All Chapters of หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: Chapter 211 - Chapter 220

ฮ่องเต้ทรงครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานแม้ท่านหญิงหยวนหลี่จะกระทำการโดยไร้มารยาทและพูดจาเย่อหยิ่ง แต่การที่นางกล้าประกาศตนเป็นปรปักษ์กับเซี่ยเชียนฮวันเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่านางมีความมั่นใจจริงในทางกลับกันเมื่อมองมาที่เซี่ยเชียนฮวันนางขมวดคิ้วไม่พูดจา ดูเหมือนมีข้อสงสัยอยู่ในใจ ไม่แน่ใจนักว่าครั้งนี้นางมั่นใจเท่าไรภายใต้การเปรียบเทียบนี้ในที่สุดฮ่องเต้ก็เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ ว่า"หยวนหลี่ หากเจ้าสามารถจัดการกาฬโรคได้ภายในห้าวัน ข้าจะสั่งให้คนไปถอดป้ายประกาศยอดหมอเทวดาจากโรงหมอของภรรยาเจ้าเจ็ด เอาไปไว้ที่ถงซ่านถังของเจ้า""แต่เจ้าจำไว้ หากเจ้าทำไม่ได้ล่ะก็ จะถือว่าต้องโทษหลอกลวงฮ่องเต้ ในฐานะที่เป็นบุตรหลานของขุนนาง โทษนั้นจะเพิ่มขึ้นอีก และข้าจำเป็นต้องลงโทษเจ้าอย่างเคร่งครัด"ฮ่องเต้ทรงประกาศออกมาอย่างกึกก้องเมื่อกาฬโรคแพร่กระจาย เมืองหลวงคงจะกลายเป็นเมืองแห่งกองซากศพ ส่งผลให้ราคาสินค้าต่างๆ แพงลิบลับบัดนี้ทางเขตตะวันตก อาณาจักรต้าเหลียงมีความประสงค์จะออกมาเคลื่อนไหว ส่วนทางหนานจาวก็มีจิตใจทะเยอทะยานเช่นกัน พวกเขาเพียงแต่รอโอกาสเหมาะสมเพื่อที่จะโจมตี ดังนั้นเมืองหลวงจะเกิดเรื่องวุ่น

"อวี้เออร์ผิดเรื่องใด"ใบหน้าของเซียวเย่หลันยังคงเย็นชาเขาคิดเพียงว่าเซี่ยเชียนฮวันกำลังสร้างปัญหาและเข้าปกป้องบ่าวรับใช้อย่างไร้เหตุผลเซี่ยเชียนฮวันหัวเราะเยาะเย้ย "ในสายตาของเจ้านางทำสิ่งใดล้วนถูกต้อง ต่อให้นางรู้ว่าอาการไอของข้ายังไม่หายและยังอ่อนแอจากความหนาวเย็น นางจงใจจุดไฟเผากระเทียมข้างลานบ้านของข้าเพื่อให้ข้าไอ้มากขึ้น แต่นางก็ยังคงบริสุทธิ์ไร้เดียงสา""ท่านอ๋องเพคะ หาได้เป็นเช่นนั้น ข้าน้อยเพียงกังวลว่าร่างกายของพระชายาอ๋องที่อ่อนแอ อาจจะถูกสิ่งชั่วร้ายเข้ารุกราน ดังนั้นจึงทำการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้นาง"ซูอวี้เออร์ทำสีหน้าน่าสงสารในใจของเซียวเย่หลันนางเป็นสตรีที่จิตใจงดงาม เสียสละตนเองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นได้ ดังนั้นการอธิบายด้วยดวงตาแดงก่ำของนาง เขาจะไม่เชื่อได้อย่างไรเซียวเย่หลันตบหลังมือของซูอวี้เออร์เบาๆ แล้วพูดว่า "ข้าเข้าใจความหวังดีของเจ้า""อีกอย่าง เมื่อพระชายาอ๋องเดินทางมาบอกว่าอาการไอกำเริบ ข้าจึงได้สั่งบ่าวรับใช้ดับไฟ แม่นางเสี่ยวตงกลับไม่ยอม ยืนกรานจะให้บทเรียนแก่ข้าให้ได้"ซูอวี้เออร์ก้มหน้าลงราวกับว่านางคือผู้ถูกกระทำ แล้วยังคงกล่าวหาต่อไปเสี่ยว

