ไห่ถงหัวเราะแล้วพูด: "ฉันจะไม่เปิดร้านได้ยังไง"“เมื่อเรารู้ว่าเธอเป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลจ้าน พวกเขาทั้งหมดบอกว่าเธอขายร้านหนังสืออย่างแน่นอนและโฟกัสไปที่การเป็นนายหญิง พวกเขายังบอกด้วยว่าถ้าเธอขายร้านหนังสือ พวกเขาจะซื้อที่ร้านหนังสือนี้ในราคาสูง คิดว่าร้านมีฮวงจุ้ยดี”ลุงเจิ้งหัวเราะเบาๆ: “มันไม่เกี่ยวกับฮวงจุ้ยของร้าน แต่เป็นโชคชะตาของเธอต่างหาก”คนเหล่านั้นคิดว่าการเข้าซื้อร้านของไห่ถงจะสามารถบินไปหาคนรวยอย่างไห่ถงได้หรือ?อย่างไรก็ตาม พวกเขาอาจต้องการเพียงแค่ขี่กระแสความนิยม เนื่องจากครั้งหนึ่งร้านนี้เคยเป็นร้านที่เปิดโดยนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน“ลุงเจิ้ง ฉันยังเป็นฉันคนเดิม ร้านหนังสือแห่งนี้เป็นผลมาจากการทำงานหนักหลายปีของเสี่ยวจวินกับฉัน เราเปิดร้านมาหลายปีแล้ว ฉันไม่สามารถยอมแพ้ได้”“ฉันได้ยินมาว่านายหญิงของตระกูลที่ร่ำรวยไม่ควรทำงาน นายน้อยจ้านอนุญาตให้เธอทำงานต่อไปเหรอ?”ลุงเจิ้งกำลังนินทาล้วนๆไห่ถงหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า "ลุงเจิ้ง ฉันเป็นอิสระ"จ้านหยินหลอกลวงเธอมานานกว่าสี่เดือนแล้ว แต่ทั้งครอบครัวยังคงรวมตัวกันเพื่อหลอกลวงเธอหากเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงาน ญาติส
เซินเสี่ยวจวินยิ้มและพูดว่า "นี่แหละไห่ถงที่ฉันรู้จัก"เธอจอดรถและช่วยไห่ถงย้ายชั้นวางออกไปและจัดเรียงให้เหมาะสม“คุณจ้านตามรบกวนเธอทีหลังหรือเปล่า?”เซินเสี่ยวจวินถามอย่างห่วงใยขณะที่ปัดฝุ่นชั้นวางด้วยไม้ปัดขนนก ไห่ถงตอบ: "เธอคิดว่าด้วยนิสัยของเขา เขาจะปล่อยให้ฉันอยู่เงียบๆ และสงบสติอารมณ์สักสองสามวันได้จริงเหรอ?""เขาทำไม่ได้"เซินเสี่ยวจวินกล่าว:“ตราบใดที่เขาไม่ทำมากเกินไปเหมือนอย่างที่เขาทำในตอนแรก ตีเธอและขังเธอไว้ แค่เมินเขาไปเถอะนะ คุณจ้านแค่กังวลมากเกินไปและกลัวที่จะเสียเธอไป”ไห่ถงยังคงเงียบเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีความตั้งใจที่จะพูดคุยเรื่อความรู้สึก เซินเสี่ยวจวินจึงหยุดพูดอย่างมีไหวพริบ“ในที่สุด ร้านก็เปิดแล้ว ไห่ถง ไห่ถง”เสียงที่ไห่ถงไม่ชอบมากที่สุดมาจากทางเข้าประตู จากนั้นเขาก็เห็นผู้เฒ่าไห่เดินเข้าไปในร้านหนังสือพร้อมกับกลุ่มลูกกตัญญูและหลานๆ พร้อมกับรอยยิ้ม"ไห่ถง"ใบหน้าเฒ่าของผู้เฒ่าไห่ยิ้มเหมือนดอกเบญจมาศ และการมองดูไห่ถงก็เหมือนกับการเห็นภูเขาสีทองที่ส่องแสงเจิดจ้าจนทำให้ดวงตาแก่เฒ่าของเขามืดบอดใครจะคิดว่าลูกสาวของลูกชายคนที่สามของเขาจะโชคดีขนาดนี้? แม้
