บทที่ 485

เมื่อเสี่ยวเถาเห็นว่าฉู่เนี่ยนซีปลอดภัย นางก็รีบโน้มตัวออกไปและพยายามเอื้อมมือดึงฉู่เนี่ยนซีที่กำลังว่ายน้ำเข้ามา หลังจากดึงฉู่เนี่ยนซีขึ้นฝั่งได้แล้ว ทั้งสองก็ช่วยกันยกซุนจื่อซีขึ้นไปก่อน จากนั้นฉู่เนี่ยนซีค่อยปีนตามขึ้นมา

เย่เซวียนเล่อไม่คิดว่าฉู่เนี่ยนซีจะว่ายน้ำเป็น แต่นางก็ยังคงแสดงสีหน้าไร้เดียงสา

“โถ่ เมื่อครู่ข้าสะดุดก้อนหิน พี่สะใภ้รองจะโทษข้าไม่ได้นะ”

ซุนจื่อซีจับแขนของฉู่เนี่ยนซีพลางหอบหายใจอย่างหนัก “พระชายาหลี ซีเอ๋อร์เห็นว่า… พระนางกำลังจะตกลงไปในน้ำ จึงรีบวิ่งเข้ามาเพื่อ…ดึงพระนางเอาไว้ แต่หม่อมฉันวิ่งเร็วเกินไปจึงหยุดไม่อยู่ ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ ขอบพระทัยชายาหลีมากเพคะที่ช่วยหม่อมฉันเอาไว้”

ความสงสัยแวบขึ้นมาในดวงตาของฉู่เนี่ยนซี แต่นางก็เก็บมันไว้ในใจและไม่ได้กล่าวถึงในขณะนั้น

หลังจากตรวจสอบชีพจรของซุนจื่อซีเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี นางถึงรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะวางซุนจื่อซีลงบนพื้น และให้เสี่ยวเถาค่อย ๆ ติดตามนางไป

ฉู่เนี่ยนซีหันกลับมามองเย่เซวียนเล่อด้วยสายตาสงบก่อนเกิดพายุลูกใหญ่เป็นการทิ้งทวน

“พี่สะใภ้รอง ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ เจ้าอย่าได้คิดเ