Se connecterShare
บทที่ 222
Related chapter
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 223
กุญแจถูกเปิดออกเสียงดัง “แกร๊ก" ด้านในไม่ได้เป็นดังที่เซี่ยเชียนฮวันคิดเอาไว้ว่าทันทีที่มันถูกเปิดออก อาจมีอาวุธลับบางอย่างเด้งออกมา "เหนียงเหนียงเป็นอะไรหรือไม่เพคะ?” เสี่ยวตงรีบเอ่ยถามเซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้าเมื่อคิดดูแล้ว ซูอวี้เออร์ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้จัดการกับนาง ไทเฮาเห็นนางเป็นเหมือนหลานสาวแท้ๆ หากมีคนลอบสังหารนางจนตาย คาดว่าฮ่องเต้คงจะสืบสวนอย่างถึงที่สุด เมื่อถึงเวลานั้นซูอวี้เออร์แม้อยู่ในจวนอ๋องก็ยากที่จะหลบหนีได้ราบรื่นแต่ว่าเซี่ยเชียนฮวันยังคงรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติไปเมื่อครู่ตอนที่นางเดินถือกล่องกลับมา ข้างในกล่องดูเหมือนมีของบางอย่างกระแทกไปมา ข้างในคงไม่ได้มีเพียงใบเขียนสูตรกลั่นยา..."เหนียงเหนียงไม่ต้องกลัวไปเพคะ บ่าวจะเปิดดูก่อน"เสี่ยวตงเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันค่อนข้างลังเล นางจึงอาสาเอื้อมมือเข้าไปเปิดฝากล่องทันใดนั้นเมื่อฝากล่องถูกเปิดออกก็มีอะไรบางอย่างพุ่งชนออกมา!"ระวัง!"เซี่ยเชียนฮวันได้สติกลับคืนมาและพบว่าเสี่ยวตงกำลังยื่นมือออกไปจับ จึงรีบห้ามเอาไว้ชั่วพริบตาเดียว ร่างเล็กๆ สีดำก็พุ่งกายออกมา!มันดูโหดร้ายผิดปกติ และกัดเข้าไปที่แขนของ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 224
ณ ทะเลสาบชิงเหลียน มีคู่รักมากมายโอบกอดกันอยู่บริเวณท่าเรือ บรรยากาศเต็มไปด้วยหวานชื่นในมือของพวกเขาเขียนคำอธิษฐานเอาไว้ ใส่ลงไปในโคมดอกไม้แล้วนำไปลอยในแม่น้ำ หนึ่งในนั้นคือเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์เซียวเย่หลันทำสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาไม่ค่อยสนใจเทศกาลเกี่ยวกับความรักใคร่เช่นนี้ เมื่อเขานั่งอยู่บนเรือ ทำให้เรือรอบๆ ถอยห่างออกไป"ท่านอ๋องเพคะ ดูคำอธิษฐานของข้าน้อยสิ”ซูอวี้เออร์ยิ้มแล้วนำกระดาษที่ตนเขียนเอาไปให้เซียวเย่หลันดูเซียวเย่หลันเหลือบตามองกล่าวว่า "เขียนสวยดี" "ที่ข้าน้อยให้ดูไม่ใช่ตัวอักษรสักหน่อย แต่เป็นคำปรารถนาที่จะได้อยู่ร่วมไปทุกชาติกับท่าน"ซูอวี้เออร์วางข้อความลงแล้วถอนหายใจเงียบๆ เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย "ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องไร้สาระถึงชีวิตหลังความตาย"คนเราเมื่อตายไปแล้วจะมีชาติหน้าอีกได้อย่างไร?เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดสตรีมักจินตนาการในสิ่งที่ไม่สมจริงเหล่านี้อยู่เสมอซูอวี้เออร์ไม่มีทางเลือกอื่นจึงได้แต่เบ้ริมฝีปากแล้วเอ่ยท่าทางยั่วยวน "เทศกาลอันน่ายินดีเช่นนี้ท่านอ๋อง ช่างไร้ความรู้สึกเหลือเกิน เพื่อเป็นการลงโทษที่ท่านอ๋องเย็น
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 225
