บทที่ 490

“หากองค์หญิงห้าสะดุดก้อนหินจริง นางก็คงตกลงไปในสระน้ำด้วย แต่นางกลับยืนอย่างมั่นคง และไม่มีสีหน้าตื่นตระหนก เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นความตั้งใจของนาง”

ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ที่ปกคลุมพื้นในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง แม้ว่ามันจะไม่ได้แช่แข็งทุกอย่าง แต่ก็ยังให้ความรู้สึกหนาวเหน็บ

“หม่อมฉันอยากจะช่วยชายาหลีจริง ๆ แต่ไม่คิดว่าจะดึงท่านเอาไว้ไม่ได้”

ซุนจื่อซีแสดงสีหน้ารู้สึกผิด เรียวคิ้วอันงดงามของนางขมวดเข้าหากันเล็กน้อย จนทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกสงสาร

ฉู่เนี่ยนซีเพียงมองดูนางอย่างไม่แสดงออก และไม่ได้พูดอะไร

“แต่ชายาหลีอย่าได้สงสัยว่าหม่อมฉันมีเจตนาชั่วร้ายหรือมีเจตนาแอบแฝงเลย ไม่ว่าเป็นผู้ใดหม่อมฉันก็จะเข้าไปช่วยอยู่วันยันค่ำ เพียงแค่วันนี้บังเอิญเป็นชายาหลีพอดีเท่านั้น”

ซุนจื่อซีสังเกตเห็นความสับสนในดวงตาของฉู่เนี่ยนซีจึงอธิบาย

“แต่หม่อมฉันไม่อาจช่วยชายาหลีเอาผิดองค์หญิงห้าได้ เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของราชวงศ์ จักรพรรดิยังต้องเกรงปากประชาชนจะแพร่กระจายข่าวออกไปว่าองค์หญิงและพระชายาไม่ถูกกัน นั่นเป็นเรื่องน่าอายจริง ๆ ตอนนั้นซีเอ๋อร์อยู่ข้างเสด็จย่า จึงทราบดีว