All Chapters of หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: Chapter 71 - Chapter 80

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ต่างก็พากันทำหน้าไม่ถูกทุกคนรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันไม่เป็นที่รักของจ้านอ๋อง ต่อให้เป็นในประชุมราชวงศ์ จ้านอ๋องก็ไม่เคยไว้หน้าพ่อตาคนนี้เลยแต่ในวันนี้ถึงอย่างไรก็เป็นวันเกิดของอันติ้งโหวคำบางคำเก็บไว้ในใจก็เพียงพอแล้ว หากเอ่ยออกมาคงจะเป็นการไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายจนเกินไป"จะมาหรือไม่ข้านั้นหาได้ใส่ใจ ข้าไม่ได้ขาดแคลนของขวัญจากเขา" อันติ้งโหวส่งเสียงหึ ๆ ออกมา"อันตั้งโหวใจกว้างดีนักหนา หาได้เหมือนข้า เมื่องานครั้งก่อนครอบครัวของอีกฝ่ายนำโสมพันปีมาให้ขาตั้งหลายกล่องใหญ่ ข้าไม่รู้จะมอบของขวัญใดกลับคืนไปให้ดี บัดนี้ยังรู้สึกปวดหัวนัก" สตรีที่เอ่ยคำเยาะเย้ยมาเมื่อครู่เริ่มโอ้อวดเซี่ยเชียนฮวันฟังน้ำเสียงแหลมคมของนางก็ได้รู้ว่านางเป็นใครเป็นน้าของนางนั่นเองเป็นน้องสาวแท้ ๆ อันติ้งโหวฮูหยินนางไม่แม้แต่จะหันไปเหลือบมองดู ได้แต่กล่าวเบา ๆ ว่า "แม้ว่าจวนฉางหย่วนป๋อจะไม่ได้นับว่าเป็นตระกูลใหญ่โต แต่การเห็นโสมไม่กี่ลังเป็นของล้ำค่า บางทีท่านน้าควรต้องพิจารณาตนเองสักเล็กน้อย หากไม่มีความชำนาญในการดูแลบ้านเรือน ก็ให้ท่านน้าคนอื่นเข้ามาช่วยดูแลเถิด ตัวท่านเองจะได้ไม่ย

"ข้าไม่สบายจริง ๆ " น้ำเสียงเซียวเย่หลันดังขึ้นด้านหลังศีรษะของเซี่ยอี๋หมู่ นางตกใจเสียจนหน้าซีดเผือด“จ้านอ๋อง!!"ท่านเป็นอะไรไปกัน?" ทุกคนที่อยู่ที่นี่รวมถึงอันติ้งโหวต่างพากันหันไปมองแล้วลุกขึ้นยืนมีเพียงเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่นางเผยถึงสีหน้าอันตกตะลึงออกมาเล็กน้อยนางคิดไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่วันนี้เขาสวมเสื้อผ้าค่อนข้างที่จะเป็นกันเองและผ่อนคลาย บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายยังบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้จัดแจงผมเผ้า เสื้อผ้าและคอปกเสื้อหละหลวมเผยให้เห็นแผ่นอกเล็กน้อย เขาเดินทางออกมาทั้งอย่างนั้น"อาการเก่ากำเริบ" น้ำเสียงของเซียวเย่หลันดูลึกลับเล็กน้อย ก่อนที่จะมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันแล้วยิ้มขึ้น "พระชายาอ๋องเป็นห่วงข้ามากเกินไปจึงไม่ให้ข้าออกจากจวน" “เป็นอย่างนี้นี่เอง!" ทุกคนจึงได้กระจ่างแจ้งเมื่อได้ยินคำพูดของจ้านอ๋องเช่นนั้นก็สัมผัสได้ว่าสองสามีภรรยามีความรู้สึกที่ดีต่อกันลึกซึ้ง เพราะพระชายาอ๋องดูเป็นห่วงเขาเหลือเกินเซี่ยเหยียนยังลุกขึ้นแล้วเดินตรงไป กล่าวขึ้นว่า "มาเถิด ตำแหน่งของข้าสละให้แก่ท่านอ๋อง ท่านนั่งตรงนี้เถิด”เซีย

"ท่านพี่ การที่ชายมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติยิ่งนัก มีกี่คนกันที่สามารถรักและทะนุถนอมมีเพียงภรรยาคนเดียวเช่นพี่เขย?"เมื่อกล่าวถึงอันติ้งโหว น้ำเสียงของเซี่ยอี๋หมู่ก็ดูอิจฉานางขึ้นอีกว่า "ถึงอย่างไร เรือนด้านหลังของจวนจ้านอ๋องก็ต้องมีคนใหม่ ๆ เพิ่มเข้ามา หากจะปล่อยให้คนข้างนอกเข้ามารังแก สู้เอาคนของเราเองเข้าไปเสียดีกว่า จะได้ค่อยมีคนช่วยเหลือ""เอาเถิดข้าจะลองไปถามดู" อันติ้งโหวฮูหยินถอนหายใจ"เช่นนี้ก็ถูกแล้ว"เซี่ยอี๋หมู่เข้ามาโอบแขนอันติ้งโหวฮูหยินด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมแต่ในใจของนางยินดียิ่งนักเซี่ยเชียนฮวันมีนิสัยดื้อด้าน การดูแลรับใช้ชายหนุ่ม ไม่อาจสู้กับซวี่เอ๋อร์ของนางได้เลยเมื่อขับไล่อนุภรรยาคนนั้นออกไปแล้ว ถึงเวลาค่อยจัดการเซี่ยเชียนฮวัน ตำแหน่งพระชายาจ้านอ๋องก็จะเป็นของซวี่เอ๋อร์ไม่ใช่หรือ?......เซี่ยเชียนฮวันถูกเซียวเย่หลันลากตัวกลับมาที่จวนอ๋อง ก่อนจากไป นางเหลือบเห็นอันติ้งโหวฮูหยินทำสีหน้าเหมือนมีอะไรจะพูด แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้พูดผ่านไปประมาณสองวันพวกเขาไม่ได้ข่าวคราวของชายคลุมหน้าในคืนนั้น แต่กลับมีข่าวอื่นขึ้นมาได้ยินว่าซููอวี้เออร์ป่วยอีกแล้