ผู้เฒ่าไห่กล่าวว่า "ถ้าจะสั่งอาหารกลับบ้าน ก็ให้ไห่ถงเป็นคนจ่าย"ไห่ถงเกือบจะหัวเราะออกมาดังๆคนเหล่านี้ไม่เคยเปลี่ยนไปพวกเขาพยายามใช้ประโยชน์จากเธออยู่เสมอเธอตอบอย่างเย็นชาว่า "ใครเป็นคนสั่งอาหารกลับบ้านก็จ่ายมันเอง"เธอเหลือบมองอาหารพิเศษประจำบ้านเกิดที่ไห่จื้อหมิงและไห่จื้อเหวินนำเข้ามา ถุงไม่ได้ถูกปิดเอาไว้ และเธอเห็นมันเทศหนึ่งถุงและเผือกหนึ่งถุงพวกเขานำพืบผลหยาบสองถุงมาให้เธอและคาดว่าจะนั่งในร้านของเธอและเก็บเงินเหรอ?มีเพียงปู่ของเธอเท่านั้นที่จะมีความคิดเช่นนี้"ไห่ถง อดีตก็คืออดีต เราทุกคนต่างเดินหน้าต่อไป ดังนั้นอย่าได้โกรธเคือง ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยังเป็นปู่ของเธอ เรายินดีที่จะขอโทษเธอ หากเธอองการให้เราขอโทษอย่างเปิดเผยทางออนไลน์""ปู่ขอให่พี่ชายคนที่สองของเธอจะเขียนจดหมายขอโทษ และเราจะโพสต์ออนไลน์เร็วๆ นี้""เมื่อเคลียร์ความเข้าใจผิดแล้ว เรายังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้เธอเจริญรุ่งเรืองแล้ว และครอบครัวสามีของเธอก็ร่ำรวยมาก ตระกูลระดับพันล้าน! บอกสามีว่าอย่าตอบโต้และลงโทษลุงและลูกพี่ลูกน้องของเธออีกต่อไปเพื่อจะได้ทำธุรกิจและทำงานต่อไปได้""พี่ชายคนที่สองของเธอเ
คนกวนเฉิงทั้งหมดรู้ว่าตระกูลไห่ทำกับสองพี่น้องไห่อย่างไรเมื่อรู้ว่าจ้านหยินเป็นนายน้อยจ้าน เขายังคงกล้าอวดโอ้ครอบครัวของเขาตามท้องถนน ต้องบอกว่าผิวหนังชั้นยอดของตระกูลไห่นั้นหนาจริงๆ หนามากจนแม้แต่ไม้บรรทัดก็ไม่สามารถวัดความหนาได้"มันเป็นแค่ฝันกลางวันและเรื่องไร้สาระ ประตูอยู่ตรงนั้น กรุณาออกไปจากที่นี่ทันที!"ไห่ถงโกรธเคืองกับความไร้ยางอายของพวกเขา และขี้เกียจเกินกว่าจะสุภาพ ดังนั้นเธอจึงบอกให้พวกเขาออกไปไห่จื้อเหวินและคนอื่นๆ ถอยไปหลายก้าวโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่ได้ออกจากร้านหนังสือไปโดยสิ้นเชิงพวกเขาปล่อยให้ผู้เฒ่าไห่จัดการรับมือเพียงลำพังท้ายที่สุดแล้ว ด้วยอายุของคุณปู่ แม้ว่าไห่ถงจะโกรธมาก เธอก็ไม่กล้าแตะต้องเขา"ไห่ถง!"ผู้เฒ่าไห่ร้องออกมาอย่างเคร่งขรึม เมื่อไห่ถงมองดูเขา เขาพูดว่า "ถ้าให้เงินหนึ่งล้านหยวนเราถึงจะไป ฉันจะกลับบ้านไปดูแลคุณยายทันที ถ้าเธอไม่ให้เงินฉัน ฉันจะพาพวกเขาที่บริษัทสามีของเธอเพื่อสร้างความวุ่นวาย”“แม้ว่าเราจะไม่ได้เงินเลย เราก็จะสร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ ทำให้เธออับอาย และทำให้เธอกลายเป็นที่หัวเราะเยาะ ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเชิดหน้าขึ้นในบ้านขอ
