บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 81 - บทที่ 90

“วันพรุ่งข้าจะส่งคนมารับเจ้ากลับจวน”เซียวเย่หลันกล่าวจบก็หันหลังเดินไปทันที!ซูอวี้เออร์เห็นเช่นนี้ก็ร้อนใจขึ้น รีบตามไป และกอดเซียวเย่หลันจากด้านหลัง!“ท่านอ๋อง ท่านไม่อยู่เป็นเพื่อนอวี้เออร์หรือเพคะ หลายวันที่ผ่านมานี้อวี้เออร์คิดถึงท่านทุกวันทุกคืน ขอเพียงแค่ได้เจอหน้าท่านสักครั้ง ต่อให้อายุสั้นลงสิบปีอวี้เออร์ก็ยอม”เมื่อก่อน เพื่อรักษาภาพลักษณ์บุปผาบนยอดเขาสูงของนางไว้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวเย่หลัน นางค่นข้างจะสงบเสงี่ยม สำรวมตัวให้สวยเพียบพร้อมอยู่ตลอดเวลาทว่า ตอนนี้เซียวเย่หลันกำลังจะไปนางมิอาจทนได้เซียวเย่หลันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกล่าวอย่างอดทนว่า “ข้ามีเรื่องด่วนต้องจัดการ”“มีเรื่องด้วนอันใดถึงขั้นมิอาจเลื่อนออกไปได้แม้แต่คืนเดียวกันเพคะ ท่านอ๋องไม่ได้เจออวี้เออร์นาน หรือว่า ท่านอ๋องไม่มีใจคะนึงถึงอวี้เออร์เลย”น้ำเสียงของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความผิดหวังราวกับว่ากล่าวโทษเซียวเย่หลันว่าเป็นคนใจร้ายล้อเล่นกับความรู้สึกสตรีก็มิปานเซียวเย่หลันแกะมือนางออก “วันพรุ่งเจ้าก้จะได้กลับจวนแล้ว ข้าจะอยู่ต่อหรือไม่มันก็ไม่ได้ต่างกัน”“แต่ในสายตาหม่อนฉัน ค่ำคืนนี้หมายถึงหม่อ

ดินโคลนเปียกชื้นบาดแผลทั่วทั้งร่างเซี่ยเชียนฮวันเมื่อความเจ็บทวีความรุนแรงมากขึ้นก็จะทำให้คนค่อยๆ เริ่มมีอาการชาฝูงหมาป่ากลุ่มนั้นไม่รู้ว่าวิ่งมาจากแห่งหนใด พวกมันห้อมล้อมเซี่ยเชียนฮวันอย่างช้าๆ นางได้กลิ่นแม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดที่แปดเปิ้อนฟันของหมาป่าฝูงนั้นพวกมันจ้องมองนางอย่างพิจารณาบางทีอาจจะกำลังตรวจสอบอยู่ก็ได้ว่านางมีกำลังที่จะตอบโต้หรือไม่หัวหน้าหมาป่าตัวใหญ่เดินเข้ามาก่อน มันเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ร่างเซี่ยเชียนฮวัน จนสุดท้ายมันหยุดลงตรงข้างๆ ท้องของเซี่ยเชียนฮวัน ก่อนจะก้มหัวสูดดมกลิ่นเซี่ยเชียนฮวันตกใจจนอกสั่นขวัญหาย นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “อย่ากัดตรงนั้น ข้าขอร้องเจ้าล่ะ…หากเจ้าอยากกินข้า ก็กัดคอข้าเถอะ อย่าให้ข้าตายอย่างทรมานเลย!”นางไม่อยากเห็นตัวเองถูกกัดจนเนื้อหนังมังสือและท้องของนางฉีกขาดไม่อยากเห็นลูกน้อยในท้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกควักออกมาเป้นเหยื่ออยู่ในท้องหมาป่าเมื่อนึกถึงภาพเช่นนั้น เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นทว่า สิ่งที่น่าแปลกมากนั่นก็คือดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่าตัวนั้นจะเข้าใจในสิ่งที่นางพูด มันหยุดดม และย่ำกรายไปข้างศีรษะของเซี่ยเ

