All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 401 - Chapter 410

เจียงเซิงถูกทำให้หัวเราะดูท่าซือเย่เจ๋วพูดไม่ผิด ท่านผู้เฒ่าเห็นแก่หน้าของตระกูลซูจึงปล่อยซูหลิงโหรวไป แต่อาซือไม่เห็นด้วย วิธีนี้พูดได้ว่าบีบให้ซูหลิงโหรวไปสู่ทางตัน แถมยังตัดทางหนีทีไล่ของอีกด้วยเธอไม่ก็ซ่อนตัวให้ดี ซ่อนตลอดชีวิตไม่ก็ ทำได้เพียงกลับมาติดคุกอย่างว่าง่าย**ในตรอกเล็ก ๆ ภายในโรงแรมที่ไม่โดดเด่นนักซูหลิงโหรวที่หลบอยู่ภายในห้องเห็นข่าวประกาศจับตัวเองทั่วทั้งเมือง สีหน้าเคร่งขรึมจนน่าหวาดกลัวตระกูลซือ มีความจำเป็นต้องบีบคั้นเธอจนถึงจุดนี้เหรอ!บ้าชะมัด ตั้งแต่แรกเริ่มเธอถูกซือเย่เจ๋วกับนังสารเลวเจียงเซิงหลอกลวงแล้ว!หึหึ ในเมื่อตระกูลซือไร้มิตรภาพไร้น้ำใจก่อน งั้นก็อย่าโทษเธอล่ะ!เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรออกหาเบอร์โทรศัพท์ต่างประเทศที่เธอไม่เคยเป็นฝ่ายโทรไปก่อนครู่หนึ่ง อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์มีเสียงหัวเราะเยาะของผู้ชายดังขึ้น "ทำไม ตอนนี้ยอมนึกถึงฉันแล้วเหรอ?"ซูหลิงโหรวกัดริมฝีปาก ถ้าหากไม่ใช่ว่าถูกบีบจนอับจนหนทาง เธอก็ไม่มีทางหาเขา!"คุณชายเหยียน ฉันอยากขอให้คุณช่วยฉัน""ช่วยเธอ?" เสียงของผู้ชายไม่มีความอ่อนโยนใด ๆ "ทำไมฉันต้องช่วยเธอ?"คำพูดฉีกห

"วันนั้นฉันทานข้าวกับนายเฒ่ากุง นายเฒ่ากุงบอกฉันว่า คุณพ่อของคุณหักขาของเขา แถมยังฆ่าพ่อของเขา ฉันอยากรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไหมคะ?"ถ้าหากคำตอบของท่านผู้เฒ่าเป็นจริง เช่นนั้นความแค้นเหล่านี้ของตระกูลกุงกับตระกูลซือ แท้จริงแล้วใครผิดใครถูก?แต่ทว่า สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ ท่าทางของท่านผู้เฒ่าเดือดดาลอย่างเห็นได้ชัด "กุงเห้อไอ้แก่นั่นบอกกับเธอแบบนี้เหรอ?"เจียงเซิงไม่ได้ปฏิเสธท่านผู้เฒ่าส่งเสียงไม่พอจ สีหน้าเคร่งขรึมลงทันที "กุงเห้อย้อนใส่ร้ายได้เก่งจริง ๆ เลยนะ ตอนนั้นพ่อของฉันใช้กุงเห้อมาขู่ตระกูลกุง แต่ไม่เคยทำอะไรกุงเห้อเลย ขาข้างนั้นของเขาหักได้อย่างไร ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลซือของเรา"เจียงเซิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ดังนั้นไม่ใช่สินะคะ?”ท่านผู้เฒ่าไม่ยอมให้คนอื่นใส่ร้ายพ่อของตัวเอง "ไร้สาระ คุณพ่อของฉันเกลียดชังตระกูลสูงศักดิ์ที่จอมปลอมพวกนั้น แต่จะลงมือกับเด็กเหลือขอได้อย่างไร กุงเห้อไอ้คนชั่วนั่นมีความสามารถในการใส่ร้ายคนอื่นมากเลยนะ"เจียงเซิงตกสู่ห้วงความคิดนายเฒ่ากุงพูดว่าทวดของซือเย่เจ๋วเป็นคนทำ แต่ท่านผู้เฒ่าพูดว่าไม่ใช่ "ความแค้น" ระหว่างตระกูลซือกับต

