All Chapters of หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: Chapter 221 - Chapter 230

ผ่านไปอีกไม่นาน อวิ๋นซีก็คงจะกลับมาเมื่อถึงเวลานั้นเซี่ยเชียนฮวันจะกลายเป็นเช่นสัตว์ที่ติดอยู่ในกรง ไม่อาจหนีออกไปได้และถูกจับคาหนังคาเขาทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในสมองของนาง แย่แล้วนี่คงไม่ใช่อุบายของซูอวี้เออร์?ตามที่นางคาดเดาไว้ก่อนหน้า ซูอวี้เออร์จงใจให้เสี่ยวตงได้ยินการสนทนานี้ ก่อนจะเอ่ยปากชวนเซียวเย่หลันให้เดินทางออกไปดูโคมดอกไม้ด้วยกัน เพื่อให้โอกาสผู้อื่นเข้ามาในเรือนจิ่นซิ่วหากว่าซูอวี้เออร์ได้ปรึกษาหารือกับอวิ๋นซีเอาไว้แล้ว ประเดี๋ยวพวกเขาเข้ามาพร้อมกัน เซี่ยเชียนฮวันก็ไม่อาจปฏิเสธสิ่งใดได้เมื่อกลุ่มคนเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เซี่ยเชียนฮวันจึงรู้ว่าไม่มีเวลาที่จะครุ่นคิดต่อไปแล้วนางลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจละทิ้งการเข้าค้นหาสูตรปรุงยาในครั้งนี้ แล้วพุ่งตรงออกไปตรงหน้าต่าง“พลุบ"ทันใดนั้น เซี่ยเชียนฮวันก็แทบจะลื่นล้มนางก้มหน้าลงมอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจที่พื้นมีอิฐก้อนหนึ่งที่สามารถขยับได้ ด้านขวาของอิฐเผยอขึ้นเล็กน้อยเซี่ยเชียนฮวันโน้มกายลงมาแล้วใช้แรงยกอิฐก้อนนั้นขึ้นเต็มกำลัง พบว่าใต้อิฐเป็นช่องว่าง มีจดหมายลับอยู่หลายฉบับและกล่องซ

ณ ทะเลสาบชิงเหลียน มีคู่รักมากมายโอบกอดกันอยู่บริเวณท่าเรือ บรรยากาศเต็มไปด้วยหวานชื่นในมือของพวกเขาเขียนคำอธิษฐานเอาไว้ ใส่ลงไปในโคมดอกไม้แล้วนำไปลอยในแม่น้ำ หนึ่งในนั้นคือเซียวเย่หลันและซูอวี้เออร์เซียวเย่หลันทำสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาไม่ค่อยสนใจเทศกาลเกี่ยวกับความรักใคร่เช่นนี้ เมื่อเขานั่งอยู่บนเรือ ทำให้เรือรอบๆ ถอยห่างออกไป"ท่านอ๋องเพคะ ดูคำอธิษฐานของข้าน้อยสิ”ซูอวี้เออร์ยิ้มแล้วนำกระดาษที่ตนเขียนเอาไปให้เซียวเย่หลันดูเซียวเย่หลันเหลือบตามองกล่าวว่า "เขียนสวยดี" "ที่ข้าน้อยให้ดูไม่ใช่ตัวอักษรสักหน่อย แต่เป็นคำปรารถนาที่จะได้อยู่ร่วมไปทุกชาติกับท่าน"ซูอวี้เออร์วางข้อความลงแล้วถอนหายใจเงียบๆ เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย "ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องไร้สาระถึงชีวิตหลังความตาย"คนเราเมื่อตายไปแล้วจะมีชาติหน้าอีกได้อย่างไร?เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดสตรีมักจินตนาการในสิ่งที่ไม่สมจริงเหล่านี้อยู่เสมอซูอวี้เออร์ไม่มีทางเลือกอื่นจึงได้แต่เบ้ริมฝีปากแล้วเอ่ยท่าทางยั่วยวน "เทศกาลอันน่ายินดีเช่นนี้ท่านอ๋อง ช่างไร้ความรู้สึกเหลือเกิน เพื่อเป็นการลงโทษที่ท่านอ๋องเย็น

