“พอได้แล้ว!"เซี่ยเชียนฮวันอยากจะเข้าไปหยุดการลงโทษนี้แต่แววตาของเซียวเย่หลัน ทำให้เย่ซิ่นรีบเข้าไปรั้งนางเอาไว้เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันก็ร่างกายอ่อนแอ บัดนี้จึงไม่อาจเข้าใกล้เสี่ยวตงได้นางโมโหจนตะโกนออกมา"พอได้แล้วเซียวเย่หลัน! เสี่ยวตงรับใช้เจ้ามาเนิ่นนานหลายปี พี่ชายของนางสละชีวิตตนเองเพื่อเจ้าได้ ซูอวี้เออร์เพียงแค่ร่ำไห้สองสามคำ เจ้ากล้าทำเช่นนี้ ไม่กลัวทุกคนจะผิดหวังในตัวเจ้าหรือ?"จากนั้น พบว่าเซียวเย่หลันยังคงเฉยเมย!แม้แต่เย่ซิ่นที่เข้าไปรั้งเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ ยังได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ มองดูน้องสาวถูกลงโทษเขารู้เป็นอย่างดีหากเป็นองค์ชายท่านอื่นอาจจะสามารถร้องขอความเมตตาได้แต่เซียวเย่หลันคือผู้บัญชาการทหาร คำสั่งที่สั่งออกไปแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นอันขาด ไม่ว่าใครเข้ามาโน้มน้าวก็ไร้ผลทุกคนจึงทำได้เพียงเก็บความคิดนี้ไว้ในใจ แล้วดูเสี่ยวตงถูกตีมือจนครบ 30 ครั้ง"เสี่ยวตง!"เซี่ยเชียนฮวันรีบเข้าไปอุ้มเสี่ยวตงซึ่งกำลังร้องไห้มาไว้ในอ้อมกอด ยกมือที่บวมแดงเลือดไหลซึมของนางขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดใจผิวหนังถูกตีจนถลอกเสี่ยวตงยังเด็กยิ่งนัก ตามปกติแล้วเซี่ยเชี
"เจ้าเห็นว่าท่านหญิงหยวนหลี่เชื่อถือได้งั้นหรือ?"เซียวเย่หลันมองไปทางซูอวี้เออร์ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยซูอวี้เออร์กล่าวขึ้นอย่างช้าๆ ว่า "ท่านหญิงมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม จิตใจงดงามมีความยุติธรรม ครานั้นที่ข้าน้อยถูกพิษเย็น ก็ไปรักษากับนาง นางพยายามรักษาข้าน้อยอย่างสุดความสามารถ จวบจนบัดนี้ยังคงส่งยามาเป็นครั้งคราว”"เป็นเช่นนี้นี่เอง"เมื่อได้ยินว่าท่านหญิงหยวนหลี่เอาใจใส่ซูอวี้เออร์มาก คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเซียวเย่หลันก็คลายลงเห็นได้ชัดว่าเขาเชื่อในคำพูดของซูอวี้เออร์ และลดความระแวงท่านหญิงคนนี้ลงซูอวี้เออร์หันไปมองเซี่ยเชียนฮวัน ยิ้มแล้วกล่าวว่า "ท่านพี่อย่าโกรธที่ข้าอาจจะพูดตรงไปตรงมา แม้ว่าวิธีการฝังเข็มของท่านจะยอดเยี่ยมยิ่งนัก ทว่าแต่ละคนมีจุดแข็งของตนเอง บางทีวิธีการสั่งยาของท่านหญิงอาจจะเก่งกว่าท่านพี่ อีกอย่าง นางได้รับการสืบทอดมาจากกุ่ยอี ท่านพี่จะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าภายในเวลาไม่กี่วันนางจะสามารถหายามารักษาโรคระบาดได้หรือไม่?"ประโยคนี้ของนางดูช่างสุภาพยิ่งนัก แม้คำพูดจากมองไม่เห็นเป็นรูปธรรม แต่ทำให้เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกเหมือนโดนเหยียบย่ำบ่าวรับใช้ที
