All Chapters of องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก: Chapter 481 - Chapter 490

“ไทเฮาเพคะ ตอนนี้ท่านป้าของหม่อมฉันคอยดูแลหกตำหนักฝ่ายใน แม้นางจะอยู่ใกล้ชิดพระองค์เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เมื่อเห็นว่าพระองค์ทรงรักใคร่เอ็นดูซีเอ๋อร์และองค์หญิงห้า ท่านป้าจึงเรียนรู้สิ่งนั้นมาด้วย นางจึงได้พูดแก้ตัวแทนเนี่ยนซีเพคะ”ฉู่เนี่ยนซีตอบโต้ไทเฮาอย่างไม่ถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจ ทำให้ไทเฮาตรัสอะไรไม่ออก หากนางจะตำหนิอีกฝ่ายก็เหมือนกำลังตำหนิตัวเองด้วยทุกคนสนทนากับไทเฮาอยู่พักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าใกล้จะค่ำแล้วจึงพากันกลับเมื่อใกล้ค่ำลมหนาวก็พัดกรรโชกเสียงดังหลังจากที่เสี่ยวเถาปิดหน้าต่างอย่างแน่นหนา นางก็เดินเข้าไปในศาลาอุ่นร้อนพร้อมเทียนที่จุดใหม่ในมือกำลังจะนำไปเปลี่ยนแทนที่เทียนเก่าที่กำลังจะไหม้หมด เมื่อเห็นว่าฉู่เนี่ยนซียังคงยุ่งอยู่ นางจึงพูดด้วยความกังวล “พระชายา ตอนนี้แสงเทียนสลัวแล้ว ทำต่อวันพรุ่งนี้เถอะเพคะ”ฉู่เนี่ยนซีวางดอกเก๊กฮวยแห้งจำนวนหนึ่งไว้ในตะกร้าอีกใบหนึ่งในมือ พลางเหยียดหลังแล้วพูดอย่างเกียจคร้าน “กว่าท่านป้าจะตั้งครรภ์ได้นั้นไม่ง่าย ข้าว่าจะใช้ดอกเก๊กฮวยมาทำหมอนนุ่ม ๆ ท่านป้าจะได้นอนหลับได้ดีขึ้น”“กุ้ยเฟยคงจะดีใจมากที่ได้รู้ว่าพระชายามานั่งเลือกดอกไม้ทีละ

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่เย่เซวียนเล่ออย่างเย้ยหยัน แต่มีความคิดคลุมเครือผุดขึ้นมาในใจของนาง“พี่สะใภ้รอง ท่านมีหลักฐานหรือไม่?”เย่เซวียนเล่อเดาว่าถ้าฉู่เนี่ยนซีได้ยินอะไรบางอย่างจริง นางจะต้องสั่งให้ขันทีหนุ่มมาเป็นพยานด้วยตนเอง หากไม่เป็นเช่นนั้น นางก็อาจจะกำลังปั้นเรื่องขึ้นมาเองฉู่เนี่ยนซีแค่มองไปที่เย่เซวียนเล่อโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่สำคัญว่าจะมีหลักฐานหรือไม่ ดูจากการที่เย่เซวียนเล่อทดสอบนางนั่นก็เพียงพอแล้วเย่เซวียนเล่อรู้สึกโล่งใจที่เห็นฉู่เนี่ยนซีไม่ได้พูดอะไร และทันใดนั้นบนใบหน้าของนางก็เผยรอยยิ้มเยาะเย้ยเล็กน้อย“พี่สะใภ้รอง ท่านกำลังใส่ร้ายข้า หากท่านย่าทราบเข้าล่ะก็ ท่านย่าจะไม่มีวันปล่อยพี่สะใภ้รองไปแน่”“เช่นนั้นก็ให้ไทเฮาตรวจสอบดูว่าเป็นฝีมือใครก็แล้วกัน”ฉู่เนี่ยนซียืนขึ้นด้วยรูปลักษณ์สวยงามที่ไม่มีใครเทียบได้และความสูงเพรียวของนาง ท่าทางที่สงบและมั่นใจของนางทำให้เย่เซวียนเล่อสั่นเล็กน้อย“เช่นนั้นเราก็ไปตรวจสอบที่พระตำหนักอันชิ่งกันเลย”เย่เซวียนเล่อมั่นใจ นางเตือนคนที่ลงมือแล้ว หากเขากล้าพูดอะไรออกมา ไม่เพียงตัวเขาเองเท่านั้น แต่ครอบครัวของเขาก็จะไม่พ้นไปได้ฉู่เ

นางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ คลุมผ้าห่มให้เย่เซวียนเล่อและพูดด้วยความโกรธ “องค์หญิงอย่าปล่อยนางไปนะเพคะ!""ไปพระตำหนักอันชิ่งกัน ข้าจะให้เสด็จย่าลงโทษนางสารเลวคนนั้นให้สาสม!"เย่เซวียนเล่อโกรธจนร่างกายร้อนจัด ดังนั้นนางจึงเลิกผ้าห่มออกและเตรียมออกไปข้างนอก“องค์หญิงต้องสวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกหนา ๆ ด้วยนะเพคะ ไม่เช่นนั้นจะป่วยเอาได้ แล้วจะทรงเห็นไทเฮาลงโทษนางด้วยตาตัวได้อย่างไรกันล่ะเพคะ?”นางกำนัลดึงเย่เซวียนเล่อไว้พร้อมกับเกลี้ยกล่อมนาง จากนั้นจึงหยิบเสื้อคลุมออกมาจากตู้แล้วสวมให้เย่เซวียนเล่อ ก่อนจะคลุมศีรษะของนางด้วยหมวกคลุมขนาดใหญ่ จากนั้นก็ติดตามเย่เซวียนเล่อไปยังพระตำหนักอันชิ่งเมื่อเย่เซวียนเล่อมาถึงพระตำหนักอันชิ่งด้วยความโกรธ สี่เชว่นางกำนัลรับใช้ซุนจื่อซีก็รออยู่ที่ประตูแล้ว เมื่อนางเห็นเย่เซวียนเล่อก็รีบเอ่ยทักทายทันที “ถวายบังคมองค์หญิงห้าเพคะ”เย่เซวียนเล่อมองนางอย่างไม่อดทน “มีเรื่องอะไร?”“คุณหนูซีเอ๋อร์บอกว่า นางคาดไว้แล้วว่าท่านจะเสด็จมาที่พระตำหนักอันชิ่ง จึงสั่งให้บ่าวมารอต้อนรับองค์หญิงห้าที่นี่เพคะ คุณหนูซีเอ๋อร์มีเรื่องอยากจะพูดคุยกับองค์หญิงหน้าเพคะ” สี่เชว่ต

ในเวลานี้ป้าหยางเหอรีบเดินเข้ามาจากด้านนอก หลังจากทักทายทั้งสองแล้วก็กล่าวขึ้นว่า “ท่านอ๋องหลีเสด็จมาถวายความเคารพต่อพระนางเพคะ”ฉู่กุ้ยเฟยเคาะจมูกฉู่เนี่ยนซีพลางยิ้มหยอกล้อ “มาถวายความเคารพข้า หรือว่ามาดูเด็กนี่กันแน่?”“แน่นอนว่าต้องมาถวายความเคารพต่อท่านป้าสิเจ้าคะ”รอยยิ้มของฉู่เนี่ยนซีบานสะพรั่งราวกับดอกแพร์สีขาวบริสุทธิ์ ที่ดูอ่อนโยนและขี้อายผ่านไปไม่นานแสงสีดำก็แวบเข้ามาในห้องบรรทมและสบตาของฉู่เนี่ยนซี ทันใดนั้นห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมสดชื่นราวกับสนเขียวชอุ่มเย่เฟยหลีเม้มริมฝีปากบางและไม่พูดอะไร เขามองฉู่เนี่ยนซีที่ผมดำเปียกปอนนั่งอยู่หัวเตียงราวกับลูกแมว ความอ่อนโยนและความโกรธในใจของเขาพันกันราวกับเถาวัลย์สองต้นเขารีบสาวเท้าเดินไปด้านข้างของฉู่เนี่ยนซี และกอดนางไว้ในอ้อมแขน ฉู่เนี่ยนซีรีบดึงยาออกไปอีกทาง“ยาหกหมดแล้วเจ้าค่ะ...”เย่เฟยหลีหยิบชามยาจากมือของนางมา แล้วให้นางพิงหน้าอกตัวเองก่อนจะป้อนยาให้นางฉู่เนี่ยนซีรู้สึกถึงแรงกระเพื่อมที่หน้าอกของบุรุษที่อยู่ข้างหลังอย่างชัดเจน ท่าทางดังกล่าวมันค่อนข้างคลุมเครือเป็นพิเศษ ซึ่งทำให้นางทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย นางไม่มี

“หากองค์หญิงห้าสะดุดก้อนหินจริง นางก็คงตกลงไปในสระน้ำด้วย แต่นางกลับยืนอย่างมั่นคง และไม่มีสีหน้าตื่นตระหนก เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นความตั้งใจของนาง”ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ที่ปกคลุมพื้นในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง แม้ว่ามันจะไม่ได้แช่แข็งทุกอย่าง แต่ก็ยังให้ความรู้สึกหนาวเหน็บ “หม่อมฉันอยากจะช่วยชายาหลีจริง ๆ แต่ไม่คิดว่าจะดึงท่านเอาไว้ไม่ได้”ซุนจื่อซีแสดงสีหน้ารู้สึกผิด เรียวคิ้วอันงดงามของนางขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จนทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกสงสารฉู่เนี่ยนซีเพียงมองดูนางอย่างไม่แสดงออก และไม่ได้พูดอะไร“แต่ชายาหลีอย่าได้สงสัยว่าหม่อมฉันมีเจตนาชั่วร้ายหรือมีเจตนาแอบแฝงเลย ไม่ว่าเป็นผู้ใดหม่อมฉันก็จะเข้าไปช่วยอยู่วันยันค่ำ เพียงแค่วันนี้บังเอิญเป็นชายาหลีพอดีเท่านั้น”ซุนจื่อซีสังเกตเห็นความสับสนในดวงตาของฉู่เนี่ยนซีจึงอธิบาย“แต่หม่อมฉันไม่อาจช่วยชายาหลีเอาผิดองค์หญิงห้าได้ เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของราชวงศ์ จักรพรรดิยังต้องเกรงปากประชาชนจะแพร่กระจายข่าวออกไปว่าองค์หญิงและพระชายาไม่ถูกกัน นั่นเป็นเรื่องน่าอายจริง ๆ ตอนนั้นซีเอ๋อร์อยู่ข้างเสด็จย่า จึงทราบดีว