“ทุกเรื่องบนโลกใบนี้มักจะมีลำดับความสำคัญทั้งสิ้น ในเมื่อท่านอ๋องรู้สึกว่าการได้เจอหน้าข้าเป็นเรื่องสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เช่นนั้นท่านพี่ในฐานะที่เป็นสตรีผู้มากความรู้ ก็ไม่ควรกล่าวโทษเขาเพราะความอิจฉา หากจะกล่าวโทษก็กล่าวโทษข้าเถอะ”ซูอวี้เออร์แกล้งทำท่าทางทอดถอนใจสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันไร้อารมณ์และความรู้สึก แต่จู่ๆ ก็คว้าข้อมือของนางขึ้น!“นี่เจ้าจะทำอันใด?”สีหน้ายิ้มร่านั้นของซูอวี้เออร์ซีดเผือดลงทันที เดิมทีนางคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันจะใช้เข็มยาอีกจึงตะโกนขึ้นว่า “อวิ๋นซี รีบไปตามท่านอ๋องมาเร็วเข้า!”หลังจากที่นางกลับมา นางก็ไล่สาวใช้อย่างซวงชิงผู้ทำลายชื่อเสียงของนางผู้นั้นออกไป และเปลี่ยนสาวใช้คนใหม่ชื่ออวิ๋นซีเซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูกก่อนจะกล่าวว่า “ใช่แล้ว รีบตามเซียวเย่หลันมาสิ จะได้เป็นพยานเสียเลย”“เป็นพยานอย่างนั้นหรือ?”“คนทั่วไปหลังจากที่ป่วยไปช่วงหนึ่ง แม้ว่าจะรักษาหายแล้ว แต่ในร่างกายก็ยังคงมีเชื้อป่วยซ่อนอยู่ ตอนนี้ข้าสงสัยว่าเจ้าแกล้งป่วย ข้าจะจับชีพจรเจ้าเพื่อตรวจให้แน่ใจอีกครั้ง ให้เซียวเย่หลันเรียกหมอมาหลายๆ คนเลย พวกข้าจะวินิจฉัยเจ้าเอง”เซี่ยเช

รูปลักษณ์ภายนอกและภายในสามารถช่วยเสริมกันและกันได้การผัดหน้าทาปากคมเข้มก็เป็นการบอกตัวเองได้อย่างหนึ่งว่า ‘ข้าคือจักรพรรดินี’เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากให้คนอื่นดูว่านางเป็นคนอ่อนแอ อีกทั้งยังไม่อยากถูกมองว่าเป็นของเล่นให้คนแย่งชิงกันครั้นแล้วนางจึงเดินออกจากจวนไปนึกไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะไม่ได้อยู่ที่ประตูจวน แต่กลับรอนางอยู่ระหว่างทาง“ไปที่ที่หนึ่งกับข้าก่อน” เขามองเซี่ยเชียนฮวันแวบหนึ่งพลางกล่าว“ที่ใด?”“ไปถึงเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”เซียวเย่หลันไม่ได้อธิบายแต่อย่างใด เขาหันหลังเดินไปเพียงแต่ว่า เซี่ยเชียนฮวันสังเกตเห็นว่าก้าวเท้าของเขาเดินช้ากว่าปกติเล็กน้อยดูเหมือนว่าจงใจจะรอนางเซี่ยเชียนฮวันทำเสียงฮึดอัดออกทางจมูก และเดินตามหลังเขาไป นางเองก็อยากรู้ว่าเขาคิดจะทำสิ่งใด“วันนี้เจ้าไม่เหมือนไปชมดอกไม้เลย” เซียวเย่หลันกล่าวโดยไม่ได้หันหลังมามอง “เหมือนไปราชาภิเษกมากกว่า”“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย บุรุษล้วนแต่ชอบผู้บริสุทธิ์และงดงามเสมอ“เป็นมเหสีก็ยังดีกว่าเป็นผู้หญิงที่แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าผู้ชายก็แล้วกัน” เซี่ยเชียนฮวัน

“ขอบใจเจ้านะ ตอนที่ข้ากำลังสลึมสะลืออยู่ได้ยินคำพูดเหล่านี้พอดี ไม่มีประโยคดีๆ เลย ข้าก็เลยหลับไหลไปอีกครั้ง”เซี่ยเชียนฮวันเอนหลังพิงเบาะนุ่ม พลางกล่าวอยางเกียจคร้านเซียวเย่หลันนิ่งเงียบไปและทั้งสองก็เงียบไปตลอดทางจนกระทั่งรถม้าหยุดจอดลงตรงหน้าประตูจวนซวนซินอ๋องเมื่อเซียวเย่หลันเดินลงมาจากรถม้า ซูอวี้เออร์ลงมาก่อนแล้ว และนางวิ่งไปตรงหน้าเขา มองเขาดด้วยสายตารักใคร่“เข้าไปเถอะ”กลิ่นอายของเซียวเย่หลันลดลงอย่างเห็นได้ชัดซูอวี้เออร์เหลือบมองเซี่ยเชียนฮวันที่กำลังเดินลงจากรถม้าอย่างช้าๆ ในใจแอบสบถต่อว่า “นังสารเลวนี้ต้องทำให้ท่านอ๋องไม่พอใจอีกเป็นแน่! ดูท่าท่านอ๋องจะยังเกลียดชังนางอยู่”ตลอดทาง ซูอวี้เออร์รู้สึกกลัดกลุ้มใจมาตลอดเพียงเพราะว่าเซียวเย่หลันเลือกที่จะนั่งรถม้ามากับเซี่ยเชียนฮวันตอนนี้นางกลับวางใจแล้ว นั่งรถม้ามาด้วยกัน บางทีก็ใช่ว่าจะสานสัมพันธ์ดีเสมอไป ยิ่งเกิดเรื่องขัดใจกันมากกว่าด้วยซ้ำ“เย่หลัน มาแล้วหรือ!”ซวนซินอ๋องออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเซียวเย่หลัน “เสด็จลุง”ซูอวี้เออร์เองก็กล่าวทักทายอย่างอ่อนหวานเช่นกันทว่า เมื่อซวนซินอ๋องเห็นซูอวี้เออร