"เหนียงเหนียงเพคะ เมื่อได้ยินเช่นนี้บ่าวก็นึกขึ้นมาได้ บ่าวเคยได้ยินท่านพี่กล่าวว่าก่อนหน้านี้ท่านอ๋องเดินทางไปหาท่านหญิงหยวนหลี่ที่จวนกานชินอ๋องก็เป็นข้อเสนอแนะของซูอวี้เออร์"เสี่ยวตงหวนระลึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องราวเช่นนี้เกิดขึ้นนางนิ่งเงียบไปสักพักแล้วครุ่นคิด เมื่อพันแผลให้กับเสี่ยวตงแล้ว นางก็เก็บของเตรียมตัวออกไปข้างนอกรถม้าเดินทางโคลงเคลงอยู่สักพัก เซี่ยเชียนฮวันกลับมายังเมืองทางตะวันตกอีกครั้งหากเปรียบเทียบกับสถานการณ์ที่ดูว่างเปล่าเมื่อหลายวันก่อน บัดนี้ที่ถนนดูคึกคักมากขึ้น แต่ว่า...ล้วนเต็มไปด้วยศพผู้ที่ติดเชื้อกาฬโรคในกลุ่มแรก บัดนี้เริ่มทยอยเสียชีวิตลงศพของพวกเขาดูน่ากลัวยิ่งนัก ถูกห่อด้วยฟางวางเรียงอยู่บนเกวียน รอนำส่งไปเผารอบข้างเต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญสภาพแวดล้อมไม่ต่างกับอยู่ในนรก เซี่ยเชียนฮวันกัดฟันแล้วเดินตรงไปที่ฮัวเยว่ถัง พบว่าชายหนุ่มผู้นั้นกำลังแบกบิดาที่ป่วยหนักของเขาต้องการจะจากไป"เกิดอะไรขึ้น?"นางรีบตรงเข้าไปเดิมทีคิดว่าคนไข้เสียชีวิตแล้ว แต่เมื่อพิจารณาดูอีกทีพบว่ายังมีชีวิตอยู่เซี่ยเหยียนก็อยู่ท
"แต่ว่าที่บ้านของข้าไม่มีของมีค่าอะไรเลยและไม่รู้ว่าจะไปหยิบยืมจากผู้ใดได้ ..."ชายผู้นั้นคุณทำออกมาหยวนหลี่ยังคงทำท่าทีเย็นชาราวกับดอกไม้ผู้สูงส่ง นางกล่าวขึ้นว่า "เช่นนั้นข้าก็ไร้หนทาง คนที่อยากจะซื้อยามีมากมายเหลือเกิน หากว่าพวกเขาพยายามดิ้นรนที่จะจ่ายเงินสำหรับซื้อยา ข้ากลับนำยาที่มีไม่มากมาบริจาคให้แก่เจ้า เช่นนั้นคงไม่ยุติธรรมต่อพวกเขาสินะ?""แต่ว่าพ่อของข้า พ่อของข้าใกล้จะ...""เชิญกลับเถิด"ชายหนุ่มผู้นั้นรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาดเขาตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันกลับไปมองเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปหาท่านหญิงหยวนหลี่ด้วยใบหน้าเย็นชา โน้มกายพยุงชายหนุ่มที่คุกเข่าให้ยืนขึ้น"ข้าบอกกับเจ้าแล้วว่าขอร้องนางไปก็ไร้ประโยชน์” ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันมืดมนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "นางเพียงต้องการขายยาในราคามหาศาล เอาทรัพย์สินของประชาชนธรรมดาเช่นพวกเจ้าไปเสีย แล้วนางจะใจดีกับเจ้าได้อย่างไร""พระชายาอ๋องกล่าวเช่นนี้เกรงว่าจะไม่ยุติธรรมนัก"ท่านหญิงหยวนหลี่ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดกับเซี่ยเชียนฮวันด้วยความไม่พึงพอใจนางกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ยานี้ต้องใช้ส่วนประกอบที่ไม่ธรร