เซียวเย่หลันรีบพาคนของเขากลับไปที่จวนอ๋องอย่างรวดเร็ว"ท่านอ๋องเพคะ ในที่สุดก็กลับมาสักที เมื่อคืนนี้เหนียงเหนียง..."เสี่ยวตงวิ่งเข้าไปหาเซียวเย่หลันด้วยใบหน้าอันเศร้าหมอง เมื่อเห็นซูอวี้เออร์ยืนอยู่ข้างหลังเขา แววตาก็เปลี่ยนไปเป็นโมโห ชะงักคำพูดลงทันทีแต่เมื่อนึกถึงคำกำชับของเซี่ยเชียนฮวันท้ายที่สุดแล้วนางจึงไม่ได้กล่าวหาซูอวี้เออร์ ได้แต่กัดฟันพูดว่า "เมื่อคืนนี้ที่มีหนูตัวหนึ่งเข้ามาในจวนอ๋องแล้วกัดเหนียงเหนียงเข้า""โอ้สวรรค์ เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร!" ใบหน้าของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเบิกกว้างยกมือขึ้นปิดปากของตนแต่ปากของนางนั้นแท้จริงแล้วยิ้มอยู่หรือไม่คงไม่มีใครเห็นเซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากัน "จวนอ๋องได้รับการดูแลคุ้มกันอย่างแน่นหนา แม้แต่แมลงวันสักตัวก็ไม่อาจบินเข้ามาได้ แล้วจะมีหนูได้อย่างไร”"เรื่องนี้บ่าวไม่รู้ อาจมีใครบางคนจงใจปล่อยให้มันเข้ามา" เสี่ยวตงเอ่ยขึ้นลอยๆ "ท่านอ๋องเพคะ ข้าน้อยกลัวยิ่งนัก สิ่งที่ข้าน้อยกลัวที่สุดในโลกก็คือหนู หากมันมากัดข้าน้อยล่ะก็ แล้ว...แล้วจะทำเช่นไร"ซูอวี้เออร์รีบหันมาโผเข้าไปในอ้อมกอดของเซียวเย่หลัน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 226
ตอนที่กำลังปล่อยโคมดอกไม้นางทั้งแสดงท่าทีไม่พอใจและถอนหายใจออกมา โวยวายอยู่สักพักกว่าจะทำให้เซียวเย่หลันยินยอมแต่บัดนี้เซียวเย่หลันกลับคิดแทนความรู้สึกของเซี่ยเชียนฮวันโดยมิต้องให้บอกซูอวี้เออร์หันหลังกลับไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ มือกำแน่นอยู่ในแขนเสื้อ“พวกเจ้าออกไปก่อน"ทันใดนั้นเซียวเย่หลันก็ออกคำสั่งให้ทุกคนจากไปซูอวี้เออร์ไม่พอใจ นางหันมาพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “ท่านอ๋องเพคะ บัดนี้ท่านพี่ป่วยหนัก ข้าก็อยากอยู่ดูแลนางด้วย"“ไม่จำเป็น เจ้าโดนลมหนาวพัดโชยมาทั้งคืนแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”เซียวเย่หลันปฏิเสธโดยไม่คิดซูอวี้เออร์ไม่รู้จักทำเช่นไร เมื่อคืนนี้ด้วยกลัวว่าจะมีคนพาเซียวเย่หลันกลับจวนอ๋องก่อน ต่อให้เซียวเย่หลันดื่มสุราจนเมามายแล้ว นางก็ยังคงไม่กล้าหลับ ได้แต่เฝ้าอยู่ข้างกายเขาตลอดทั้งคืนบัดนี้นางก็เหนื่อยล้าเช่นกัน"เช่นนั้นอวี้เออร์ขอตัวกลับก่อนเพคะ หากท่านอ๋องอยากจะกลับไปพักผ่อน เรียกข้าน้อยมาดูแลท่านพี่แทนได้ตลอดเวลา"ซูอวี้เออร์โค้งกายเล็กน้อยแล้วออกไปจากห้องภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่เซียวเย่หลันและเซี่ยเชียนฮวันเขาเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันเหงื่อออกไปทั่ว
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 227
