บทที่ 387

"เอาเถอะ" ท่านผู้เฒ่ายกมือขัดคำอธิบายของเจียงเซิง สายตาเย็นชาพูดขึ้น: "จำคำพูดของเธอเอาไว้ก็พอ"

ท่านผู้เฒ่าหันหลังกลับเดินเข้าไปในร้านอาหาร

ส่วนซูหลิงโหรวเห็นความเศร้าหมองและความไม่ยินยอมในดวงตาของเจียงเซิง เธอสายตาลำพองใจขยับเข้าไปใกล้เจียงเซิง: "เจียงเซิง คุณปู่สุดท้ายก็ยังเข้าข้างฉัน เธออย่าเปลืองแรงเปล่าเลย"

เจียงเซิงมองดูเธอแล้วยิ้มเยาะ "ใช่สิ คุณหนูซูใช้ความสามารถในการยุยงทำให้ท่านผู้เฒ่าเอ็นดูคุณขนาดนี้ และคุณก็อยากอยู่ที่ตระกูลซือขนาดนี้ ไม่สู้คุณเปลี่ยนชื่อเป็นซือหลิงโหรวเถอะ เป็นพี่น้องกับซือเย่เจ๋ว ก็ถือว่าถูกหลักทำนองคลองธรรม"

ซูหลิงโหรวสีหน้าเปลี่ยนไปและกัดฟันพูด "เจียงเซิง เธออย่าได้ใจไป"

หลังจากชนไหล่เจียงเซิง ก็เร่งฝีเท้าตามท่านผู้เฒ่าไป

เจียงเซิงเดินออกจากอาคารหนานหยาง ก็เห็นหลัวหยิงนั่งรอตัวเองอยู่ในรถแล้ว เธอขึ้นรถ ท่าทางการปิดประตูค่อนข้างรุนแรง หลัวหยิงเห็นเธอหน้าบึ้งตึงจึงพูดขึ้น "พี่สะใภ้ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

เจียงเซิงฉีกยิ้ม "ไม่เป็นไร ทานข้าวทานโดนแมลงวัน รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมานิดหน่อย"

“อาหารในหนานหยางไม่สะอาดขนาดนี้เลยเหรอ มีแมลงวันด้วย?” หลัวหยิงคิด