม่ได้ไม่กลัวที่จะเสียเธอไป แต่ได้ตัดสินใจที่จะเผชิญกับผลที่ตามมาของการหลอกลวงและเผชิญกับความเป็นจริงอย่างกล้าหาญ ตอนนี้เขากลัวอยู่ครู่หนึ่งและกลายเป็นบ้า ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาทำผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ อีกครั้ง"เซินเสี่ยวจวินอนหายใจและพูด: "เรื่องนั้นพวกเราเข้าใจได้ นั่นเป็นเพราะว่าสิ่งต่างๆ นั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับพวกเรา และไม่สามารถรู้สึกถึงถึงความคับข้องใจและความโกรธของถงถงได้ อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่โน้มน้าวถงถง แม้ว่าฉันจะทำเช่นนั้น ฉันก็จะพยายาม ก็ต้องเก็บไว้ทีหลัง ตอนนี้เธอเสียใจมาก ทำไมฉันถึงต้องช่วยจ้านหยินด้วย? นั่นไม่ทำให้ถงถงรู้สึกผิดไปมากกว่านี้อีกเหรอ?""เธอถูกคนรอบข้างเธอหลอกอย่างเลวร้าย หากเราไม่ช่วยเธอระบายความโกรธและโน้มน้าวให้เธอยกโทษให้จ้านหยินแทน ยังไงซะฉันก็ทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ถ้าฉันมีความสามารถ ฉันอยากจะเอาทุบตีจ้านหยินเพื่อไห่ถง""ฉันสงสัยว่าประธานซางรู้หรือเปล่า? ให้ประธานซางที่เป็นลูกพี่ลูกน้องออกมาทุบตีจ้านหยิน นั่นจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"ซูหนาน：“......”จ้านหยินทำให้หลายคนโกรธด้วยตัวเขาเอง“โอ้ เสี่ยวเฟยบอกฉันว่า เธอจะกลับมาในอีกสองสามวัน เมื่อเธอกลั

ตอนนั้นเธอไม่ได้หลงรักเขาดังนั้นจึงไม่สำคัญตอนนี้เธอตกหลุมรักและรู้ความจริงแล้ว เธอยังมีเรื่องจะพูด หัวใจก็เต้นรัวอย่างเจ็บปวดโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคิดถึงความเป็นเพื่อนและความชื่นชอบเขาในช่วงไม่นานมานี้ ไห่ถงรู้สึกเจ็บปวดและโกรธมากยิ่งขึ้นความชอบของเขาที่มีต่อเธอ ก็อาจจะเป็นของปลอมและโกหกเธอด้วยหรือไม่?หลังคอยังเจ็บอยู่นิดหน่อยไอ้คนสารเลวนั่น!จ้านหยิน ไอ้คนงี่เง่า!ป้าฝางและคนอื่นๆ ยากที่จะตอบคำถามนายน้อยหลอกนายหญิงตั้งแต่แรกแล้วและทุกคนก็รู้ดี"มีใครมีที่ชาร์จของ Huawei บ้างไหม? โทรศัพท์ของฉันแบตเตอรี่หมด ฉันขอยืมได้ไหม"ป้าฝางกำลังจะตอบเมื่อเพื่อนร่วมงานสะกิดเธอ เธอตระหนักได้อย่างรวดเร็วและพูด: "นายน้อยก็มีโทรศัพท์ Huawei เหมือนกัน นายหญิงสามารถยืมที่ชาร์จของนายน้อยได้"ไห่ถงไม่พลาดการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเธอเธอเข้าใจว่าหากไม่ได้รับอนุญาตจากจ้านหยิน เธอจะไม่มีโอกาสชาร์จโทรศัพท์ด้วยซ้ำจ้านหยินวางแผนที่จะกักขังเธอไว้ในวิลล่าแห่งนี้อย่างสมบูรณ์ โดยตัดการติดต่อกับโลกภายนอกงั้นเหรอ?เขาคิดไหมว่าการทำเช่นนี้เขาจะสามารถรั้งเธอไว้ได้?เขาอาจจะรั้งร่างกายของเธอ แต่เ