กาฬโรคทำให้ความจำเสื่อมด้วยหรือ? นางไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่ถึงอย่างไรเมื่อเห็นเซี่ยเชียนฮวันเป็นเช่นนี้ ซูอวี้เออร์ก็รู้สึกชื่นชอบสะใจ นางใช้ผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดจมูก ยืนอยู่ข้างเตียงก้มลงมาเล็กน้อย หรี่ตาลงยิ้มว้า "ท่านพี่ บัดนี้ช่างโชคดีเหลือเกิน แม้แต่ท่านอ๋องก็ยังเป็นห่วง”ท่านอ๋อง...ใบหน้าของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเซี่ยเชียนฮวันหล่อเหลา ป่าเถื่อน แม้ใบหน้าจะงดงามไร้ที่ติ แต่ดวงตาคู่นั้นทำรู้สึกสั่นสะท้าน"ท่านอ๋องบอกว่า หากท่านพี่ยังไม่ตื่นมาในเวลาค่ำ ก็จะไปเชิญท่านหญิงหยวนหลี่มาช่วยรักษา แต่ยาของท่านหญิงใช่ว่าจะได้ผลกับทุกคน แม้หยวนหลี่จะเดินทางมารักษาเอง ก็ใช่ว่าจะสามารถรักษาให้หายได้"แววตาของซูอวี้เออร์ดูชั่วร้าย นางกวาดมองตั้งแต่ใบหน้าของเซี่ยเชียนฮวันไปจนถึงเท้า ท้ายที่สุดแล้วจับจ้องมายังท้องของนางเสียงหัวเราะอันโหดร้ายแหลมคมดังขึ้นอีกครั้ง "แต่ท่านพี่ช่างโชคดีเหลือเกินที่ไม่ป่วยตาย ทว่าลูกในท้องเกรงว่าจะไม่อาจรักษาไว้ได้"ลูก...เซี่ยเชียนฮวันก้มลงมองไปที่ท้องของตนในที่สุดนางก็นึกเรื่องทั้งหมดขึ้นมาได้เซียวเย่หลัน ซูอวี้เออร์ และลูกน้อยที่ยังไม่ลืมตามาดูโ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 228
"เหนียงเหนียงเพคะ คำพูดของคนเหล่านั้นเมื่อครู่อย่าได้ใส่ใจไป พวกเขาเอ่ยวาจาไร้สาระ เป็นเพียงเรื่องโกหก"เสี่ยวตงเห็นสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันดูไม่มีความสุขนักจึงได้เอ่ยปลอบเซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "ต่อให้เซียวเย่หลันกลับมาก็ช่วยข้าไม่ได้หรอก ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไม่ก็มีค่าเท่ากัน""แท้จริงตั้งแต่ท่านอ๋องกลับมาถึงจวนก็อยู่ข้างกายท่านตลอดเวลา จนกระทั่งตอนบ่ายถูกเรียกเข้าไปในราชสำนัก เขาจึงต้องจากไป" เสี่ยวตงอธิบายแทนเซียวเย่หลันเซี่ยเชียนฮวันดูท่าทีสงบนิ่ง "เสี่ยวตง เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดแทนเขาหรอก ข้าคิดว่าการที่เขาจากไปคงเพราะเห็นสภาพอันน่าเกลียดของข้าเช่นนี้ จึงไม่อาจรับได้""เหนียงเหนียงเพคะ...""ไปเอาหนูตัวนั้นออกมา"เสี่ยวตงก็ไม่รู้จะทำเช่นไร จึงได้เพียงทำตามที่เซี่ยเชียนฮวันบอก ไปเอากล่องที่ใส่หนูและกรงที่เตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้ามาวางบนโต๊ะถึงอย่างไรเซี่ยเชียนฮวันก็ติดโรคไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใดอีก นางเอื้อมมือเข้าไปจับหนูที่ติดเชื้อด้วยมือเปล่าแล้วเอาไปไว้ในกรงเสี่ยวตงที่ยืนมองอยู่ด้านข้างรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ขณะเดียวกันก็นับถือนาง "เหนียงเหนียงช่างใจกล้าเสียจ
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 229