"เดี๋ยวเถอะ ฉันจะไปบริษัทสามีเธอแล้วขอเงินเขา ถ้าเขาไม่ให้ ฉันจะไปขอมันที่บ้านสามีของเธอ มันจะทำให้เธอเสียหน้า และบ้านสามีของเธอจะไม่ชอบเธอ และพวกเขาจะไล่เธอออก"ผู้เฒ่าไห่พูดอย่างรุนแรงเขายังวางแผนที่จะทำเช่นนั้นก่อนมา หลานๆ เตือนเขาว่าสองพี่น้องไห่เกลียดพวกเขาและอาจไม่ให้เงินเขาว่ากันว่าตอนนี้ไห่ถงกลายเป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลจ้านแล้ว และเธอก็ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของเธออย่างสูงตราบใดที่พวกเขาสามารถสร้างปัญหาได้ ไห่ถงก็จะให้เงินเขาเพื่อเห็นแก่เธอต่อหน้าครอบครัวสามีหากไห่ถงไม่ให้เงิน พวกเขาจะไปที่บ้านของจ้านหยิน และก่อปัญหาให้กับตระกูลจ้าน แม้ว่าไห่ถงจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ยังเป็นคนในครอบครัวของไห่ถง ใครมีสมาชิกในครอบครัวแบบนี้จะรู้สึกอับอายไห่ถงซึ่งขาดภูมิหลังที่แข็งแกร่ง และแต่งานกับตระกูลจ้านแล้วเป็นนายหญิง รากฐานของเธอไม่มั่นคงและบางทีคนในบ้านสามีก็ไม่ชอบเธอเช่นกัน ความปั่นป่วนของพวกเขาจะทำให้ตระกูลจ้านเสียหน้าและทำให้แน่ใจว่าตระกูลจ้านจะเกลียดไห่ถงบางทีอาจนำไปสู่การหย่าร้างระหว่างจ้านหยินกับไห่ถงไห่จื้อเหวินแนะนำให้คุณปู่มาที่ฝั่งไห่ถงก่อน
ศัตรูก็ไม่มีข้อยกเว้น"หลานเขย คุณอยู่ที่นี่ รีบดูแลภรรยาของคุณเร็วๆ เข้า ดูที่ไห่ถงสิ เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการเคารพผู้สูงอายุหรือดูแลเด็กอย่างไร เด็กที่ไม่ได้รับการสั่งสอนจากพ่อแม่ ย่อมไม่มีมารยาท คุณเป็นนายน้อยคนโต และครอบครัวของคุณต้องให้ความสำคัญกับการเลี้ยงดูของครอบครัวเป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอขาดมารยาท คุณควรหย่ากับเธอทันที"“ถ้าไม่หย่าก็ต้องลงโทษเธออย่างรุนแรง ถ้าเธอไม่ฟัง ก็ตีเธอ ผู้หญิงที่ไม่ถูกตีก็ไม่เชื่อฟัง ยายของเธอไม่ฟังฉันมาก่อน แต่หลังจากที่ฉันตีเธอทุกวัน เธอก็เชื่อฟังมาก”“หลานเขย ไห่ถงทำให้เสื้อผ้าของฉันเปียก คุณช่วยหาเงินให้ฉันซื้อชุดใหม่ได้ไหม”ผู้เฒ่าไห่พูดอย่างไร้ยางอายแม้จะรู้สึกขนลุกจากท่าทางที่เย็นชาของจ้านหยินเซินเสี่ยวจวินต้องการกวาดไม้กวาดจริงๆไม่เคยเห็นคนเป็นปู่แบบนี้เลยเธอสงสัยอย่างจริงจังว่าพ่อของไห่ถงไม่ใช่ลูกทางสายเลือดของชายชราคนนี้ไห่ถงโกรธมากจนถือถังน้ำแล้วหันกลับไปเข้าห้องน้ำ และเธอก็ได้เอาน้ำมาอีกถังหนึ่งผู้เฒ่าไห่เห็นเธอหยิบถังน้ำออกมาอีกถัง เขาจะเปียกโชกอีกครั้งได้อย่างไร?เขาไม่คาดคิดว่าไห่ถงจะกล้าทำแบบนั้นในตอนนี้ เขาไม่ทันตั
