All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 381 - Chapter 390

บนตัวของของเขามีอายความเย็นที่ถูกฝนสาดจนเปียกชุ่ม บนเสื้อผ้ามีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมกุชชี่ และกลิ่นมิ้นต์ของบุหรี่แตะปลายจมูกของเธอ "ทำให้เธอเป็นห่วงแล้ว"เจียงเซิงผลักอ้อมแขนของเขาเอา "พวกคุณไม่มีธุระอะไร มาทำอะไรที่โรงพยาบาล?"หลัวเชว่ลูบปลายจมูกของเขาแล้วตอบกลับ "พวกเราไม่เป็นไรครับ คนที่เป็นคือคนอื่น"เจียงเซิงหยุดชะงัก เงยหน้ามองไปทางซือเย่เจ๋วซือเย่เจ๋วเลิกคิ้ว"เย่เจ๋ว!"เมื่อได้ยินเสียงนั้น เจียงเซิงก็หันกลับไปก็เห็นท่านผู้เฒ่าและซูหลิงโหรวที่ตามมายังโรงพยาบาลโดยเฉพาะซูหลิงโหรวที่เห็นว่าซือเย่เจ๋วไม่เป็นอะไร ดวงตาเผยความผิดปกติเล็กน้อย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็วเธอน้ำเสียงอ่อนโยน "เย่เจ๋ว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณปู่ได้ยินว่าพวกคุณเกือบเกิดเรื่องจนเข้าโรงพยาบาล จึงรีบตามมา"ซือเย่เจ๋วไม่แม้แต่จะมองเธอ เขามองท่านผู้เฒ่า "ผมไม่เป็นไร"ท่านผู้เฒ่าที่เดิมทีรู้สึกเป็นห่วงอย่างมากเมื่อเห็นซือเย่เจ๋วยืนอยู่ตรงนี้อย่างปลอดภัย เขาก็วางใจลงไม่น้อย และพูดอย่างไม่พอใจ "ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?"หลัวเชว่ตอบกลับ "ท่านผู้เฒ่า ระหว่างทางที่ผมกับท่านเย่วกลับบ้านได้ถูกรถสองคันสะกดรอย

แผนการที่เขาพูดถึงจะเปิดโปงซูหลิงโหรวต่อหน้าท่านผู้เฒ่าไม่ใช่เหรอ แต่กลับหาคนของตัวเองมาแสดงละครแบบนี้?หลัวเชว่ฉีกยิ้มแล้วตอบกลับ: "คุณเจียง พวกเราไม่ได้กำกับเองแสดงเอง ระหว่างทางที่ผมกลับไปกับท่านเจ๋วถูกคนล้อมเอาไว้ ฝนตกถนนลื่น ถ้าหากผมไม่ได้ขับรถเก่งมากคนที่เกิดปัญหาก็ต้องเป็นพวกเราแน่นอน พวกกระจอกนั่นบาดเจ็บไม่หนัก โดนพวกเราโยนเข้าไปในโรงพักแล้ว ผมกับท่านเจ๋วหาคนมาแสดงเป็นแค่แผนการเท่านั้น""แบบนี้เหรอ?" เจียงเซิงมองไปทางซือเย่เจ๋ว "แต่คนพวกนั้นเป็นคนของซูหลิงโหรวจริง ๆ เหรอ?"ซูหลิงโหรวชอบซือเย่เจ๋วไม่ใช่เหรอ?เธอทำไมถึงทำแบบนี้?ซือเย่เจ๋วยิ้มกริ่ม มองดูเธอแล้วพูดขึ้น "พวกที่อยู่ในคุกสารภาพหมดแล้ว ว่ามีคนใช้ให้พวกเขาโยนความผิดไปให้ตระกูลกุง"เจียงเซิงครุ่นคิดว่าเมื่อครู่ซูหลิงโหรวกัดฟันแน่นว่ามีความเกี่ยวข้อง ที่แท้เธออยากจะโยนความผิดไปให้ตระกูลกุงเพื่อสร้างความสงสัยของท่านผู้เฒ่าหลัวเชว่พูด: "ถูกต้อง ที่ผมกับท่านเจ๋วทำแบบนี้ ก็เพื่อถอดทอนคนที่อยู่เบื้องหลังคุณหนูซู จากเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เดาว่าท่านผู้เฒ่าคงจะไม่ได้เชื่อคุณหนูซูร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว ส่วนคุณหนูซูเดาว่าค