"ท่านอ๋องเพคะ ข้าได้ยินว่าท่านพี่ฟื้นแล้วและกำลังคิดหาวิธีปรุงยารักษาโรคระบาดนี้ จึงได้ไปต้มยาโสมแดงมาให้นางบำรุงร่างกาย"ผู้ที่เดินเข้ามาใกล้ๆ คือซูอวี้เออร์นั่นเองเมื่อเซียวเย่หลันเห็นนาง ความระมัดระวังก็ผ่อนคลายลง เขาพยักหน้ากล่าวว่า "ขอบใจเจ้ามาก""โสมแดงสามารถกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดได้ แม่นางซูเกรงว่าพิษในเลือดของข้าจะกระจายตัวได้ไม่เร็วพอสินะ จึงได้ใช้โสมแดงมาต้มให้ข้า ความหวังดีของเจ้านี้ข้าไม่อาจรับไว้ได้ เจ้าเก็บยาบำรุงเจ้ากลับไปเถิด"ภายในห้อง เสียงของเซี่ยเชียนฮวันดังขึ้นซูอวี้เออร์เม้มริมฝีปาก มองไปทางเซียวเย่หลันด้วยท่าทีน่าสงสาร "ต้องโทษข้าที่ไม่มีความรู้เรื่องยา จึงทำให้ท่านพี่เข้าใจผิดไป" "เจ้าไม่ผิดหรอก" เซียวเย่หลันรีบปลอบโยนซูอวี้เออร์ จากนั้นเขาก็พูดกับผู้ที่อยู่ในห้องด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เซี่ยเชียนฮวัน ไม่ใช่ทุกคนที่เก่งด้านการแพทย์เช่นเจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่รับรู้ถึงความหวังดีของผู้อื่นเล่า""หากพวกเจ้าหวังดีต่อข้าจริง ได้โปรดอย่าเข้ามารบกวน"เซี่ยเชียนฮวันพิงอยู่ที่ด้านหลังประตู นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยหายใจเหนื่อยหอบขณะที่เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 230
มือสังหารที่ถืออาวุธมีคมกำลังจะบุกเข้าไปในห้องทันใดนั้นเอง เสียงเซี่ยเชียนฮวันก็ดังขึ้นจากด้านใน"หากไม่กลัวติดกาฬโรคก็เข้ามาเถิด เพียงแค่เปื้อนเลือดของข้าสักนิดเดียว พวกเจ้าก็จะตายอย่างเจ็บปวดและโหดร้าย"ประโยคเรียบง่ายเพียงประโยคหนึ่ง หยุดฝีเท้าการโจมตีของมือสังหารผู้นั้นได้ สีหน้าของพวกเขาดูลังเลทุกคนรู้ดีว่าสภาพผู้เสียชีวิตจากกาฬโรคน่าสยดสยองเพียงใด มีจุดดำปรากฏทั่วร่างกายเป็นจุดเลือด ก่อนจะตายก็เจ็บปวดอย่างไร้คำบรรยายพวกเขามองหน้ากัน ใครคนหนึ่งออกคำสั่งว่า "จุดไฟเผา!"มือสังหารทุกคนหยิบตะบันไฟออกมาเซียวเย่หลันเห็นดังนั้นก็โมโหยิ่งนัก เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "กล้าจุดไฟเผาในจวนจ้านอ๋องของข้า พวกเจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ"กล่าวจบ เขาก็กระโดดออกมาใช้มีดฟันหัวหน้ามือสังหารที่ออกคำสั่ง!บัดนี้เขาไม่มีกระจิตกระใจเข้าไปปกป้องซูอวี้เออร์อีกแล้ว แววตาเต็มไปด้วยความโมโหและอาฆาต ดาบในมือของเขายกขึ้นตัดศีรษะผู้บุกรุกทีละคน ในลานมีเลือดนองตะบันไฟที่ตั้งใจจะจุดเผาห้อง บัดนี้ก็ตกลงไปในสายธารแห่งโลหิต"กรี๊ด!" ซูอวี้เออร์เห็นว่าผู้บุกรุกหายไปกว่าครึ่งเพียงชั่วพริบตา จึงรีบ
Latest chapter
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 514
“มันมาจากไหน?”เซียวเย่หลันถามเซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว “ตงไหล!”“ตงไหล...”พอได้ยินชื่อสถานที่นี้ สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ขรึมลงเล็กน้อย เขานึกถึงคนๆ หนึ่งเซี่ยเชียนฮวันเอ่ยชื่อของคนที่อยู่ในความคิดของเขาทันที “รู้สึกว่าบังเอิญมากใช่หรือไม่? ยาที่พวกฆาตกรให้เหยื่อกินเป็นผลผลิตพิเศษจากตงไหล ประจวบเหมาะกับตอนที่พวกเขาจับคนร้ายแถบชานเมืองนั้น ฉินจีที่มีสมญานามว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งตงไหลถูกส่งตัวไปที่วังหลัง” “ช่างบังเอิญมากจริงๆ”เซียวเย่หลันจ้องไปที่หญ้าที่ส่งกลิ่นคาวปลาตายบนโต๊ะ นิ้ววางอยู่เหนือริมฝีปากแล้วบีบจมูกเบาๆเรื่องราวมากมายจริงๆเขาไม่รู้สึกว่าพวกนี้เป็นเรื่องบังเอิญทั้งสองเรื่องนี้ อย่างไรเสียก็ต้องเกี่ยวข้องกันเซี่ยเชียนฮวันพูดว่า “แล้วก็ ข้าให้เพื่อนไปสืบดูแล้ว เป็นเพราะหญ้าโช่วผิงถูกคนเข้าใจว่าเป็นยายืดอายุขัย มีจอมยุทธ์มากมายที่จะใช้มันกลั่นเป็นยาเพื่อใช้บำรุงสำหรับการฝึกยุทธ์”“เพื่อนเจ้าคนไหน? ผู้ชายหรือผู้หญิง?”