บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 731 - บทที่ 740

...... ฟู่สือถิงเดินไปที่ม้านั่งด้านนอกห้องไอซียูแล้วนั่งลง ไมค์นั่งลงข้างเขา “กลับไปพักผ่อนเถอะ!” ฟู่สือถิงกล่าว “ผมนอนดึกจนชินแล้ว กลับไปตอนนี้ผมก็นอนไม่หลับอยู่ดี” ไมค์เอนหลังบนเก้าอี้แล้วตรวจดูโทรศัพท์ “ผมกำลังหาแหล่งเลือดในประเทศบี… คุณบอกว่ามีคนกรุ๊ปเลือดพิเศษนี้ ทำไมไม่มีใครบริจาคเลย ราคาที่เราเสนอสูงไม่พอเหรอ?” “ไม่ใช่ทุกคนที่รู้กรุ๊ปเลือดของตัวเอง ไม่ใช่ทุกคนที่มองเห็นความต้องการของเรา” ฟู่สือถิงมองด้วยสายตาเย็นชา “โลกนี้ใหญ่กว่าที่เราคิด มีคนจำนวนมากอาศัยอยู่ในพื้นที่ที่ไม่มีไฟฟ้าและน้ำ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอินเทอร์เน็ตคืออะไร” ไมค์มองเขาอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “สิ่งที่คุณพูดก็สมเหตุสมผล ฟู่สือถิง จริง ๆ แล้วผมรู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นรักคุณเพราะอะไร คุณมีความสามารถมาก แต่บางครั้งคุณก็ค่อนข้างน่ารำคาญเหมือนกัน” “อธิบายมาสิ” คงจะเป็นเวลาดึกแล้วและอารมณ์ของเขาก็สงบลง “คุณรู้ไหมว่าผมชอบอะไรจื่ออี้” ไมค์ยกตัวอย่างให้เขา “จื่ออี้บอกผมทุกอย่างและผมก็บอกเขาทุกอย่าง ระหว่างเราสองคน ไม่มีความลับต่อกัน ผมคิดว่าคู่รักส่วนใหญ่ก็เหมือนผมกับเขา แต่คุณกับฉินอันอัน ไม่ใช่ อาจเป

บ้านตระกูลฟู่เว่ยเจินเข้าไปในห้องของอิ๋นอิ๋นอิ๋นอิ๋นกำลังนอนหลับ ส่วนเว่ยเจินยืนอยู่ข้างเตียงมองดูใบหน้าของเธอป้าหงพูดอยู่ข้าง ๆ ว่า “เช้านี้เธอตื่นตอนหกโมงเช้า บ่นว่าอยากไปดูจื่อชิวที่โรงพยาบาล ปกติแล้วเธอไม่ตื่นเช้าแบบนี้ ดิฉันว่าตื่นเช้าเกินไป ทำให้ดูอ่อนเพลียกว่าเดิม”“เช้านี้เธอพูดอะไรหรือเปล่า?” เว่ยเจินรู้สึกขมขื่นเมื่อคืนนี้เขาและอิ๋นอิ๋นทำข้อตกลงกันว่าเธอจะไม่บอกใครเรื่องที่บริจาคเลือดให้กับจื่อชิวไม่ใช่ว่าเขากลัวว่าฟู่สือถิงจะตำหนิ แต่อิ๋นอิ๋นไม่อยากให้ฟู่สือถิงกังวล“เธอบอกว่าเธอหิว ก็เลยอยากรีบกินอาหารเช้าแล้วไปโรงพยาบาล” ป้าหงกล่าวต่อว่า “ช่วงนี้คุณผู้ชายไม่กลับบ้าน เธอบอกว่าเธออยากเจอจื่อชิว แต่อาจจะอยากไปดูคุณผู้ชายมากกว่า”เว่ยเจินพยักหน้า “ให้เธอหลับให้เต็มอิ่มก่อนนะครับ! รอเธอตื่นแล้วค่อยว่ากัน”เมื่อออกจากห้อง เว่ยเจินก็มาที่ห้องนั่งเล่นแล้วส่งข้อความถึงฉินอันอันอิ๋นอิ๋นกำลังหลับอยู่ ป้าหงบอกว่าเธอตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า คงเพราะตื่นเช้าเกินไปเลยรู้สึกไม่ค่อยสบายฉินอันอันเห็นข้อความแล้วตอบว่า : ดีเลย ช่วงนี้ฟู่สือถิงไม่ได้กลับบ้านเลย อิ๋นอิ๋นคงต้องฝากพี