ขอบอกตามตรงว่าเซี่ยเชียนฮวันไม่เคยเห็นกับคนที่แปลกเช่นนี้มาก่อน บัดนี้จึงทำให้นางรู้สึกตกตะลึงกับความคิดของท่านหญิงหยวนหลี่"ท่านหญิงข้าขอพูดอะไรกับเจ้าสักประโยคหนึ่ง”เซี่ยเชียนฮวันมองไปยังท่านหญิงหยวนหลี่ที่ทำท่าทีหยิ่งยโสท่านหญิงหยวนหลี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "งั้นหรือ? เชิญพระชายาอ๋องกล่าวมาเถิด""ผู้ที่มีจิตใจชั่วร้าย มองใครล้วนชั่วร้ายทั้งสิ้น" เซี่ยเชียนฮวันพยุงชายหนุ่มผู้นั้นให้ลุกขึ้นแล้วให้เขาแบกบิดาที่ป่วยหนักเดินทางออกมาจากถงซ่านถังท่านหญิงหยวนหลี่กำมือในแขนเสื้อเอาไว้แน่นบอกว่านางมีความคิดชั่วร้ายงั้นหรือ?เหอะๆ น่าขำยิ่งนักในความคิดของนาง พระชายาจ้านอ๋องกำลังจะได้ลงนรกแล้ว ยังกล้าทำมาปากดีตัวเองกำลังจะตายยังไม่รู้ตัว กล้ามาเยาะเย้ยนาง...เซี่ยเชียนฮวัน สำหรับเจ้าคงต้องใช้คำว่าโง่เง่ามาเปรียบเปรย"ท่านหมอเทวดาแล้วพ่อของข้าจะทำอย่างไรเล่า ท่านหญิงไม่ยอมขายยาให้กับเรา เช่นนั้นพ่อของข้าคงต้องนอนรอวันตายใช่หรือไม่”ชายหนุ่มผู้นั้นก็ทำตัวไม่ถูก เขาได้แต่เงยหน้าขึ้นมองดูเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันตบบ่าของเขาเบาๆ ถอนหายใจพูดว่า "เจ้าอย่าได้กังวลใจไป ข้าจะพยายา
"เมื่อครู่บ่าวแอบไปที่เรือนจิ่นซิ่วมา..."ท่าทีของเสี่ยวตง นอกจากความตึงเครียดแล้วยังดูตื่นเต้นเล็กน้อย นางแทบรอไม่ไหวที่จะบอกความลับนี้กับเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันหยิกแก้มน้อยๆ ของเสี่ยวตงแล้วตำหนิว่า "จู่ๆ เจ้าไปที่เรือนจิ่นซิ่วทำไมกัน ตอนนี้มือของเจ้าบาดเจ็บอยู่ หากซูอวี้เออร์หาเรื่องลงโทษเจ้าอีกละก็ คราวนี้มือของเจ้าคงใช้การไม่ได้อีกต่อไปแน่นอน""ขอโทษเพคะเหนียงเหนียง บ่าวผิดไปแล้ว" เสี่ยวตงก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดเซี่ยเชียนฮวันมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วนางจึงได้ดึงเสี่ยวตงเข้าไปในห้อง กระซิบถามว่า "เจ้าได้ยินอะไรมา?""เหนียงเหนียงเพคะ ก่อนหน้านี้เหนียงเหนียงกล่าวว่าแม่นางซูและท่านหญิงหยวนหลี่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาต่อกันใช่หรือไม่ วันนี้บ่าวรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำจึงได้เดินเที่ยวไปรอบๆ ปรากฏว่าเจอกับผู้ที่มาส่งจดหมายให้แม่นางสู้แทนท่านหญิงหยวนหลี่!"เสี่ยวตงกระซิบแล้วพูดขึ้นด้วยความสงสัย นางจึงแอบไปบริเวณใกล้เคียงกับเรือนจิ่นซิ่ว และได้ยินบทสนทนาของซูอวี้เออร์กับสาวรับใช้อวิ๋นซีเข้าพอดีหากไม่ได้แอบฟังคงไม่รู้ว่าที่แท้ซูอวี้เออร์และท่านหญิงหยวนหลี่แอบร่