จุดสนใจของเซียวเย่หลันอยู่ตรงนี้เซี่ยเชียนฮวันกลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ “เถ้าแก่เนี้ยที่หอฮัวเยว่!”“อืม”ผู้หญิง เช่นนั้นเซียวเย่ห
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 513
ซูอวี้เออร์สีหน้าแข็งค้างสมควรตายคิดไม่ถึงเลยว่าพวกโจรโฉดพวกนี้จะได้รับข่าวสารว่องไวเพียงนี้!นางยังนึกว่า พวกเขาควรจะเป็นพวกโจรกระจอกในยุทธภพ ไม่ค่อยมีความเข้าใจเกี่ยวกับราชวงศ์นัก และนางเพิ่งตั้งครรภ์ไม่นาน จากภายนอกแล้วก็ดูไม่ออกหากเป็นเช่นนี้ นางในตอนนี้ก็กลายเป็นแกะน้อยเข้าถ้ำเสือแล้วสิ??ในขณะที่ซูอวี้เออร์เหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งตัวและกำลังคิดว่าจะรับมือต่ออย่างไรนั้น หัวหน้าชุดขาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆ ไม่ต้องเป็นกังวลไป!”“เป้าหมายของพวกเราคือหญิงตั้งครรภ์ท้องโต เจ้าที่เพิ่งท้องแบบนี้ ทารกในครรภ์ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย ไม่มีประโยชน์อะไรกับเราสักนิด” อีกคนหนึ่งพูดเสียงเย็น หัวหน้าชุดขาวตบไปที่บ่าของพรรคพวกตัวเอง “เอาล่ะ อย่าทำให้นางตกใจไปเลย พวกเรากำลังต้องการเลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ต้าเซี่ยพอดี นางยังช่วยพวกเราได้อีกมาก”สีหน้าของพรรคพวกคนนั้นแสดงออกถึงความแปลกใจเล็กน้อยแต่ ที่แห่งนี้ คำพูดของหัวหน้าคนเดียวที่ถือเป็นคำตัดสินสูงสุดเขาได้ตัดสินใจจะร่วมมือกับซูอวี้เออร์แล้วซูอวี้เออร์เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา “ตอนนี้ท่านอ๋องจะออกลาดตระเวนทุกคืน
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 512
ก่อนหน้านี้ เซียวจ้านได้พูดคุยกับนางหลายครั้งได้แสดงออกให้เห็นถึงความในใจอยู่บ้างแต่นางกลับไม่รู้เลยว่า เซียวจ้านนั้นแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นคนเอาแต่เล่นไม่เอาอ่าวอย่างที่เผยให้เห็นในรูปลักษณ์ภายนอก ตอนเด็กเขาก็ผ่านความเจ็บปวดมาไม่น้อยแต่พวกนั้นต่างก็เป็นการพูดคุยเปิดใจทั่วไปเซี่ยเชียนฮวันยืนยันได้ว่าระว่างนางกับเซียวจ้านนั้นไม่มีการข้ามเส้น มากที่สุดก็เรียกได้ว่าเป็นเพื่อน ไม่ได้เป็นเหมือนที่เซียวเย่หลันคิดนางแค่นเสียงเหอะ “เซียวเย่หลัน ข้าว่านะ เพราะเจ้าเคยแอบขโมย พอมองใครก็รู้สึกว่าเป็นโจรเสียหมด”“ข้าไม่เคยขโมยของใคร” เซียวเย่หลันถูกทำให้โกรธจนขำแล้วเซี่ยเชียนฮวันยกมุมปาก “ตัวเจ้ามีหญิงสาวมากมาย ซูอวี้เออร์นั้นข้าไม่นับแล้ว ยังมีหลี่จิ้งหย่าที่ชอบพอกันมาตั้งแต่เด็ก ผู้อื่นแต่งงานกับองค์ชายสองแล้ว เจ้ายังไปติดพันนางยากจะอธิบายได้ชัดเจนอยู่เลย”“เป็นเพราะว่าจิตใจของท่านอ๋องเองไม่บริสุทธิ์ ดังนั้น ถึงได้รู้สึกว่าระหว่างข้ากับองค์ชายห้านั้นพิเศษอย่างไรล่ะ”เซียวเย่หลันน้ำเสียงเย็นเยียบ “ตัวข้าไม่เคยติดพันกับหลี่จิ้งหย่าจนอธิบายไม่ได้”“งั้นหรือ? เช่นนั้นวันนั้นที่ข้าเห็น
