บทที่ 827

จ้านหยินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เดินไปนั่งตรงข้ามกับไห่ถง

เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาและพยายามคีบอาหารลงในชามของไห่ถง แต่เธอยกชามขึ้นเพื่อหลบเลี่ยง โดยปฏิเสธที่จะยอมรับอาหารที่เขาคีบให้

จ้านหยินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอนมือออก แล้ววางอาหารที่เขาหยิบมาลงในชามของเขาเอง

“ถงถง นี่เป็นอาหารจานโปรดของคุณทั้งหมด กินให้มากขึ้น”

จ้านหยินพูดอย่างอ่อนโยน

ไห่ถงยังคงเงียบและไม่มองเขา กำลังทานอาหารด้วยตัวเอง

"กุ้งที่คุณชอบที่สุด เดี๋ยวฉันจะปอกเปลือกกุ้งให้คุณเอง"

จ้านหยินสวมถุงมือแบบใช้แล้วทิ้งและเริ่มปอกเปลือกกุ้งให้เธอ แต่ไห่ถงก็หยิบกุ้งที่ยังไม่ปอกเปลือกขึ้นมากินทั้งเปลือกจนหมด

จ้านหยิน "......."

ภรรยาของเขาไม่ได้ให้โอกาสเขา แสดงความห่วงใยด้วยซ้ำ

"ติ๊งต๊อง...ติ๊งต๊อง..."

กริ่งประตูดังขึ้น

ข้างนอกมืดแล้ว และความหนาวเย็นยังคงอยู่ในอากาศ ใครจะไปเยี่ยมในเวลานี้?

"ผมจะไปเปิดประตูเองครับ"

ลุงจงออกไปเปิดประตูเป็นการส่วนตัว

รถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ที่ทางเข้าวิลล่า ไม่ใช่รถที่คุ้นเคย ซึ่งบ่งบอกว่าผู้มาเยี่ยมไม่ใช่ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลจ้าน

ทั้งครอบครัวสมรู้ร่