บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 31 - บทที่ 40

ณ วังบูรพาเซี่ยเชียนฮวันมีคนประคองลงมาจากเกี้ยวนี่เป็นครั้งแรกที่นางเข้าวัง ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ แม้ในยามราตรีเงียบสงัด รูปปั้นสลักเหล่านั้นยังคงเผยโครงร่างอันชัดเจนด้วยแสงจันทร์สาดส่องงดงาม ใหญ่โตราวกับสรวงสวรรค์“ท่านอ๋อง พระชายา เชิญเถิด” เฉินกงกงเป็นคนเดินนำทางไปเซียวเย่หลันก็เดินตามไปเช่นกันอาจเป็นเพราะเขามีความสงสัยในตัวของเซี่ยเชียนฮวัน ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินทางมาดูด้วยตนเองให้แน่ชัดเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้สนใจเขาด้วยการประคองของนางในสองคน นางเดินทางมาถึงตำหนักของพระราชนัดดาน้อย เมื่อก้าวเข้าไปด้านในก็พบว่าพระชายาองค์รัชทายาทเดินตรงเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มว่า “เชียนฮวัน ในที่สุดเจ้าก็มาสักที!”การเรียกชื่อออกมาเช่นนี้ทำให้ดูเป็นกันเองมากเซี่ยเชียนฮวันกุมมือพระชายาองค์รัชทายาทเอาไว้ นางเองก็รู้สึกคุ้นเคยสนิทสนมกับสตรีผู้อ่อนโยนคนนี้ยิ่งนัก พร้อมกล่าวด้วยเสียงบางเบาว่า “ขอโทษทีที่ข้ามาช้า เรารีบเข้าไปดูสถานการณ์ของเด็กกันเถิด” “เจ้าเป็นอะไรไป ดูเหมือนบาดเจ็บไม่น้อย”พระชายาองค์รัชทายาทเห็นสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันดูไม่ดีนัก ยามเดินต้องมีคนคอยพยุง ที่คอยั

"เจ้ารู้แล้วงั้นหรือ เพราะเหตุใดเขาจึงถูกพิษเล่า" พระชายาองค์รัชทายาทตกตะลึงแล้วรีบเอ่ยถามบัดนี้แม้แต่เซียวเย่หลันเองก็เผยสีหน้าอันประหลาดใจออกมา เขาใช้แววตาอันสำรวจสอดส่องจ้องไปที่เซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าต่าง ผลักหน้าต่างบานนั้นออก สายลมเย็นจากด้านนอกพัดเข้ามา มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกถัวซานางหันกลับมากล่าวว่า "ตอนที่ข้าเดินทางมา ก็พบว่าที่ด้านนอกมีต้นถัวซาปลูกอยู่สองสามต้น เดิมทีผงของต้นไม้นี้ไม่มีพิษ แต่หากนำไปผสมกับซิ่งเหรินก็จะเกิดพิษขึ้นอย่างช้าๆ ” “ในฤดูนี้ลมแรงนัก ข้าคิดว่ายามนางในนำขนมซิ่งเหรินมาถวายแก่พระราชนัดดาน้อย ด้านบนคงจะมีผงของต้นไม้นี้อยู่บ้าง เมื่อวันเวลานานเข้า อาหารที่ไปสั่งสมเกิดเป็นพิษก็ยิ่งมากขึ้น จนเริ่มมีอาการอันตราย" เมื่อได้ยินการคาดเดาของเซี่ยเชียนฮวัน ทุกคนในที่นั้นก็ตัวสั่น ในใจเกิดความหวาดกลัวขึ้นมา! พระชายาองค์รัชทายาทพึมพำว่า "ต้นถัวซาเหล่านั้น องค์ชายรองเป็นคนมอบให้......""หุบปากเสีย" องค์รัชทายาทหันไปใช้สายตาเตือนภรรยาของตน ไม่ให้นางกล่าวมากความ “บางทีอาจเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ หาได้มีใครจงใจวางยา เป็นเพราะพวกเร

เซียวเย่หลันหันกลับมามองท่ามกลางแสงจันทร์ ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงโดดเด่นสง่างามราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ไม่มีสิ่งใดแปดเปื้อนแม้แต่น้อยเซี่ยเชียนฮวันจำต้องยอมรับชายผู้นี้แม้จะน่ารังเกียจเพียงไร แต่รูปร่างหน้าตาของเขายังคงทำให้นางหลงใหลได้ทุกเมื่อนางเดินกะเผลกๆ เข้ามาแล้วชายตามองเซียวเย่หลันที่นั่งอยู่บนม้าขาว “เจ้าคิดจะจากไปเช่นนี้หรือ”“ไม่เช่นนั้นเล่า?” เซียวเย่หลันมองไปที่นางด้วยความเย็นชา “ให้เจ้าตบข้าอีกครั้งค่อยไปงั้นรึ?”เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงหึๆ ออกมาจากลำคอ “บัดนี้ทุกคนล้วนยุ่งอยู่กับการถอนต้นไม้ ไม่มีใครพยุงข้า ที่หลังข้าบาดเจ็บเช่นนี้ ข้าจะขึ้นเกี้ยวเองได้อย่างไร”“เจ้าต้องการให้ข้าพยุงเจ้า?”เซียวเย่หลันเผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อยเขาสงสัยเสียจริงว่าสตรีนางนี้เอาความมั่นใจมาจากที่ใดเมื่อครู่ตบหน้าเขาต่อทุกคน บัดนี้ยังกล้าเอ่ยเงื่อนไขเช่นนี้อีก“เจ้าไม่ยินดีพยุงข้าก็ไม่เป็นไร ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งจนกระทั่งฟ้าสาง ให้ทุกคนในวังรู้ว่าเจ้าทำร้ายคนดีและเกือบโบยภรรยาผู้เติบโตมาด้วยกันแต่เล็ก จนแทบถึงแก่ชีวิต”เซี่ยเชียนฮวันพยุงไม้ค้ำเอาไว้ แกล้งทำท่าทางจะนั่งลงอย่างช้าๆ

