Semua Bab หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: Bab 51 - Bab 60

“บังเอิญว่าหม่อมฉันมีสร้อยโมราสีทัออยู่เส้นหนึ่ง ด้วยอายุของหม่อมฉันในตอนนี้คงไม่เหมาะที่สวมใส่มัน มิสู้มอบให้พระชายาจ้านเป็นของรางวัลดีหรือไม่ ฝ่าบาททรงคิดเช่นไรเพคะ”ฮองเฮายิ้มเล็กน้อย และเสนอความเห็นอย่างรวดเร็วฮองเต้พยักหน้า “ดีมาก แต่ฮองเฮากล่าวผิดไปคำหนึ่ง ในสายตาของข้าเจ้ายังคงอ่อนเยาว์ และเหมาะที่จะสวมเครื่องประดับสีชมพู”“ฝ่าบาททรงหยอกเล่นอีกแล้ว”ฮองเฮาหลุบตาต่ำลง ด้วยรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนเช่นนี้ จึงดูไม่เหมือนสตรีที่ให้กำเนิดบุตรมาแล้วหลายคน เฉิงกุ้ยเฟยซึ่งนั่งอยู่อีกด้าน ดวงตาหม่นหมองเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าไม่มีความสุขเซี่ยเชียนฮวันสังเกตท่าทางของพวกเขา พลางคิดในใจว่า...วังหลังคือทุ่งสังหารจริงๆ!เมื่อนึกถึงเรือนหลังของเซียวเย่หลัน ที่มีเพียงซูอวี้เออร์ ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างความปวดหัวให้กับนาง จึงยากที่จะจินตนาการได้ว่า ในวังหลังนั้นจะต้องวุ่นวายมากเพียงใดหลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้ในวังก็นำสร้อยโมราสีท้อของฮองเฮาเข้ามา แล้ววางไว้บนถาด“เข้ามารับรางวัลสิ” น้ำเสียงของฮองเต้ดูใจดี“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”เซี่ยเชียนฮวันยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ก้าวไปข้างหน้าแล้วรับรางวัล

“นี่ไม่เกี่ยวกับอวี้เออร์”เซียวเย่หลันไม่สนใจองค์หญิงแปดอีกต่อไปสตรีงี่เง่าไร้เหตุผลในสายตาเขาล้วนก็พอๆ กันหลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันปลดเสื้อของเซวียนชินอ๋องออกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของฝูงชน พบว่าเขาใกล้หยุดหายใจแล้ว นางทำการวินิจฉัยทันที มีความเป็นไปได้ที่เศษอาเจียนเพราะความตกใจของเขาเข้าไปติดในหลอดลม ทำให้หายใจไม่ออก!“ขอแรงหน่อย ช่วยข้าพยุงเขาขึ้นมา”นางรีบสั่งคนที่อยู่รอบๆหลังจากที่พยุงเซวียนซินออกให้ลุกขึ้นแล้ว เซี่ยเชียนฮวันอ้อมไปข้างหลังเขา งอขาไปด้านหลัง ให้ร่างกายเขาเกยอยู่บนต้นขาของตัวเองท่วงท่านี้สร้างความแตกตื่นในท้องพระโรงอีกครั้งบรรดาอ๋อง องค์หญิงและราชวงศ์ทุกพระองค์อดไม่ได้ที่จะชี้หน้าตำหนิเซี่ยเชียนฮวัน“นางทำสิ่งใดกันแน่ นึกไม่ถึงว่าจะทำกิริยาไม่เหมาะสมเช่นนี้”“คงเป็นบ้าไปแล้ว...”เวลานี้ เซียวเย่หลันสีหน้าเริ่มหม่นแสงสตรีคนนี้ เมื่อครู่เพิ่งบอกว่าตัวเองมีขอบเขตนี่คือขอบเขตของนาง?หากไม่เห็นแก่ฐานะพระชายาจ้านอ๋องของนาง อาศัยแค่ความกล้าของนางทำกริยาเช่นนี้ต่อหน้าฮ่องเต้ ก็เพียงพอจะถูกตัดหัวสิบแปดครั้งแล้วองค์หญิงแปดที่อยู่ข้างกายเซียวเย่หลันสีหน้