ณ คืนนั้นในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวตงจึงรีบร้อนยืนกรานจะต้องไปขโมยสูตรกลั่นยาให้ได้ในคืนนี้ไม่เพียงเพราะวันที่ฮ่องเต้กำหนดไว้ใกล้ถึงแล้วแต่คืนนี้ ยังมีเทศกาลลอยโคมดอกไม้เป็นเอกลักษณ์ของต้าเซี่ย ซูอวี้เออร์และเซียวเย่หลันจะไปยังทะเลสาบชิงเหลียนด้วยกันแล้วนั่งเรือสำราญเพลิดเพลินกับการชมโคมดอกไม้เทศกาลอันสำคัญเช่นนี้ องค์ชายและชนชั้นสูงต่างจากพาครอบครัวของตนไปเที่ยวเล่น ชื่นชมโคมดอกไม้แล้วขอพรภาวนาให้บ้านของตนความปลอดภัย ประสบความราบรื่นเซี่ยเชียนฮวันนั่งอุ่นมืออยู่ในห้อง เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดังขึ้นตรงบันไดไม้ด้านนอกประตูไม่ใช่แค่เซียวเย่หลันคนเดียวยังมีซูอวี้เออร์อยู่ข้างกายเขาด้วย"งานโคมดอกไม้คืนนี้ เจ้าจะเดินทางไปพร้อมกับข้าหรือไม่”เซียวเย่หลันเอ่ยปากถามเซี่ยเชียนฮวันพลิกฝ่ามือที่กำลังอุ่นอยู่ในไฟร้อน ตอบกลับอย่างใจเย็นโดยไม่หันหลังไปมองว่า "ไม่ไป"“ท่านพี่เหนื่อยกับเรื่องกาฬโรคมาตั้งหลายวันแล้ว ควรออกไปพักผ่อนก่อนเถิด"น้ำเสียงของซูอวี้เออร์ดูอ่อนโยน ราวกับว่านางกำลังครุ่นคิดแทนเซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันไม่สนใจนักได้แต่หันไปหยิบหน้ากากอนา
ผ่านไปอีกไม่นาน อวิ๋นซีก็คงจะกลับมาเมื่อถึงเวลานั้นเซี่ยเชียนฮวันจะกลายเป็นเช่นสัตว์ที่ติดอยู่ในกรง ไม่อาจหนีออกไปได้และถูกจับคาหนังคาเขาทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมองของนาง แย่แล้วนี่คงไม่ใช่อุบายของซูอวี้เออร์?ตามที่นางคาดเดาไว้ก่อนหน้า ซูอวี้เออร์จงใจให้เสี่ยวตงได้ยินการสนทนานี้ ก่อนจะเอ่ยปากชวนเซียวเย่หลันให้เดินทางออกไปดูโคมดอกไม้ด้วยกัน เพื่อให้โอกาสผู้อื่นเข้ามาในเรือนจิ่นซิ่วหากว่าซูอวี้เออร์ได้ปรึกษาหารือกับอวิ๋นซีเอาไว้แล้ว ประเดี๋ยวพวกเขาเข้ามาพร้อมกัน เซี่ยเชียนฮวันก็ไม่อาจปฏิเสธสิ่งใดได้เมื่อกลุ่มคนเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เซี่ยเชียนฮวันจึงรู้ว่าไม่มีเวลาที่จะครุ่นคิดต่อไปแล้วนางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจละทิ้งการเข้าค้นหาสูตรปรุงยาในครั้งนี้ แล้วพุ่งตรงออกไปตรงหน้าต่าง“พลุบ"ทันใดนั้น เซี่ยเชียนฮวันก็แทบจะลื่นล้มนางก้มหน้าลงมอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจที่พื้นมีอิฐก้อนหนึ่งที่สามารถขยับได้ ด้านขวาของอิฐเผยอขึ้นเล็กน้อยเซี่ยเชียนฮวันโน้มกายลงมาแล้วใช้แรงยกอิฐก้อนนั้นขึ้นเต็มกำลัง พบว่าใต้อิฐเป็นช่องว่าง มีจดหมายลับอยู่หลายฉบับและกล่องซ