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 511
“ข้าเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญ ไม่กลัวหรอก”เซี่ยเชียนฮวันปากแข็ง ดึงฝ่ามือออกจากมือของเซียวเย่หลันแล้วเริ่มชันสูตรศพทีละร่างหญิงสาวพวกนี้ตายเพราะเสียเลือดมากเกินไปพวกนางถูกกรีดร่างทั้งเป็น วิธีการทารุณมากแต่ที่แปลกคือ ภายในร่างของพวกนางกลับมีร่องรอยของยาอยู่ แต่ไม่ได้ถูกพิษอย่างที่เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพพูดพอเจ้าเมืองเห็นเซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เขาจึงบีบจมูกแล้วเดินไปด้านหน้าถามขึ้นว่า “พระชายาอ๋อง ท่านสังเกตพบสิ่งใดหรือไม่?”“จากที่ข้าสังเกต แทนที่จะพูดว่าพวกนางถูกพิษ ควรพูดว่าก่อนตาย พวกนางถูกคนกรอกยาชนิดหนึ่งให้กิน ไม่ถึงกับขั้นส่งผลร้ายต่อร่างกายมากนัก แต่ในเมื่อฆาตกรจะฆ่าพวกนางอยู่แล้ว เหตุใดต้องมากเรื่อง กรอกยาพวกนางด้วยเล่า”จุดที่เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ตกก็คือจุดนี้ในกระเพาะของทุกร่างล้วนมีเศษซากยาชนิดนี้เท่ากับว่า เรื่องนี้สำหรับฆาตกรแล้วเป็นขั้นตอนที่ขาดไม่ได้สำหรับฆาตกร ขั้นตอนนี้มีประโยชน์ต่อพวกเขาสูงสุดเซียวเย่หลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “ยาชนิดนี้ทำขึ้นมาจากอะไรหรือ?”“น่าจะมีประโยชน์เพียงช่วยให้ร่างกายแข็งแรง แต่รายละเอียดต่างๆ ต้องรอให้ข้านำตั
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 510
“ใครน่ะ?!”เซี่ยเชียนฮวันตกใจเดินไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงมาอยู่ด้านหลังของนาง!พอนึกถึงเรื่องที่สตรีมีครรภ์หายตัวไปในช่วงนี้ ใจของเซี่ยเชียนฮวันก็เต้นตึกๆๆ รัวเป็นกลอง นางหันตัวขวับกลับมา นางก็ราดน้ำที่อยู่ในมือออกไปจนหมดจากนั้น...นางได้ทำให้ผมดกดำและเสื้อผ้าของเซียวเย่หลับเปียกไปหมดเซียวเย่หลันถูกน้ำราดทั้งหน้า หมดคำจะพูด ใช้มือเช็ดถูกแล้วพูดเสียงเย็น “การระมัดระวังตัวตลอดเวลานั้นเป็นเรื่องดี แต่ก็ไม่ต้องกลัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไป”“ใครให้เจ้ามาไม่ให้เสียงสักนิดล่ะ มาอย่างกับผี ตกใจหมดเลย” เซี่ยเชียนฮวันเองก็อารมณ์ไม่ดี “แต่ก่อนเจ้าไม่มาโรงหมอไม่ใช่หรือ วันนี้วิ่งแจ้นมาที่นี่ทำไม?”“หากไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองซุ่นเทียนมาขอแล้วขออีก ข้าเองก็คร้านจะมา”เซียวเย่หลันแสดงท่าทางรังเกียจเต็มที่ หยิบเอาผ้าออกมาเช็ดหน้าเซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ “เจ้าเมืองซุ่นเทียนขอร้องเจ้า? เขาเองก็อยากซื้อครีมบำรุงให้ฮูหยินของตนหรือ?”“พบศพเหยื่อสาวแถวชานเมืองหลวง ฝ่ายชันสูตรบอกว่าพวกนางถูกพิษ แต่ไม่สามารถตรวจสอบได้แน่ชัดว่าเป็นพิษจากอะไร เจ้าเมืองซุ่นเทียนก็เลยอยากขอให้เจ้าช่วย”เซียวเย่หลันพูดอธิบายส