“องค์หญิงไม่สู้เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ เจ้าพกถุงหอมไว้นานเช่นนั้น กลิ่นหอมติดตัวนานแล้ว อย่าว่าแต่สุนัขตัวผู้เลย แม้แต่นกตัวผู้ที่บินบนฟ้ายังอดไม่ได้ที่จะอุจจาระรดใส่เจ้า”เซี่ยเชียนฮวันหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ เพียงพูดสองสามคำก็ทำให้องค์หญิงโกรธจนหน้าเขียว!ดูเหมือนว่าช่วงนี้นางคงตกใจจนไม่กล้าออกจากบ้านแล้วงานเลี้ยงดำเนินต่อไปหลังจากช่วยชีวิตเซวียนชินอ๋องไว้ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีคนใช้สายตามองนางมาเป็นครั้งคราว บ้างรู้สึกสนใจ มองสำรวจ บ้างกลับเป็นความสงสัยและหวัดหวั่นอาหารมื้อนี้ เมฆดำลอยคละคลุ้งหลังจากที่นางได้ตัดสินใจแล้ว ตำแหน่งนางในราชวงศ์นาง ดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป......หลังจบงานเลี้ยงหลังจากฮ่องเต้เสด็จกลับไปก่อน ทุกคนทยอยแยกย้ายกลับบ้านตนกระทั่งคนส่วนมากจากไปแล้ว ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่มีรู้สึกถูกจับจ้องอีกต้องไป นางผ่อนคลายลงได้แล้วและค่อยๆ ดื่มน้ำแกงรังนกที่เหลือจนหมดอย่างเงียบๆไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เซียวเย่หลันที่ทำสิ่งใดไม่สนใจผู้อื่นมาตลอดกลับไม่ได้จากไป ทว่ากลับนั่งอยู่ข้างเซี่ยเชียนฮวันเงียบๆราวกับรอนางกินเสร็จโดยเฉพา

“ไทเฮาเชิญพระชายาอ๋องไปพบที่ตำหนักหย่งโซ่ว”ขันทีก้มโค้งคำนับให้กับเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่แท้ก็เป็นคนของเสด็จป้าเกือบนึกว่าฮ่องเต้เฒ่าย้อนกลับมา พบว่านางแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือ คิดจะหาเรื่องนาง“ข้าไปเดี๋ยวนี้” เซี่ยเชียนฮวันหันหน้ามา จงใจขยิบตาใส่เซียวเย่หลัย “ท่านพี่กลับบ้านไปก่อน รอข้านะ”“ไม่มีใครคิดจะรอเจ้า”เซี่ยเชียนฮวันทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกรังเกียจได้สำเร็จแล้วเขาเดินออกจากท้องพระโรงโดยไม่หันหน้ากลับมา ยิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้น ราวกับสตรีที่อยู่ด้านหลังเป็นเชื้อโรคระบาดเซี่ยเชียนฮวันเดินตามขันทีไปยังตำหนักหย่งโซ่วเพิ่งก้าวข้ามธรณีประตู นางได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกสดชื่น ราวกับอยู่ท่ามกลางทะเลดอกไม้ ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกๆไทเฮาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการปรุงเครื่องหอมแตกต่างจากผู้สูงอายุคนอื่นที่ชอบจุดธูปไหว้พระ งานอดิเรกของไทเฮาส่วนมากเป็นการปรุงเครื่องหอม ดังนั้นในตำหนักหย่งโซ่วมักจะอบอวนไปด้วยกลิ่นหอม ดึงดูดผีเสื้อมากกว่าตำหนักของนางสนมอื่นๆท่ามกลางกระถางสำริดหยกแต่ละใบ มีหญิงชราผมสีเงินใบหน้ามีเมตตาคนหนึ่งยืนอยู่

หลังจากที่ออกจากวังหย่งโซ่วแล้วเซี่ยเชียนฮวันนั่งอยู่บนเกี้ยว ครุ่นคิดไปต่างๆ นาๆเจ้าของร่างเดิมดื้อด้านด่ากราดไปทั่ว ใช้แรงกายแรงใจทั้งหมดเพื่อจะได้เข้าใกล้เซียวเย่หลัน ถึงขั้นไม่สนใจว่าจะทำให้ตัวเองกลายเป็นตัวตลกอันดับหนึ่งของเมืองหลวง นี่เป็นเพียงเพราะนางหลงรักเซียวเย่หลันเท่านั้นหรือเมื่อคิดดูแล้ว คงไม่ใช่เพราะแค่เหตุนั้นอันติ้งโหวเคยถูกเรียกตัวให้เข้าวังอย่างลับๆ อยู่หลายครา ทุกครั้งที่กลับจวนก็หน้ามุ่นคิ้วขมวด ดึกดื่นแค่ไหนก็นอนไม่หลับ และทุกอย่างนี้ล้วนอยู่ในสายตาของเจ้าของร่างเดิมเซี่ยเชียนฮวันก้มหน้าหลับตา จับจ้องไปที่ฝ่ามือของตน พร่ำเบาๆ “เจ้าเป็นลูกสาวที่กตัญญูผู้หนึ่ง เสียดายก็แต่จวนของเจ้ามีภูมิหลังในเมืองหลวงไม่ลึกพอ เพิ่งแต่งเข้าจวนจ้านอ๋องก็ถูกปองร้ายเสียชีวิต ยังไม่ทันได้ปกป้องคนในบ้าน ก็ต้องเอาชีวิตตัวเองไปแลกก่อนเสียแล้ว” ปีนั้นที่ถูกรับเลี้ยง อาจารย์ก็เคยตั้งชื่อให้นางว่าเชียนฮวัน บางทีนี่อาจเป็นวาสนาในความมืดที่กำหนดไว้ให้นางมาทำตามเป้าหมายของเจ้าของร่างเดิมที่ต้องการปกป้องจวนอันติ้งโหวให้อยู่รอดปลอดภัยก็ได้ เพียงแต่ หากเป็นเช่นนี้นางก็ต้องผูกติดกับเซ