หลัวหยิงเข้าใจทันที "ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เหรอ แต่ว่าท่านเจ๋วรู้ไหม?"เจียงเซิงลากกระเป๋าเดินทางเดินไปที่รถ "เขาไม่รู้ ดังนั้นฉันคิดจะ 'เซอไพรส์' เขา"กลางคืน 23.50 นาที เที่ยวบินที่ไปยังเมืองไซน่าประเทศ S ออกบินตรงเวลา การเดินทางใช้เวลาประมาณสิบชั่วโมง คาดว่าจะไปถึงเวลา 10.00 น. ของวันถัดไปช่วงระหว่างการเดินทางที่แสนยาวนานเมื่อตื่นขึ้นมา นอกหน้าต่างเป็นเวลากลางวันแล้ว เมฆสเตรตัสที่ขาวผ่องและหนาทึบกระจายอยู่เบื้องล่าง สีขาวกว้างไกลไม่มีที่สิ้นสุด เชื่อติดกันกับแสงสีฟ้าตรงขอบฟ้า แถมยังได้เห็นดวงจันทร์ที่อยู่ด้านหนึ่งของโลกด้วยเมื่อเวลาสิบโมง เครื่องบินลดระดับความสูงและบินอยู่เหนือประเทศ S มองลงไป อาคารสูงที่เรียงรายเต็มไปหมดย่อขนาดปรากฎต่อสายตาถนนในเมืองที่ย่อขนาดเล็กเหล่านั้นเปรียบเหมือนเส้นเลือดของเมือง ร้อยเข้าด้วยกันสามสิบนาทีต่อมาเครื่องบินก็ลงจอดบนรันเวย์สนามบินไซน่า"นั่งเครื่องบินทั้งคืน ฉันปวดเอวและก็เจ็บขาจัง" หลัวหยิงลากกระเป๋าเดินทางอยู่ด้านข้างเจียงเซิง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่งเครื่องบินนานขนาดนี้มือของเจียงเซิงพาดไปที่ไหล่ของเธอ "ไม่เป็นไร เคยชินก็ดีไปเอง"ทั้ง

โอลิปมองเธอด้วยความประหลาดใจ “โซรา คุณแต่งงานแล้วเหรอ?”เจียงเซิงยิ้มมุมปากลึก ๆ "ใช่ค่ะ"“อย่างนั้นเหรอ งั้นสามีของคุณอยู่ที่เมืองไซน่าเหรอ ไม่สู้เรียกเขามาทานอาหารด้วยกัน?” โอลิปยังอยากรู้ว่าชายคนไหนโชคดีพอที่จะแต่งงานกับภรรยาที่สวยงามและมีความสามารถเช่นนี้เจียงเซิงแสร้งทำเป็นถอนหายใจ "ฉันก็อยากมาก ๆ แต่ฉันแค่ไม่รู้ว่าสามีของฉันแอบอยู่ในอ้อมกอดแสนอ่อนโยนของผู้หญิงคนไหนในตอนนี้ ยังติดต่อเขาไม่ได้"ซือเย่เจ๋ว: "..."หลัวหยิงและหลัวเชว่: "..."คนอื่นๆ รวมทั้งโอลิปมองเธออย่างเห็นอกเห็นใจ "เป็นความโชคร้าของคุณจริง ๆ เพียงแต่ ผู้หญิงที่สวยและดีเลิศขนาดนี้อย่างคุณโซรา ต้องได้เจอคนที่ดีกว่าอยู่แล้ว"เธอยิ้มตาหยี “ขอให้คำพูดดี ๆ ของคุณสมหวัง หรือว่าคุณจะแนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยไหม?”โอลิปหัวเราะ “ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”ซือเย่เจ๋วสีหน้าเหมือนปกคลุมไปด้วยความอึมครึม เขายิ้มให้คนที่อยู่ข้าง ๆ และกัดฟัน "ผมกับคุณเจียงมีธุระจะต้องคุยกันสักหน่อย ไม่รับประทานอาหารเย็นแล้วครับ"หลังจากนั้น ไม่รอให้เจียงเซิงพูดอะไร และไม่สนว่าทุกคนจะตกตะลึง เขาคว้าข้อมือของเธอแล้วพาเธอออกไปเสียงประตูห้องด

เจียงเซิงไม่ถามแล้วเธอเดาได้แล้วว่าทำไมหลัวเชว่ถึงไม่บอกหลัวหยิง ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากให้เธอรู้จริงๆเมื่อเห็นว่าเธอไม่พูด คิดว่าเธอกังวลเรื่องอื่น จู่ ๆ หลัวหยิงก็ท่าทางจริงจังขึ้นมา "พี่สะใภ้ พี่วางใจเถอะค่ะ ท่านเจ๋วไม่มีทางหาผู้หญิงข้างนอกอะไรแน่นอน"เจียงเซิงกระตุกมุมริมฝีปาก "เธอรู้ได้อย่างไร?"เธอตบหน้าอก "ฉันรับประกันด้วยเกียรติคุณของฉัน"เจียงเซิงหรี่ตาลง “คุณมีเกียรติคุณด้วยเหรอ?”หลัวหยิงเบะปากอยู่นาน จากนั้นเปลี่ยนคำพูด "ฉันสาบานด้วยเงินเดือนอันน้อยนิดของฉัน"เจียงเซิงยิ้มหลัวหยิงพูดด้วยความจริงจังว่า " ท่านเจ๋วอันที่จริงรู้จักวางตัวมากๆ พี่สะใภ้ คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขายอมรับได้ ฉันเคยคิดว่าผู้ชายอย่างท่านเจ๋ว ไม่มีทางหาภรรยาได้"“เมื่อก่อนเขาเป็นยังไง?” บางทีเธออาจจะเบื่อ เธอจึงเริ่มสงสัย ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยทำความเข้าใจมาก่อน ซือเย่เจ๋วในอดีตเป็นอย่างไรบ้างหลัวหยิงปิดปากและแอบขำ "ฉันบอกคุณให้นะคะ ตอนเด็ก ๆ ท่านเจ๋วไม่ได้หน้าบูดบึ้งเหมือนตอนนี้ เมื่อก่อนเขามักจะถูกคุณชายกู้รังแกจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง"เจียงเซิงตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ตอนเด็กเขาถูกกู้เฉินกวา