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 509
“รู้สิ ทำไมหรือ?”เซี่ยเชียนฮวันตะลึงตอนที่อยู่โรงหมอ นางได้ยินพวกชาวบ้านถกเถียงกันราวกับว่ามีหญิงสาวมากมายที่ถูกจับตัวหรือว่า ที่ฮ่องเต้เรียกตัวเซียวเย่หลันไปห้องทรงพระอักษรก็เพราะจะให้เขาตรวจสอบเรื่องนี้เซียวเย่หลันพูดเสียงทุ้มว่า “สตรีที่ถูกพวกเขาจับตัวไปล้วนเป็นสตรีมีครรภ์” “อะไรนะ???”เซี่ยเชียนฮวันอดตกใจไม่ได้!ตามหลักแล้ว สตรีที่ถูกจับตัวไปควรเป็นหญิงสาวอายุน้อย เหตุใดจึงเป็นสตรีมีครรภ์ล่ะ?“ตอนนี้ คนในเมืองหลวงในใจกระวนกระวาย เสด็จพ่อได้ออกประกาศห้ามออกจากเคหะสถานยามค่ำคืนแล้ว นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าต้องนำทหารออกไปลาดตระเวนทุกคืน จนกว่าจะจับตัวพวกผู้ร้ายพวกนั้นได้”เซียวเย่หลันมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันปราดหนึ่ง ยื่นมือไปบีบแก้มนาง “เจ้าดูแลเด็กน้อยในท้องของเจ้าให้ดี ช่วงนี้อย่าออกไปวิ่งพล่านที่ไหน ได้ยินไหม”“อื้อ”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างว่าง่ายไม่แปลกที่เซียวเย่หลันไม่ยอมให้นางช่วยที่แท้ก็เพราะแค่มีครรภ์ก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว เพื่อปกป้องเด็กน้อยในท้อง นางต้องไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พูดเรื่องไปช่วยอีกนางติดตามเซียวเย่หลันกลับจวนอ๋อง แล้ว
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 508
หลังจากที่ได้เห็นฉากพยานแมวในเหตุการณ์กับตาตัวเองแล้ว สุดท้ายฉินจีก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้ว นางคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ ตัวสั่นเทิ้มสีพระพักตร์ของฮ่องเต้เคร่งขึมดูแล้ว เป็นเหมือนดั่งที่เจ้าห้าพูดจริงๆ ด้วย ฉินจีตั้งใจปล่อยแมวไปทำให้เซี่ยเชียนฮวันตกใจไม่ว่าตอนนี้เขาจะลำเอียงรักและเอ็นดูฉินจีมากเพียงใด เรื่องนี้ข้องเกี่ยวกับลูกหลานของราชวงศ์ ไม่สามารถทำตัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้เหมือนเรื่องที่พวกนางสนมทั้งหลายแก่งแย่งความรักกัน เซียวเย่หลันเดินออกมา จ้องไปที่ฉินจีอย่างเย็นชา “ขอเสด็จพ่อลงโทษอย่างสาหัสด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ถ่ายทอดคำสั่ง ลำดับศักดิ์ของฉินจีลดขั้นลงเหลือเพียงไฉหนี่ว์ ถูกกักบริเวณในหอหลิวอินเป็นเวลาสามวัน ห้ามออกจากประตู”ฮ่องเต้กุมขมับ ไม่ได้มองไปทางฉินจีที่มีท่าทีน่าสงสารอีกทั้งลดลำดับศักดิ์ ทั้งถูกกักบริเวณ ถือว่าเป็นการให้เกียรติเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวันมากแล้ว เซี่ยเชียนฮวันยิ้มตาหยี “ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงให้ความยุติธรรมเพคะ”จากนั้น นางก็หันไปทางเซียวจ้าน ในดวงตาเรียวเล็กมีประกายแสงแสดงถึงความจริงจัง “และต้องขอบคุณน้องห้าด้วยที่พูดผดุงความยุติธรรมแก่ข้า”“น้