ฉินอันอันมองดูเขาเพื่อรอคำพูดต่อไปของเขา“เขามีปัญหาเรื่องกระเพาะ ถ้าเขายุ่งและไม่มีคนคอยดูแลเรื่องการกิน เขาจะลืมกินข้าวแล้วซึ่งจะทำให้เกิดโรคกระเพาะกำเริบ แต่ในออฟฟิศและรถของเขามักจะมียารักษาโรคกระเพาะอยู่เสมอ นอกจากปัญหากระเพาะแล้ว เขามีอาการซึมเศร้าระดับปานกลางด้วย โรคนี้พี่เป่ยบอกผมเอง แล้วเวลาที่ติดต่อกับเขา มองไม่ออกเลยว่าเขามีอาการซึมเศร้า”ฉินอันอัน “จริง ๆ ก็ยังพอจะมองออกนะ อารมณ์ของเขาไม่แน่นอนบ่อย ๆ ทำให้คนรู้สึกกดดัน”โจวจื่ออี้พูดอย่างเงอะงะ “ผมชินแล้ว ก็เลยไม่รู้สึกอะไร”“เขามีอาการป่วยอื่น ๆ อีกหรือเปล่า?” ฉินอันอันถามต่อโจวจื่ออี้นึกพร้อมกับพูดว่า “ดูเหมือนว่าจะไม่มีโรคร้ายแรงอื่นอีกแล้ว”“เช่น ด้านจิตใจล่ะ?”“โรคซึมเศร้าไม่นับเหรอ?”“อาการซึมเศร้าถือเป็นอาการป่วยทางจิตในทางการแพทย์” ฉินอันอันตอบ“โอ้... ปัญหาทางจิตที่คุณพูดถึง หมายถึงคนไข้โรคจิตประเภทที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชใช่ไหม?” โจวจื่ออี้ขมวดคิ้ว ฉินอันอันตอบ “ยังมีโรคจิตที่อาการไม่รุนแรงถึงขนาดต้องส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวชด้วย”โจวจื่ออี้ “อันอัน ทำไมจู่ ๆ คุณถึงสงสัยว่าเจ้านายของผมป่วยทางจิตล่ะ?”“ไม

รอยยิ้มแสดงความรักใคร่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าฟู่สือถิง “หลายวันมานี้พี่ยุ่งมากเลยไม่ได้กลับบ้าน ได้ยินว่าวันนี้เธอไปโรงพยาบาลแต่เช้า” “ฉันตื่นเช้ามาก็นอนไม่หลับแล้วค่ะ แต่ว่าวันนี้นอนกลางวันนานเลย” วันนี้เธอพักผ่อนที่บ้านทั้งวัน ตอนนี้สีหน้าดูดีขึ้นกว่าตอนเช้า “พี่ชาย จื่อชิวเป็นยังไงบ้างคะ?” “วันนี้พี่เอาเลือดกลับมาหนึ่งถุง จนถึงพรุ่งนี้เขาจะไม่เป็นไร” เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ ในใจอดกังวลไม่ได้ ถ้ามีแหล่งเลือดขนาดใหญ่ก็คงดี ถ้าเป็นแบบนั้นจะได้ไม่ต้องกังวลว่าวันไหนจื่อชิวจะป่วยหนักอีก “พี่ชาย พี่เก่งมากจริง ๆ” อิ๋นอิ๋นจับมือของเขาแล้วมองหน้าเขาชนิดตาไม่กะพริบ “พี่ชาย พี่ผอมมากเลย ฉันรู้สึกแย่จัง! ป้าหงเตรียมอาหารอร่อย ๆ ให้พี่ไว้แล้ว พี่ต้องกินเยอะ ๆ นะคะ!” อิ๋นอิ๋นดึงมือเขาไปที่ห้องกินข้าว “พี่ชาย จื่อชิวจะต้องไม่เป็นไร ฉันต้องสอนเขาเรียกฉันว่าอาด้วย!” “เธอจะต้องเป็นคุณอาที่ดีแน่นอน” คิ้วสวยของฟู่สือถิงคลายออก “งั้นพี่ก็ต้องเป็นคุณพ่อที่ดีที่สุด” อิ๋นอิ๋นเหลียวมองแล้วยิ้มให้เขา “เว่ยเจินบอกว่าจื่อชิวหน้าเหมือนพี่มาก แต่ฉันดูจากรูปแล้วมองไม่ออกเลย พี่ชาย จื่อชิวหน้าเหมือนพี่

เขาไม่พูดอะไร แค่กอดเธอไว้แบบนั้นเงียบ ๆ ความโศกเศร้าในใจเธอ ทุเลาลงทันที เธอเต็มเปี่ยมด้วยพลังอีกครั้งและเริ่มเชื่อว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เมื่ออารมณ์เธอสงบลงแล้ว เขาก็เอาขนมเปี๊ยะที่นำมาให้เธอ เธอหยิบขนมเปี๊ยะแล้วเริ่มกินคำเล็ก ๆ “ผลการสืบสวนออกมาแล้ว” หลังจากเธอกินขนมเปี๊ยะไปสองชิ้น เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น “หวังหว่านจือส่งคนไปสั่งทำป้ายหลุมศพ” เธอปิดกล่องขนมเปี๊ยะแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ ฝ่ามือใหญ่ของเขากุมมือเล็ก ๆ ของเธอ “คุณอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ผมจะไปหาเธอ” เขาพูดจบแล้วก็ผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปทันที เธอมองดูแผ่นหลังที่เรียวยาวของเขา แล้วปลอบใจตัวเองว่า ครั้งนี้เขาจะไม่มีทางใจอ่อนแน่นอน! ถ้าบอกว่าเขาเห็นแก่ความสัมพันธ์ครั้งเก่าถึงได้ยั้งมือกับถังเชี่ยน เช่นนั้นเขากับหวังหว่านจือไม่ได้ความสัมพันธ์แต่เก่าก่อนต่อกัน บริษัทเทคโนโลยีจินจือ ใบหน้าของหวังหว่านจือหมองคล้ำ มือที่ถือโทรศัพท์สั่นเล็กน้อย ชายที่เธอส่งไปทำป้ายหลุมศพโดนจับแล้ว เธอขอให้คนที่มีเส้นสายกับตำรวจไปสอบถาม แต่ไม่ได้ข้อมูลใด ๆ เลย เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมาก! เดิมทีเธอคิดว่าการสั่งทำป้าย