"เจ้าเห็นว่าท่านหญิงหยวนหลี่เชื่อถือได้งั้นหรือ?"เซียวเย่หลันมองไปทางซูอวี้เออร์ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยซูอวี้เออร์กล่าวขึ้นอย่างช้าๆ ว่า "ท่านหญิงมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม จิตใจงดงามมีความยุติธรรม ครานั้นที่ข้าน้อยถูกพิษเย็น ก็ไปรักษากับนาง นางพยายามรักษาข้าน้อยอย่างสุดความสามารถ จวบจนบัดนี้ยังคงส่งยามาเป็นครั้งคราว”"เป็นเช่นนี้นี่เอง"เมื่อได้ยินว่าท่านหญิงหยวนหลี่เอาใจใส่ซูอวี้เออร์มาก คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเซียวเย่หลันก็คลายลงเห็นได้ชัดว่าเขาเชื่อในคำพูดของซูอวี้เออร์ และลดความระแวงท่านหญิงคนนี้ลงซูอวี้เออร์หันไปมองเซี่ยเชียนฮวัน ยิ้มแล้วกล่าวว่า "ท่านพี่อย่าโกรธที่ข้าอาจจะพูดตรงไปตรงมา แม้ว่าวิธีการฝังเข็มของท่านจะยอดเยี่ยมยิ่งนัก ทว่าแต่ละคนมีจุดแข็งของตนเอง บางทีวิธีการสั่งยาของท่านหญิงอาจจะเก่งกว่าท่านพี่ อีกอย่าง นางได้รับการสืบทอดมาจากกุ่ยอี ท่านพี่จะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าภายในเวลาไม่กี่วันนางจะสามารถหายามารักษาโรคระบาดได้หรือไม่?"ประโยคนี้ของนางดูช่างสุภาพยิ่งนัก แม้คำพูดจากมองไม่เห็นเป็นรูปธรรม แต่ทำให้เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกเหมือนโดนเหยียบย่ำบ่าวรับใช้ที

"แต่ว่าที่บ้านของข้าไม่มีของมีค่าอะไรเลยและไม่รู้ว่าจะไปหยิบยืมจากผู้ใดได้ ..."ชายผู้นั้นคุณทำออกมาหยวนหลี่ยังคงทำท่าทีเย็นชาราวกับดอกไม้ผู้สูงส่ง นางกล่าวขึ้นว่า "เช่นนั้นข้าก็ไร้หนทาง คนที่อยากจะซื้อยามีมากมายเหลือเกิน หากว่าพวกเขาพยายามดิ้นรนที่จะจ่ายเงินสำหรับซื้อยา ข้ากลับนำยาที่มีไม่มากมาบริจาคให้แก่เจ้า เช่นนั้นคงไม่ยุติธรรมต่อพวกเขาสินะ?""แต่ว่าพ่อของข้า พ่อของข้าใกล้จะ...""เชิญกลับเถิด"ชายหนุ่มผู้นั้นรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาดเขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันกลับไปมองเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปหาท่านหญิงหยวนหลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา โน้มกายพยุงชายหนุ่มที่คุกเข่าให้ยืนขึ้น"ข้าบอกกับเจ้าแล้วว่าขอร้องนางไปก็ไร้ประโยชน์” ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันมืดมนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "นางเพียงต้องการขายยาในราคามหาศาล เอาทรัพย์สินของประชาชนธรรมดาเช่นพวกเจ้าไปเสีย แล้วนางจะใจดีกับเจ้าได้อย่างไร""พระชายาอ๋องกล่าวเช่นนี้เกรงว่าจะไม่ยุติธรรมนัก"ท่านหญิงหยวนหลี่ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดกับเซี่ยเชียนฮวันด้วยความไม่พึงพอใจนางกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ยานี้ต้องใช้ส่วนประกอบที่ไม่ธรร

"เมื่อครู่บ่าวแอบไปที่เรือนจิ่นซิ่วมา..."ท่าทีของเสี่ยวตง นอกจากความตึงเครียดแล้วยังดูตื่นเต้นเล็กน้อย นางแทบรอไม่ไหวที่จะบอกความลับนี้กับเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันหยิกแก้มน้อยๆ ของเสี่ยวตงแล้วตำหนิว่า "จู่ๆ เจ้าไปที่เรือนจิ่นซิ่วทำไมกัน ตอนนี้มือของเจ้าบาดเจ็บอยู่ หากซูอวี้เออร์หาเรื่องลงโทษเจ้าอีกละก็ คราวนี้มือของเจ้าคงใช้การไม่ได้อีกต่อไปแน่นอน""ขอโทษเพคะเหนียงเหนียง บ่าวผิดไปแล้ว" เสี่ยวตงก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดเซี่ยเชียนฮวันมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วนางจึงได้ดึงเสี่ยวตงเข้าไปในห้อง กระซิบถามว่า "เจ้าได้ยินอะไรมา?""เหนียงเหนียงเพคะ ก่อนหน้านี้เหนียงเหนียงกล่าวว่าแม่นางซูและท่านหญิงหยวนหลี่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาต่อกันใช่หรือไม่ วันนี้บ่าวรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำจึงได้เดินเที่ยวไปรอบๆ ปรากฏว่าเจอกับผู้ที่มาส่งจดหมายให้แม่นางสู้แทนท่านหญิงหยวนหลี่!"เสี่ยวตงกระซิบแล้วพูดขึ้นด้วยความสงสัย นางจึงแอบไปบริเวณใกล้เคียงกับเรือนจิ่นซิ่ว และได้ยินบทสนทนาของซูอวี้เออร์กับสาวรับใช้อวิ๋นซีเข้าพอดีหากไม่ได้แอบฟังคงไม่รู้ว่าที่แท้ซูอวี้เออร์และท่านหญิงหยวนหลี่แอบร่