ตอนที่กำลังปล่อยโคมดอกไม้นางทั้งแสดงท่าทีไม่พอใจและถอนหายใจออกมา โวยวายอยู่สักพักกว่าจะทำให้เซียวเย่หลันยินยอมแต่บัดนี้เซียวเย่หลันกลับคิดแทนความรู้สึกของเซี่ยเชียนฮวันโดยมิต้องให้บอกซูอวี้เออร์หันหลังกลับไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ มือกำแน่นอยู่ในแขนเสื้อ“พวกเจ้าออกไปก่อน"ทันใดนั้นเซียวเย่หลันก็ออกคำสั่งให้ทุกคนจากไปซูอวี้เออร์ไม่พอใจ นางหันมาพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “ท่านอ๋องเพคะ บัดนี้ท่านพี่ป่วยหนัก ข้าก็อยากอยู่ดูแลนางด้วย"“ไม่จำเป็น เจ้าโดนลมหนาวพัดโชยมาทั้งคืนแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”เซียวเย่หลันปฏิเสธโดยไม่คิดซูอวี้เออร์ไม่รู้จักทำเช่นไร เมื่อคืนนี้ด้วยกลัวว่าจะมีคนพาเซียวเย่หลันกลับจวนอ๋องก่อน ต่อให้เซียวเย่หลันดื่มสุราจนเมามายแล้ว นางก็ยังคงไม่กล้าหลับ ได้แต่เฝ้าอยู่ข้างกายเขาตลอดทั้งคืนบัดนี้นางก็เหนื่อยล้าเช่นกัน"เช่นนั้นอวี้เออร์ขอตัวกลับก่อนเพคะ หากท่านอ๋องอยากจะกลับไปพักผ่อน เรียกข้าน้อยมาดูแลท่านพี่แทนได้ตลอดเวลา"ซูอวี้เออร์โค้งกายเล็กน้อยแล้วออกไปจากห้องภายในห้องจึงเหลือเพียงแค่เซียวเย่หลันและเซี่ยเชียนฮวันเขาเห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันเหงื่อออกไปทั่ว

"เหนียงเหนียงเพคะ คำพูดของคนเหล่านั้นเมื่อครู่อย่าได้ใส่ใจไป พวกเขาเอ่ยวาจาไร้สาระ เป็นเพียงเรื่องโกหก"เสี่ยวตงเห็นสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันดูไม่มีความสุขนักจึงได้เอ่ยปลอบเซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า "ต่อให้เซียวเย่หลันกลับมาก็ช่วยข้าไม่ได้หรอก ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไม่ก็มีค่าเท่ากัน""แท้จริงตั้งแต่ท่านอ๋องกลับมาถึงจวนก็อยู่ข้างกายท่านตลอดเวลา จนกระทั่งตอนบ่ายถูกเรียกเข้าไปในราชสำนัก เขาจึงต้องจากไป" เสี่ยวตงอธิบายแทนเซียวเย่หลันเซี่ยเชียนฮวันดูท่าทีสงบนิ่ง "เสี่ยวตง เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดแทนเขาหรอก ข้าคิดว่าการที่เขาจากไปคงเพราะเห็นสภาพอันน่าเกลียดของข้าเช่นนี้ จึงไม่อาจรับได้""เหนียงเหนียงเพคะ...""ไปเอาหนูตัวนั้นออกมา"เสี่ยวตงก็ไม่รู้จะทำเช่นไร จึงได้เพียงทำตามที่เซี่ยเชียนฮวันบอก ไปเอากล่องที่ใส่หนูและกรงที่เตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้ามาวางบนโต๊ะถึงอย่างไรเซี่ยเชียนฮวันก็ติดโรคไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใดอีก นางเอื้อมมือเข้าไปจับหนูที่ติดเชื้อด้วยมือเปล่าแล้วเอาไปไว้ในกรงเสี่ยวตงที่ยืนมองอยู่ด้านข้างรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่ขณะเดียวกันก็นับถือนาง "เหนียงเหนียงช่างใจกล้าเสียจ

มือสังหารที่ถืออาวุธมีคมกำลังจะบุกเข้าไปในห้องทันใดนั้นเอง เสียงเซี่ยเชียนฮวันก็ดังขึ้นจากด้านใน"หากไม่กลัวติดกาฬโรคก็เข้ามาเถิด เพียงแค่เปื้อนเลือดของข้าสักนิดเดียว พวกเจ้าก็จะตายอย่างเจ็บปวดและโหดร้าย"ประโยคเรียบง่ายเพียงประโยคหนึ่ง หยุดฝีเท้าการโจมตีของมือสังหารผู้นั้นได้ สีหน้าของพวกเขาดูลังเลทุกคนรู้ดีว่าสภาพผู้เสียชีวิตจากกาฬโรคน่าสยดสยองเพียงใด มีจุดดำปรากฏทั่วร่างกายเป็นจุดเลือด ก่อนจะตายก็เจ็บปวดอย่างไร้คำบรรยายพวกเขามองหน้ากัน ใครคนหนึ่งออกคำสั่งว่า "จุดไฟเผา!"มือสังหารทุกคนหยิบตะบันไฟออกมาเซียวเย่หลันเห็นดังนั้นก็โมโหยิ่งนัก เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "กล้าจุดไฟเผาในจวนจ้านอ๋องของข้า พวกเจ้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ"กล่าวจบ เขาก็กระโดดออกมาใช้มีดฟันหัวหน้ามือสังหารที่ออกคำสั่ง!บัดนี้เขาไม่มีกระจิตกระใจเข้าไปปกป้องซูอวี้เออร์อีกแล้ว แววตาเต็มไปด้วยความโมโหและอาฆาต ดาบในมือของเขายกขึ้นตัดศีรษะผู้บุกรุกทีละคน ในลานมีเลือดนองตะบันไฟที่ตั้งใจจะจุดเผาห้อง บัดนี้ก็ตกลงไปในสายธารแห่งโลหิต"กรี๊ด!" ซูอวี้เออร์เห็นว่าผู้บุกรุกหายไปกว่าครึ่งเพียงชั่วพริบตา จึงรีบ