ภายในป่าสายลมยามค่ำคืนพัดโชยใบไผ่ปลิวไหวเซียวเย่หลันกำลังขี่ม้ารีบเร่งไปทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาจึงได้บังคับหยุดบังเหียน"ท่านอ๋อง!"พบว่าเป็นเย่ซิ่นขี่ม้าสีดำมา ด้านหลังมีเสี่ยวตง ซึ่งทั้งสองกำลังไล่ตามเซียวเย่หลันมาเพื่อรั้งเขาไว้เซียวเย่หลันหันไปมองเสี่ยวตงที่ได้รับบาดเจ็บ “พวกเจ้ามาทำอะไร?""ท่านอ๋องเพคะ พระชายาถูกจับตัวไป!"เสี่ยวตงรู้สึกกระวนกระวายใจจนกลิ้งตกลงมาจากหลังม้าเซียวเย่หลันได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อยเขาเพิ่งจะเดินทางจากมา เหตุใดสตรีผู้นั้นจึงถูกจับไปได้มีคนกำลังจับตามองการเคลื่อนไหวของพวกเขาอยู่จริง ๆ เย่ซิ่นลงจากหลังม้าแล้วพยุงเสี่ยวตงขึ้น กล่าวด้วยความกระวนกระวายใจว่า “ในวันนี้พระชายาอ๋องและเสี่ยวตงเดินทางไปดูละคร ตอนกลับมาในรถม้ามีชายสวมหน้ากากคนหนึ่งซ่อนอยู่ แล้วพาพวกนางทั้งสองลักพาตัวไปอยู่นอกเมือง""แล้วเจ้ากลับมาได้อย่างไร"เซียวเย่หลันมองไปทางเสี่ยวตง ดวงตาของเขาดูแหลมคมเล็กน้อยเสี่ยวตงร่างกายสั่นเทาแล้วตอบว่า "ท่านอ๋องเพคะ ชายผู้นั้นจับตัวบ่าวและพระชายาอ๋องไปไว้ในกระท่อมเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ภูเขาลู่อู่ ตอนที่บ่าวลืมตาขึ้นม

คนในราชวงศ์มีแต่พวกโรคจิตเซี่ยเชียนฮวันแอบตำหนิอยู่ในใจแต่เขากลับไม่รู้ว่านักล่าที่เฉลียวฉลาดที่สุดจะปรากฏตัวตามท่าทีของสัตว์ที่ต้องการล่านางไม่แน่ใจว่าเซียวเย่หลันจะมาหรือไม่ และนางก็จะไม่รอคอยให้ชายคนใดมาช่วยตนด้วยความไร้เดียงสาสู้ช่วยตนเองดีกว่าหลังจากคิดได้แล้วเซี่ยเชียนฮวันก็แกล้งส่งเสียงออดอ้อนออกมา ท่าทีของนางเหมือนกับลูกสัตว์ป่าตัวน้อยที่ติดกับดัก มองไปทางชายสวมหน้ากากด้วยความน่าสงสาร "ในเมื่อเจ้าจะไม่ทำร้ายข้า เช่นนั้นแก้มัดให้ข้าก่อนได้หรือไม่"ชายหนุ่มหรี่ตามองนางพยายามครุ่นคิดถึงท่าทีของซูอวี้เออร์ ก่อนที่จะส่งแววตาอันน่าสงสารซึ่งแม้แต่ตัวนางเองที่ทำออกมาก็รู้สึกสะอิดสะเอียน แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน“เชือกนี้ใหญ่เหลือเกิน ทำให้ข้าเจ็บไปหมดแล้ว" “ที่แท้เจ้าเจ็บนี่เอง มิน่าเล่า อยู่ ๆ จึงได้ว่าง่ายขึ้นมา" ชายสวมหน้ากากหันหลังเดินจากไปแล้วย่างไก่ของตนต่อเขาไม่ได้สนใจเซี่ยเชียนฮวันอีกเซี่ยเชียนฮวันกัดฟันกรอด วิธีนี้จัดการเขาไม่ได้จริง ๆ ด้วยแต่จะว่าไปก็ถูก หากชายสวมหน้ากากคนนี้นิสัยเหมือนกับเซียวเย่หลันชื่นชอบประเภทดอกบัวขาวผู้น่าสงสาร เขาคงไม่รู้ส