ลุงจงและคนรับใช้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงหลังจากนั้นไม่นาน จ้านหยินก็พูดเสียงดีงและสั่งลุงจงว่า "ไปเอาที่ชาร์จ Huawei ของฉันมาให้นายหญิงหน่อย""ครับท่าน"ลุงจงรีบไปเอาที่ชาร์จให้ไห่ถงอย่างรวดเร็วเขาสงสัยว่านายน้อยยอมให้นายหญิงชาร์จโทรศัพท์ของเธอหมายความว่าเขาจะปล่อยเธอออกไปงั้นเหรอ?ที่จริงแล้วลุงจงยังคิดว่านายน้อยไม่ควรกักขังนายหญิงในบ้าน แต่ควรปล่อยให้นายหญิงจากไปและสงบสติอารมณ์ทั้งสองฝ่ายแต่ลุงจงไม่กล้าพูดแบบนั้นนายน้อยให้ความสำคัญกับนายหญิงมากเกินไป โดยกลัวว่าเมื่อเธอจากไป เธอจะไม่มีวันกลับมาอีกนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงใช้กำลังบังคับนายหญิง แต่นี่จะยิ่งทำให้ความแตกแยกระหว่างสองสามีภรรยาร้าวลึกยิ่งขึ้นเท่านั้นไม่นานลุงจงก็นำที่ชาร์จมาเขามอบมันให้กับจ้านหยินจ้านหยินยื่นที่ชาร์จให้ไห่ถงอีกครั้ง ขณะที่ไห่ถงพยายามต่อสาย เขาก็อดไม่ได้ที่จะจับมือเธอแล้วขอร้องว่า "ถงถง ได้โปรดอย่าหยิบยกประเด็นการหย่าขึ้นมาอีก โอเคไหม?"ไห่ถงดึงมือของเธอออกแล้วเอาที่ชาร์จไปด้วยเธอหันหลังแล้วเดินออกไปพร้อมกับที่ชาร์จโทรศัพท์เธอไม่ได้ให้สัญญาที่เขาต้องการกับจ้านหยินทำให้เขากังวลโดยรู้ว

ไห่ถงรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือพี่สาวของเธอ ดังนั้นเธอจึงวางจานลงทันทีและยืนขึ้นเพื่อเดินไปหาพี่สาวของเธอปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของใครบางคนคือการคว้าข้อมือของเธอไห่ถงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา“ถงถง...”จ้านหยินเมื่อถูกเธอจ้องมองเช่นนี้ และหัวใจของเขาก็บิดเบี้ยวราวกับมีดแทง เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองสามีภรรยาเย็นชายิ่งกว่าตอนต้นของการแต่งงานแบบฟ้าแลบในที่สุดเขาก็ปล่อยมือแล้วปล่อยให้เธอเดินไปหาน้องสาวของเธอ"ถงถง"ไห่หลิงเดินมาอย่างรวดเร็วเมื่อสองพี่น้องได้เจอกัน ไห่ถงรู้สึกเสียใจจึงตะโกนเรียก "พี่" และกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของผู้เป็นพี่"ถงถง"ไห่หลิงกอดเธอแน่น หัวใจปวดร้าวแทนน้องเธอ“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องไห้เถอะ พี่อยู่นี่แล้ว”"พี่....."ไห่ถงซึ่งเก็บกดอารมณ์ของเธอไว้ ในที่สุดก็ปล่อยมันออกมาในอ้อมกอดของพี่สาวเธอ และร้องไห้อย่างขมขื่นจ้านหยินยืนอยู่ไม่ไกล มองดูภรรยาที่รักร้องไห้ หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก แต่เขาไม่สามารถปลอบเธอได้เพราะน้ำตาของเธอเป็นความผิดของเขาทั้งหมดหลังจากนั้นสิบนาทีสองพี่น้องไห่หลิงนั่งอยู่ด้วยกัน และจ้านหยินนั่งอยู่คนเดียวตร

เขาปฏิเสธและดิ้นตัวลงมาจากเตียง ร้องไห้และร้องหาแม่ของเขาขณะมองหาร่างของไห่หลิงในห้อง แม้จะหาในห้องแล้ว แต่เขาก็ไม่พบแม่ของเขา และหยางหยางก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม"หยางหยาง เธออยากได้ขนมไหม? อย่าร้องไห้นะ ลุงลู่จะเอาขนมให้กิน"ลู่ตงหมิงเกลี้ยกล่อมเขา"ผมไม่อยากได้ขนม ผมอยากได้แม่.....""ลุงลู่จะพาไปซื้อกังหันลมโอเคไหม?""ผมไม่อยากได้กังหันลม ผมอยากเจอแม่"หยางหยางร้องไห้หนักยิ่งขึ้นไม่ว่าลู่ตงหมิงจะพยายามเกลี้ยกล่อมเขามากแค่ไหน ก็ไม่สามารถปลอบเขาได้ เป็นเพราะเขาปลอบเด็กๆ ไม่เก่งในท้ายที่สุด เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ปลดล็อคแล้วส่งให้หยางหยาง พยาพยามปลอบ "หนูน้อย อย่าร้องไห้นะ นี่ ลุงลู่จะให้เธอเล่นโทรศัพท์และดูการ์ตูน โอเคไหม?"หยางหยางปัดโทรศัพท์ออกไป“ไม่เอาโทรศัพท์เหมือนกัน”ลู่ตงหมิงลูบหัวด้วยความหงุดหงิด "เด็ก ๆ สมัยนี้เห็นโทรศัพท์ก็หยุดงอแงแล้วไม่ใช่เหรอ?"หยางหยางไม่ต้องการเล่นโทรศัพท์จริงๆแต่การเล่นโทรศัพท์มีข้อเสียมากมาย และหยางหยางยังเด็กเกินไปสำหรับการโทรศัพท์ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดประตูลู่ตงหมิงรีบเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างรวดเร็ว เขาไม่ส