บทที่ 74

"ข้าไม่สบายจริง ๆ "

น้ำเสียงเซียวเย่หลันดังขึ้นด้านหลังศีรษะของเซี่ยอี๋หมู่ นางตกใจเสียจนหน้าซีดเผือด

“จ้านอ๋อง!!

"ท่านเป็นอะไรไปกัน?"

ทุกคนที่อยู่ที่นี่รวมถึงอันติ้งโหวต่างพากันหันไปมอง

แล้วลุกขึ้นยืน

มีเพียงเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่

นางเผยถึงสีหน้าอันตกตะลึงออกมาเล็กน้อย

นางคิดไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่

วันนี้เขาสวมเสื้อผ้าค่อนข้างที่จะเป็นกันเองและผ่อนคลาย บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายยังบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นจึงไม่ได้จัดแจงผมเผ้า เสื้อผ้าและคอปกเสื้อหละหลวมเผยให้เห็นแผ่นอกเล็กน้อย เขาเดินทางออกมาทั้งอย่างนั้น

"อาการเก่ากำเริบ" น้ำเสียงของเซียวเย่หลันดูลึกลับเล็กน้อย ก่อนที่จะมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันแล้วยิ้มขึ้น "พระชายาอ๋องเป็นห่วงข้ามากเกินไปจึงไม่ให้ข้าออกจากจวน"

“เป็นอย่างนี้นี่เอง!"

ทุกคนจึงได้กระจ่างแจ้ง

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้านอ๋องเช่นนั้นก็สัมผัสได้ว่าสองสามีภรรยามีความรู้สึกที่ดีต่อกันลึกซึ้ง เพราะพระชายาอ๋องดูเป็นห่วงเขาเหลือเกิน

เซี่ยเหยียนยังลุกขึ้นแล้วเดินตรงไป กล่าวขึ้นว่า "มาเถิด ตำแหน่งของข้าสละให้แก่ท่านอ๋อง ท่านนั่งตรงนี้เถิด”

เซีย