สวรรค์มีตาที่มืดบอด หลานสาวคนอื่นๆ ทั้งหมดของเขามีความกตัญญูต่อเขา แต่ต้องเป็นไห่ถงที่ไม่กตัญญู ที่ได้แต่งงานในครอบครัวที่ร่ำรวย!ไห่จื้อเหวินและคนอื่นๆ ไม่กล้าหยุดเมื่อเห็นปู่ของพวกเขาวิ่งหนีไปทุกคนวิ่งกลับไปที่รถในพริบตาแล้วขับออกไปจ้านหยินวางถังน้ำลงบนพื้นอย่างแรง โดยเคลื่อนไหวมากเกินไป ทำให้น้ำในถังกระเซ็นออกมาและทำให้กางเกงของเขาเปียก"ผู้เฒ่า ถ้ามีความกล้า ก็อย่าวิ่งหนี!”จ้านหยินตะโกนใส่รถที่ขับออกไปเขาวางแผนไว้ว่าถ้าเขาไม่สามารถทำให้ผู้เฒ่าไห่กลัวได้ เขาจะให้บอดี้การ์ดของเขาพาผู้เฒ่าไห่ขึ้นรถแล้วให้ตระกูลไห่พาเขาไปชายชราทนไม่ไหวและวิ่งหนีไปด้วยตัวเอง ซึ่งช่วยแก้ไขปัญหาได้มากไห่ถงแลtเซินเสี่ยวจวินออกมาเซินเสี่ยวจวินกล่าว: "ถงถง คนเหล่านั้นจะคืนดีด้วยได้ยังไง?แม้ว่าพวกเขาจะขอโทษต่อสาธารณะทางออนไลน์ แต่ก็อย่าคืนดีกับพวกเขา พวกเขาเป็นคนที่ทนไม่ได้ที่เห็นเธอไปได้ดี"ไห่ถงพูดอย่างเย็นชา :“ฉันไม่เคยตั้งใจที่จะคืนดีกับพวกเขา และฉันก็จะไม่ทำด้วย”“เขาเป็นปู่โดยสายเลือดของเธอจริงๆเหรอ? บางครั้งฉันก็สงสัยว่าพ่อของเธอเป็นลูกจริงๆของเขาไหม ปู่จริงๆ จะปฏิบัติต่อหลานสาวของเขา
หมายความว่าอะไร ถ้าอยากได้เมียกลับคืนมา ก็ห้ามอายเมื่อถึงเวลานั้น นายน้อยก็จะไร้ยางอายมากอาชีรีบกลับไปที่รถแล้วช่วยนายน้อยหยิบช่อดอกไม้นั้นออกมา"นายน้อย ช่อดอกไม้ที่คุณซื้อให้กับนายหญิงยังไม่ได้มอบเลย"อาชีมอบช่อดอกไม้ให้จ้านหยินจ้านหยินรู้สึกตัว ใช่ เขาซื้อช่อดอกไม้ให้ถงถงจ้านหยินรับช่อดอกไม้จากมือของอาชี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ฉันจะบอกลุงหยางว่าโบนัสของนายสำหรับเดือนนี้จะเพิ่มเป็นสองเท่า"อาชีมีความสุขในใจ แต่เขาก็แสดงความเคารพต่อหน้า "ตราบใดที่นายน้อยและนายหญิงคืนดีกันเหมือนเมื่อก่อน มันไม่สำคัญว่าอาชีจะได้โบนัสหรือไม่"“งั้นฉันจะเก็บโบนัสไว้และซื้อดอกไม้เพิ่มให้กับนายหญิง”อาชี:“......”เขาแค่แสดงความภักดี แต่นายน้อยก็เอาโบนัสสองเท่าคืนไป!ทุกคนหันหลังกลับ ปิดปาก แอบหัวเราะจ้านหยินถือช่อดอกไม้กำลังจะเข้าไปในร้าน แต่หลังจากก้าวออกไป เขาก็ถอยเท้ากลับและพูดกับบอดี้การ์ด"พวกนายทุกคนกลับไปเถอะ พวกนายจะทำให้ถงถงนึกถึงการหลอกลวงของฉัน"ในสายตาของชาวเมืองกวนเฉิง ทีมบอดี้การ์ดของเขาเป็นสัญลักษณ์ของนายน้อยจ้านทีมบอดี้การ์ด: "......"ไม่ว่าทีมบอดี้การ์ดจะรู้สึกเสียใ
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้