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 507
“ฝ่าบาท พระชายาจ้านอ๋องคงไม่ได้มีปัญหาที่ตรงนี้หรอกนะเพคะ”ฉินจีชี้ไปที่หัวของตัวเองฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ “เอาล่ะ อย่าได้พูดเช่นนี้เลย”ฮ่องเต้ไม่ได้เอาความกับคำพูดส่งเดชของฉินจีอย่างไรเสีย การพูดตรงๆ เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของฉินจี ก็เหมือนหมิงเฟยอย่างนั้นหากไม่ใช่เพราะชอบนิสัยเช่นนี้ของนาง ฮ่องเต้ก็คงไม่ลำเอียงชอบนางมากกว่าทว่า ฮ่องเต้เองก็รู้สึกว่าเซี่ยเชียนฮวันราวกับว่าสมองถูกกระทบกระเทือน กลับมาตั้งคำถามกับแมวอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหนอีก“หากแมวตัวนั้นตอบคำถามของพระชายาจ้านอ๋องจริงๆ หม่อมฉันยอมรับโทษเพคะ” ฉินจีหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ“เจ้าเป็นคนพูดเองนะ” เซี่ยเชียนฮวันนั่งปัดมืออยู่ที่พื้น “เอาล่ะ เป็นแมวที่สัตย์ซื่อหน่อยซิ”“เหมียว เหมียว เหมียว?” เจ้าแมวขาวเอียงหัวเล็กน้อยเซียวเย่หลันเองก็ทนดูไม่ค่อยไหวแล้ว อยากจะลากตัวนางออกไปทันใดนั้น ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าเซี่ยเชียนฮวันกำลังก่อเรื่องนั้น เจ้าแมวขาวกลับยื่นอุ้งมือออกมา!มันทำเหมือนที่เซี่ยเชียนฮวันพูดจริงๆ ด้วย ข่วนไปที่หยกห้อยเอวที่อยู่ด้านขวาผู้คนต่างสีหน้าเปลี่ยนสี“เป็นไปไม่ได้!” ฉินจีโพล่งออก
หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี บทที่ 506
“ฝ่าบาททรงรอบรู้ หม่อมฉันเพียงแต่พูดความจริงเท่านั้น”ฉินจีหลุบตาลงฮ่องเต้มองไปที่เซียวจ้านแล้วพูดว่า “เจ้าห้า เจ้าเป็นคนมีมารยาทดีมาโดยตลอด ทำไมวันนี้ต้องมีปัญหากับฉินเออร์ด้วย”“ทูลเสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ตั้งใจจะมุ่งเป้าไปที่ผู้ใด เพียงแต่เห็นฉินเจี๋ยอวี๋กับพระชายาจ้านอ๋องโต้เถียงกัน จากนั้นพระชายาจ้านอ๋องเกือบจะล้ม ซึ่งเลี่ยงไม่ได้ที่คนจะรู้สึกสงสัย”เซียวจ้านประกบมือคำนับแล้วกล่าวขึ้นในเวลานี้ ในที่สุดเซียวเย่หลันก็เอ่ยปากถามเซี่ยเชียนฮวันที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ล้มหรือเปล่า”“ไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก”เซี่ยเชียนฮวันตอบอย่างไม่สบอารมณ์เซียวเย่หลันพูดไม่ออกสตรีที่ดูอ่อนแอกันคนภายนอกแต่กับคนในบ้านกลับหยาบคายใส่คนนี้นี่เขากำลังแสดงความเป็นห่วงนางชัดๆ แต่กลับพูดจายอกย้อนกับเขา“ฉินเอ๋อเพิ่งเข้าวังไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ หากมีตรงไหนล่วงเกินสะใภ้เจ็ด พวกเจ้าก็แค่ให้อภัยก็จบแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้ตึงเครียดขนาดนี้”ฮ่องเต้พูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้เรื่องนี้สงบลง ไม่ถือสาหาความผิดของฉินจีอย่างไรก็ตาม พอได้ยินเช่นนี้ฉินจีกลับตกใจเล็กน้อยเดิมทีนางคิดว่าฮ่องเต้จะไม่เพียงแต่ปกป้องนา