ด้วยการพยุงจากเสี่ยวตง เซี่ยเชียนฮวันจึงเดินโซซัดโซเซมาถึงเรือนจิ่นซิ่วได้สำเร็จ“พระชายาอ๋อง? มาที่นี่ทำสิ่งใดเพคะ”หญิงชราคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นเห็นเซี่ยเชียนฮวัน นางแสดงสีหน้าอันรังเกียจออกมาโดยไม่อาจปิดบังได้ แทบจะกล่าวว่า “ที่นี่ไม่ต้อนรับท่าน” ออกมาเสียแล้วเซี่ยเชียนฮวันเหลือบตามองแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “เสี่ยวตง นางผู้นี้เห็นข้าแต่ไม่คารวะ อีกทั้งกล่าววาจาเสียมารยาทไม่มีความเคารพยำเกรง จงไปตบปากนางเสีย”“เพคะ!”เสี่ยวตงว่องไวกว่าบ่าวรับใช้คนก่อนของเจ้าของร่างเดิมมากทีเดียวนางก้าวไปสองสามก้าวแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงผู้นั้น ยกมือขึ้นตบทันใดหญิงผู้นั้นถูกตบไปสักพักจึงได้สติกลับคืนมา กล่าวด้วยความโมโหว่า “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตบข้า? พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าคือใคร?!”“ตบต่อไป จนกระทั่งนางหยุด” เซี่ยเชียนฮวันเอามือกอดอกเลิกคิ้วใส่เสี่ยวตงตอบรับ จากนั้นยกมือขึ้นตบต่อโดยไม่ลังเล“เพียะ!”“เพียะๆๆ!”ภายในลาน เสียงฝ่ามือดังสนั่น!หญิงผู้นั้นคิดจะโต้กลับ แต่เสี่ยวตงหาได้เหมือนกันบ่าวรับใช้ทั่วไป นางและพี่ชายล้วนเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธ ไม่ให้โอกาสใครได้ลงมือกลับแม้แต่น้อยในไม่ช้า ใบหน้า

ณ ภัตตาคารแห่งหนึ่งเซียวเย่หลันนั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่าง มองไปยังอาหารเลิศรสมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วกล่าวเบาๆ ว่า "เหตุใดวันนี้เสด็จพี่จึงอารมณ์ดี คิดจะนัดแนะข้าออกมาดื่มสุราด้วยเล่า" ผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาก็คือองค์รัชทายาทนั่นเององค์ทายาทรินสุราให้แก่ตนเองเต็มแก้ว ก่อนจะยิ้มขึ้นว่า “ในวันนี้ร่างกายของห้าวเออร์ดีขึ้นมากทีเดียว ข้าจึงรู้สึกมีความสุข คิดไปคิดมา ในบรรดาพี่น้องของเราผู้ที่สามารถร่วมดื่มสุรากับข้าได้ก็คงจะมีเพียงเจ้าเท่านั้น" เซียวเย่หลันนิ่งเงียบไม่ได้กล่าวสิ่งใด เขายกแก้วสุราขึ้นดื่มในราชวังนั้นเต็มไปด้วยอันตรายกว่าจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาทได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายและต้องระแวดระวังตลอดเวลา ผู้ที่เขาสามารถเชื่อถือได้มีไม่มากนัก ก่อนหน้านี้อาจมีเพียงเซียวเย่หลันคนเดียวตอนนี้......บางทีอาจจะเพิ่มเซี่ยเชียนฮวันขึ้นมาอีกคน? "น้องสะใภ้ดีขึ้นบ้างหรือไม่” องค์รัชทายาทเอ่ยทักถาม "เมื่อคืนนี้ตอนที่ข้าเห็น สีหน้าของนางซีดเผือดจนน่าตกใจเหลือเกิน"สีหน้าของเซียวเย่หลันแข็งทื่อ “น่าจะดีขึ้นแล้ว" “เหตุใดเจ้าจึงพูดว่าน่าจะ?" เมื่อได้ยินประโยคนี้ องค์รัชทายาทก็ทำส