บทที่ 82

“วันพรุ่งข้าจะส่งคนมารับเจ้ากลับจวน”

เซียวเย่หลันกล่าวจบก็หันหลังเดินไปทันที!

ซูอวี้เออร์เห็นเช่นนี้ก็ร้อนใจขึ้น รีบตามไป และกอดเซียวเย่หลันจากด้านหลัง!

“ท่านอ๋อง ท่านไม่อยู่เป็นเพื่อนอวี้เออร์หรือเพคะ หลายวันที่ผ่านมานี้อวี้เออร์คิดถึงท่านทุกวันทุกคืน ขอเพียงแค่ได้เจอหน้าท่านสักครั้ง ต่อให้อายุสั้นลงสิบปีอวี้เออร์ก็ยอม”

เมื่อก่อน เพื่อรักษาภาพลักษณ์บุปผาบนยอดเขาสูงของนางไว้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวเย่หลัน นางค่นข้างจะสงบเสงี่ยม สำรวมตัวให้สวยเพียบพร้อมอยู่ตลอดเวลา

ทว่า ตอนนี้เซียวเย่หลันกำลังจะไป

นางมิอาจทนได้

เซียวเย่หลันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกล่าวอย่างอดทนว่า “ข้ามีเรื่องด่วนต้องจัดการ”

“มีเรื่องด้วนอันใดถึงขั้นมิอาจเลื่อนออกไปได้แม้แต่คืนเดียวกันเพคะ ท่านอ๋องไม่ได้เจออวี้เออร์นาน หรือว่า ท่านอ๋องไม่มีใจคะนึงถึงอวี้เออร์เลย”

น้ำเสียงของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความผิดหวัง

ราวกับว่ากล่าวโทษเซียวเย่หลันว่าเป็นคนใจร้ายล้อเล่นกับความรู้สึกสตรีก็มิปาน

เซียวเย่หลันแกะมือนางออก “วันพรุ่งเจ้าก้จะได้กลับจวนแล้ว ข้าจะอยู่ต่อหรือไม่มันก็ไม่ได้ต่างกัน”

“แต่ในสายตาหม่อนฉัน ค่ำคืนนี้หมายถึงหม่อ