บทที่ 868

ทันใดนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จ้านหยินรีบเปิดไฟแล้วรีบไปที่ห้องของไห่ถง เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นว่าการจัดวางของห้องยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และของใช้ประจำวันบางชิ้นของเธอยังคงอยู่ที่นั่น

เขาตรวจสอบตู้เสื้อผ้าและพบว่ามีเสื้อผ้าหายไปสองสามชิ้น แต่กระเป๋าเดินทางของเธอยังอยู่ข้างๆ เธอไม่ได้นำทุกอย่างติดตัวไปด้วย

จ้านหยินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เป็นครั้งแรกที่เขากลัวที่จะสูญเสียใครสักคนไป

เขานั่งลงบนเตียงของไห่ถง และแตะเตียงเบาๆ เช่นเดียวกับการสัมผัสไห่ถง

“ถงถง...”

เขาพึมพำชื่อของไห่ถงเบา ๆ

“ฉันจะแสดงให้คุณเห็นผ่านการกระทำของฉันว่าฉันจะไม่โกหกคุณอีกตลอดชีวิต!”

“ถ้าฉันหลอกลวงหรือทำร้ายคุณอีก ฉันอนุญาตให้คุณเมินเฉยฉันได้หนึ่งปี หนึ่งปี...ก็นานเกินไป เอาเป็นสักสามเดือนแล้วกัน”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จ้านหยินก็ตระหนักว่าถ้าไห่ถงเมินใส่เขาเป็นเวลาสามเดือน เขาคงจะบ้าไปแล้ว เขาพึมพำกับตัวเอง “อาจจะสักสัปดาห์แทน ถ้าคุณเมินฉันหนึ่งวันฉันคงเป็นบ้า หนึ่งสัปดาห์คงทนไม่ไหว นั่นคือการลงโทษที่เพียงพอแล้ว”

ถ้าไห่ถงอยู่ที่นั่นและได้ยินเขาพูดกับตัวเอง เธอคงจะพูดไม่ออก

หลังจากอยู่ได้สักพัก ในที่สุดจ้า