เจียงเซิงก้มหน้าลง: "ต่อให้ตอนนั้นทวดของซือเย่เจ๋วเกือบจะตายในเงื้อมมือคุณพ่อของคุณ แต่แม่ของซือเย่เจ๋ว ก็ตกไปอยู่ในมือของพวกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? หายกันแล้ว ทำไมยังจะเกลียดกันอีก?"ต่างแค้นอกแค้นใจกันนานแค่ไหนแล้ว ความแค้นของทั้งสองตระกูล ทำไมต้องให้ลูกลหานของพวกคุณแบกรับด้วย?ดวงตาของกุงเห้อดูเคร่งขรึมขึ้น “หายกัน?”เขาสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาและพูดอย่างแน่นิ่ง: "ฉันกับตระกูลซือไม่มีทางหายกัน อีกอย่างตอนนั้นตระกูลซือทำอะไรกับตระกูลกุงไว้ เธอรู้ไหม?"เจียงเซิงไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่กำมือทั้งสองข้างที่อยู่บนขาจนแน่นและในตอนนี้ จู่ ๆ กุงเห้อหันหลัง เลิกขากางเกงขึ้นมา สิ่งที่ปรากฎในสายตาไม่ใช่ขาที่แข็งแร็ง แต่เป็นขาเทียมในดวงตาของเจียงเซิงปรากฎความตกตะลึง"เห็นแล้วยัง ตอนนั้นนี่เป็นผลงานชิ้นเอกของซือหลิงหยุน เพื่อบีบบังคับให้พ่อของฉันถอนตัวออกจากราชสำนัก ใช้ให้คนตัดขาของฉันทั้งเป็น"กุงเห้อน้ำเสียงดุดัน: "ตอนนั้นฉันเพิ่งเจ็ดแปดขวบ ยังเป็นเด็กอยู่ ความเจ็บปวดที่ถูกคนหักขา ชีวิตนี้ฉันเป็นฝันร้ายที่ไม่สามารถปัดป่ายให้หายไปได้ และฝันร้ายนี้ เป็นทวดของซือเย่เจ๋วที่มอบให้กับฉัน!"เจียงเซิ

"เอาเถอะ" ท่านผู้เฒ่ายกมือขัดคำอธิบายของเจียงเซิง สายตาเย็นชาพูดขึ้น: "จำคำพูดของเธอเอาไว้ก็พอ"ท่านผู้เฒ่าหันหลังกลับเดินเข้าไปในร้านอาหารส่วนซูหลิงโหรวเห็นความเศร้าหมองและความไม่ยินยอมในดวงตาของเจียงเซิง เธอสายตาลำพองใจขยับเข้าไปใกล้เจียงเซิง: "เจียงเซิง คุณปู่สุดท้ายก็ยังเข้าข้างฉัน เธออย่าเปลืองแรงเปล่าเลย"เจียงเซิงมองดูเธอแล้วยิ้มเยาะ "ใช่สิ คุณหนูซูใช้ความสามารถในการยุยงทำให้ท่านผู้เฒ่าเอ็นดูคุณขนาดนี้ และคุณก็อยากอยู่ที่ตระกูลซือขนาดนี้ ไม่สู้คุณเปลี่ยนชื่อเป็นซือหลิงโหรวเถอะ เป็นพี่น้องกับซือเย่เจ๋ว ก็ถือว่าถูกหลักทำนองคลองธรรม"ซูหลิงโหรวสีหน้าเปลี่ยนไปและกัดฟันพูด "เจียงเซิง เธออย่าได้ใจไป"หลังจากชนไหล่เจียงเซิง ก็เร่งฝีเท้าตามท่านผู้เฒ่าไปเจียงเซิงเดินออกจากอาคารหนานหยาง ก็เห็นหลัวหยิงนั่งรอตัวเองอยู่ในรถแล้ว เธอขึ้นรถ ท่าทางการปิดประตูค่อนข้างรุนแรง หลัวหยิงเห็นเธอหน้าบึ้งตึงจึงพูดขึ้น "พี่สะใภ้ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"เจียงเซิงฉีกยิ้ม "ไม่เป็นไร ทานข้าวทานโดนแมลงวัน รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมานิดหน่อย"“อาหารในหนานหยางไม่สะอาดขนาดนี้เลยเหรอ มีแมลงวันด้วย?” หลัวหยิงคิด

จนกระทั่งไฟในห้องสว่างขึ้นโดยตรง เขาลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบากและเห็นหลัวเชว่ที่ถือโน้ตบุ๊คเดินเข้ามา"ฉัน......ฉันไม่มีทางพูด"แม้ว่าเขาจะหิวจนท้องร้อง ถึงขั้นที่อดทนไม่ไหวแล้ว แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดอยู่หลัวเชว่พูดขึ้น "ที่ฉันมาก็ไม่ได้คิดจะถามนาย"ชายคนนั้นนิ่งอึ้ง อ่อนแรงจนไม่อยากพูดอะไรมากหลัวเชว่ดึงเก้าอี้มานั่งลง วางขวดน้ำที่พกมาลงที่ข้างเท้า: "อันที่จริงนายพูดหรือไม่พูดก็ช่างเถอะ ในเมื่อนายไม่พูด ก็มีคนที่พูด"ชายคนนั้นจ้องไปที่ขวดน้ำ ใบหน้าที่ซีดเซียวจนมองไม่เห็นสีเลือด เหมือนกับปลาที่จะกระหายน้ำตายในทะเลทรายที่ปรารถนาต่อน้ำเป็นอย่างมาก แม้แต่น้ำลายในลำคอก็แห้งจนรู้สึกเจ็บหลัวเชว่เปิดโน้ตบุ๊ค หันหน้าจอไปตรงหน้าเขา: "ไม่รู้ว่าคนคนนี้จะมีความดื้อรั้นแบบนายไหมนะ"รูม่านตาของชายคนนั้นหดตัวลงเล็กน้อย ตัวแข็งทื่อไปหมด"เขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของนาย" หลัวเชว่ยิ้มแล้วเลื่อนขวดน้ำขวดนั้นไปตรงจุดที่เขาสามารถเอื้อมถึงได้ "ท่านเจ๋วสืบทราบเรื่องนี้ วางแผนว่าจะสอบถามเขา"ชายหนุ่มร่างกายอ่อนแรง เอ่ยปากอย่างยากลำบาก: "ฉันตกมาอยู่ในมือของพวกนายถือว่าฉันซวย แต่ขอร้องพวกนายปล่อยเขาไป เขาก็